Zonder hulp herstellen van een eetstoornis is ontzettend lastig. Het is ook helemaal niet gek als je daar hulp bij nodig hebt. De weg naar hulp is vaak heel spannend. Om hulp te vragen moet je eerst beseffen en tot op zekere hoogte toe kunnen geven dat er iets mis is. Als je dat hebt toegegeven, wat dan? Wil je hulp en zo ja, hoe kom je aan die hulp? Waar moet je naar toe en wat moet je zeggen? Wat als de hulp die je wordt aangeboden niet genoeg is of niet bij je past? De weg naar hulp is er een naar het onbekende en kan lastig zijn. Daarom delen wij onze wegen naar hulp met jullie.
De weg van Lonneke
Al eerder schreef ik ‘ik wilde niet beter worden.’ Hier vertelde ik dat ik de eerste keer nog helemaal niet klaar was voor hulp. Ik beleefde nog te veel voordelen aan mijn eetstoornis en zag niet in dat ik een probleem had. Hiernaast was er ook wel een deel in mij dat eigenlijk wel wist dat ik niet goed bezig was. Mijn eetstoornis was vaak alleen te trots om dit ook echt te voelen. Toch heeft mijn ‘gezonde’ kant hier meer invloed in gehad dan ik achteraf doorhad. In die tijd hield ik een eetdagboekje bij. Eerder een pro-ana boekje. Quotes die mij hielpen herinneren dat ik waardeloos was en dat ik echt moest afvallen, dat ik mooi moest worden. Dit boekje was een tijd mijn geheim geweest, maar heb ik voor ik ging douchen opvallend op mijn kamer laten slingeren. De kamer waar mijn toenmalige vriendje een boek las. Ergens hoopte ik dat hij het zou vinden. En dat is ook gebeurt, diezelfde avond. Samen hebben we met mijn moeder gepraat en maakten we een afspraak bij de huisarts.
Omdat ik in mijn eindexamenjaar zat ben ik begonnen aan ambulante therapie. Elke week had ik een gesprekje wat mij niet echt verder hielp. Ook al kreeg ik een tijd EMDR, ik twijfelde aan haar kunnen en deed niet echt mijn best. Ik had teveel ruimte en mijn eetstoornis teveel vrijheid. Ik begon te twijfelen aan mijn herstel en ik besloot dat ik die eetstoornis nog wel wat langer bij me kon houden, niemand hoefde het te weten.
Jaren later zat ik weer bij de huisarts. Ik had mijn eetstoornis een tijd kunnen verbergen en met periodes ging het ook wel goed, maar ik had een terugval. Ik kon er niet meer onderuit, ik wilde dit niet meer. Mijn eetstoornis hield me tegen, ik wilde leuke dingen doen geen angsten meer. Mijn eetstoornis zat mij ondertussen echt in de weg. Dit was het moment dat ik echt moest kiezen voor herstel. Ik kreeg het advies om mij te laten behandelen in een kliniek waar ik 5 dagen per week heen zou gaan, maar ‘s nachts thuis zou slapen. Hoe lastig ik het ook vond om dit aan te gaan, ik heb de keuze gemaakt om echt te kiezen voor mijn herstel. Ik wilde mijn leven weer terug.
De tijd in de kliniek begon goed. Ik wist wat ik moest doen en het lukte mij best snel om mijn moeites los te laten. Helaas had ik na een aantal maanden niet meer zo’n fijne klik met de groep en heb ik ervoor gekozen om mijn behandeling te stoppen. Ik had inmiddels genoeg tools om mijn eetstoornis te bevechten. In deze behandeling gingen ze naar mijn idee helaas te weinig in op mijn achterliggende problematiek en toen ik hier weer wat meer rust had heb ik weer EMDR gehad.
De weg van Hannah
Ik kan mij het moment waarop ik mijn moeder over mijn problemen vertelde nog herinneren alsof het gisteren was. Ik zat aan de keukentafel, samen met mijn moeder aan de lunch en was ontzettend zenuwachtig. Ik vertelde haar dat ik soms mijn eten overgaf, expres. Ze reageerde ontzettend lief en begripvol en heeft meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts. Dat laatste vond ik erg heftig en doodeng, maar ik wilde het wel. Om eerlijk te zijn kwam mijn motivatie voor hulp in eerste instantie alleen maar voort uit mijn eetstoornis; ik wilde van mijn eetbuien af, zodat ik weer terug kon naar het afvallen.
Mijn huisarts was erg lief en begripvol. Ik moest een eetdagboek bijhouden en twee weken later terugkomen, meteen verwees zij mij door naar het JeugdRIAGG. Ik heb daar enorm veel geluk gehad met mijn eerste behandelaar waar ik mij erg op mijn gemak voelde. Ze was streng en duidelijk, maar ook begripvol en gewoon heel lief. Vrij snel kwam zij met het idee voor een intensievere behandeling bij de Bascule. Ik kon hier dagbehandeling gaan volgen. Nu ik eenmaal hulp had, merkte ik dat ik dat fijn vond. Ik werd mij bewust van hoe zwaar ik het vond om te leven met mijn eetstoornis en alles wat daar omheen hing.
Ik had ook heel erg veel behoefte om daar even helemaal mee bezig te zijn, om mij er helemaal in te storten en nam het aanbod aan. Na twee weken dagbehandeling bleek dit niet voldoenden en werd ik overgeplaatst naar de kliniek, waar ik een half jaar opgenomen ben geweest. Als nazorg kon ik weer terug naar mijn eerste hulpverleenster waar ik heel erg dankbaar voor was. Ook ging ik in groepstherapie, waar ik mij weinig meer van herinner. Ik vond dit vreselijk. Het was te veel voor mij om ook de verhalen van anderen te horen en hier ben ik snel mee gestopt.
In de kliniek heb ik heel veel geleerd wat betreft het eten, maar nadat ik uit de kliniek was ontslagen realiseerde ik mij dat er nog veel onder mijn eetstoornis lag wat ik nog niet had aangepakt. Eerst probeerde ik het zelf; ik wilde niet meteen weer in therapie. Twee jaar later kon ik er niet meer omheen en heb ik opnieuw hulp gezocht. Ik had geen terugval in mijn eetstoornis, maar toch ging het niet en voelde ik mij vaak heel erg slecht. Ik ben bij verschillende therapeuten geweest, maar deze pasten niet bij mij, dus ik stopte weer met de therapie.
Ruim een jaar geleden kwam ik opnieuw tot een punt waarop ik voelde dat het niet meer ging. Ik had veel paniekaanvallen en last van negatieve gevoelens. Ik wilde een therapeut die verstand had van intergenerationele overdracht omdat mijn moeder daar ook veel mee bezig was en ik het gevoel had dat ik daar ook iets mee moest. Via de therapeut van mijn moeder ben ik bij mijn huidige therapeut terecht gekomen, waar ik ontzettend blij mee ben. Ik heb het gevoel dat ik nu aan het werk ben met met de kern van waaruit mijn eetstoornis ruim 10 jaar geleden is ontstaan. Mijn weg duurt inmiddels dus al 10 jaar en dat is ok. Ik ben blij dat ik de ruimte heb genomen om te zoeken naar de hulp die bij mij past.
De weg van Scarlet
Mijn weg naar hulp verliep niet echt soepel. Sowieso dacht ik lange tijd dat ik me aanstelde, dat het allemaal aandachttrekkerij was en dat ik het gewoon zelf moest oplossen. Ik was enkel bekend met eetstoornissen in de vorm van anorexia… en zo dun was ik nog lang niet. Tegelijkertijd voelde ik me ook erg depressief, was ik veel bezig met de dood en was ik destructief ten opzichte van mijzelf. Dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk met hulp van een goede kennis via de huisarts bij een psychomotorisch therapeut terecht kwam. Ik schaamde me kapot. Dit was geen succes. Ik voelde me hier vreselijk ongemakkelijk en kon mijzelf niet serieus nemen. Na een aantal kostbare afspraken ben ik hier weer gestopt.
Een tijd later verhuisde ik naar Nijmegen waar ik opnieuw een poging deed tot het vinden van passende hulp. Ik kwam terecht bij een vrijgevestigd psycholoog. Ze werkte middels psychoanalyse. Ik wist toen nog niet goed wat dit betekende, maar kwam er bij het eerste gesprek al achter dat ik ook hier totaal niet op mijn plek was. Ik kwam terecht bij een andere psycholoog waarmee ik meer klik had. Het probleem van niet kunnen praten bleef helaas aanwezig en nog steeds kon ik mijn problemen niet serieus nemen. Ik lachte de helft van het gesprek al mijn problemen weg.
Het schoot allemaal niet op en ik werd doorverwezen naar een GGZ instelling. Hier ging ik een flink aantal maanden later met een extra trauma weer weg. Ik had geen vertrouwen meer in de hulpverlening, noch in mijzelf…
Ik woonde inmiddels in Amsterdam. Via de nodige omwegen kwam ik toen uiteindelijk bij een andere GGZ instelling, die wel een flink eindje rijden was, terecht waar het goed voelde. Het was er niet klinisch, kil en de medewerkers plaatsten zich niet boven me, maar stonden gewoon naast me. Ik werd er niet behandeld als patiënt, maar gewoon als mens met een probleem. Hier heb ik veel mogen onderzoeken, leren en bespreken. Ik kijk heel positief terug op deze tijd.
De weg van Irene
Al eerder schreef ik de blog De behandeling van Irene. Daarin word een hoop duidelijk over wat voor hulp ik heb gekregen en hoe dat bij mij allemaal is gegaan. In de eerste instantie wilde ik helemaal geen hulp. Ik vond mijn eetstoornis wel prima en voelde helemaal niet de behoefte om hier vanaf te willen. De eetstoornis bracht mij toen nog heel veel en ik zag niet hoeveel het kapot maakte. Ik heb nooit om hulp gevraagd, maar mijn ouders maakten zich wel zorgen en besloten uit zichzelf om mij te gaan helpen. Dit vond ik ontzettend lastig en het veroorzaakte een hoop strijd in huis. Ook toonde ik weinig inzet bij mijn behandeling. Ik was niet eerlijk over wat ik at en kreeg op gegeven moment last van eetbuien. Ik ben toen aangekomen tot een gezond gewicht, maar de rest van mij was helemaal niet gezond.
Toch stopte de hulp. De behandeling liep af en ik vond het allemaal wel best. “Laat mij maar weer lekker.” Ik wilde graag mijn anorexia terug, maar de eetbuien bleven tot ik op gegeven moment boulimia ontwikkelde. In de eerste instantie voelde dit goed. Eindelijk een manier om te kunnen eten wat ik wil, zonder aan te hoeven komen, maar het duurde niet al te lang voordat de gevolgen van mijn eetstoornis mij zorgen begonnen te baren. Dit maakt mij kapot. Ik moet hier vanaf.” Ik moest het opbiechten, open kaart spelen. Dat vond ik dood eng.
Ik weet nog goed dat ik naast m’n moeder zat en zei dat ik haar iets moest vertellen. Dat er iets mis was. Ze begon van alles te raden en het duurde een hele tijd voordat ik zei. “Ik geef over.” Meer kreeg ik er niet uit, maar ze wist precies wat ik bedoelde. Ze kon me gerust stellen dat het goed was dat ik het had verteld. Dat ze me graag wilde helpen en dat ik een afspraak bij de huisarts zou moeten maken. Zo gezegd zo gedaan, voor ik het wist stond ik weer bij dezelfde zorginstelling voor de deur, klaar om te starten met dezelfde behandeling, maar dan anders.
Dat was het begin van het vragen om hulp. Het echte hulp vragen begon denk ik daarna pas, want het was nog een lange weg naar daadwerkelijk herstel. Ik had veel aan mijn behandeling, maar ik had het ook nodig om hulp en steun te kunnen en mógen vragen aan mijn omgeving. Mijn vrienden en familie. Dit vond ik lastig, maar oefening baart kunst. De eerste keer is super raar, maar dan wordt het steeds makkelijker en op een enkeling na heeft iedereen altijd begripvol gereageerd. Soms vroeg ik heel direct om hulp, soms kon iemand me zonder dat diegene het wist wat afleiding bieden. Soms was hulp heel praktisch, soms moest ik gewoon even m’n verhaal kwijt. Soms ging het gesprek over de eetstoornis, maar vaker nog over het leven. De dingen die mij onzeker maakte. Gevoelens die er mochten zijn. De achterliggende problematiek en soms kon iemand me het beste helpen door juist even niet met de eetstoornis bezig te zijn en samen positieve ervaringen te creëren in te leven.
De weg van Daphne
Het eten ging, samen met veel andere dingen, niet zo goed en mijn omgeving had dit al snel door, maar zelf vond ik dat het eigenlijk wel prima ging. Ik kon er eigenlijk nog niet veel mee, omdat ik lange tijd totaal niet aan een eetstoornis dacht. Dat heeft een tijdje doorgesudderd tot ik verder met mijzelf in de knoop kwam. Ik was nog minderjarig en als ik terugkijk ben ik daar gek genoeg blij om. Mijn ouders zagen dat het niet goed ging en konden door mijn jonge leeftijd zelf bepalen dat school even moest stoppen en ik hulp nodig had.
Ik wilde dit niet, maar tegelijkertijd wilde ik ook niet langer zo verder. Op deze manier doorgaan was ook geen optie en dat realiseerde ik mij ook. Vanaf dat moment was het zelfs een soort van fijn dat de controle even werd overgenomen. Ik hoefde niet meer alleen te vechten, dat is wat ik al snel voelde toen de hulp eenmaal op gang kwam. Ik kreeg een hele fijne begeleidster, die veel heeft betekent in mijn weg naar nieuwe en passendere hulp. Nadat ze mij opgaf voor een assertiviteitscursus verwees ze mij niet veel later door naar de afdeling eetstoornis van PsyQ. Elke nieuwe stap was eng, maar voelde tegelijkertijd ook als een stap in de goede richting.
Ook binnen mijn eetstoornis behandeling sloeg ik een nieuwe weg naar hulp in. De behandeling liep ten einde, maar binnen die periode was mijn borderline diagnose nog vrij nieuw. Hier kon ik met individuele therapie mee aan de slag. Iets wat ik in het begin een beetje onwennig vond. De eetstoornis was iets wat grotendeels onder controle had, maar dit nieuwe stukje voelde op de één of andere manier veel persoonlijker. Iets waar ik echt mee om moest leren gaan om verder te kunnen. Iets waar vallen, opstaan en nieuwe hulp weer een rol gingen spelen.
Het leren praten over gevoelens, het leren uiten, is iets wat ik hier echt heb geleerd. Pas na deze periode werd het steeds makkelijker om diezelfde gevoelens te bespreken met mijn omgeving. Dat zijn de mensen van wie ik het moet hebben, dat zijn de mensen waar ik op terug kan vallen en waar ik mee wil delen wat er in mij omgaat. Hoe meer ik hier in therapie mee mocht oefenen, hoe meer dat ook lukte in mijn eigen leven. Alsof die deur met de juiste hulp opengezet kan worden en je daarna steeds zekerder zelf stappen kunt zetten.
Geef een reactie