Het is een landelijk probleem, maar alleen al in de steden krijgt 51 procent van de vrouwen te maken met straatintimidatie. Bij jonge vrouwen (in de leeftijd 15-34 jaar) is dit maar liefst 81 procent! De kans is dus helaas best groot dat je dit als jonge vrouw meemaakt. Gelukkig komt er steeds meer bewustwording en worden er sinds dit jaar zelfs wetten op aangepast, maar dat maakt het niet direct gemakkelijker om hiermee om te gaan. Ook de redactie heeft dit door de jaren heen weleens meegemaakt. We hebben helaas geen kant-en-klaar plan klaarliggen om je hier doorheen te helpen en ook geen oplossing voor dit probleem. Wél kunnen we onze ervaring delen en vertellen wat ons helpt als we hiermee geconfronteerd worden. Weet dat je niet alleen bent.
Wat doet Irene?
Dit vind ik een lastige. Want eerlijk is eerlijk; ik weet ook niet altijd even goed hoe ik daarop moet reageren. Het ligt er een beetje aan hoe ik me voel of wat voor soort intimidatie het is. Of ik erdoor word overvallen, of het aan zag komen. Hoeveel mensen het zijn en welke energie ik van ze meekrijg. Soms loop ik gewoon door zonder te kijken, soms rol ik extra overdreven met mijn ogen, soms spreek ik iemand erop aan.
Wanneer het mooi weer is en ik een korte broek of T-shirt draag, word ik ontzettend veel aangesproken op mijn tattoos. Bijna dagelijks. Soms op gewoon een leuke manier, maar vaak voelt het ook wel intimiderend of vervelend. Ik zeg meestal gewoon “Dankjewel!” alsof iemand een oprecht compliment maakt, zelfs al voelde dat niet zo. Of ik lach gewoon vriendelijk terug, alsof ik het niet hoorde en er bij voorbaat al vanuitging dat het wel prima zou zijn. Ik merk dat ik me daardoor ook wel sterker voel. Alsof ik er op die manier wel boven kan staan of de toon zelf wat meer kan veranderen. Dat voelt soms nog beter dan agressief of boos ergens op reageren, want dat kan soms een beetje voelen alsof ik me laat kennen. Wat een gek ‘spelletje’ word het zo eigenlijk, he? Het is eigenlijk best jammer dat we hier zo over moeten nadenken.
Ook heb ik wel eens gevraagd waarom iemand mij op die manier aansprak, daar ontstond toen best een leuk gesprekje uit. Dit gaf mij weer het gevoel dat mensen die dat doen zelf ook niet zo bewust zijn van hoe het voor een ander voelt. Maar ik heb ook weleens gehad dat ik er wat van zei en iemand achter me aan bleef lopen. Dat vond ik wel een beetje eng. Toen heb ik snel een vriendin gebeld; om van me af te praten, maar ook om minder aanspreekbaar te zijn.
Wat doet Lonneke?
Toen ik wat jonger was, ben ik ooit een keer bekogeld met vuurwerk en van de fiets geduwd. Dit maakte best een heftige indruk. Niet eens zozeer omdat ik pijn had, maar omdat ik het ‘maar’ liet gebeuren. Ik had hier geen protocol voor. En nu eigenlijk nog steeds niet. In mijn hoofd bedenk ik de meest passende dingen om te zeggen en hoe te reageren, maar in de praktijk doe ik vaak niks. Meestal kan ik ‘on the spot’ niks zinnigs bedenken en sla ik een beetje dicht. Het liefst wil ik schreeuwen, van me afbijten. Maar dat gebeurt niet. Ik hoop dat het me in de toekomst wel lukt om hier wat defensiever in te zijn.
Wat doet Daphne?
Het is echt niet fijn als iemand je op een vervelende, intimiderende manier benadert op straat. Ik vind het nog steeds iets heel geks en heel erg brutaal. Het overvalt me elke keer weer; het is denk ik ook niet erg dat zoiets niet went. Eerder probeerde ik het zo veel mogelijk te negeren. Nog steeds doe ik dat wel eens, maar tegenwoordig probeer ik er toch iets van te zeggen. Omdat het namelijk helemaal niet hoeft te wennen. Het ís niet normaal en het mag gezegd worden als iemand iets ongepast doet. Zo ben ik er de laatste jaren over gaan denken en dat zorgt ervoor dat ik vaak wel reageer. Ik zeg dat ik het stom of ongepast vind, of in een hele stoere bui vraag ik ‘of die opmerking ooit een succesvolle uitkomst heeft opgeleverd?’ Soms vraag ik door, naar waarom iemand zo doet? Hoe rustig ik iets terugvraag, hoe ‘normaler’ het gesprek soms ineens kan worden. Zowel ik als de ‘vervelende persoon’ kan daar dan ook weer door verrast worden.
Maar zoiets moet je natuurlijk aanvoelen. Dat doe ik niet bij iedereen en vaak genoeg ben ik gewoon hard doorgelopen. Ik voel me niet altijd sterk, dat hoeft gelukkig ook niet. De oude telefoon-truc zet ik ook nog weleens in. Zodra ik me onveilig voel of iemand mij vervelend benadert, bel ik mijn vriend of beste vriendin. “Hallo met mij, ik heb een stom iemand om me heen en wil even met jou praten tot ik de hoek om ben. Hoe is jouw dag?” Het voelt niet als een oplossing voor de intimidatie, maar wel iets wat mij op dat moment echt gerust kan stellen.
Wat doet Marli?
Gelukkig heb ik tot nu toe in mijn leven niet zo vaak te maken gehad met straatintimidatie. Misschien heeft dit ook te maken met mijn woonplaats in Zeeland. Ik weet het niet precies. Het enige waarop mensen mij meerdere malen hebben aangesproken, is op mijn lengte. Ik ben echt een ini-mini persoon en daar ontkom ik ook niet aan. Als mensen een opmerking maken over mijn lengte, dan ligt het aan de situatie op welke manier ik reageer. Meestal ga ik er niet diep op in en geef ik ze gewoon gelijk. Ik kan me wel een keer herinneren dat ik zo kwaad werd op een groep van die jonge pestkoppen dat ik mijn ID heb getrokken en heb getoond dat ik veel ouder was dan zij. Toen waren ze direct stil en had ik stiekem een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ben geen persoon die overal een discussie over wil voeren. Maar op momenten dat het nodig is, probeer ik goed mijn mannetje te staan.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie