Deze blog vind ik moeilijk om te schrijven. Ik vind het spannend, bijna eng, het voelt zelfs een beetje als opnieuw uit de kast komen. Dit is voor mij een van de lastigste dingen in herstel: het tellen van calorieën. Obsessief, in je hoofd of via een app. Het is een gewoonte, routine en biedt veiligheid, controle en (in mijn geval) rust.
Hoe ik er ooit mee ben begonnen? Door een fitnessinstructeur uit de sportschool. Hij raadde me aan om mijn calorieën bij te houden om ‘spiermassa aan te komen’ – in de fitnesswereld ook wel een ‘bulk’ genoemd. Ik was toen aan het herstellen van een terugval en volgde een eetlijst. Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met eetlijsten: het gaf me houvast maar kon ook obsessief en rigide worden.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Ik begon mijn calorieën bij te houden via een app op mijn telefoon. Ik vond het fijn, het gaf me rust en voor mijn gevoel ook meer flexibiliteit rondom voedingskeuzes. In eerste instantie klinkt dit allemaal fijn, maar het werd al snel anders: paniek als de cijfertjes niet klopten, alles moeten afwegen, niet spontaan kunnen zijn en de hele dag obsessief nadenken over calorieën, eiwitten, vetten en koolhydraten. Alles moest kloppen, tot op de gram.
Ik ging inzien dat dit niet gezond is, probeer(de) weg te komen van het tracken, het tellen, heb talloze pogingen gedaan om ermee te stoppen. Het resultaat? Niet gelukt.
Ik doe het nog steeds. En ik baal ervan.
Voor mijn gevoel heb ik alles geprobeerd: cold turkey stoppen, afbouwen, eetlijsten, op gevoel proberen te eten, maar telkens bleef ik terugvallen op het tellen.
Wat ook niet helpt is de invloed van sociale media en de dieetcultuur waar we in zitten. Op Instagram zie je talloze ‘fitness influencers’ die het tellen van calorieën en tracken van macro’s promoten, als iets essentieels zien. Dit zorgde er bij mij ook voor dat ik dit ging geloven. Dat ik dacht dat, als ik sterker zou willen worden, ik dit wel MOEST doen. Terwijl dat helemaal niet zo is.
Sterker nog: wat is belangrijker? Een doel op het gebied van kracht bereiken; of herstellen van je eetstoornis en daarbij gezonder, vrijer en gelukkiger worden?
Nog steeds geeft het me rust, maar tegelijkertijd wil ik ervan af. Ik wil me niet door een app laten vertellen wat ik wel of niet mag eten. Ik wil het zelf bepalen. Vrij zijn. Mijn waarde hangt niet af van cijfertjes, mijn geluk ook niet.
Integendeel zelfs: ik zou een stuk gelukkiger zijn zonder die cijfertjes.
Nog steeds doe ik pogingen om ermee te stoppen, om een manier te vinden die bij mij past, die voor mij werkt, die niet zoveel angst met zich meebrengt als dit.
Terwijl ik dit schrijf, voel ik ook veel schaamte. Ik schaam me hiervoor, heb er een oordeel over – terwijl ik weet dat dat niet nodig is. Iedereen heeft zijn of haar obstakels in herstel: ik ook. Ook bij mij gaat niet alles gelijk goed. En dat is oké. Dat is menselijk.
Maar bij dezen: ik kom ervoor uit. Ik erken het. En nu is het tijd om stappen te ondernemen. Stap voor stap kom ik steeds dichter bij volledig herstel.
Wat is nu belangrijker? Ik zou het wel weten. Ik kies voor dat laatste.
Diep van binnen weet ik dat ik het kan, nu is het een kwestie van doen.
Geef een reactie