Dag pap, dag mam… Iets meer dan twee maanden geleden, ging ik voor het eerst op mezelf wonen. Maandenlang naar uitgekeken, hard gewerkt om het tot mijn eigen smaak te maken en dan eindelijk is het moment daar, mijn plekje is gereed! Het proces om te wennen ging enorm snel. Binnen no time voelde het als mijn paradijsje en kon ik er mijn draai helemaal vinden. Nu een paar maanden verder ontdek ik dat ik misschien wel heel snel mijn draai had gevonden. Is dit oké en waar komen opeens al mijn sterke gevoelens vandaan? Ik ben veranderd en verander elke dag een beetje meer. Ben ik dit echt? Valt nu mijn masker dan echt een keer af?
Verleden
Mijn kinder- en puberjaren zijn niet de meest standaard jaren geweest. Mijn moeder was, en is nog altijd depressief en toont daarnaast andere psychische klachten. Zelf ben ik ook niet de makkelijkste dochter geweest. Vanaf mijn elfde heb ik een eetstoornis ontwikkeld die voor meerdere opnames heeft gezorgd en tussentijds ook veel aandacht en energie van mij vroeg. Daarnaast heb ik een chronische ziekte die veel onzekerheid met zich meebracht en waarvoor ik vaak ziekenhuizen vanbinnen heb gezien. Een gezin met een behoorlijk verhaal dus, maar jammergenoeg is dat dit verhaal nooit thuis is besproken. Ieder had zijn eigen verhaal gecreëerd en leefde in z’n eigen wereld.
De psychische ziektes binnen ons gezin werden onder tafel geschoven en zelf was ik als de dood om naast mijn eetstoornis, nog over mijn angststoornis te beginnen. Mijn ouders zagen mijn lichaam letterlijk wegteren, maar er werd gezwegen als het graf. Opmerkelijk was wel dat mijn moeder altijd de controle over mij wilde hebben. Waar ben je vandaag? Zo laat thuis zijn hé. Een vriendje…, nee dat is niets voor jou. Deze controle is sinds een paar maanden onmogelijk voor haar. Hoe graag ze het ook zou willen, ik sta nu echt op mijn eigen benen. En deze stap heeft ook mijn leven veranderd. Ben ik nu echt mezelf aan het worden…?
Heden
Wow, wat zie je er goed uit! Je ogen staan veel zachter en er schijnt minder paniek doorheen. Een zin die ik bijna vanuit elke kant de afgelopen tijd heb gehoord. Vrienden, familie, maar ook mijn artsen maakten deze opmerking. Ik kijk in de spiegel en het is nog de waarheid ook. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Was mijn thuissituatie dan echt zo ongezond? Werd ik altijd te beklemmend gehouden en ben ik nu op weg naar mijn vrijheid? En niet alleen mijn gedachten veranderen, maar ook mijn gevoelens slaan op hol. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel behoefte gehad aan liefde, een knuffel, een arm om mij heen en iemand die naar mij luistert. En elke keer wanneer deze gevoelens in mij opborrelen, denk ik: doe normaal. Je bent 24 jaar, je lijkt wel een klein kind.
Misschien zijn dit ook wel kinderlijke gevoelens, wie zal het zeggen. Gevoelens mogen er zijn, een zin die je op Proud vaak leest. Bij deze zin sluit ik mezelf ook helemaal aan, maar toch plaats ik deze blog anoniem. Schaamte, een gevoel van falen, kinderachtigheid…. En naast deze verlangens naar liefde van een meer ouder persoon, een soort moeder, sta ik nu ook opeens open om meer op zoek te gaan naar een partner. Voordat ik het huis uit ging, durfde ik amper met een jongen om te gaan. Ogen werden naar mij gericht, vragen werden gesteld en uiteindelijk zou ik toch geen relatie in stand kunnen houden door al mijn problemen. Nu merk ik dat ik wel behoefte heb aan een partner, een maatje in mijn leven met wie ik straks alles kan delen. Mijn gevoelens slaan op hol en ik weet er soms geen raad meer mee… Wat moet ik doen…?
Toekomst
Hoe de toekomst zich zal uitwijzen, is voor iedereen een raadsel. Natuurlijk mag je dromen, plannen bedenken en moet je elke dag keuzes maken, maar helemaal 100% zeker weten doe je het niet. Toch wil ik stiekem meer open gaan staan voor mijn dromen en wil ik er zeker een paar werkelijkheid maken. Momenteel ben ik nog niet van al mijn angsten af, heb ik nog de nodige lichamelijke problemen, maar leer ik zeker mezelf beter kennen. Ik wil gaan voor een relatie, stap voor stap. Ik wil zoeken naar de baan die ik altijd voor ogen had en wil vooral gelukkig zijn met de lieve mensen om mij heen. Er zullen nog vele uitdagingen en valkuilen verborgen liggen, maar laat de toekomst maar komen!
Fotografie: Daria
Geef een reactie