Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Lian. Lian is 33 jaar en woont zelfstandig in een appartement. Ze krijg 1x per week ondersteuning en dat is fijn. Gewoon eens per week even sparren met iemand. Zeker als je aan het leren bent om te leven.
Lian werkt sinds een aantal maanden als vrijwilligster bij AutoMaatje. Deze organisatie richt zich op ouderen die niet meer zo mobiel zijn, waardoor ze steeds minder de deur uit gaan en vereenzamen. Dit hele project draait op vrijwilligers. Lian werkt hier als planner. Een super leuke en dankbare job, waar ze elke keer weer met een big smile heen gaat en een mogelijk nog grotere smile vandaan komt. Verder doet ze aan rolstoelhockey en is ze graag buiten in het bos met haar hondjes. Haar honden zijn haar alles.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Mijn leven met eetstoornis was niks meer als een lege huls. Alles wat mij Lian maakte was weg. Ik was alleen maar bezig met eten, of eigenlijk met niet-eten en extreem veel bewegen. Er ontstond een zeer strikte routine en als hier iets in veranderde raakte ik erg in de stress. Hier kon ik steeds minder goed mee omgaan, wat zich dan weer uitte in straffend gedrag in mijn eetstoornis.
Eigenlijk ging ik van een gezond eetpatroon en gewicht naar een zeer restrictief eetpatroon en ernstig ondergewicht in 4 maanden tijd. De totaal irreëel angsten en denkbeelden hadden mij volledig in z’n macht en ik was onbereikbaar voor mijn omgeving. Het lukte me niet meer om afspraken die we maakten na te komen, iets wat ik erg belangrijk vind. De eetstoornis maakte mij een onverschillig en manipulatief persoon.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Buiten dat ik tot voor kort een leven heb gekend van overleven doordat ik een behoorlijk traumatische jeugd heb gehad en een zeer laag zelfbeeld ontwikkelde, was de trigger voor deze terugval dat mijn hersenen door heel veel onverwerkte emoties en trauma’s offline gingen. Letterlijk! Totale shutdown…
Ik heb ook een eetstoornis gehad in mijn pubertijd, waar ik samen met een vriendin ben uitgekomen. Dit is niet echt aan te raden om dit alleen te doen, want er zit zoveel meer achter…
Ik verloor meerdere keren per dag mijn bewustzijn van minuten tot enkele uren, en kon 7 weken lang niet praten… Ik wist precies wat ik wilde zeggen, maar mijn hersenen wisten gewoon niet meer hoe het moest en de woorden kwamen nooit aan bij mijn mond… dit noemen ze een conversie stoornis. Ik verloor hierdoor alle controle en privacy. Bovenal verloor ik mezelf.
Ik merkte na een maand of twee dat de eetstoornis zaadjes aan het planten was. Ik herkende de werkwijze van de eetstoornis van 14 jaar geleden. Ik vroeg om hulp, maar hier werd niet adequaat op gereageerd en de eetstoornis besloot een paar flessen pokon over de zaadjes te gooien, waardoor ze in razend tempo uitgroeide tot een bos vol met onkruid. Onkruid waar niet meer tegen in te wieden was.
Op het moment dat de mensen om mij heen zagen dat het niet goed met me ging, was er in mijn beleving niks meer met mij aan de hand en ging het prima.. de eetstoornis had me overgenomen.
Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?
Een eetstoornis gaat niet over eten, maar wanneer je extreem ondergewicht hebt gaat het mijn inziens wel om een gezond eetpatroon terug krijgen en aankomen in gewicht.
Ondergewicht zorgt ervoor dat je cognitief slecht gaat functioneren, waardoor je onmogelijk los kan komen van die irreële angsten en denkbeelden en dus ook geen gezonde keuzes kan maken en ook niet effectief therapieën kan volgen om de onderliggende problematiek aan te pakken.
Dat was voor mij stap 1 in mijn herstel. In mijn geval was hier een opname voor nodig. Verder in mijn herstel was het belangrijk voor mij om mijn waarheden te herzien. Er waren zoveel dingen jarenlang in mijn hoofd gepraat, maar hoe waar waren deze… het aanpakken van mijn negatieve zelfbeeld dus. Dit gold ook voor stempels die ik had gekregen in het verleden. Deze werden herzien en sommigen verwijderd.
Het is heel eng om te twijfelen aan jouw jarenlange waarheden. Wie ben ik dan als zoveel van die dingen niet blijken waar te zijn? Ik heb geleerd dat vechten voor mij niet de key is, maar dat dat loslaten is. Loslaten van mijn verleden, loslaten van die waarheden, loslaten van angsten, loslaten van de eetstoornis.
Wanneer je loslaten zegt denken mensen snel, achter je neergooien en er niet meer naar omkijken, maar dit is nog zoals ik het bedoel. Loslaten betekent voor mij energie steken in waar ik iets aan kan doen en loslaten wat ik niet kan veranderen.
De allerbelangrijkste sleutel tot mijn herstel is het ontwikkelen en vertrouwen op een nieuwe en gezonde coping. Dat is hard werken. Elke dag weer. Elke dag kiezen voor het onbekende in plaats van je bekende eetstoornis-coping. Dat vertrouwen groeit nu nog steeds elke dag.
Jouw grootste uitdaging in herstel?
Vertrouwen…. Vertrouwen in de wereld, vertrouwen in de mensen om me heen en de hulpverlening, maar zeker ook vertrouwen in mezelf en mijn lichaam. In het eerste stadium van mijn herstel was het vooral vertrouwen hebben in mijn lichaam. Doordat ik soms met flinke stappen aankwam in gewicht tijdens mijn opname, moest ik leren vertrouwen dat ik niet zou doorslaan in gewicht. Dit heeft best lang geduurd, maar dit vertrouwen is er nu zeker.
Ook het vertrouwen in de mensen om mij heen was een flinke uitdaging. Door mijn verleden was mijn vertrouwen in mensen al onder het vriespunt gedaald, maar nu moest ik ze wel vertrouwen. Ik kon het namelijk niet alleen. Ik kon de juiste keuzes niet meer maken en moest dus eigenlijk wederom de controle uit handen geven.
Wat is de beste hulpverlening?
Dat verschilt voor mij per fase in herstel. In het beginstadium had ik iemand nodig die mijn eetstoornis tegen sprak. Voor mij was daar een directe en soms harde benadering voor nodig om door te dringen. Ook een streng regime qua eten was voor mij nodig. Maar dit wel met betrokkenheid en niet met een straffende hand….
Later in mijn herstel was het nodig om de dingen uit het verleden 1 voor 1 op te pakken en te verwerken en die waarheden te herzien. Met iemand die naast mij stond, niet voor mij uit liep en het pad vrij baande of achter mij om me op te vangen als ik viel. Iemand die naast mij liep, die ik even de hand vast kon pakken als ik wankelde. Samen kijken welke kant ik op moest lopen in die soms dichte mist. Ik heb daarin enorm geboft met mijn geweldige behandelaar.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Als een hele donkere periode waar ik nooit meer naar terug wil. Ik kom er nu ook achter dat ik een heleboel dingen niet meer weet. Ik geloof dat ik dat eigenlijk niet zo heel erg vind.
Te weinig eten?
Je bereikt er helemaal niets mee. Ja, dat je misschien eventjes weinig voelt. Dat voelen is juist waardoor je leeft. Leuk? Nee, niet altijd. Soms is het heel verdrietig of vervelend. Niet eten en de eetstoornis aan het roer laten is altijd een tijdelijke oplossing. Doordat je niet meer kan voelen, mis je ook alle mooie dingen, dingen waar je jezelf aan zou kunnen optrekken in de strijd tegen je eetstoornis.
Hoe was herstellen?
Ik ben enorm dankbaar dat ik heb mogen herstellen van deze rotziekte. Dankbaar dat ik eindelijk mag leven in plaats van overleven. Wat 2 jaar geleden 1 groot zwart gat leek waar ik nooit uit zou komen, sta ik nu midden in het leven. Ik geniet veel intenser van alles dan voor deze hele periode. Gaan voor herstel is een keuze en dat is keihard werken. Het is zo de moeite waard! Ga ervoor.
Jouw belangrijkste levensles?
Zoek hulp! Doordat ik in mijn pubertijd geen hulp heb gezocht is er altijd een zaadje blijven zitten. In mijn geval heeft die 11 jaar netjes onder de grond gezeten. Het is bijna een zekerheid dat wanneer er iets ingrijpends gebeurt, dat zaadje uit gaat komen…
Ben lief voor jezelf. Dit klinkt zo makkelijk, maar voor veel mensen met een eetstoornis is dit heel erg moeilijk. Je bent al die lelijke dingen die je tegen jezelf bent gaan zeggen ook gaan geloven, dus probeer elke dag minimaal 1 keer iets liefs tegen jezelf te zeggen of voor jezelf te doen. Dit klinkt super stom, maar het werkt. Langzaam, …maar het werkt.
Weet dat zelfs wanneer je een terugval hebt, volledig herstel mogelijk is. Laat jezelf niet bestempelen tot een chronisch eetstoornis-patiënt. Laat jezelf niks wijsmaken door wat mensen van jou vinden, of wat je ziet op social media. Jij bent mooi en uniek en de moeite waard!! Vergeet dat NOOIT
I’ll never surrender
There’s nothing, but a victory
Geef een reactie