Omslagpunten van de redactie

Er zijn van die momenten in je herstel dat je denkt: “En nu is het klaar!” of “Nu ga ik ervoor!” Van die momenten dat je de bodem hebt geraakt en je eetstoornis helemaal zat bent of momenten dat je je ontzettend sterk voelt en de hele wereld aan kan. Een omslagpunt.

Een omslagpunt is vaak niet iets definitiefs. Dat is soms lastig, want voor je gevoel zou het vanaf hier alleen maar bergopwaarts gaan. Herstellen gaat met pieken en dalen. Het ene moment ben je super lekker bezig en het andere moment gaat het voor geen meter. Ook je motivatie om te herstellen is niet elke dag hetzelfde. Aan de ene kant voelt je eetstoornis namelijk wel veilig, maar aan de andere kant is dit echt niet wat je wilt. Heel dubbel allemaal.

Omslagpunten van de redactie

Die dubbelheid maakt het ontzettend moeilijk, want hoe kan je hier nou ooit uitkomen als je steeds blijft terugvallen? Toch zijn die pieken in motivatie en herstel belangrijk om bij stil te blijven staan, want hoewel het niks garandeert voor morgen zijn ze op dat moment een feit.

Omslagpunten van Irene…

Mijn eetstoornis verwoest mijn lichaam

M’n eetstoornis voelde altijd wel veilig. Daarom voelde ik voor een lange tijd ook helemaal niet zo de behoefte om te herstellen. Als ik maar geen eetbuien had. Als ik maar niet dik werd. Toen ik het op gegeven moment voor elkaar had gekregen dat het met lukte om zelfopgewekt te braken had ik voor mijn gevoel echt het wiel uitgevonden. Yes, nu kan ik eten wat ik wil zonder er dik van te worden! Fantastisch!

Na een tijdje kwam ik er op pijnlijke wijze achter dat het helemaal niet zo fantastisch was. Ik was uitgeput. Mijn lijf was uitgeput en volkomen uit balans. Ik hield ontzettend veel vocht was, had altijd keelpijn, kon niet meer goed ademhalen tijdens m’n favoriete sport, kreeg pijn aan mijn tanden en voelde me ontzettend moe en slecht. Mijn eetstoornis had behoorlijk wat lichamelijke gevolgen en dat is voor mij misschien wel de grootste motivatie geweest om echt voor herstel te kiezen. Dit was het niet waard.

Omslagpunten van de redactie

30 dagen braakvrij

Een heel belangrijk omslagpunt voor mij was toen ik voor het eerst sinds ik boulimia had gekregen 30 dagen braakvrij was. Wow, wat een prestatie. Daarmee was het helaas niet gedaan met mijn eetstoornis. Ik ben zeker nog eens teruggevallen en goed ook, maar deze 30 dagen pakte niemand mij meer af en het was toch een teken van de vooruitgang die ik had geboekt. Het is onwijs lastig om dan niet alleen maar te focussen op die dag dat je wel weer had gebraakt, maar die goede dagen zouden even zwaar mee moeten tellen.

Omslagpunten van Daphne…

Huilen om een boterham

Ik weet nog dat ik een periode alleen maar appelstroop op mijn brood wilde eten. Ik dacht dat ik hier bewust voor koos, het was gezond en ik viel af, dus ik kon onmogelijk fout bezig zijn. Dit wilde ik zelf, dat wist ik zeker. Tot het op een dag op was en ik niets anders had. Ja, we hadden nog kaas, smeerkaas en hagelslag liggen, maar dat was niet voor mij. Dat kon ik onmogelijk eten. Ik raakte volledig in paniek en stond te huilen in de keuken, boven mijn kale boterham.

Tijdens het huilen besefte ik mij hoe belachelijk dit eruit moest zien, waar was ik mee bezig!? Ik wil op mijzelf gaan wonen, ik wil reizen, misschien wil ik zelfs wel kinderen en een mega leuk en spannend leven hebben.. dan kan ik echt niet blijven huilen om een boterham. Dat moet echt stoppen en dat zal toch en nu moeten, want daar kan ik niet pas mee beginnen als ik aan het reizen ben of kinderen heb.

Omslagpunten van de redactie

Al zo ver gekomen

Toen het tijdens mijn herstel voor het eerst een periode echt goed ging merkte ik dat ik het zonde vond om terug te vallen. Dat terugvallen had ik niet altijd in de hand, maar hoe meer eetbui- en braakvrije dagen ik had, hoe erger ik het vond als dat weer gebeurde. Zelfs als ik er op dagen ontzettend naar verlangde vond ik dat ik het niet kon maken. De dagen die ik goed door was gekomen waren mij zo veel meer waard dan mijn eetstoornis, daar kreeg ik veel meer rust van. Hoewel het eng was om vol te blijven houden, werd ik ook nieuwschierig. Ik wist namelijk precies hoe een eetbui af zou lopen, daarna zou ik gaan braken en mij vreselijk ellendig en walgelijk voelen. Ik wist nog niet hoe ik mij zou voelen als ik dit nog langer vol zou kunnen houden. Wat was er allemaal mogelijk als ik mijn dagen niet meer eetgestoord zou invullen?

Omslagpunten van Lotte…

Echt om hulp vragen

Toen het tijdens mijn eetstoornis erg slecht met me ging had ik op een gegeven moment met mijn omgeving afgesproken dat ik zou bellen als ik een moeilijk moment had. Vanaf de dag dat deze afspraak stond, heeft het misschien wel een paar weken geduurd voordat ik echt durfde te bellen, maar het moment waarop ik dat eenmaal wél deed vergeet ik nooit meer. Ik denk dat mijn herstel toen echt begonnen is. Het was bijna niet te doen om in de chaos van paniek en eetgestoorde gedachten die telefoon te pakken en echt die knopjes in te toetsen, maar tegen alle verwachtingen in is het me toch gelukt en daar ben ik nog steeds heel blij om.

Omslagpunten van de redactie

3 x frietjes in één week

Frietjes zijn mijn lievelingseten, maar tijdens mijn eetstoornis en nog tot ver in mijn herstel durfde ik dit eigenlijk niet te eten. Op een gegeven moment was ik met mijn vriend op vakantie en op de één of andere manier gebeurde het dat we in één week drie keer friet aten. Het was een hele prettige en ontspannen vakantie en het lukte me goed om het eten toen echt los te laten. Voor mij was dit een hele overwinning en ik weet nog als de dag van gisteren hoe blij en trots ik was. Voor mij betekende dit dat mijn eetstoornis bijna voorbij was: Als ik dit kon, dan kon ik alles. Dat gaf zo’n moed! Natuurlijk houdt herstellen niet in dat je elke week drie keer friet moet gaan eten, maar het feit dat het toen voor het eerst weer een keer echt kon en mocht was voor mij heel waardevol.

Omslagpunten van Scarlet

Ik denk dat er niet een of twee duidelijke omslagmomenten geweest zijn als het gaat om mijn herstel. Het zijn er denk ik veel meer. Soms was er een omslagmoment, maar dan ging het een paar maanden later toch weer niet goed. Door de opstapeling van allerlei momenten en andere omgevingsfactoren lukte het me om de eetstoornis rond mijn 25ste steeds meer achter me te laten en te overwinnen.

Hét moment waarop ik wist dat ik hulp moest zoeken was trouwens een weekend waarop ik voor de zoveelste keer twee hele dagen alleen in mijn kamer van 10m2 zat in Amsterdam en de hele dag door eetbuien had en overgaf. Ik erkende toen nog steeds niet dat ik een eetstoornis had (ik was niet zo dun, moest gewoon normaal gaan doen, kon het wel alleen oplossen…), maar ik wist wel dat ik zo niet verder wilde leven. Het kon me geen bal schelen welk etiket eraan kwam te hangen, als het maar weg zou gaan.

Omslagpunten van de redactie

Niet meer alleen eten

Rond mijn 25ste kreeg ik mijn eerste (en hopelijk laatste) echte relatie. Jaren hongerde ik letterlijk en figuurlijk naar liefde, warmte en geborgenheid. Door mijn relatie werd de leegte (gedeeltelijk) gevuld en hiermee ook het vertrouwen/zin in de toekomst. Ik had het gevoel weer meer redenen te hebben om ervoor te vechten. Dat in combinatie met het lekker & alles eten van mijn partner… zorgde ervoor dat ik meelifte op het normale eten. Toen we net samenwoonden lasten we zelfs een heuse patatdag in op de vrijdag. Iedere vrijdag gingen we op de fiets naar de kwalitaria om daar een grote zak friet, groentekoketten en salade te halen.

Geen hulpverlening meer

Na een aardige periode hulpverlening te hebben gehad, waaronder groepstherapie die erg goed was én individuele therapie van een betrokken, maar strenge psychotherapeut, was er een moment waarop ik de hulpverlening achter me liet. Mijn eetstoornis was in die periode nog niet weg. Ik bleef erg veilig eten en was nog best actief bezig met het laag houden van mijn gewicht. Het was een manier om het gevoel van controle te houden, maar onbewust misschien ook een bewijs voor mij dat ik therapie verdiende. Ironisch genoeg stopte de individuele therapie ook door mijn (te lage) gewicht en werd ik verwezen naar een eetstoornis instantie. Hier verliep de samenwerking niet goed, waardoor ik besloot om zonder hulp verder te gaan. Voor mij was dat een goede beslissing. Het zorgde ervoor dat ik me zelfstandiger en sterker voelde. Het haalde de focus van mijn eten en gewicht af. Ik stapte het echte leven in, ging werken en rondde mijn studie af. Langzaam verdween de eetstoornis hiermee ook.

Wat zijn voor jou belangrijke omslagpunten geweest?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

16 reacties op “Omslagpunten van de redactie”

  1. Wat een top blog!

    Belangrijke omslagpunten voor mij? Dat ik merkte dat mijn lichaam simpelweg voedsel/brandstof nodig had om de dingen te doen die ik belangrijk vind, zoals werken, studie, sport, fit zijn.

    Later, wat (eet)stoornissen verder, merkte ik na een vakantie met mijn zussen dat het het leukst was wanneer iedereen, inclusief mezelf, gewoon zichzelf was, ook al was dat soms sacherijnig of boos. Het klopte gewoon.

  2. Toen ik een eetstoornis had, was het omslagpunt ‘t m’n dochter.
    Nu een paar jaar later en nog een kindje rijker, ben ik beland in een burn out.. Het omslag punt voor hulp daar was.. Niet eens rustig een spelletje kunnen doen zonder overprikkeld te raken. Inmiddels hulp.. Nog lang niet waar ik zijn wil, maar het begin is er!

  3. toen ik voor de zoveelste keer werd aangesproken op mijn verantwoordelijkheid en dit woord me echt mijn strot uit kwam. Ik voelde enorme boosheid en bewijsdrang om t elaten zien dat ik t weekend erop eetbui- en compensatievrij zou doorkomen.

  4. Mijn laatste braakdag was een kleine 4 maanden geleden, op mijn verjaardag dat ik 25 werd. Die dag probeer ik vast te houden om niet terug te vallen in de binge and purge cycle. Tot nu toe werkt het en heb ik dus niet meer gebraakt. Hopelijk kan ik volgend jaar zeggen dat mijn verjaardag mijn omslagpunt/dag is geweest. Ook heb ik niet meer gemutileerd sinds december 2017 en ga ik ervoor om een jaar vol te maken. Die data helpen enorm en met elke goede dag ben een weer een dag dichter bij een cleane jaar.

    1. Waw, dat moet ontzettend moeilijk voor je zijn. Sterk bezig, ik duim dat je het volhoudt!!

  5. Mijn omslag punt was toen mijn haar heel erg begon uit te vallen.
    Toen zag ik in dat ik echt hulp nodig had.
    Ik ben naar mijn moeder gegaan. Vanaf toen ging het langzaam maar zeker bergopwaards.

  6. Off topic: kan het zijn dat jullie de nog ongecontroleerde versie van de blog hebben gepost? Er zitten veel meer schrijffouten in dan ik van jullie gewend ben

    On topic: mooie blog. Het laat me echt even nadenken waarom ik zo om het jaar volledig terugval. En dat nu zo’n 20 jaar lang. Ik denk dat de omslag steeds is dat ik lichamelijk steeds verder achteruit ga en weer krukken en een rolstoel oet gebruiken. Elke keer weer schuift mijn gewicht naar boven, elke keer weer een “mijn zwaarste gewicht tot nu toe”. Het moment dat het na een goede periode gezond eten en afvallen weer mis gaat is meestal als er iemand in mijn omgeving overlijdt of ik in het ziekenhuis terecht kom door am.
    Maar ik hoop nu weer met mijn opname een omslagpunt te hebben want mijn lichaam kan bijna niks meer bewegen zonder pijn. En zit nu tegen diabetes aan als ik niet snel afval.

    1. Ik lees vaak je struggles, het is niet eerlijk dat het zo moet gaan. Ik hoop dat je altijd de hoop blijft houden. Tuurlijk kun jij ook, net als ieder ander normaal eten en leven. Je moet fysiek van ver komen, want je verliest kracht op deze manier, ik weet er alles van, maar als je maar eenmaal een ritme hebt wat blijvend kan zijn en niet superzwaar voelt maar te doen en je iedere dag weer een beetje sterker maakt, is er nog hoop. Ik hoop dat je er in kun blijven geloven Lost girl. (Dat zeg ik ook tegen mezelf, heb nu een heel erge eetbui week en weet hoe ERG het dan kan worden in korte tijd, daar weer uitkomen is zo moeilijk en het terugvallen iedere keer is zo slopend, maar hoop nog steeds op ook DAT omslagpunt; ik denk aan jou.)

      1. D, Dankjewel voor je berichtje. Dat is echt zo superlief! Het is inderdaad een behoorlijke struggle, maar ik probeer hoop te houden. Ik merk nu een beetje een omslagpunt door de opname. Doordeweeks gaat het iig goed. Vooral de tijden buiten de kliniek zijn een gevecht.
        Maar ooit zal ik een ritme voor meer dan een jaar en misschien wel voor de rest van mijn leven vol gaan houden. Er zou toch een letterlijk en figuurlijk lichter bestaan voor mij moeten zijn. Keep up the faith. Nogmaals bedankt voor je steunende reactie!

        Liefs

        1. Wauw, dank je wel ook voor je reactie nog Lost girl en zo tof dat je mag ervaren dat het in de kliniek goed gaat, dat je dus ook (eindelijk) echt gesteund en gehoord wordt, dusdanig dat het nu ook goed of veel beter gaat,dat gun(de) ik je altijd zo. Mensen die 100% achter je staan is zo nodig. Ik hoop dat je tools meekrijgt ook voor in de weekenden en voor je toekomst en iid. als het een jaar goed mocht gaan, nou dan heb je dat in je ervaring en geeft toch wel moed dat ook jij hier uit kunt komen voor altijd. thumps up, veel succes en heel veel sterkte voor de tijden dat je er ‘alleen’ in zit, zoals nu in de weekenden en voor alle momenten die nog komen gaan. Ik hoop dat je een persoon hebt bij wie je (nog) lang in nood bij aan de bel kunt trekken. You can do this, hihi nu stop ik (ik zie zo vaak jouw berichtjes en hoe moeilijk je het moet hebben, take care!)

  7. Mooie blog! @Scarlet: komt er nog een keer een krachtvoer-video? Ik ben benieuwd naar jouw proces en hoe het nu met je gaat!

  8. Scarlet ben je nu helemaal hersteld?

  9. Mijn omslagpunt was mijn komst in de pretherapiegroep van Rintveld, waar ook veel mensen zaten met langdurige eetstoornissen. Ik wist een ding zeker: dat wil ik echt niet. Omdat ik de ongelukkige blikken zag, dromen die verloren gingen. Vanaf toen ben ik er 100% voor gegaan.

  10. Mijn omslagpunten:
    – toen een klasgenootje tegen me zei :’ ik durf je geen knuffel meer te geven,ik ben bang dat je gaat breken’ … dit was nu net het tegenovergestelde van wat ik nodig had, dus dat opende me wel even de ogen
    – toen ik in therapie leerde dat ik ook echt wel boos, verdrietig, … mocht zijn over de moeilijke start in mijn leven. Tot dan toe had ik die gevoelens altijd de kop ingedrukt dmv mijn eetstoornis
    – toen ik bij een (creatief) therapeute terecht kwam met wie het echt goed klikte. Zij geloofde in mij, en dat gevoel deed me echt deugd
    – toen mijn oma op haar sterfbed aan me vroeg om goed voor mezelf te zorgen
    – toen ik samen leefde met mensen met een mentale handicap en die super zorgzaam waren naar mij ook al had ik nooit expliciet over mijn eetstoornis gepraat
    – toen ik mijn favoriete babysitkindje zag smullen van een boterham met choco en ik daar een beetje jaloers op was omdat ik daar niet van kon genieten maar altijd schuldgevoel mee op mijn boterham kreeg

    1. Wauw heel mooie en bijzondere omslagpunten!

  11. goeie blog!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *