Onzekerheid en sociale contacten

”Er zit vast niemand op mij te wachten. Ik ben zo stom. Ik ben zo raar. Zo ingewikkeld, vervelend en onbelangrijk. Misschien ben ik beter af alleen en zijn mensen beter af zonder mij in hun leven. Uiteindelijk zullen ze mij toch laten vallen. Dat weet ik zeker. Leuk is anders, maar ach, ik zou het wel begrijpen, want wie wil mij nou? Tja, niemand dus. Ik ben niet de moeite waard.”

Bron

Misschien herken je deze gedachten. Als je onzeker bent en een laag zelfbeeld hebt, kun je snel de neiging krijgen om zo te denken. Je weerkaatst de negatieve gedachten die jij over jezelf hebt op anderen en gaat ervan uit dat zij precies hetzelfde over jou denken, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik heb deze gedachten al van kleins af aan. Eigenlijk kan ik me geen tijd zonder herinneren. Ze zijn groter en sterker geworden met de jaren en ze lijken haast met mij vergroeid te zijn. Het is moeilijk om er niet in te geloven. Het zijn mijn waarheden geworden.

Op school keek ik vaak vanaf een afstand naar mijn klasgenoten. Door mijn verlegenheid vond ik het moeilijk om me in de groep te mengen. Eén op één contact ging mij beter af en dat is nog steeds het geval. In een groep zal ik eerder zwijgen dan praten. Bovendien voelde ik me niet leuk genoeg, niet lief genoeg, niet mooi genoeg, niet slim genoeg en niet goed genoeg om met mijn klasgenoten mee te doen. Kortom: ik voelde me niet genoeg. Dit gevoel heeft mij nooit verlaten en het idee dat ik me ooit genoeg kan voelen, heb ik haast opgegeven. Ja, haast, want ik houd een beetje hoop.

Vriendschappen aangaan, onderhouden en behouden, is heel lastig met zoveel onzekerheid. Je gaat er constant door twijfelen en je kunt mensen onterecht verwijten maken van dingen waar je zelf van overtuigd bent geraakt, wat ook voor de ander erg vervelend kan zijn. Het heeft mij zelfs contacten gekost. Als ik even geen reactie krijg, denk ik bijvoorbeeld gelijk dat iemand mij zat is, mij haat en niet langer met mij om wil gaan. Al de gedachten worden bevestigd (zie je nou wel, ik had het kunnen weten). Dan word ik boos en verdrietig en vraag ik of ik iets verkeerds heb geschreven, of ik besluit zelf alvast te mailen dat we “niet per se in contact hoeven te blijven hoor.” Dan ben ik de ander in ieder geval voor. Misschien komt een afwijzing dan minder hard aan.

Bron

Ik heb meegemaakt dat mensen inderdaad geen contact meer met mij wilden. Bijvoorbeeld doordat ze mijn problemen te heftig vonden of het lastig vonden om ermee om te gaan. Dat kan ik me heel goed voorstellen, maar het heeft mij wel gekwetst en mijn onzekerheid versterkt (”zie je nou wel, niemand zit op mij te wachten”). Het is zelfs een keer gebeurd via een sms’je, nadat ik met mensen had afgesproken. Ik kreeg te horen dat ze vonden dat ik te negatief in het leven stond en dat ze daar niet door beïnvloed wensten te raken. Dit heeft mij veel pijn gedaan. Niet alleen de woorden, maar ook de lullige manier waarop het gebeurde. Gelukkig heb ik ook ervaren dat het tegendeel van mijn gedachten werd bewezen en mensen nog wel contact met mij wilden.

Vaak is het echter toch gestopt na verloop van tijd. Bijvoorbeeld doordat het verwaterde, doordat de klik er niet was of doordat het mij of de ander te veel moeite kostte om het contact te onderhouden. Soms zit een contact niet goed en weet je diep in je hart dat het beter is om het te verbreken. Ik ben te lang in een contact gebleven dat helemaal niet goed zat en daar heb ik veel spijt van. Het maakte me kapot van binnen, en toch hield ik vast, omdat ik bang was dat ik anders niemand had. De persoon verbood mij contacten met andere mensen en ik werd erg afhankelijk. Ik heb hiervan geleerd. Ik weet nu dat het belangrijk is om voor mijzelf op te komen en niet uit eenzaamheid, uit minderwaardigheidsgevoelens of angst in een contact te blijven. Het moet goed zitten. Het moet klikken.

Ik heb niet veel sociale contacten. Dat is nooit zo geweest en het is ook niet wat ik wil. Ik ben van mening dat je beter twee goede vrienden kunt hebben waarmee je alles kunt delen en die je nemen zoals je bent, dan tien oppervlakkige contacten. Ik wil vaak alleen zijn en door de onzekerheid bezorgt sociaal contact mij veel spanning en angst, maar ik vind het fijn om zo nu en dan met iemand af te spreken en dat heb ik ook echt nodig. Het is niet goed om te veel alleen te zijn. De constante invulgedachten zijn vermoeiend, ik ben altijd bang om iets verkeerd te doen, om iemand pijn te doen of pijn gedaan te worden en door mijn laag zelfbeeld, denk ik vaak dat ik geen vriendschappen en gezelligheid verdien. Daar probeer ik tegenin te gaan door wel contacten aan te gaan, al doe ik dat nog het meest ‘veilig’ achter de pc.

Bron

Heb jij veel sociale contacten?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

19 reacties op “Onzekerheid en sociale contacten”

  1. Heel herkenbaar.. Nee, ik heb ook niet veel sociale contacten, maar ik mis het wel. Ik verlang terug naar de tijd waarin ik die wel had en naar de tijd dat ik regelmatig de slappe lach had of uren met een vriendin aan de telefoon hing om over onzinnige dingen te praten.

    1. dit heb ik precies geschreven.
      Hoe gaat het inmiddels?

  2. Bij het lezen van het beginstukje stond mn hart even stil, ik dacht: hoe kan dat nou? Da t heb ik nog nooit aan iemand durven vertellen, hoe weten ze dat……?

  3. Nee, ik heb niet veel sociale contacten. Mijn vriend, en een ‘vriendin’ wat ik meer een kennis noem aangezien ik haar zo eens in de maand zie. Op werk/studie/hobby klikt het gewoon niet met anderen. Ik voel me soms wel eenzaam. Ik ben supersociaal maar het wil maar niet klikken.

  4. Helaas erg herkenbaar, het is alsof ik m’n eigen verhaal lees.
    Zelf heb ik ook weinig sociale contacten, waardoor ik me eenzaam voel. Ik ben heel onzeker, verlegen en ik vind het ook lastig om vrienden te maken en contacten te onderhouden. Toch wel een geruststelling dat ik niet de enige ben.

  5. Precies zoals ik me nu voel op dit moment… Ik voel me voor iedereen te veel…

    Mooi geschreven!
    Xliefs

  6. Alsof ik het zelf heb geschreven. Heel herkenbaar. Ik heb twee goede vriendinnen maar ik zie hen eigenlijk niet zo vaak. Soms schaam ik me als mensen vragen hoeveel vrienden in heb, dan zeg ik “een stuk of 5 groede vrienden en voor de rest kennissen”…

  7. Ik herken hier veel van. Veel van de contacten die ik hier in de buurt het zijn ondertussen verbroken en de contacten die ik nog heb, zie en spreek ik weinig, al weet ik dat dat bij een aantal van hen gelukkig niet erg is. Ik von en vind het wel lastig, omdat ik snel het gevoel heb dat ik niet erbij pas en een outsider ben. Mijn vriend is eigenlijk de enige die ik echt altijd zie en spreek.
    Ik ben dan ook van plan om bij de start van het nieuwe schooljaar er open in te gaan en zo hopelijk nieuwe mensen te leren kennen en sociale skills op te doen!

  8. Heel herkenbaar… Ik kan er ook heel slecht tegen als vriendinnen duidelijk liever tijd met anderen doorbrengen in plaats van met mij. Of als je dan op Facebook dingen ziet en denkt ‘oke, waarom hebben jullie mij niet uitgenodigd?’. Ik word daar dan juist afstandelijker door, zo van laat maar, graag of niet. Sowieso zijn de paar vriendinnen die ik heb allemaal druk bezig met hun eigen leven, qua werk, studie, relaties… Ze wonen bijna allemaal ook wel wat verder weg en daarom zie ik ze niet zo vaak. Gelukkig vind ik het meestal niet erg om in m’n eentje dingen te doen, maar het blijft toch wel jammer, zeker als je dan andere mensen ziet die wél een hele leuke en actieve vriendengroep hebben…

  9. Ook voor mij veel herkenning, bijna eng. Dankje, Bernice. Ik hoop dat jouw hoop bewaarheid mag gaan worden.

  10. Fijne blog, zeer herkenbaar.
    Vooral het stukje niet goed genoeg voelen
    Liefs!

  11. Ben vrij sociale, maar heeft lang geduurd om zo te worden. Groepen mensen vind ik nog steeds lastig, inderdaad liever een op een!

  12. Ik heb veel sociale contacten en goede vrienden, maar ben die pas beginnen opbouwen op mijn 23ste. Mijn beste vrienden ken ik nu dus bijna 10 jaar, en bij hen begin ik er wel van overtuigd te geraken dat ze wel om me geven.
    Daarentegen in groepstherapie is het compleet anders en moeilijk, omdat iedereen hier ook reageert vanuit zijn eigen problemen. Er hebben mij hier al mensen gezegd dat ze me vanaf dag 1 niet konden uitstaan, dat mijn aanwezigheid alleen al hen stoorde, dat ik niet eens naar hen mocht kijken en dat ik beter zoveel mogelijk afstand zou houden en hen met rust laten. Ik moet zeggen, als je dat tegenkomt is dat ook behoorlijk hard. Zeker omdat er niets concreet was wat ik aan mijn ‘zijn’ kon veranderen. En het bizarre is dat dat pas is overgegaan op het moment dat ik me er minder van aan trok… maar de uitdaging om in zo’n vijandige sfeer toch nog ‘aanwezig’ te durven zijn is immens groot…

  13. Ook voor mij is dit stuk heel erg herkenbaar. Ik ben heel onzeker in contact met andere mensen. Er zijn bepaalde overtuigingen vastgeroest als “Ik heb ze toch niets boeiends te vertellen”, “Ik ben saai”, “Ze vinden mij raar”, “Ik ben lelijk en dik en niemand wil met zo iemand omgaan” en “Ik heb geen idee hoe ik nieuwe vrienden zou kunnen maken”. Dus mijn sociale contacten zijn erg beperkt. Ik heb mijn vriend, mijn ouders en af en toe mijn schoonouders. De meiden van therapie zijn wel allemaal lieverds, maar dat is allemaal daar. Ik kan me niet voorstellen dat er een vriendschap zou kunnen ontstaan buiten therapie. Vaak voelt het heel erg eenzaam en ik ben erg bang, dat als mijn vriend me zou verlaten, dat ik dan niemand meer heb. Veel vrienden hoef ik niet. Dat zou me ook weer teveel spanning opleveren. Maar 1 of 2 goede vrienden zou me denk ik heel veel goed doen. Maar waar vind ik die? En nog belangrijker, hoe kan ik me dan voor hen openstellen en ze behouden? Pffff.. moeilijk thema dit hoor.

  14. Te herkenbaar helaas. Ik raak mijn laatste vriendschappen kwijt in mijn moeilijke tijd omdat de gedachten zo hardnekkig zijn, ik vind dat ik mijn vrienden genoeg belast heb, ze hebben genoeg rekening met mij moeten houden. Ik heb bepaalde verwijten zelfs tijdens therapie gehad, met een aansturing of ik niet ambulant verder kon.
    Ik zou zo graag willen dat het anders was.

  15. Herkenbaar van vroeger. Ik wilde zó graag maar door mijn zelfwalging deed ik niets. Ik wilde gezellig doen, sociaal zijn, met mensen praten, vriendinnen hebben. Maar de gedachtes van hoe afstotelijk ik was overheersde alles. Ik keek alleen toe naar hoe leuk die andere meisjes waren, en bewonderde ze allemaal.

    Gelukkig heb ik geen zelfwalging meer, maar ik heb ook niet veel sociale contacten. Maar, er is een heel groot verschil met vroeger: ik heb die behoefte ook niet meer zo. Vroeger wilde ik dat namelijk vooral om maar gewoon te zijn, of vooral “net als die anderen” die in mijn ogen mooi, gelukkig, spontaan, slim alles waren wat ik niet was.
    Het was nooit een echte behoefte van mijzelf.
    Natuurlijk ben ik geen kluizenaar en maak ik graag een praatje. Tegenwoordig gaat dat me allemaal zo natuurlijk af, dat ik nog steeds wel eens na zo’n praatje terug kijk en oprecht bewondering heb voor mezelf.
    Ik heb 2 goede vriendin en verder goed contact met mijn familie. Zeer hecht met sommigen, en dat is mij veel waard. Ik heb geen collega’s of medestudenten. Mijn facebook account gaat niet verder dan 40 mensen, en likes op mijn foto krijg ik alleen van mijn facebook actieve tante, maar dat doet er niet toe. Ik ben graag alleen, maar niet eenzaam, ondanks weinig sociale contacten.
    Het gaat bij sociale contacten toch zeer zeker om kwaliteit, niet kwantiteit. Een getal vult niet de leegte…

  16. Een geode, interessante blog. Die tot nadenken stemt. Dank je wel Bernice.

    Op mijn broer na heb ik geen sociale contacten. Ik heb het leggen hiervan als vreselijik ervaren omdat ik al snel ervaren heb dat vriendschap niet bestaat. Aan het einde van de rit kom je er toch achter dat de enigste die je nooit in de steek zal laten jij zelf bent. Je kan op niemand anders vertrouwen. Geloof mij, ik heb het geprobeerd .. maar dat mes in mijn rug zit niet zo lekker, dat schuurt ietwat.

    Ik heb besloten dat ik niet langer gekwetst wilde worden en heb besloten geen contacten meer aan te gaan. Ik heb kennissen op mijn werk en houd die op afstand. Ik merk telkens weer opnieuw dat ik gewoon niets gemeen heb met de mensen om mij heen en ik heb er geen behoefte aan om telkens maar weer die vooringenomen oordelen over mij heen te krijgen.

    Ben ik een kluizenaar? Misschien, misschien niet, maar dat zijn labels. Ik ben alleen maar niet eenzaam. Dat klinkt misschien vreemd maar ik heb vrede met mijn beslissing. Vriendschappen interesseren mij niet want vriendschap bestaat niet. Social media? Allemaal nep. En tegen iedereen die mij voor vreemd uitmaakt zeg ik .. “Ik respecter jouw keuze, respecter ook de mijne”


    ” Een keer trek je de conclusie ..
    ..Vriendschap is een illusie..
    ..Vriendschap is een droom..
    ..Een pakketje schroot met een dun laagje chroom”
    –=Henk Westbrek – ‘Vriendschap’=-

  17. Wat mooi Bernice! Ik herken het enorm!

  18. Dit is enorm herkenbaar! Ik maak het ook dagelijks mee, vooral dat je mensen leert kennen die je op 1 hand kunt tellen, ik ben al behoorlijk want trouwend naar mensen door de vele malen situaties waarin mensen mij uit het niets de rug toe keren, raak dus danig vaak genoeg mensen kwijt door mijn sociale vaardigheids “kwaliteiten”, in ieder geval hoor ik telkens dat het aan mij ligt waardoor dit gebeurt, maar goed..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *