Herstellen van een eetstoornis is niet makkelijk. Herstellen kost veel tijd en geduld. Een tijd vol confrontaties en angsten. Angsten die zich hebben opgebouwd en nu zichtbaar worden. Angsten die aangepakt gaan worden. Angsten die zich ineens uiten. Angsten waarvan je misschien niet eens wist dat ze er waren. Ook wij hebben angsten gekend. Niet alleen tijdens onze eetstoornis, maar ook tijdens ons herstel.
♥ De angsten van Daphne
Als ik moet herstellen word ik dik. Als ik dik word, word ik lelijk, eenzaam en ongelukkig. Dat was het eerste bruggetje dat ik maakte voor mijzelf, een angst die mij gigantisch tegen kon houden. Een eetstoornis was niet leuk, maar als alles mis zou gaan zou ik in ieder geval wel dun zijn. Blijkbaar voelde het alsof alles altijd mis kon gaan, ik altijd alles kon verliezen. Die angst, die onzekerheid over mijn leven en over mijzelf vooral, kon ik denk ik beter aan met een eetstoornis. Herstellen gaf mij niet meer zekerheid in het leven, het gaf mij alleen de mogelijkheid om op een gezonde manier met die onzekerheden om te gaan. Iets waar ik natuurlijk veel beter een toekomst mee op kon bouwen, maar wat niet altijd makkelijker of krachtiger voelde.
Ik was vooral bang voor het onbekende denk ik, voor een leven zonder destructief gedrag om op terug te vallen. Bang om altijd dezelfde heftige gevoelens en gedachten te hebben, maar zonder deze te lijf te kunnen gaan met een eetstoornis. Mijn eigen gevoel was denk ik mijn grootste angst, om hierdoor overrompeld te worden en het simpelweg niet aan te kunnen. Hoe dat er dan uit had gezien weet ik niet eens precies, maar het voelde als iets wat niet gewoon te overleven was. Dat was iets wat ik echt moest ervaren. Het vertrouwen moest groeien in mijn eigen vermogen om mijn emoties aan te kunnen. Zonder eetstoornis, zonder destructief gedrag.
♥ De angsten van Lonneke
Mijn eet- en angststoornis gingen hand in hand. Tijdens mijn eetstoornis had ik dan ook last van veel angstige gedachtes. Niet alleen de angst om aan te komen, maar ook bijvoorbeeld angst voor de toekomst. Hoe ziet mijn leven eruit na de kliniek? Hoe moet ik dit nu zelf ooit gaan doen? Het idee dat ik ooit weg moest uit die beschermde wereld maakte mij heel angstig. In die kliniek verwachtte niemand iets van mij. Natuurlijk moest ik me houden aan mijn eetlijst en meedoen met therapie, maar ik verder hoefde ik niet zoveel. Ik was bang om terug te keren naar mijn opleiding, mijn eigen leven wat ik achter had gelaten. Mijn familie die van alles van me wilde en ik geen weerstand kon bieden. Mijn studie die veel van me vroeg en waar ik van in paniek raakte.
Naarmate mijn therapie vorderde lukte het mij steeds beter om deze angsten los te laten. Ik kon echt een beetje tot rust komen en ik kreeg steeds meer tools om mijn leven weer op te kunnen pakken. Toen ik de kliniek verliet ging het wat betreft het eten best oké. Juist daarom werd ik ook weer bang. Wat nou als ik dit niet vol weet te houden? Wanneer komt het moment dat ik weer terug ga vallen? In mijn hoofd kon ik het niet goed doen. Bij alles wat ik dacht ervoer ik paniek. Ik heb uiteindelijk geleerd om deze gedachtes uit te dagen en te relativeren. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Ook hielp het uitspreken van deze angsten mij om weer te kunnen aarden.
