Soms vergeet ik waarom ik zo ontzettend onzeker kan zijn. Ik heb een geweldige baan, ik ben gezond, ik functioneer en heb hobby’s en passies. Ik word aangemoedigd en geaccepteerd zoals ik ben en de mensen om me heen houden van me. Toch, kan ik ontzettend onzeker zijn. Iemand kan me 50 keer vertellen dat ze me waarderen en dat ik het goed doe, maar toch blijf ik aan mezelf twijfelen. Het kan ontzettend frustrerend zijn: Waarom ben ik zo onzeker?!
Eigen gedachten als waarheid zien
Ze zeggen wel eens dat het de dubbele hoeveelheid tijd kost om iets te verwerken. De laatste tijd word ik me er steeds vaker bewust van dat ik nog steeds erg vaak reageer vanuit het verleden en niet vanuit het heden, maar dat heb ik echt niet altijd door op het moment zelf. En als ik het wel doorheb, lukt het niet altijd om mijn gedachtegang een andere kant op te sturen. Ik heb dan een bepaalde gedachte. Meestal één die niet al te vriendelijk is naar mezelf en ik zie dat dan als waarheid. Er is een reden dat ik hier op Proud zo vaak roep dat je eigen gedachtes echt niet altijd kloppen. Ik vind dat zelf namelijk nog steeds wel eens erg moeilijk.
Waarom nu wel en toen niet?
De woorden die ik vroeger naar mijn hoofd geslingerd kreeg, die ben ik niet vergeten. Misschien sta ik er niet altijd bewust bij stil, maar die woorden zitten in mijn hoofd gebrand. Elk compliment dat ik krijg of lieve woorden die tegen me gezegd worden, waardeer ik, maar ik wantrouw ze ook. Waarom kreeg ik die vroeger niet? Waarom nu wel? Ik wil naar kleine Rihan gaan en haar vertellen dat ze net zo veel liefde verdiende als dat ik nu krijg. Dat er niets mis is met haar. Dat ze er mag zijn. Dat ze niet lelijk is. Geen monster is.
Het grappige is dat ik destijds dacht dat ik kreeg wat ik verdiende, omdat ik ervan overtuigd was dat het mijn eigen schuld was. Ik was intens in mijn doen en laten (volgens mijn omgeving althans) en dik. Dat vonden mensen schijnbaar ontzettend ingewikkeld. Dik en aanwezig?! Dat aanwezig zijn heb ik heel snel afgeleerd en in plaats van minder te eten, ging ik in het geheim eten.
Eten was mijn beste vriend
Eten was mijn beste vriend, mijn uitlaatklep, maar ook hetgeen waar ik me het meest voor schaamde. Naast mijn lichaam, ‘natuurlijk’. Er werd me duidelijk gemaakt dat ik mezelf met dit lichaam niet mocht accepteren. In het openbaar durfde ik nauwelijks te eten. Andere mensen zag ik voortdurend genieten van allerlei lekkernijen. Zij mochten dat, want ze waren niet dik. Als ik dat deed, werd het gezien als uitnodiging voor nare opmerkingen of blikken vol walging. “Kijk naar jezelf!” is er wel eens naar me geschreeuwd alsof daarmee alles was uitgelegd. De aanleiding? Ik dronk een glas melk na het avondeten. Op een gegeven moment maakte mijn eetproblematiek een 180 graden draai en ging ik van te veel eten naar te weinig. Ik wilde iedereen laten zien dat ik het kon en gebruikte het verdriet en de schaamte als motivatie.
Toen ik wel onder de ‘norm’ viel
Het is bizar hoe anders mensen je behandelen als je wél onder de norm valt. De kilo’s vlogen ervan af en ik werd beladen door complimenten. De nare opmerkingen stopten, ik had weer recht van spreken, mijn best doen om er leuk uit te zien werd niet meer gezien als hilarisch en ik kreeg opeens aandacht van jongens. Ik was een succesverhaal. Ik vond het geweldig en was tegelijkertijd woedend. Ik wilde nog minder wegen, langzaam aan opgaan in het niets en iedereen recht in de ogen kijken terwijl ik het deed. “Dit wilden jullie toch?!”
Om een lang verhaal kort te maken: Ik bleef nog vele jaren in mijn eetstoornis zitten en wilde niets weten van eetstoornisherstel. Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen, eerst voor de mensen om me heen en later voor mezelf. Het heeft jaren geduurd met verschillende behandelingen voor zowel de eetstoornis als andere problematiek. Toch is het gelukt en daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar dat betekent niet dat mijn leven alleen maar bestaat uit rozengeur en maneschijn.
ik voel het nog steeds
En nu? Nu heb ik een vertekend zelfbeeld en moet ik mezelf voortdurend vertellen dat niemand me walgelijk vindt. En als ze dat wel vinden? Dan zou het me helemaal niets moeten boeien. Het is jaren geleden, maar de onveiligheid, de walging naar mezelf en het verdriet die ik toen voelde, voel ik nog steeds wel eens. Het helpt om te weten dat je soms uit het verleden reageert. Dan kun je jezelf namelijk ook eraan herinneren dat je nu het heden bent. Maar tegelijkertijd is het oké om jezelf af te vragen waarom het heden zo anders is dan het verleden. Waarom nu wel? En toen niet? Of nu niet? En toen wel? Spreek deze vragen eens hardop uit, blijf er niet alleen mee rondlopen en laat iemand anders met je meedenken.
Als jij dit herkent
Ik deel dit omdat ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Als jij één van die mensen bent, wil ik dat je weet het oké is. Wat je ook voelt of denkt, het mag er zijn. Je bent niet goed behandeld in een cruciale periode van je leven. Je bent begonnen met een basis van zelfhaat en dat is niet zomaar veranderd. Gun jezelf de tijd. Hoe je elke dag weer je best doet om je verleden te laten gaan en je eigen gedachten uit te dagen, is indrukwekkend en ontzettend moedig. We gaan door tot er een nieuwe basis gelegd is, vol acceptatie en zelfvertrouwen. Afgesproken?
Oh en geef je je jonge zelf een knuffel van me?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie