De dood. Het is een heftig onderwerp, maar helaas ontkomen we er niet aan. Vroeg of laat worden we er allemaal mee geconfronteerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik (gelukkig) nooit iemand in mijn omgeving heb verloren in de tijd dat ik nog een eetstoornis had. Wel hield dit onderwerp me altijd heel erg bezig. Het heeft me toen ook zeker (nu trouwens nog steeds) vaak aan het denken gezet.
Op tv, maar ook in films en series is de dood regelmatig een terugkerend onderwerp. Zulk soort programma’s vond ik altijd heel interessant. De heftige onderwerpen zette me altijd aan het denken over mijn eigen leven. Toen ik nog een eetstoornis had, kreeg ik daar vaak wel een enorm schuldgevoel door. Ik voelde me schuldig over het feit dat ik een psychische ziekte had en geen lichamelijke ziekte als bijvoorbeeld kanker. Toch bleef ik me aangetrokken voelen tot dit onderwerp.
Eetstoornis of niet; de dood haalt bij iedereen moeilijke emoties naar boven. Zoals ik al zei, heb ik zelf nog nooit een geliefde verloren, maar mensen in mijn omgeving wel. Natuurlijk kreeg ik dat ook allemaal mee. Ik zag het verdriet van andere mensen en kon me goed voorstellen hoe moeilijk het is om iemand voorgoed kwijt te raken. Opeens is iemand er dan niet meer. Opeens is dan een leven gewoon weg.
De dood zette me aan het denken. Het zette ook alles in perspectief. Het leven is zo kostbaar, maar daar sta je verder eigenlijk nooit echt bij stil. We raken allemaal verstrikt in de sleur van het leven en we worden pas wakker geschud als iemand iets ergs overkomt. Dan pas lijken we in te zien dat we meer uit het leven moeten halen, want voor je het weet is het voorbij. Het is natuurlijk heel zwaar als je elke dag heel bewust stilstaat bij het besef dat het morgen allemaal zomaar voorbij kan zijn, maar ik denk dat het wel goed is als we hier vaker bij stilstaan.
Nadenken over de dood liet me inzien wat echt belangrijk is in het leven. Eten, afvallen, eetbuien, slank en perfect zijn, zijn niet de dingen die belangrijk zijn. Gelukkig zijn, vrede hebben met jezelf, dingen doen die je leuk vindt en fijne mensen om je heen hebben; dat is pas écht belangrijk. Het idee dat ik mijn hele leven lang dat allemaal niet zou kunnen bereiken vanwege die eetstoornis maakte me verdrietig.
Ik stelde me voor dat ik op mijn sterfbed zou liggen, wetende dat het leven een dezer dagen voor mij op zou houden. Hoe zou ik dan terugkijken op het leven? Ben ik dan tevreden? Ben ik dan blij met de dingen die ik heb gedaan en wat ik allemaal heb bereikt? Heb ik dan het gevoel dat ik alles uit het leven heb kunnen halen?
Hoe groot is denk je de kans dat je op je sterfbed zegt dat je blij bent geweest met alle kilo’s die je bent verloren? Dat je blij bent dat je zoveel verschillende (ziekenhuis)opnames hebt gehad? Dat je jammer genoeg niet hebt kunnen gaan studeren of werken, maar hey, je hebt tenminste wel flink ondergewicht kunnen hebben al die tijd?
Hoe groot is de kans dat je tevreden op je leven terugkijkt als je al die tijd een eetstoornis hebt gehad? Natuurlijk zullen er ongetwijfeld mooie momenten tussen hebben gezeten, maar al die momenten werden jammer genoeg daarna weer verpest door de eetstoornis. Door de eetstoornis is je wereld altijd heel klein geweest. Ik denk dat de kans heel klein is dat je tevreden terugkijkt als je al die tijd zo ziek bent geweest.
Ik zou vooral veel spijt hebben gehad als mij dit toen was overkomen. Ik zou spijt hebben gehad van alle dingen die ik niet heb kunnen doen vanwege de eetstoornis. Ik zou verdrietig zijn dat ik mij zo heb laten leiden door al die onterechte, stomme angsten. Dat mijn dagen bestonden uit (niet)eten, overgeven, zelfhaat en veel verdriet. Ik zou daar met enorm veel spijt op terugkijken. Ik weet dat ik nooit heb gekozen voor de eetstoornis, maar ik zou wel spijt hebben dat ik nooit de kracht heb gevonden om te herstellen van de eetstoornis.
Ik wil niet op mijn sterfbed liggen en weten dat ik meer uit het leven had kunnen halen. Ik wil niet dat ik later denk ‘had ik dit of dat maar gedaan in mijn leven’. Het lijkt me heel erg als je met spijt op alles terugkijkt, omdat je weet dat het ook anders had gekund, maar dat je je al die tijd hebt laten tegenhouden door angst.
Wat zou je willen nalaten? Wat zijn de woorden die je mee zou willen geven? Hoe zou je herinnerd willen worden? Hoe zou je willen dat mensen over jou praten op je eigen begrafenis? Wil je herinnerd worden als een zieke vrouw? Wil je herinnerd worden als iemand die goed was in afvallen? Of wil je herinnerd worden als lieve, hardwerkende, vrolijke dochter/vrouw/vriendin? Wil je dat mensen praten over al jouw positieve eigenschappen of wil je dat mensen bewondering voor je hebben vanwege alle verloren kilo’s?
Ik weet dat dit geen leuke vragen zijn om over na te denken, maar ik denk dat het wel heel helpend kan zijn. Mij heeft het in ieder geval wel geholpen. Hierbij stilstaan verricht natuurlijk geen wonderen. Je zal niet opeens genezen zijn van je eetstoornis en je zal ook niet opeens zorgeloos door het leven gaan. Misschien dat je je zelfs eerst nog veel rotter en verdrietiger gaat voelen als je daarover nadenkt, maar ik schrijf deze blog omdat ik je graag aan het denken wil zetten. Is zo dun mogelijk zijn en overal de controle over willen houden nu nog steeds echt het allerbelangrijkste in het leven?
Laat je strakke schema los en probeer eens te genieten van het leven. Het leven is meer dan alleen het tellen van calorieën en zo min mogelijk eten. Probeer eens te bedenken wat je allemaal nog zou willen bereiken in het leven voordat het einde daar al is. Wat zou je willen? Wat is jouw grote droom? Waar wil jij écht voor gaan? Ik weet dat je die dromen hebt en ik hoop dat je die dromen na zal jagen voordat het straks een keer te laat is…
Geef een reactie