Onze spullen met emotionele waarde

Het zijn maar spullen. Het zijn maar spullen die mijn huis vullen en in de meeste gevallen vooral zorgen voor een hoop rommel. Toch geeft het ook mijn leven meer vorm en kunnen spullen ook zeker een emotionele waarde hebben. Iets wat voor anderen een simpel voorwerp is, kan voor jou van onschatbare waarde zijn en heel veel toevoegen. In deze blog delen wij wat voor ons onmisbare spullen zijn. Welke dingen wij in ons huis hebben staan die een emotionele waarde hebben en waar wij aan gehecht zijn.

De spullen van Daphne..

Ik ben best wel een verzamelaar. Alles wat ik mooi vind of denk mooi te gaan vinden wil ik eigenlijk hebben. Dat heb ik met kleding, maar ook met spullen voor in huis. Toch realiseer ik mij ook vaak dat als alles in één klap weg zou zijn, ik meer dan de helft niet eens zou missen. Ondanks dat zijn er wel echt wat spullen in mijn leven die ik nooit weg zou doen en waar ik altijd een speciaal gevoel bij krijg. Soms gebruik ik het niet eens dagelijks, maar hoort het wel in mijn leven.

Opa’s hoed
Ik was vroeger heel veel bezig met kleding en zocht altijd bijzondere combinaties uit, hier hoorde ook een hoedenperiode bij. Ik moest altijd een petje, hoedje of sjaaltje op mijn hoofd hebben. Toen mijn opa overleed werden er ook onder de kleinkinderen spullen verdeeld, er werd bij iedereen gekeken wat bij hun paste. Ik kreeg opa’s hoed. Het was de hoed die hij kocht omdat hij kaal werd van de chemotherapie, maar hij vond hem ontzettend mooi en voelde zich er goed bij om hem te dragen. Ik heb hem best lang zelf gedragen, maar nu ik hem niet meer draag blijft hij eervol op de hoedenplank liggen.

De la
Mijn kastjes zijn over het algemeen volgepropt met prulletjes, papiertjes en boekjes en kunnen vaak ook niet zo goed meer open of dicht. Toch is er 1 la in mijn ladekastje die opgeruimd is, de onderste. Daarin zitten mooie herinneringen in papier of knutselvorm. De mooiste kaartjes die ik ooit heb gekregen, boekjes die ik vol heb geschreven, een gelukspoppetje dat iemand voor mij maakte, een doosje gevuld met mijn allereerste lolly-pocket poppetje en mijn eerste kinderringetje. Alles wat een lach op mijn gezicht brengt en mooie herinneringen met zich meebrengt, berg ik netjes op in dat laatje.

De spullen van Irene..

Knuffelhond Vledder
Vledder is de knuffelhond die ik van mijn beste vriendin kreeg toen ik de basisschool verliet en onze wegen zouden scheiden. Als kind had ik vrij veel knuffels, maar alleen Vledder is nog over en die zou ik nooit zomaar weg doen. Als ik me ziek of niet zo fijn voel pak ik Vledder er vaak even bij en dat biedt dan toch wel een beetje troost.

Fender basgitaar
Vroeger speelde ik samen met vier vriendinnen in een rockband. Dit heb ik 4 jaar lang met ontzettend veel plezier gedaan, maar helaas groeiden we op gegeven moment uit elkaar. Dat voelde oprecht een beetje als liefdesverdriet. De band is echt een hoofdstuk uit mijn leven geworden waar ik met een heel fijn gevoel aan terug denk. Soms mis ik het wel. Ik speelde basgitaar in de band. Voornamelijk op mijn blauwe Fender Jazz Bass. M’n twee andere basgitaren zou ik zo verkopen, maar m’n Fender nooit, zelfs al zou ik er nooit meer op spelen. Het herinnert me aan een waardevolle tijd in m’n leven.

De spullen van Scarlet..

Eigenlijk heb ik niet zoveel spullen met emotionele waarde. Als ik mijzelf de vraag stel wat ik zou missen als mijn huis plotseling zou afbranden, dan moet ik echt even goed nadenken. Ik hecht denk ik meer waarde aan mensen en ervaringen, dan aan spullen. Daarom ben ik ook niet zo heel netjes. Mijn moeder was vroeger toen ik jong was altijd extreem netjes. Ze was doodsbang dat er iets vies werd in huis of dat er iets kapot zou gaan. Ik denk dat ik me hier later heel erg tegen ben gaan verzetten en daarom nu juist vrij makkelijk met spullen omga. Natuurlijk is het balen als ik iets verlies of als iets kapot gaat, maar het is ook geen drama, tenzij….

Mijn knuffelbeer
Dit klinkt misschien een beetje kinderachtig, maar ik heb al sinds ik een jaar of 3 was een knuffelbeer (een hond) die alles voor mij betekende. Snuf was mijn steun en toeverlaat. Ik praatte ertegen, speelde er spelletjes mee en voelde me er minder eenzaam door. Het was mijn veiligheid en warmte. Snuf moest overal mee naar toe. Hij ging mee in de koffer, mee in mijn rugzak.. zolang Snuf bij me was, was het goed. Ik weet dat ik zelfs in een donkere periode van mijn leven, Snuf in mijn zelfgeschreven testament had gezet.

Foto’s en video’s
Omdat ik veel waarde hecht aan mensen en ervaringen, zijn vooral de foto’s en video’s hiervan me dierbaar. Soms kan ik me iets nog slecht herinneren en dat is het zo fijn om nog eens terug te kunnen kijken naar hoe iets was. Ik zou mijn foto’s en video’s eigenlijk veel beter moeten organiseren, want nu staan ze overal.

De spullen van Lonneke..

Ik heb mijzelf recent best vaak de vraag gesteld wat mij nou echt dierbaar is. Ik heb denk ik al best redelijk wat spullen en ik probeer om niet meer te kopen dan nodig. Ik ben van nature best rommelig dus hoe minder spullen hoe minder rommel? De afgelopen maanden heb ik dan ook best vaak dingen die ik niet meer gebruik weggegooid, dat vind ik nu ook wel steeds makkelijker worden. Maar wat er echt niet weg mag moet ik toch wel even over nadenken. Waarschijnlijk als deze blog online staat schiet me ineens van alles te binnen 😉

Bello

Bello kreeg ik net na mijn geboorte. Ik geloof dat hij ooit te koop was bij de Super de boer. Zijn geluidschip is ondertussen kapot (die heb ik er ooit zelf met een schaar uitgesloopt) en hij heeft hechtingen in zijn nekje (mede door deze mislukte operatie). Ook al ziet hij er niet meer uit, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen. 

CD

Ik heb al heel lang een verzamel-cd van Rhamses Shaffy in mijn vensterbank staan. Deze heb ik een aantal jaar geleden gekregen van de vader van mijn toenmalige vriend. Mijn eerste stiefvader was toen vrij recent overleden in een hospice en door miscommunicatie kregen wij dit heel laat te horen en waren zijn spullen zelfs al weg. Ik heb dus niks tastbaars wat mij aan hem doet herinneren. Hij was al een tijd ziek en in die periode heeft hij mij wat kleine dingen beloofd, voor als het moment daar kwam. Ik vond het heel lastig om hier over te praten, maar het idee dat ik iets van hem bij me hield stelde mij iets gerust. Toen alle spullen ineens weg bleken te zijn vond ik dit toch wel heel lastig. Ik had niks meer wat hij heeft aangeraakt, dat vond ik heel moeilijk. Wat voor mij kenmerkend was aan hem is de muziek van Rhamses Shaffy. Hij was een jeugdvriend van hem en luisterde nog wel eens naar zijn muziek. Elke keer als ik die muziek hoor schiet ik vol. Ik vond (en vind) het een heel mooi en doordacht cadeau en ik kijk er elke dag even naar. Op die manier houd ik hem toch een beetje dichtbij.

Fotomokken

Ik denk dat ik ongeveer 10 was toen ik met Sinterklaas een mok kreeg met een foto van mij en Aristo. Aristo was mijn eerste eigen kat (zijn zusje Winnie woont nog bij mij). Ik raak heel erg gehecht aan dieren en Aristo was zeker geen uitzondering. We waren echt maatjes. Hij is helaas vrij vroeg overleden (wel in mijn armen). Ik was hier kapot van. Aristo had en heeft echt een plekje in mijn hart. Het voelt een beetje stom om na 10 jaar hier nog een mok van te hebben, maar weg doen kan en wil ik echt niet. Naast de mok heb ik natuurlijk ook gewoon Winnie nog 🙂

Voordat ik gekko’s had, heb ik axolotls gehad. Dit zijn eigenlijk de larves van een tijgersalamander maar dan volgroeid. Ze blijven altijd in water en worden volwassen in dit larvestadium. Heel soms gebeurt het dat ze gaan morphen en wel op het land kunnen (hier had ik er ook één van). Ik vond dit zulke te gekke beestjes. Ze zijn heel geinig en je kunt er echt een connectie mee krijgen. Toen ik twee jaar geleden noodgedwongen moest verhuizen heb ik ze helaas weg moeten doen. Ik had geen ruimte meer voor het grote aquarium. Nog steeds wordt ik erg verdrietig als ik hier over nadenk. Ik vond dit zo’n ontzettend nare en moeilijke beslissing, ook al weet ik dat ik niet anders kon. Soms kijk ik even naar de foto’s die ik nog heb of drink ik thee uit de mok waar ze als jonge salamandertjes op staan en dan hoop ik dat ze het goed doen. 

De spullen van Hannah..

Wat spullen betreft val ik wel een beetje in de catagorie ‘horders’. Ik heb kleding met emotionele waarde, foto’s, beeldjes, poppetjes, maar ook steentjes en schelpjes. Ik heb een paar lades die allemaal uitpuilen van de kaartjes en andere troepjes die voor mij waarde hebben. Eens in de zoveel tijd (lees: eens in de twee jaar) zitten ze zo vol dat ik er niet meer onderuit kom en deze lades wel moet uitruimen omdat er niks meer bij past. Dan maak ik een selectie van de dingen die op dat moment voor mij nog het belangrijkste zijn, om er de volgende twee jaar weer een hele boel spullen bovenop te planten en vervolgens het zelfde proces nog een keer door te gaan. 

Dwergenbeeldje
Als ik dan toch iets moet kiezen is het eerste wat in mij opkomt een klein, plastic dwergenbeeldje wat met dubbelzeidig tape op de bovenkant van mijn nachtlampje geplakt zit. Hij komt volgens mij uit de tijd dat je bij de AH sprookjesbeeldjes kon verzamelen bij je boodschappen. Ik ben verder niet zo goed met sprookjes, maar het is de slapende dwerg uit Sneeuwwitje. Deze dwerg heeft jaren meegereist op het dashboard in de auto van mijn vader. Geen idee waarom hij hem daar had geplakt, maar hij heeft er lang gezeten. Toen mijn vader overleed en zijn auto verkocht werd, heb ik de dwerg van het dashboard gepikt en sindsdien heeft hij een plekje als een koning op mijn nachtlampje. 

Mijn knuffelvarken
Ik heb één knuffel die mij heel veel waard is; varken. Volgens mijn vriendin is het een schaap en ik word altijd een beetje boos als ze dat zegt. Bij zijn nek is hij kapot en zijn hoofd hangt aan een draadje van een halve centimeter breed. Om de zoveel tijd moet ik zijn vulling terugstoppen, maar hij is mijn lievelings. Het is grappig want ik heb hem pas sinds ik twaalf ben en ik heb geen knuffels over van toen ik jonger was. Toch heeft dit varken mij bijgestaan op zo veel momenten dat ik het lastig had. Nu ben ik 25 en ik zal eerlijk zijn; ik val nog vaak genoeg met deze knuffel tussen mijn armen geklemd in slaap. 

Aan welke spullen ben jij emotioneel gehecht?