Dokter Hoekstra is vastberaden Aafke na de kerst te ontslaan. Zoals afgesproken wordt de voedingslijst niet verhoogd, maar de druk op Aafke wordt tot mijn verbazing, onverminderd opgevoerd. Ze krijgt geen kans meer om zelf de Nutridrink op te drinken. Ik voel mij ergens belazerd, en ga tegelijkertijd aan mijzelf twijfelen. Wat hebben we nou precies met dokter Hoekstra afgesproken? Er gebeurt teveel in mijn hoofd. Ik raak de regie weer kwijt. Of wordt de regie mij hier bewust afgenomen?
De eerste keer dat Aafke sondevoeding krijgt, mag ik mee. Trillend zonder enige levenslust, sloft Aafke achter de verpleegkundigen aan, naar het speciale kamertje waar het gaat gebeuren. Ik had me nooit gerealiseerd dat een sonde in een speciaal kamertje ingebracht moest worden. Het kamertje zit er steriel en erg ongezellig uit. Zelfs onze dierenarts heeft een leuker behandelkamertje voor onze poes. De verpleegkundigen zijn gelukkig wel aardig. Ze proberen Aafke gerust te stellen. Het hele lijfje van Aafke trilt. Ik wist niet dat een kind zo kon trillen.
Langzaam gaat er een slangetje door de neus van Aafke. Kokhalzend slikt ze het slangetje noodgedwongen door naar haar slokdarm, rechtstreeks naar haar maag. Zoals het slangetje door verschillende fases van haar lichaam glijdt, glijden wij naar een andere fase in het ziekteproces. Met een grote spuit wordt de vloeistof van de Nutri door het slangetje gepompt. Ik kijk naar Aafke. En dan gebeurt er iets bijzonders. Aafke geeft zich over, en laat het hele gedoe over zich heen komen. Is dit een goed teken of juist niet? Na afloop huilt ze geluidloos. Maar in haar hoofd heeft ze al besloten om helemaal te stoppen met eten. Met de sonde ligt de verantwoordelijkheid niet meer bij haar. Zij kan nu tegen de eetstoornis zeggen dat het niet zij is, die eet.
Vanaf dat moment stijgt het gewicht van Aafke en valt haar geest langzaam in een hele diepe put. Met kerst krijgen we haar mee als een angstig pakketje om iets leuks te doen. Zo voelt het althans. In het circus hebben de toeschouwers tranen in hun ogen van het lachen. Onze tranen van verdriet vermengen zich onopvallend met die van hen. De Chinese acts komen niet bij ons binnen. Alsof de Chinese muur zich genesteld heeft tussen het podium en ons. Terug in het ziekenhuis moet Aafke direct aan de sonde. “Fijn kerstfeest”, zeggen de verpleegkundigen tegen ons.
De dag na tweede kerstdag worden we met spoed naar het ziekenhuis geroepen. Dokter Hoekstra is kort van stof: “Ik sta hier erg zwart/wit in. Morgen moet Aafke naar huis. Haar gewicht is op orde en ze is buiten levensgevaar. Ze is weer gezond.” Dokter Hoekstra kan niets meer voor haar doen. We zijn verbijsterd. Aafke eet helemaal niets. Ze krijgt alleen maar sondevoeding. Hoe is dit mogelijk?
Ik neem dokter Hoekstra nog even apart. Ik zeg dat hij er inderdaad heel erg zwart/wit instaat, en dat hij erg versimpelt naar het ziektebeeld van Aafke kijkt. Iedereen kan met eigen ogen zien dat Aafke nog niet gezond is. Ze eet niets. Het is niet de vraag of Aafke terugkomt. Het is de vraag wanneer Aafke weer terugkomt. Dokter Hoekstra is niet onder de indruk van mijn betoog. Elk ontslag, zegt hij, is een black-box. Hij weet van tevoren nooit of een patiënt terugkomt of niet. Dat is volgens hem bij Aafke niet anders.
De volgende dag ruimen we de kamer van Aafke uit, en krijgen we een psychisch hoopje kind, met een Grote Beer in haar armen mee naar huis. We mogen altijd bellen als er iets aan de hand is. We zwaaien de verpleegkundigen uit. Bij twee verpleegkundigen zien we een traan. Onderweg zien we mensen bij een oliebollentent staan. Het is alsof we door een decor rijden, van een wereld die niet de onze is. Wij waren al het helemaal vergeten: het nieuwe jaar staat voor de deur.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
De volgende keer: Thuis, na het ziekenhuis
Geef een reactie