De reden dat ik dit vertel, is omdat ik iets kwijt wil. Ik heb een tijd meegemaakt, die ik niet zomaar vergeet. Een periode van verdriet, van pijn, van hopeloosheid. Ik vond mezelf niets waard, ik was niets waard. Ik moest mezelf aanpassen aan de verwachtingen van iedereen. Ik moest en zou perfect zijn. Vier jaar lang was ik in strijd met mezelf, met wie ik was als persoon. Ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt, omdat ik perfect wilde zijn. Ik vond mezelf gewoon niet goed genoeg. Ik wilde het perfecte meisje zijn en bij dit perfecte plaatje hoorde natuurlijk een perfect uiterlijk.
Onzekerheid, enorme onzekerheid heeft er voor gezorgd dat ik een eetstoornis kreeg. Ik vertelde mezelf dat als ik het perfecte figuur had, ik wel geaccepteerd zou worden door iedereen. De kilo’s vlogen eraf, en zonder dat ik het door had, raakte ik mezelf steeds meer kwijt. Ik belandde in het ziekenhuis en in klinieken door mijn ondergewicht. En nóg vond ik mezelf niet dun genoeg, ook al ging ik bijna dood. Vier jaar lang, vier jaar lang in de knel met mezelf. Maar ik besefte vorig jaar, dit wil ik niet meer. Ik wil niet meer zo leven, opgesloten, letterlijk en figuurlijk.
Ik heb nu al 4 jaar van mijn leven vergooid dacht ik en ik wil dit niet meer. Ik wilde gewoon leven, genieten, maar vooral: mezelf accepteren zoals ik ben. Ik wist dat de enige manier waarop ik dit kon doen, is keihard knokken. Keihard vechten. En geloof me, ik heb nog nooit zo iets moeilijks moeten doen. Ik moest namelijk vechten voor mezelf, maar tegelijk ook tegen mezelf. Ik moest vechten voor mijn eigen leven. Maar ik heb die knop omgezet en ik ben gaan aankomen, natuurlijk met veel hulp van familie en vrienden en daar ben ik jullie heel erg dankbaar voor. Ik begon steeds realistischer te kijken naar hoe het leven in elkaar zit.
Ongeveer 10 maanden geleden kwam er een besef, een besef dat ik veel eerder had moeten hebben, maar ik wilde er eerder niet voor open staan. Ik wilde iemand zijn die iedereen leuk vond, iemand die iedereen accepteerde. Ik besefte me dat je gewoon niet leuk en goed genoeg kan zijn voor iedereen. Er zullen altijd mensen zijn die een oordeel hebben over je, hoe hard je ook je best doet. Ik ben daar veel te ver in gegaan, veel te ver, dat weet ik. Afgelopen paar maanden heb ik mezelf helemaal terug gevonden. Natuurlijk is het af en toe nog lastig, zo een periode vergeet je echt niet zomaar, maar ik weet nu wel wie ik ben en wat ik wil.
Ik was een enorm onzeker meisje, maar door me door deze rotperiode heen te vechten begon ik mezelf steeds meer te accepteren om wie ik ben. Ik zit nu op een gezond gewicht en ik ben soms echt nog onzeker over mezelf, en ik heb het ook echt nog wel lastig soms, maar ik wil nooit, maar dan ook echt nooit meer terug naar die rottijd. Ik ben niet perfect, maar ik ben wel gelukkig en gezond. Iedereen heeft periodes in zijn of haar leven die kunnen zorgen dat je in de knel komt met jezelf, maar neem van mij aan, als je sterk genoeg bent kan je dit overwinnen.
Hoe onzeker je ook bent, hoe slecht je ook in je vel zit, jij bent degene die een knop op kan zetten. Niemand, maar dan ook niemand is perfect voor iedereen. Elke persoon is anders. Verwacht niet dat iedereen is zoals jij dat zou willen. Accepteer gewoon de persoon van wie je houdt. Accepteer iemand zoals hij of zij is. Maar het allerbelangrijkste dat ik heb geleerd op de zoektocht naar mijzelf is: Accepteer jezelf, want je bent het meer dan waard om gezond en gelukkig te zijn.
Geef een reactie