Ode aan het leven

De dood. Het is een heftig onderwerp, maar helaas ontkomen we er niet aan. Vroeg of laat worden we er allemaal mee geconfronteerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik (gelukkig) nooit iemand in mijn omgeving heb verloren in de tijd dat ik nog een eetstoornis had. Wel hield dit onderwerp me altijd heel erg bezig. Het heeft me toen ook zeker (nu trouwens nog steeds) vaak aan het denken gezet.

Op tv, maar ook in films en series is de dood regelmatig een terugkerend onderwerp. Zulk soort programma’s vond ik altijd heel interessant. De heftige onderwerpen zette me altijd aan het denken over mijn eigen leven. Toen ik nog een eetstoornis had, kreeg ik daar vaak wel een enorm schuldgevoel door. Ik voelde me schuldig over het feit dat ik een psychische ziekte had en geen lichamelijke ziekte als bijvoorbeeld kanker. Toch bleef ik me aangetrokken voelen tot dit onderwerp.

ode aan het leven
Bron foto

Eetstoornis of niet; de dood haalt bij iedereen moeilijke emoties naar boven. Zoals ik al zei, heb ik zelf nog nooit een geliefde verloren, maar mensen in mijn omgeving wel. Natuurlijk kreeg ik dat ook allemaal mee. Ik zag het verdriet van andere mensen en kon me goed voorstellen hoe moeilijk het is om iemand voorgoed kwijt te raken. Opeens is iemand er dan niet meer. Opeens is dan een leven gewoon weg.

De dood zette me aan het denken. Het zette ook alles in perspectief. Het leven is zo kostbaar, maar daar sta je verder eigenlijk nooit echt bij stil. We raken allemaal verstrikt in de sleur van het leven en we worden pas wakker geschud als iemand iets ergs overkomt. Dan pas lijken we in te zien dat we meer uit het leven moeten halen, want voor je het weet is het voorbij. Het is natuurlijk heel zwaar als je elke dag heel bewust stilstaat bij het besef dat het morgen allemaal zomaar voorbij kan zijn, maar ik denk dat het wel goed is als we hier vaker bij stilstaan.

Nadenken over de dood liet me inzien wat echt belangrijk is in het leven. Eten, afvallen, eetbuien, slank en perfect zijn, zijn niet de dingen die belangrijk zijn. Gelukkig zijn, vrede hebben met jezelf, dingen doen die je leuk vindt en fijne mensen om je heen hebben; dat is pas écht belangrijk. Het idee dat ik mijn hele leven lang dat allemaal niet zou kunnen bereiken vanwege die eetstoornis maakte me verdrietig.

Ik stelde me voor dat ik op mijn sterfbed zou liggen, wetende dat het leven een dezer dagen voor mij op zou houden. Hoe zou ik dan terugkijken op het leven? Ben ik dan tevreden? Ben ik dan blij met de dingen die ik heb gedaan en wat ik allemaal heb bereikt? Heb ik dan het gevoel dat ik alles uit het leven heb kunnen halen?

Hoe groot is denk je de kans dat je op je sterfbed zegt dat je blij bent geweest met alle kilo’s die je bent verloren? Dat je blij bent dat je zoveel verschillende (ziekenhuis)opnames hebt gehad? Dat je jammer genoeg niet hebt kunnen gaan studeren of werken, maar hey, je hebt tenminste wel flink ondergewicht kunnen hebben al die tijd?

Hoe groot is de kans dat je tevreden op je leven terugkijkt als je al die tijd een eetstoornis hebt gehad? Natuurlijk zullen er ongetwijfeld mooie momenten tussen hebben gezeten, maar al die momenten werden jammer genoeg daarna weer verpest door de eetstoornis. Door de eetstoornis is je wereld altijd heel klein geweest. Ik denk dat de kans heel klein is dat je tevreden terugkijkt als je al die tijd zo ziek bent geweest.

