Met de nodige moeite heb je jezelf er weer toe gezet om een goede lunch voor jezelf te maken. Nee, niet maar één boterhammetje, ookal heeft die eetstoornis 100 zogenaamde goede redenen om er wel maar één te nemen. Je hebt meerdere boterhammen gegeten, goed belegd en daarbij ook nog een glas sap gedronken. Het mag niet van de eetstoornis, maar stiekem geniet je ook gewoon enorm van het eten. Je had zo’n honger. Of dit nou fysiek of psychisch is weet je eigenlijk niet eens meer. Er is in ieder geval een leegte en die vult zich bij het eten van de lunch. Tot het moment waarop het einde nadert. Dan ontstaat de O N R U S T, de paniek, de spijt en boosheid.
De eetstoornis draait op volle toeren in je hoofd. Wat heb je gedaan? Hoe kon je dat allemaal eten?
“Dikzak! Veelvraat! Ongedisciplineerde mislukkeling. Je hebt gefaald. Je hebt de controle losgelaten en nu zal je blijven aankomen in gewicht. Ha! …en dat noemt zich een eetstoornis patiënt. Zelfs daar ben je te zwak voor. Je kon je weer niet inhouden.”
Niet alleen deze gedachtes razen door je hoofd, het gevoel krijgt ook vorm in je lichaam. Fysiek. Iedere spier staat gespannen en je hele lijf voelt onrustig. Alsof je ieder moment kan ontploffen of door een raak heen kan springen. Het gevoel van irritatie bereikt onnavolgbare hoogtes. Het maakt niet uit wat iemand nu zegt of welk geluid je nu hoort. Het is irritant, fout, verkeerd. Rot op, ga weg. Alles is I R R I T A N T.
Hoe krijg je dit nare gevoel weg? Alles wat je nu wilt is C O M P E N S E R E N. Met hele grote letters en zo snel mogelijk. Hoe dan? De rest van de dag niets meer eten? Overgeven? Laxeren? Een reeks aan ideeen ratelt door je hoofd, maar alles valt af. Behalve jij. Je wilt niet meer compenseren. Je hebt met jezelf afgesproken en nu écht voor te gaan. Je moet door doorleven, doorstaan, maar hoe dan?! Dit gevoel is met geen toetsenbord te beschrijven. Het is zo onaangenaam, zo vreselijk onvrij. Gevangen.
Adem in, adem uit. Over een uur is het vast beter. Wat kan je nou gebeuren? De aarde zal niet vergaan en je leven zal niet ineens ophouden. En toch geeft dit gevoel je het idee alsof dit het einde van de wereld is. T H E. E N D. Nee, dit is niet het einde. Dit is pas het begin. Je moet hier doorheen en dat kan je.
Ja, dat kan je. Ik kan het en jij kan het ook. Ik weet dat je nu denkt “ja maar bij mij is het anders…”. Dat dacht ik ook. Ik dacht de uitzondering op de regel te zijn. Eén van de weinigen die het niet kon verdragen. Dat is niet zo. Dat ben ik niet. Dat ben jij niet. Het gevoel van onrust is vreselijk. Onwerkelijk en nagenoeg nergens mee te vergelijken. Toch weet ik dat je het kunt dragen. Deels alleen, deels met iemand die met je mee wil tillen.
Geef dat deeltje ook uit handen. Durf dat stukje gewicht ook los te laten en aan een ander toe te vertrouwen. Juist die steun is zo belangrijk, zo noodzakelijk. Die onrust is niet na één keer uitzitten weg, maar zal wel met de dag minder intens worden. Tot het moment dat je bijna vergeten bent hoe die onrust voelde en waarom die er eigenlijk was. Het aangaan van de onrust zorgt voor bevrijding. Dat lijkt nauwelijks te doen, maar dat is het wel.
T H E. B E G I N N I N G. Dit is het begin van de verandering. Hier moet je doorheen wil je jezelf vrij vechten van die vreselijk vervelende gevoelens. Hoe dan? Door te delen, te uiten, uit te zitten en afleiding te zoeken. Aanvankelijk eenvoudig, maar ook ongelooflijk ingewikkeld. Benoem de onrust, deel al die eetgestoorde gedachtes, praat de paniek eruit en huil over de hopeloosheid. Dat dempt en geeft lucht. Maak samen met iemand een kleine wandeling en zoek naar rationele relativering.
Er is geen eenvoudigere oplossing. Geen makkelijke manier om dit te doorstaan. Het is gewoon K L O T E. Maar het is wat het is. Acceptatie geeft rust. Rust die terug zal keren, steeds ietsje sneller. In begin pas na een uur of meer. Uiteindelijk is het er gewoon. In rust en vrijheid genieten van eten. Het kán. Het is mogelijk. Samen.
Y O U . C A N. D O. I T.
Fotografie: pexels
Geef een reactie