Onbegrip voor mijn zelfbeschadiging

In een van mijn vorige columns schreef ik al dat ik mijn zelfaangebrachte wonden op mijn lichaam nooit liet hechten. De schaamte en de angst voor vervelende reacties maakten dat ik daarom de grote, lelijke littekens maar voor lief nam. Er zijn maar heel weinig mensen die in die periode mijn wonden gezien hebben. Het was mijn grote geheim. Pas veel later durfde ik ervoor uit te komen dat ik mezelf opzettelijk verminkte. De meeste reacties waren meelevend, maar het nieuws shockeerde mensen wel degelijk. Hoe kun je in hemelsnaam jezelf beschadigen? Dan moest je echt wel ziek of gestoord zijn!

Let op: Deze blogpost gaat over zelfbeschadiging en kan voor sommigen mogelijk triggerend werken. Zorg voor jezelf en lees deze blog niet als je hier gevoelig voor bent.

Zelfbeschadiging is nog steeds een taboeonderwerp. Je kunt beter aan de drank of de drugs gaan. Op de een of andere manier is dat beter te begrijpen. Ik herinner me nog een afspraak met een wat oudere dermatoloog in het ziekenhuis om twee moedervlekken te laten verwijderen. Ik was toen net uit de kliniek weg. Tijdens deze kleine ingreep werd ik gevraagd mijn bovenkleding uit te doen, op mijn beha na. Zodra de arts mijn rechterarm zag, schudde hij met zijn hoofd: ‘Wat moet dit nou weer voorstellen?’ Ik kromp ineen. De afkeuring was van zijn gezicht af te lezen.

Wat moest ik zeggen? Ik haalde diep adem en vertelde dat ik hard bezig was om ermee te stoppen en dat ik in therapie zat. Het maakte niet uit. Hij kon het niet begrijpen en misschien was het ook niet te begrijpen. Toch raakte zijn onbegrip me diep. Ik kon wel door de grond zakken en deed er alles aan om niet in huilen uit te barsten. Mijn kleine beetje opgebouwde zelfvertrouwen was in een klap teniet gedaan. Terwijl mijn slapen klopten van de spanning, verwijderde de arts hardhandig de moedervlekken. Vervolgens ben ik er als een haas vandoor gegaan. Ik kon het niet verdragen om nog een seconde langer met deze man in één ruimte te moeten zitten.

Een paar jaar later had ik op een avond een slechte bui. Waarom weet ik niet meer. Ik was ontzettend opgefokt en mijn man kon niks goed doen. Wilde hij me troosten, dan schopte ik hem van me af en als hij dan uiteindelijk wegliep, schold ik hem voor vanalles uit. Kortom, het maakte niet uit wat René deed. Ik moest mezelf snijden om weer rustig te worden. En dus trok ik een mes uit de keukenlade. De woede over de chaos die ik er weer eens van gemaakt had, maakte dat ik niet meer kon helder kon denken. Ik haatte mezelf. Intens en diep. Ik beschadigde mezelf. Vervolgens realiseerde ik me dat mijn wond eigenlijk gehecht zou moeten worden. Bovendien stond René erop dat ik met hem naar de huisartsenpost ging.

Rond een uur of tien in de avond fietste mijn man met mij achterop richting de huisartsenpost. Bij aankomst kon ik al snel bij de dienstdoende dokter terecht. Hij bekeek de wond en de rest van mijn arm vol littekens, maar begon geen preek en veroordeelde me niet. Hoewel de medicijnen me steeds slaperiger maakten, herinner me vooral zijn kalmte. Na de verdoving begon hij de wond netjes te hechten en deed hij er een pleister op. Hij informeerde nog even of ik hulp had voor mijn automutilatie en vertelde dat de hechtingen over een week bij de huisarts verwijderd moesten worden. Vervolgens gaf hij me gemoedelijk en zonder verdere preek een hand, waarna René en ik de huisartsenpost verlieten en huiswaarts gingen.

De volgende dag realiseerde ik me eens te meer wat voor een fijne arts ik had getroffen. Ik kende genoeg andere, vervelende verhalen van meiden, die bijvoorbeeld expres uren moesten wachten op de eerste hulp of onverdoofd gehecht werden, omdat ze immers toch zo graag pijn wilden voelen…

Zelfbeschadiging zal altijd een onderwerp blijven dat veel stof zal doen opwaaien, maar het feit blijft dat het wel degelijk een serieus probleem is. De achterliggende problematiek gaat meestal veel verder dan de meeste mensen kunnen vermoeden…

Fotografie: Adriano Agullo
Tevens verschenen in Mijn Geheim

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

9 reacties op “Onbegrip voor mijn zelfbeschadiging”

  1. Mooi verhaal, inmiddels heb ik het zodanig geaccepteerd en loop ik met een korte broek of een t-shirt met korte mouwen, maar helaas wordt ik nog steeds op straat nageroepen en zelfs lastiggevallen. Zelf heb ik mijn wonden nooit laten hechten, voor de angst voor de artsen die me onrespectvol behandelen. Doordat ik het nooit heb laten hechten zijn veel littekens 0,5 tot 1 cm dik, en tja deze vallen erg op, ook op afstand. Achteraf heb ik er veel spijt van, ze irriteren bij warmte en maken andere mensen erg ongemakkelijk waardoor ik me niet prettig voel.

  2. Ook nooit laten hechten. Maar het is wonder boven wonder goed genezen. Wel rot opmerkingen gehad van dokter enzo.

  3. Walgelijk en onbegrijpelijk als mensen, en dan helemaal hulpverleners, zo reageren.
    Ik heb zelf nooit zelfbeschadiging gedaan. Een vriendin wel, en ik begrijp nu haar angst van het delen ervan. Zullen mensen haar ook zo behandeld hebben?

    Was het maar zo makkelijk, alsof je het allemaal zelf wil, dan kon je er ook wel zo mee stoppen toch, en dan zelfs onverdoofd hechten, is dat niet strafbaar?
    Noem mij maar gek, maar als je iemand die na jaren roken met longkanker of copd niet helpt dan staat de wereld op zijn kop.

    Bedankt voor het delen, zet mij aan het denken. Misschien kan ik er wat meer met mijn vriendin over praten

  4. Ik heb het wel geaccepteerd maar, ik laat het niet aan iedereen zien omdat niet iedereen weet dat ik het deed.. hoe zit dat bij anderen?

  5. Ik heb sinds kort littekenpleister via het ziekenhuis,
    ben daar net mee begonnen maar schijnt goed te helpen,
    opgezette littekens worden weer vlakker gelijk aan de huid
    en litekens die rood of paars zijn worden witter.
    gebruik het nu sinds een week maar nu al wat verbetering.

  6. @miekio, het is inderdaad strafbaar om iemand zorg te onthouden.
    Maar daar moet je dan wel voor klagen, naar de tuchtcommissie, etcetera. Dat doet (bijna) niemand in deze gevallen.

    Overigens even wat anders: ook als je wonden wel laat hechten kunnen ze nog steeds rond een centimeter zijn helaas. De mijne zijn vaak wel gehecht maar ook nog breed. Maybe scheelt dat wat in het schuldgevoel bij mensen

  7. Net zoals zovele heb ik ook veel negatieve ervaringen met hulpverleners. Zowel artsen en verpleegkundige als politie. Gelukkig heb ik nu een huisarts die heel lief en geduldig is en mij probeert te begrijpen. Ik heb haar verteld van mijn negatieve ervaringen met hulpverleners en van mijn angst om rot behandeld te worden of dat ze boos op me worden. Doordat ik dat haar verteld heb weet ze hoe ze mij wel moet benaderen. Dat helpt enorm!
    Ik had ook grote, rood/paarse, pijnlijke littekens. Heb daar toen ook pleisters voor gehad, maar daardoor ging mijn huid kapot. Daarna injecties gekregen. Dat was best vervelend, maar hebben heel goed geholpen.
    Omdat het nu best goed met mij gaat am ik niet tot bijna niet meer. Ik probeer mijn littekens te accepteren. Ik draag meestal korte mouwen, maar op sommige plekken, of op feestjes draag ik toch liever lange mouwen. Ondanks dat ik mijn best doe blijven de littekens toch wel voor een groot deel mijn leven beheersen. ben me er altijd van bewust en ermee bezig. Dat vind ik wel heel moeilijk.

  8. Gelukkig heb ik alleen maar aardige artsen gehad! Ik schaam me echt kapot als ik dan naar de huisarts moet, maar ze drukt me altijd op het hart dat ze me altijd wilt zien als ik twijfel. Dus ben blij dat ze er voor open staat. Maar ook op mijn opname en seh heb ik begripvolle artsen gehad.

  9. Ik ben ook wel eens onverdoofd gehecht en dat heeft ervoor gezorgd dat ik het nooit meer durfde te laten hechten. Ik zou zo graag willen dat er meer begrip komt voor zelfbeschadiging.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *