De allereerste zonnestralen raken mijn gezicht. De lucht is helderblauw en terwijl ik van het station naar mijn werk loop, zie ik in de etalages van winkels de zomercollecties alweer hangen. Korte mouwen, off-the-shouldertopjes en bikini’s. Ik kijk snel weg. Paniek komt naar boven. Het zwem seizoen staat voor de deur. Het weer is er al klaar voor. maar ik niet.
Een waterrat ben ik nooit geweest, maar lekker afkoelen in het water tijdens een hittegolf deed ik altijd wel graag. Als ik ‘s middags thuiskwam van school had mijn moeder het zwembad al opgezet en gevuld met lekker koud water. Ik zette mijn fiets in de schuur en stormde naar binnen. “Wie gaat er mee zwemmen?’ vroeg ik dan aan mijn broertje en moeder. Soms moest ik ze smeken of ze alsjeblieft mee wilden, niet iedereen is fan van ijskoud water! Ik deed mijn badpak aan en rende snel naar buiten, oeps, handdoek vergeten…
Ik nam een duik en bleef nog even in het badje.
Maar dit veranderde allemaal toen ik een eetstoornis kreeg. Ik wilde nog steeds even graag het water in, maar de eetstoornis hield mij tegen. Die zei dat ik mij moest schamen voor mijn lichaam, dat niemand mijn ‘dikke’ lichaam mocht zien; wat zullen ze wel niet denken?! Als ik dan toch ging zwemmen, was het helemaal niet meer zo fijn als vroeger. Ik trok mijn badpak aan om vervolgens lang voor de spiegel te staan. Kijken of mijn lichaam oké was, kijken of ik überhaupt wel mee kon zwemmen of dat ik met een smoes moest zeggen dat ik toch niet mee wilde. Beneden stond mijn broertje ongeduldig te wachten. Waarom duurt het nou zo lang, vroeg hij zich dan af. Tot ik naar beneden kwam, mijn handdoek helemaal om mij heen gewikkeld zodat je alleen mijn gezicht en mijn voeten nog kon zien. Stapje voor stapje kwamen we dichter bij het zwembad en mijn eetstoornis begon lelijke dingen tegen mij te roepen: “Je bent zo dik, iedereen gaat je uitlachen, zo lelijk.” “Je moet je schamen voor je lichaam!” “Kijk eens om je heen, iedereen ziet er beter uit dan jij.”
Ik besloot om te keren. Als smoes zei ik dat ik misselijk was en dat ik aan de kant wilde zitten. Veilig met mijn handdoek om mij heen gewikkeld.
Inmiddels weet ik dat deze gedachten niet kloppen en dat ik wél in bikini het strand op mag lopen zonder mij te schamen voor mijn lichaam. Maar het heeft wel een tijd geduurd voordat ik dat weer kon. In die tijd heb ik veel geleerd.
De eetstoornis is niet je vriend
Het belangrijkste is dat je beseft dat de eetstoornis niet je vriend is maar je vijand. En van vijanden neem je geen advies aan. Als de eetstoornis jou dus vertelt dat je te dik bent of dat je je moet schamen voor hoe je eruitziet in bikini, dan moet je daar niet naar luisteren. Desnoods praat je terug.
Een aantal zinnen die mij hielpen:
- Dit is hoe mijn lichaam eruitziet, als ik eet waar ik behoefte aan heb en als ik beweeg wanneer ik dat wil. Of ik het nou mooi vind of niet, mijn lichaam hoeft niet te veranderen.
- Mensen gaan mij niet beoordelen op hoe ik eruitzie. En als ze dat wel doen, dan hoef ik geen vrienden met ze te zijn. Vrienden beoordelen je op innerlijk en niet op je uiterlijk.
Focus op hoe je je voelt
Ik kon dagenlang piekeren als ik wist dat ik moest gaan zwemmen. De dagen voor én na het zwemmen waren voor mij helemaal niet leuk, laat staan het moment zelf. Maar ik heb geleerd om in het moment zelf te leven en te focussen op het moment. Dit betekent dat ik mij niet dagen van tevoren afvroeg of ‘is mijn lichaam wel goed genoeg voor een bikini’, maar ‘heb ik zin in het zwemmen?’ Hierbij verleg je de focus naar hoe je je voelt, in plaats van hoe je eruitziet. Op die manier kan ook jij het naar je zin hebben, net als je vrienden.
Reminder: onzeker zijn is oké
Het is, ook nadat je hersteld bent, heel normaal dat je wel eens onzeker bent over jezelf en je lichaam. Soms kan het even schrikken zijn als dat soort gedachtes weer opkomen. Ik was dan bang dat de eetstoornis weer terug was, maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Zolang jij jezelf geen restricties gaat opleggen is af en toe onzeker zijn helemaal niet zo gek!
Gisteren liep ik weer exact dezelfde route naar mijn werk en zag ik weer de zomercollecties hangen, inclusief bikini’s in de etalages. Maar ik ben niet meer bang. Ik denk aan de verkoeling die je in het zeewater kan vinden, de spelletjes (die vaak wegwaaien of nat worden) en de gezelligheid van een middagje strand. Ik ben niet meer bang om mijn lichaam te laten zien, mijn lichaam dat ik jaren heb vervloekt en heb proberen te veranderen. Ik ben trots dat mijn lichaam er ondanks mijn ondankbaarheid nog steeds voor mij is. Het lichaam dat ik op elke mogelijke manier heb proberen te veranderen. En om al die jaren in te halen doe ik nu extra lief tegen mijn lichaam. Ik vertel het elke ochtend in de spiegel hoe fijn ik het vind dat mijn lichaam kan bewegen, dat het mij nooit in de steek heeft gelaten – en dat het nu mooi is zoals het is.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie