Ik herinner me mijn eerste laptop nog goed. Grijs, dik. Het klikkende geluidje dat hij maakte als ik hem dichtklapte. Hoe ik ermee op mijn bed zat, spelletjes te spelen. Hoe het notificatie berichtje van MSN me kriebels gaf, toen ik voor het eerst een vriendje kreeg. De donkere stickers die ik plakte op de lampjes, toen ik hem ‘s nachts aanliet om weer een nieuw album via LimeWire of Bearshare binnen te harken en mijn moeder dan niet zag dat de laptop eigenlijk niet uit was. De gedachtespinsels die ik schreef in mijn word-bestandje en hoe ik experimenteerde met mijn google-zoekopdrachten. Van pluizige kattenfoto’s naar mijn schoolrooster online. Van laag-in-calorieen-recepten tot hoe-val-ik-zo-snel-mogelijk-af.
Het duurde niet lang voordat ik rond mijn dertiende een Pro-Ana forum vond. Niet echt wetende wat het precies was, maar het voelde spannend. Ik kon heus wel aanvoelen dat dit niet ‘de bedoeling’ was, maar het voelde alsof ik er thuishoorde. Na een week maakte ik ook een account. Na een paar maanden had ik meerdere accounts op meerdere fora. Binnen no-time was ik een regular. Ik leerde elke webpagina uit mijn hoofd en de logo’s en sierlijke letters die ik daar dagelijks zag, dansten samen in mijn hoofd als ik in de klas zat. Ik schreef mee in mijn eigen boekje, printte foto’s uit die ik online vond en noemde het ‘ inspiratie’, en deed mee aan diverse ‘afval-wedstrijden’. Ik benijdde en keek zowel op tegen de meiden die elke week bovenaan de ranking stonden. Zij waren mijn competitie en tegelijkertijd mijn grote voorbeelden.
Online gevaren
Ik werd destijds weleens gewaarschuwd voor het ‘grote enge internet’. Zo werd de router uitgezet na een bepaalde tijd (die ik vervolgens zelf weer aanzette en hetzelfde sticker trucje als op mijn laptop mee deed) en ik mocht geen foto’s van mezelf op mijn Hyves zetten; in het geval dat een oude enge man ze tegenkwam en me naar huis volgde en ontvoerde. Dat is gelukkig nooit gebeurd en ik ben dankbaar dat ik dat nooit als probleem heb ervaren. Voor mij zat het gevaar van het internet in het contact met meiden van mijn leeftijd die ik niet kende op een platform dat niet gemodereerd werd in combinatie met mijn eigen hoofd dat alles als een spons absorbeerde.
Ja, er was (en is) veel mis met eetstoornis-verheerlijkende plekken. Maar, een eetstoornis heb ik er niet van gekregen. Een eetstoornis had ik al en anders wel op een andere manier ontwikkelt. Echter, heeft mijn online gedrag me ook niet geholpen om ervan te herstellen. Alle verstoorde en schadelijke gedachtes die ik had, werden er juist genormaliseerd. Mijn stiekeme gedrag en het liegen aangemoedigd. “Nee, je bent niet ziek. Je bent sterk, je bent goed bezig.”
Offline behandeling
Uiteindelijk begon mijn omgeving te merken dat het niet goed met mij ging. Ik had inmiddels al even een vriendje die zich merkbaar zorgen begon te maken en ook mijn moeder begon me af en toe wat vragen te stellen. De dag nadat mijn vriendje mijn pro-ana boekje vond, zat ik met mijn moeder bij al de huisarts, die een verwijzing naar de GGZ voorschreef.
Daar heb ik iets meer dan een jaar een behandeling gehad. Het door mijn vriend gevonden boekje werd een keer opengeslagen, maar mijn online gedrag bleef onbesproken. Er werd nooit gevraagd waar ik de foto’s of teksten vandaan had gehaald en ik deed mijn best om mijn mond niet voorbij te praten. De kloof tussen hoe ik me offline presenteerde en waar ik online mee bezig was, groeide met de dag. In het echte leven was ik een ziek en kwetsbaar meisje dat nergens in mee kon komen, online was ik een sterk mens, waar anderen naar opkeken. Offline deed ik alsof ik stappen zette om beter te worden, maar online bleef ik dieper zinken. Over cookies accepteren moest ik twee keer nadenken. Het lukte me niet om me los te breken van alles wat opgebouwd dacht te hebben. En dat terwijl het me alleen maar afbrak.
Verbinding
Mijn moeder had na een tijdje door dat ik mijn laptop wel erg veel voor school nodig had en dat terwijl we een paar weken ervoor nog voor schriftjes moesten shoppen. Ik weet niet meer precies hoe, ik denk dat ze zelf wat research heeft gedaan, maar ze leerde pro-ana fora kennen en vroeg of ik daar ook actief was. Ik was ervan overtuigd dat mijn hart zich een weg uit mijn borstkas zou kloppen, toen we samen mijn mail afgingen en al mijn accounts deactiveerden.
Het lukte me, toen ik geen mails en notificaties meer kreeg, aardig om weg te blijven van de platforms die ik tot voor kort als ‘veilig’ zag. Soms kreeg ik een berichtje van wat meiden die ik daar had leren kennen. Soms zei ik dat tegen mijn moeder, soms zei ik niks en verwijderde ik de berichten net zo snel als ik ze binnen zag komen, nog voordat ik ze zelf had gelezen. Het was niet makkelijk, maar hoe langer ik afstand nam, hoe meer ik in begon te zien dat het contact daar niet helpend en gezond voor me was. Elkaar een gevaarlijke ziekte aanpraten is geen spelletje. En als het wel zo is, zijn er alleen maar verliezers. Los nog van precies die enge mannetjes waar ik voor werd gewaarschuwd, die zich er schuilhouden onder meisjesnamen of je aanmoedigen en coachen, blijven het gevaarlijke plekken.
Online hulp
Ook al probeerde ik mezelf te distantiëren van mogelijke online triggers, een eetstoornis had en hield ik nog steeds. Ik zag in dat mijn online gedrag niet ‘normaal’ was, maar erkennen dat ik een probleem of eetstoornis had, was me een stap te ver. Daardoor sloeg de behandeling niet aan, ook al merkte mijn omgeving dat amper. Ik wist inmiddels wat er van me werd verwacht en naar de mensen om me heen, leek het beter te gaan.
Totdat het echt niet meer ging en ik mezelf jaren later in een intensieve behandelgroep vond. Ik vond dit ontzettend zwaar en met vlagen confronterend – juist een groep die hetzelfde dacht, maar hiervan probeerde te herstellen, was een nodige maar ook ingewikkelde spiegel. Het was hier dat ik voor het eerst van het platform Proud2Bme hoorde. “Een soort pro-ana, maar dan het tegenovergestelde”, zei een groepsgenoot. En precies het gevoel wat ik op die fora was verloren, vond ik hier weer terug: verbinding, mensen die je steunen, je zien in wat je doet en denkt. Maar dan op een veilige manier, waar wél wordt gemodereerd en daardoor minder bedreigend voor me voelde. Ik voelde me niet op dezelfde manier sterk zoals ik me had gevoeld op de pro-ana fora, maar ik voelde me wel gesterkt en aangemoedigd op een gezonde manier.
Chronisch, maar wel veilig online
Ik heb nu geen eetstoornis meer, maar ik zie het gemak waarin bepaalde content opgezocht kan worden. Waar ik voorheen mijn veel te zware laptop moest pakken, een kwartier moest wachten voordat ik überhaupt mijn pincode in kon toetsen en kon gaan ‘surfen’, is ‘online-zijn’ veel toegankelijker geworden. Waar ik destijds naar op zoek moest, vindt zich nu vanzelf een weg onder mijn duimen, zonder dat ik er iets voor hoef in te typen. De content vindt mij, in plaats van andersom.
Het internet is niet iets slechts vind ik, maar ik denk dat veel mensen het lastig vinden om ermee om te gaan. Wat is een gezonde relatie met het internet en online-zijn, wanneer bijna de hele wereld chronisch in de lucht is en misschien hierin ook iets van jou verwacht? Hoe zorg je mentaal voor jezelf? Wat zijn jouw grenzen en waar voel jij je goed bij? Misschien heb je hier niet direct een antwoord op en dat is oké, maar mocht jij – net als ik – een gevoeligheid hebben voor eetgestoorde content, is dit misschien iets waar je af en toe even stil bij kunt staan. Om het niet te normaliseren.
Vind je het lastig om jouw tijdlijn gezond en veilig te houden? Misschien heb je iets aan de tips die ik in de blog: ‘mijn tijdlijn was eetgestoord‘ deel.
Lees ook: het gevaar van eetstoornissen op TikTok, blote platte buiken in eetvideos,
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie