Oncomfortabel in mijn eigen lijf

Herstellen. Ik wilde het. Ik was er klaar voor. Er klaar mee. Nu moest het afgelopen zijn. Geen eetstoornis meer. Ik wist het zo zeker, maar toen merkte ik wat ik er allemaal voor terug kreeg. Minder eetstoornis, meer mij. Zo ook mijn minder mooie kanten. Mijn onzekere kanten. Mijn oncomfortabele kanten. Zonder eetstoornis; oncomfortabel in mijn eigen lijf.

Herstellen van een eetstoornis is ontzettend lastig. Voornamelijk, omdat het in de eerste instantie helemaal niet zo veel beter gaat voelen. Een eetstoornis heb je niet voor niks. Zodra je dat een beetje los begint te laten moet je leren omgaan met dat wat je ermee weg gestopt had. Pijn, verdriet, angst, onzekerheden… Gevoelens. De verdoving van de eetstoornis werkte uit, maar dat was toch wat ik wilde?

Herstellen was zwaar en heeft jaren geduurd. Op sommige dagen leek het alsof ik geen stap vooruit kwam. Doelen stellen, doelen halen, doelen niet halen, terugvallen, weer opstaan, opnieuw beginnen. Ach ja, opnieuw? Zo voelde het wel, maar achteraf kan ik zeggen dat je juist zo sterk wordt van elke keer dat je opstaat. Heel symbolisch gezien werkt dat ook letterlijk zo met leren staan en lopen. Spieren kweken, dat kost tijd. Herstellen van een eetstoornis, dat kost tijd.

Het gekke was wel dat ik het niet per se makkelijker vond worden naarmate ik verder kwam in mijn herstel. Ik vind het lastig om te omschrijven. Het is niet zo dat dezelfde dingen lastig bleven, maar de dingen die ik lastig vond veranderden. Ook had ik veel moeite met de duur van mijn herstel. Lukte dit me nou nogsteeds niet? Wat een sukkel! Terwijl ik over het één al lang heen was leek het ander lang te blijven hangen. Ik heb vaak gedacht dat volledig hestel niet voor mij weg gelegd was. Misschien moest ik maar genoegen nemen met voor mij blijkbaar het hoogst haalbare. Gedeeltelijk herstel.

Het was een beetje alsof ik een hardnekkige, slechte gewoonte had ontwikkeld waar ik maar niet van af kon komen. Het zat er diep ingesleten, maar ik wist zo zeker dat mijn eetstoornis geen functie meer had. Ik wilde hem ook helemaal niet meer hebben. Het deed me helemaal niet meer beter voelen. Ik moest het gewoon ‘even uit mijn systeem’ krijgen. Het laatste stukje eetstoornis. Ik had m’n leven alweer helemaal op de rit. Ik kon boos worden, blij zijn, verdriet voelen. Ik mocht me schamen, een mening hebben, mezelf zijn. Alle ups en downs van het leven mochten er gewoon zijn, toch?

Net toen ik dacht dat ik er bijna was bleek het allemaal anders te zijn dan ik had gedacht. Hoe naïef was ik ook om te denken dat die eetstoornis alleen nog maar een slechte gewoonte was. Dat ik gewoon gewend was om eetbuien te hebben en te braken. Dat het helemaal geen functie meer had. Wellicht had ik al een heel stuk van mijn leven en identiteit terug weten te winnen. Wellicht wist ik al heel goed om tot op zekere hoogte mijn emoties er te laten zijn en er mee om te gaan, maar ik was er nog niet.

Er is geen precieze datum aan te wijzen. Geen specifieke dag waarop mijn eetstoornis voorbij was. Het wegslijten van gedrag en gedachten wisselen elkaar af. Over het algemeen blijven gedachten het langst, dat is immers waar je gedrag vanuit ontstaat volgens het g-schema. M’n eetstoornis (gedrag en gedachten) werd minder en minder tot het eigenlijk ontzettend goed ging. Heel even had ik een moment van “He, he, eindelijk. Het gaat echt wel goed de laatste tijd.” Tot ik merkte wat voor functie dat laatste stukje eetstoornis.

Het is niet zo dat het allemaal kommer en kwel was, hoor. Ik voelde me echt veel fijner en vrijer zonder eetstoornis. Ik genoot echt weer van het leven, voelde me veel vitaler en zat lekker in m’n vel. Natuurlijk met ups en downs, maar dat was oké. Toch waren er van die dagen alsof plotseling het gewicht van de hele wereld op m’n schouders viel. Zomaar, uit het niks vanuit het heelal op mij neergedaald. Ik had enorm veel last van stemmingswisselingen. Lachen en huilen wisselden elkaar in rap tempo af.

Het was niet zo dat ik me echt nog heel slecht voelde over mijn lichaam. Dat hoofdstuk was afgesloten, maar ook daar zat blijkbaar nog iets achter. Natuurlijk ging het niet letterlijk om mijn lichaam. Het ging over wie ik was, wat deed ik, wie ik wilde zijn, wie ik dacht dat ik moest zijn, wat ik kon, wat ik niet kon, wie m’n vrienden waren, wie niet m’n vrienden waren, of mensen van me hielden, of ik van mensen hield, of ik stom was, leuk was and so on. Dat allemaal tegelijk keer 10. Eigenlijk zo’n beetje waar een ieder van mijn leeftijd mee zou zitten, maar niet iets waar ik ooit echt mee om had leren gaan. Ik had het immers altijd weggestopt, met mijn eetstoornis en ook met het laatste stukje daarvan. Er kwam zo veel op me af.

Dit is dus volwassen worden en weet je, het was ook wel oké. Het was zwaar en oncomfortabel, maar ik begreep mezelf zo ontzettend goed. Het was een beetje alsof alles op z’n plek viel. Misschien was het wel al eerder op z’n plek gevallen en kon ik de eetstoornis daarom los laten. Een wisselwerking, waarschijnlijk. Ik mocht het even moeilijk vinden. Dat was oké en logisch. Mijn weg, mijn tempo. Ik was op dat moment aan het groeien en had groeipijn, zo zag ik het echt en dat maakte het ergens ook wel mooi. Oncomfortabel in mijn eigen lichaam. Als een schaaldier in een te klein huisje.

Ja, het was mooi en waardevol, maar het deed ook echt pijn. Die twee dingen kunnen soms best hand in hand gaan. Het gaat over onzekerheden waar ik nog altijd wel eens tegenaan loop, maar waar ik steeds milder naar leer kijken. Het zijn dingen die bij het leven horen. Het is niet zo dat mensen zonder eetstoornis wel fluitend door het leven gaan. Wat jij lastig of niet lastig vind is zo persoonlijk en van zo veel dingen afhankelijk. Karaktereigenschappen, omgeving, opvoeding, aanleg enzovoort.

Ook merk ik dat het per generatie zo veel kan verschillen. Het lijkt alsof jongere generaties steeds meer last hebben van psychische problemen, los van dat er minder taboe op heerst. Hoe dat precies komt weet ik niet. De maatschappij die verandert? Het leven dat steeds sneller gaat? De wereld die steeds kleiner wordt? Het is mega interessant eigenlijk, althans, dat vind ik nu, want als je er midden in zit is het mega verwarrend en naar. Zeker als jouw omgeven je bewust of onbewust niet de zekerheid kon geven die jij nodig had. Natuurlijk ontwikkelen we allemaal niet om dezelfde reden een eetstoornis. Voor sommige is het echt weer totaal anders, maar dit is mijn verhaal. Een verhaal waarvan ik eerst dacht dat het niet erg genoeg was, maar dat ik nu kan bekijken voor wat het is, zonder het te vergelijken.

Hier heb ik stapje bij beetje om mee leren gaan. Eigenlijk is dit een proces dat al aan het begin van mijn herstel in werking is gezet. Herstellen duurt lang en dat is oké. Het voelt niet oké, dat weet ik wel, maar toch is langzaam herstel eigenlijk heel goed. Daar schreef Daphne deze hele mooie en waardevolle blog over. Het is goed om de tijd te nemen om steeds weer een hoofdstukje te verwerken. Stapje voor stapje. Mogen groeien en stil mogen staan bij het feit dat je groeit.

Voelen en groeien. Soms heel oncomfortabel, maar de pijn is niet blijvend. Laat het er zijn. Praten, schrijven, tekenen, muziek luisteren, schreeuwen, huilen, wandelen, delen. Het niet hoeven onderdrukken. Het er mogen laten zijn. Het kunnen dragen. Je bent sterker dan je denkt en kracht is iets dat je kunt trainen met de tijd. Je hoeft er nog niet te zijn, maar komt er wel. Geef niet op.

<3