Ontbijt in de eetstoorniskliniek

Het is ochtend. Een doordeweekse dag. We zitten aan de lange tafel en eerlijk gezegd heb ik best honger. Een gevoel dat ik lang weggestopt heb en wat er langzaamaan weer mag zijn. Ondertussen ben ik niet meer nieuw in de kliniek en weet ik een beetje hoe een dag als deze eruit gaat zien. Voor mij ligt mijn ontbijt. Iets wat ik steeds wat makkelijker ben gaan vinden.

In de eerste fase wordt er gewerkt met beleg kuipjes. In het begin vond ik dit erg spannend, want “moet dat hele bakje op mijn boterham?!”. Nu ben ik er gewend aan geraakt en het zelfs een beetje karig gaan vinden. Hoe langer ik in de kliniek zit, hoe meer ik mij kan bezighouden met wat er aan tafel gebeurt. De focus ligt bij mij steeds minder op het eten en ik vind het fijn om te praten met de mensen die naast mij zitten…

Ochtend in de eetstoornis kliniek

Na een tijdje valt het mij op dat alle tafelgesprekken over eten en moeilijkheden gaan. Dit is denk ik niet zo gek als je je beseft dat iedereen aan die tafel een eetstoornis heeft, maar ik merk dat ik hier een beetje ongemakkelijk van word. Ik wil het juist over iets anders hebben, als afleiding. Een meisje naast mij spreekt haar moeite uit over het beleg. Iets waar ik nu geen probleem meer mee heb. Maar hoe gedetailleerder zij haar moeite uitlegt, hoe groter mijn afkeer wordt jegens dat beleg…

Ik probeer mijn focus weer terug te halen en het gesprek te negeren, maar dat is ineens moeilijk. Het kuipje staart mij aan en voor het eerst maak ik deze niet netjes leeg. Omdat dit voor mij al een tijd geen probleem meer is, wordt mijn kuipje niet gecontroleerd en kom ik ermee weg. Ik voel mijn eetstoornis glimlachen, maar mee lachen kan ik niet. Mijn eetstoornis heeft iets gevonden waar ik in kan sjoemelen en tijdens de lunch kom ik er ook weer mee weg. Ik praat, ben gezellig, maar ondertussen pruts ik met het beleg en niemand ziet het.

Als ik ’s avonds in bed lig voel ik me rot. Waarom trek ik mij dit zo aan? Waarom kan ik haar moeite niet bij haar laten? Toch voelde ik ook een vleugje trots, ik had iedereen om de tuin geleid en door die gedachte voelde ik mij sterk. Ik wist dat het niet juist was, maar ik vond het moeilijk om dat gevoel te weerleggen. De eetstoornis was nog te sterk en ikzelf te kwetsbaar.

De volgende ochtend bij het ontbijt word ik betrapt. Ik zat naast een ander meisje dan de dag ervoor. Ondanks mijn zorgvuldigheid zag ze de niet helemaal lege kuipjes. Ze vroeg mij waarom ik deze niet leegmaakte. Ik voelde mij boos en opgelucht tegelijk. Ergens was ik heel blij dat het eruit was, ik hoefde dit niet meer stiekem te doen. Aan de andere kant was mijn eetstoornis woedend. Woedend op mij, ik had het niet goed gedaan, ik had beter mijn best moeten doen, mijn groepsgenootje had die kuipjes helemaal niet mogen zien.

Ik durf te geloven dat ik de kuipjes expres niet goed weg heb gestopt, ik wilde die strijd helemaal niet aangaan, maar door de sterke stem van mijn eetstoornis had ik geen keus. Het enige wat mijn gezonde verstand op dat moment kon doen, was mijn eetstoornis erbij lappen. Dat deed ik dus.

Ochtend in de eetstoornis kliniek

Hierna is dit aan tafel een beetje genegeerd. Af en toe werden mijn kuipjes gecontroleerd. Dit was voor mij heel goed, dit zorgde ervoor dat ik netjes mijn kuipjes weer leeg begon te maken.

Gek genoeg heb ik dit tijdens de therapie nooit bespreekbaar gemaakt. Ik stond er niet eens bij stil dat dit een optie was. De therapie ging in mijn geval veel over waar mijn eetstoornis zijn oorsprong vond en hoe deze ontwikkeld was, in plaats van hoe deze zich in mijn dagelijks leven manifesteerde. Waarschijnlijk had ik op dat moment zelf niet eens door dat ik hier luisterde en handelde naar de stem van mijn eetstoornis. Achteraf denk ik dat het zeker waardevol had geweest als ik mij toen hier meer bewust van was geweest. Wie weet was ik niet de enige die hier moeite mee had, maar heb ik het bij anderen nooit geweten….

Durf jij dit bespreekbaar te maken?

Fotografie: Pexels

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

14 reacties op “Ontbijt in de eetstoorniskliniek”

  1. Fijne blog!

  2. Fijne blog! Ik heb over 2 dagen mijn eerste dag in de kliniek dus ik ben heel benieuwd hoe het gaat

    1. Heel veel sterkte en moed gewenst bij deze sterke stap!

  3. Ik denk dat er iets mis is gegaan? De blog stopt midden in een zin namelijk!

    1. Oh jee, dank voor het melden. Het staat nu weer goed 🙂

  4. Mooie fijne blog bedankt hiervoor

  5. goeie blog

  6. Ik vond het ook altijd heel vervelend als er aan tafel wéér over eten werd gesproken. Je wordt al geconfronteerd met eetstoornisgedrag, uitspraken daarbij zijn niet echt helpend.

  7. Wat mooi beschreven, erg knap! Erg herkenbaar ook, de manier waarop zo’n omgeving je eetstoornis kan voeden in plaats van bevechten. Eindelijk word ik er opener in, hopelijk lukt het dit door te zetten en over die periode te praten.

  8. Tijdens mijn behandeling in opname en deeltijd was het niet toegestaan om over het eten te praten tijdens het eten. Dat deed je tijdens de bespreking van je eetdagboek, .

  9. Bij ons in de kliniek mocht je inderdaad ook niet tijdens het eten over eten/moeilijkheden praten, dit deden we na afloop tijdens de maaltijdevaluatie. Ik denk echt dat ik gek geworden zou zijn van frustratie als anderen tijdens het eten zulke dingen gingen zeggen🙈

    1. ja bij mij ook! Maar tijdens maaltijdevaluatie was het wel goed om zoiets te bespreken of hulp te durven vragen

  10. Enorm herkenbare blog.. Mooi geschreven! Gelukkig is het bij mij op de dagopname niet toegestaan om tijdens maaltijden over eten te praten, maar buiten de therapiekamer wordt het helaas evengoed nog wel gedaan.

  11. Ik vind die portieverpakkingen best grappig – ik gebruik ze zelf nooit, maar als ik een keer in een hotel overnacht dan hebben ze wel van die bakjes en dingetjes. Een kuipje pindakaas is echt een en al teleurstelling, haha, want er gaat echt wayyy more bij mij op. Sowieso moet er nog wat overblijven om van te snoepen. De pakjes vlokken vind ik dan ook wel weer bijzonder, want die maken letterlijk een berg omdat het zo licht weegt en er dus zoveel in een portie past. Relativerend, maar voor een leuk leven zeg ik: scheppen die pindakaas, uit zo’n heerlijk grote kilopot Calvé!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *