Tijdens mijn eetstoornis was ik over veel dingen onzeker. Mijn uiterlijk vooral, maar ook bepaalde karaktereigenschappen. Of ik niet iets stoms zei of dat ik misschien heel raar liep en ik het niet van mezelf wist. Ik was me bewust van álles. Misschien wel overbewust. Alles wat ik deed of zei, over-analyseerde ik, waardoor het voor mij nog relevanter werd. Ergens had ik, toen ik eenmaal voor herstel koos, gehoopt – of misschien wel verwacht – dat al mijn onzekerheden als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen zodra mijn eetstoornis minder sterk werd. Bij een deel hiervan ging dit ook zeker op, maar nog steeds ben ik wel eens onzeker. Ook zonder eetstoornis. En dat is helemaal oké.
Onzekerheid; we ervaren het allemaal. Bij de één is dit misschien wat overheersend, maar uiteindelijk denk ik dat we allemaal onze eigen onzekerheden hebben. Daar zit, zeker als ik zo terugkijk, ook een groot verschil in. Tijdens mijn eetstoornis was ik onzeker over van alles en die onzekerheid was ook heel groots en meeslepend. Nu voel ik me wel eens onzeker, maar kan ik het beter in perspectief zetten, een tegen gedachte bedenken en laat ik me hier niet meer door tegenhouden. Best een wezenlijk verschil dus.
Het voelt soms, ook door het werk bij Proud, een beetje gek om te zeggen dat ik (wel eens) onzeker ben, maar tegelijkertijd denk ik ook dat het menselijk is om (af en toe) onzeker te zijn en ook om dit te laten zien. Om te laten zien dat bijvoorbeeld het herstellen van een eetstoornis geen utopie is en dat hier naar streven ook niet altijd realistisch is. Dat je ook onzeker mag zijn en dat dit je niet meteen een minder mens maakt. Het maakt je denk ik juist méér mens.
Het is niet per se negatief
Hiernaast kan onzekerheid je ook stimuleren om jezelf uit te blijven dagen. Zo kan mijn onzekerheid bijvoorbeeld soms een drijfveer zijn om me op een specifiek gebied te ontwikkelen, bijvoorbeeld op sociaal gebied. Ik ben veelal bang dat ik mensen ‘verkeerd’ lees, waardoor ik stomme of niet passende dingen ga zeggen. Deze onzekerheid is nu ‘gewoon een onzekerheid’, waar dit in het verleden echt wel andere vormen aan heeft genomen. Ik vond het hierdoor veel veiliger om contact, zo veel als mogelijk, te mijden. Nieuwe dingen proberen deed ik ook liever niet, omdat ik me niet kon voorbereiden op de mogelijke gesprekken. Inmiddels weet ik dat in herhaling echt de kracht zit. Ja, het is moeilijk en vaak ook ontzettend ongemakkelijk geweest, maar door mezelf uit te blijven dagen, heb ik hierin meer stappen gezet dan wanneer ik thuis was gebleven. Je gemak vinden in het ongemak, zoiets.
Op jouw manier
De angst die achter die onzekerheid uitdagen, dat ongemak op zoeken, kan er voor iedereen anders uitzien. Voor mij ging (en gaat het veelal nog steeds) om het sociale aspect, maar dit kan voor jou over iets heel anders gaan. Misschien ben je er op het moment nog helemaal niet aan toe om hier grote stappen in te zetten en dat hoeft ook helemaal niet. Niemand die van jou vraagt om dit nu op te lossen. Dat is denk ik ook helemaal niet realistisch. Evenals eetstoornisherstel is dit een proces waar je elke dag opnieuw stapjes in kan zetten.
Hiernaast heb ik ook echt ervaren dat veel van die onzekerheid niet alleen voortkwam uit mijn eigen verleden (die verklaring hielp me vaak om het in perspectief te zetten en minder oordelend naar mezelf te kijken), maar ook dat veel van dat grootste en meesleepende zich afspeelde in mijn hoofd. Ik vergeleek mezelf hier in met anderen, maar hierdoor ‘vergat’ ik ook dat ik een compleet ander persoon ben dan sommige mensen om me heen. Het is onrealistisch en ik doe mezelf ook flink tekort, wanneer ik bijvoorbeeld van mezelf hetzelfde verwacht als van iemand die een extrovert karakter heeft. Dat is per definitie al een oneerlijke wedstrijd. Je kunt niet iemands beste kwaliteit vergelijken met jouw ‘zwakte’, want hierdoor ga je het ook beleven als zwakte, als gebrek, terwijl je hiernaast zoveel talenten hebt die je hiermee over het hoofd ziet.
Je kunt niet overal de beste in zijn
Ik heb destijds de lat heel hoog gelegd en ik moest van mezelf continu presteren. Een deel van die onzekerheid kwam dan ook echt voort uit een stukje perfectionisme en de angst om ‘niet genoeg’ te zijn. Inmiddels kan ik ook inzien dat je niet overal even goed in kan zijn en ik denk nu dat juist die balans hierin ook heel gezond is. Juist die balans maakt je zo’n mooi mens.
Onzeker zijn is – in mijn ogen – dus echt niet altijd negatief of erg. Het is maar net hoe je er naar kijkt en hoeveel invloed het op je heeft. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen met onze eigen krachten, maar dus ook onzekerheden. Je kunt niet overal even goed in zijn en dat moet denk ik ook niet het streven zijn. Je mag onzeker zijn, je mag kwetsbaar zijn, je mag iets moeilijk vinden en het is ook aan jou of je hier iets mee wilt. Ik hoop, en ik gun je, de tijd en ruimte om jouw krachten te omarmen en jezelf – op jouw manier – te mogen ontwikkelen.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie