Het licht zien… Afgelopen weekend had ik het idee het licht voor het laatst te zien. Ik was tijdens het hardlopen even overtuigd dat dit wel eens mijn laatste minuten op deze aarde konden zijn. Ergens wist ik dat, als dit zo was, ik mijn leven misschien wel niet mooier kon eindigen. De 15 km Montferlandrun was voor mij heel speciaal, ik had hier al jaren naar uitgekeken en nu kon ik dan eindelijk mee doen. Geen blessure, geen lichamelijke ongemakken.. Of nou ja mijn lichaam voelt sterk! Enorm sterk, nog nooit heb ik mij zo sterk gevoeld. Maar ergens achter mijn glimlach en enorme loopprogressie, merk ik dat ik opnieuw mijn ziekte in gesleept wordt…
Het is zwaar, maar met alle kracht die ik heb probeer ik mij eruit te trekken. Dit keer laat ik mij helpen en probeer ik niet in mijn hoofd te leven. Het is een ziekte die erin sluipt en met alle trainingen en de stage die ik loop, merk ik dat ik afval. Dit is verslavend, anna wil meer… elke week die confronterende weegschaal en opnieuw een kilo minder. De anorexia wordt sterker en Sas zwakker. Ondanks dit merk ik hier niks van, het lopen gaat goed, mijn stage gaat goed. Geen problemen en dus zag ik geen redenen voor verandering, want waarom zou ik, het gaat toch goed met me? Wanneer gaat het eigenlijk niet meer goed? Die vraag stelde ik mijzelf steeds meer en ik begon mij af te vragen waarom? Waarom moet het eerst fout gaan, echt fout gaan…
Maar op die lange weg, van Beek naar Zeddam, realiseerde ik mij opeens hoe bang dit ondergewicht mij maakte. Opeens twijfelde ik of ik, zonder klachten, niet opeens te veel kon vragen van mijn lichaam en dat het mij in de steek zou laten. Dat mijn lichaam het langdurige ondergewicht niet meer zou trekken en deze 15 km op topsnelheid te veel zou zijn. Ik ben blij dat het dit keer gewoon een mooie warme winter zon was en dat ik dit licht mocht zien.
Ik ben blij de finish te hebben bereikt, ik denk oprecht dat dit mijn beste wedstrijd ooit was. Niet alleen omdat ik nog nooit zo hard liep of omdat ik 3e Nederlandse werd, maar ook omdat ik mij opeens realiseerde hoe kostbaar het leven eigenlijk is. Ik kan eindelijk na al die jaren weer mee met de Nederlandse hardloop top, ik heb weer energie genoeg om leuke uitstapjes te doen, eindelijk heb ik dat stukje balans in mijn leven terug, waarom wachten op het moment dat dit wegvalt? Ik heb zoveel terug gekregen voor mijn strijd.
Ik denk aan hoe gelukkig ik afgelopen zomer was, ik had echt het idee dat ik anorexia had overwonnen dat ik klaar was voor het leven en nooit, en ook echt nooit meer een stukje anorexia terug zou laten komen, dat ik vanaf dat moment alleen maar verder zou groeien. Dat ik na het jaar intensieve therapie, in de Ursula, echt niet meer terug zou vallen. Helaas is de anorexia minder makkelijk te verslaan. Maar ik realiseer mij wel dat ik veel gelukkiger ben met een paar kilo meer, dus laat die kilo’s maar komen! Anorexia I am gonna kick your ass!
Het leven is te mooi om te wachten tot het moment dat je het leven eigenlijk geen leven meer kan noemen… Ik wil leven, ik wil gelukkig zijn!
I saw the light and I will fight!
Kuss
Sassy
Geef een reactie