Ik zou vooral veel spijt hebben gehad als mij dit toen was overkomen. Ik zou spijt hebben gehad van alle dingen die ik niet heb kunnen doen vanwege de eetstoornis. Ik zou verdrietig zijn dat ik mij zo heb laten leiden door al die onterechte, stomme angsten. Dat mijn dagen bestonden uit (niet)eten, overgeven, zelfhaat en veel verdriet. Ik zou daar met enorm veel spijt op terugkijken. Ik weet dat ik nooit heb gekozen voor de eetstoornis, maar ik zou wel spijt hebben dat ik nooit de kracht heb gevonden om te herstellen van de eetstoornis.

Ik wil niet op mijn sterfbed liggen en weten dat ik meer uit het leven had kunnen halen. Ik wil niet dat ik later denk ‘had ik dit of dat maar gedaan in mijn leven’. Het lijkt me heel erg als je met spijt op alles terugkijkt, omdat je weet dat het ook anders had gekund, maar dat je je al die tijd hebt laten tegenhouden door angst. 


Bron foto

Wat zou je willen nalaten? Wat zijn de woorden die je mee zou willen geven? Hoe zou je herinnerd willen worden? Hoe zou je willen dat mensen over jou praten op je eigen begrafenis? Wil je herinnerd worden als een zieke vrouw? Wil je herinnerd worden als iemand die goed was in afvallen? Of wil je herinnerd worden als lieve, hardwerkende, vrolijke dochter/vrouw/vriendin? Wil je dat mensen praten over al jouw positieve eigenschappen of wil je dat mensen bewondering voor je hebben vanwege alle verloren kilo’s?

Ik weet dat dit geen leuke vragen zijn om over na te denken, maar ik denk dat het wel heel helpend kan zijn. Mij heeft het in ieder geval wel geholpen. Hierbij stilstaan verricht natuurlijk geen wonderen. Je zal niet opeens genezen zijn van je eetstoornis en je zal ook niet opeens zorgeloos door het leven gaan. Misschien dat je je zelfs eerst nog veel rotter en verdrietiger gaat voelen als je daarover nadenkt, maar ik schrijf deze blog omdat ik je graag aan het denken wil zetten. Is zo dun mogelijk zijn en overal de controle over willen houden nu nog steeds echt het allerbelangrijkste in het leven?

Laat je strakke schema los en probeer eens te genieten van het leven. Het leven is meer dan alleen het tellen van calorieën en zo min mogelijk eten. Probeer eens te bedenken wat je allemaal nog zou willen bereiken in het leven voordat het einde daar al is. Wat zou je willen? Wat is jouw grote droom? Waar wil jij écht voor gaan? Ik weet dat je die dromen hebt en ik hoop dat je die dromen na zal jagen voordat het straks een keer te laat is…

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

8 reacties op “Ode aan het leven”

  1. Je gebruikt vaak het woord.spijt, wat ik een hele opmerkelijke keuze vindt. Waren we het er niet net.over eens dat psychische ziekten net zo zijn als kanker.of een gebroken been. Je zal toch ook niet terugkijken en zeggen: goh wat had ik een spijt van die kanker.

  2. @lostgirl Nee maar het is wel jou keuze of je in behandeling gaat en er tegen vecht.
    Als jij kiest om met bv. kanker geen behandeling te doen en afwacht dan kan je best op je sterfbed spijt hebben dat je niet toch chemo oid hebt geprobeerd.

  3. Ik denk dat je veel reacties krijgt op deze blog. Ik vind het lastig hoe je het omschrijft. Alsof je er zelf voor kiest een eetstoornis te hebben en maar moet denken: ‘joh…zal ik maar lekker gaan genieten ipv dun willen zijn en calorieen tellen. Nou, doe eens gek en hup de eetstoornis aan de kant en jippie…..ik ben ervanaf!’ Nee, het is niet het belangrijkste in het leven….maar dat suggereert weer dat een eetstoornis totaal je eigen keuze is en je eigen schuld is. Dus even de uitknop vinden en eetstoornis is over? Lijkt me niet toch? Ikvind het dus geen echt respectvolle blog naar de mensen die middenin een eetstoornis zitten. (En dat zit ik gelukkig niet meer. Inmiddels moeder van 4 kinderen en zelf mijn moeder verloren toen ik 9 jaar was, en verder in mijn leven een aantal dierbaren verloren).