♥ De angsten van Irene
Het eerste waar ik aan denk is de angst om dik te worden, maar die angst was eigenlijk niet reëel. Waar ging mijn eetstoornis dan wel over? Ik weet wel dat toen ik een eetstoornis had ik een heel angstig meisje was, maar daar tegenover stond ook dat ik een meisje was die juist heel nieuwsgierig was naar het leven en alles wat het te bieden heeft. Zo zie ik mezelf nog steeds wel. Aan de ene kant bent ik ontzettend enthousiast, maar aan de andere kan ik ook heel onzeker zijn. Bang om te falen.
Het is niet zo dat dat na mijn herstel ineens weg was, maar ik ga er wel beter mee om. Ik zet er immers geen eetstoornis meer voor in, maar weet hoe ik op een constructievere en helpende manier met mijn gedachten om kan gaan. De gedachten en bijbehorende gevoelens mogen er zijn en zijn over het algemeen ook een heel stuk milder, maar soms ook niet en dan vind ik het nog altijd wel lastig.
Ik was ontzettend bang om buiten de boot te vallen, niet goed genoeg te zijn, niet leuk genoeg te zijn, niet slim genoeg te zijn en noem maar op. Het is niet zo dat ik overal bij wilde horen, ik kon en kan heel goed ‘nee’ zeggen, maar ik wilde wel horen bij de dingen en mensen die ik zelf belangrijk vond. Als ik iets leuk en belangrijk vond, moest dat goed gaan, want als het niet goed zou gaan, mocht ik het misschien niet meer; daar was ik heel bang voor. Dat mensen die ik leuk vond me zouden verlaten, dat een ander geen vertrouwen zou hebben in wat ik graag wilde, dat ik kansen zou laten schieten en niet kon/mocht doen wat ik leuk vond. Aan de ene kant is het feit dat ik zo veel dingen leuk vind en snel enthousiast ben echt iets wat ik fijn vind aan mezelf, maar aan de andere kant had ik ook een hele hoop om onzeker over te zijn. Als je al die dingen dan ook perfect en tegelijk wil doen, omdat je bang bent dat het anders niet goed genoeg is, maak je het jezelf niet bepaald makkelijk.
♥ De angsten van Hannah
Net als bij Irene is het eerste wat mij te binnen schiet de angst om dik te worden. Deze angst kwam natuurlijk volledig voort uit mijn eetstoornis en was eigenlijk het buitenste laagje angst wat om al mijn échte angsten heen zat. Ik moet goed nadenken waar ik echt bang voor was. Tijdens mijn eetstoornis vond ik het ontzettend lastig om bij mijn gevoelens te komen, waardoor ik mijn angsten op dat moment zelf niet goed kon benoemen. Het is meer dat ik nu ik terugdenk kan beredeneren waar ik bang voor was. Ik weet nog goed dat ik in de kliniek bang was dat ik niet ziek genoeg was. Ik zag hoe de andere jongens en meiden deden en vond dat zij er allemaal erger aan toe waren dan ik. Ik was bang om terug te gaan naar de ‘echte wereld’, buiten de kliniek. Ik wist niet hoe ik mij daar staande moest gaan houden en was vooral bang om terug te vallen in de eetbuien.
Als ik er zo over nadenk realiseer ik mij dat eigenlijk ‘gewoon’ bang was voor het leven. Ik was bang voor de verantwoordelijkheden. Ik was bang dat er geen plek voor mij was, dat ik nooit in deze wereld zou passen en dit maakte mij ontzettend boos en verdrietig. Ik was bang voor de leuke momenten. Dit is iets wat mij erg heeft tegengehouden en er voor zorgde dat ik mij heel somber voelde. Op de momenten dat het beter of goed met mij ging, werd ik onrustig en angstig. Ik kon er niet op vertrouwen dat het echt goed was, voor mijn gevoel lag er altijd iets op de loer waardoor het snel weer slecht zou gaan. Toen ik mij hiervan bewust werd ben ik mijzelf met hulp van therapie gaan uitdagen. Ik leerde steeds beter om erop te vertrouwen dat het ook gewoon goed kan gaan en dat dat ok is. Ik leerde dat ik het leuk mag hebben. Dat ik mag genieten en dat er dan niks slechts hoeft te gebeuren.
Geef een reactie