    1. Overigens snap ik je goede bedoelingen wel met deze blog. Maar de manier waarop je het opschrijft-met name het laatste stuk-vind ik niet zo handig voor de mensen die middenin een eetstoornis zitten.

  4. Ik kan hard zijn in mijn kritiek maar ik ben het wel eens met Lost Girl en Josam. Dit is een voorbeeld van een blog, die voor mij (ook) te tegenstrijdig is; het voelt te veel als veroordelend en dat je uit de slachtofferrol moet. Maar dat is juist het verdrietige toch. ‘We’ weten wel hoe het moet of zou moeten en dat is ook het verdriet. Dat je dat kwijt bent geraakt of teveel angst voor hebt ontwikkeld, of je dingen overkomen zijn waardoor het dagelijks leven je zo hard valt, waardoor je zo vreselijk verstrikt bent geraakt in iets als eten, waar je ‘vroeger’ niet over nadacht.
    Een eetstoornis gaat bovenal vaak toch om hoe met je angsten en gevoelens omgaan die je niet aankunt of niet wilt voelen, op het moment dat je ze wel (teveel) voelt je teruggrijpt naar je ‘drug’ noem ik het maar, om het (even) niet te voelen.
    De maatschappij zelf is ook niet in alles jofel. Er zijn veel leugens, waardoor je zou kunnen gaan denken, daar sta ik dan mooi boven; maar toch zien velen alleen maar beren op de weg, zoveel angst om erin te moeten ‘functioneren.’ Waar komt dat vandaan. Een eetstoornis heeft mijn inziens dan ook vaak niet altijd met jou alleen als persoon te maken. De maatschappij IS ook ingewikkeld en stelt vaak ook HOGE eisen; er is een behoorlijke psychologische druk en indoctrinatie all-over die wordt uitgeoefend op ons; de massa ,die vaak wordt uitgeoefend door mensen die daar belang bij hebben, waardoor velen in onnodige angsten leven richting volwassen worden. Of zich letterlijk slaaf voelen van en dat uiten in een verslaving.. waar voel je je (letterlijk) slaaf van? Dat is oneerlijk dat we dat ‘elkaar’ aandoen, of niet inzien dat het zo werkt in de praktijk, terwijl het niet hoeft. Ik denk dat 85% van de problemen komt door het systeem waarin we leven en wat niet eerlijk van boven naar beneden (machtsstructuur) is ingedeeld en daardoor zoveel mensen ongelukkig worden en dat het zich uit in allerlei vormen van problemen en verslavingen. Kijk alleen maar naar het aantal verslavingsklinieken in een land. Dat is toch niet normaal. Zou het dan allemaal alleen aan die mensen zelf liggen? Er is ook nog zoiets als een wisselwerking tussen individu en maatschappij. Wij als maatschappij zijn verslaafd, onder hypnose van het (zogenaamd) ‘goede leven’, waar een hoog prijskaartje aan hangt, voor ons milieu en onze geest.

  5. ik heb kanker en ik ben blij met wat mijn leven tot nu toe geweest is, ook al is dat een leven met een es geweest al 35 jaar, ik vecht om mijn leven te mogen houden, ook met een es is het leven het leven waard, meer nog, een leven met een es is niet minderwaardig, we streven naar gezondheid en van onze es verlost raken, en soms lukt dat, soms niet, net als met alle andere dingen in ons leven, het leven is wat het is, je kan niet alles veranderen, je kan alleen je best doen en blij zijn met wat je gegeven is

    1. en ook met of na kanker is het leven niet minderwaardig trouwens

  6. Ik vind het een mooie blog!
    Er word volgens mij ook gezegd dat je niet kiest voor een es, maar wel voor behandelingen volgen/er aan werken. Dat betekent alsnog niet dat je meteen er vanaf bent en het kan heel lang duren voor het beter gaat. Ik merk zelf ook dat ik heel graag van mijn problemen af wil en behandelingen doe, maar ik kom vaak niet echt vooruit. Toch ben ik blij met de blog omdat ik wel soms ook gedachtes heb waardoor je juist in je problemen blijft hangen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *