Mijn leven bevat een aaneenschakeling van vluchtgedrag. Op de vlucht voor wat ik voel. Op de vlucht voor alles wat ik niet onder ogen wil komen. Via vele wegen heb ik mijzelf en mijn leven geprobeerd te ontlopen, terwijl ik altijd met mijzelf en mijn leven ben. Hoe weet je dan naar welke kant je vluchten moet? Al ren ik naar links, al ren ik naar rechts, al ren ik recht vooruit, de confrontatie blijft nabij…
Toen ik klein was, was fantasie een veelvoorkomende manier om met nare situaties en emoties om te gaan. Ik creëerde fijne omstandigheden in gedachten, of ik schreef en tekende, zodat de ideeën in mijn hoofd woorden en beelden vormden. Ook nu zet ik nog vaak mijn fantasie in als de werkelijkheid mij te veel wordt. Daarnaast dook ik als kind vaak mijn bed in als ik boos of verdrietig was. Dan viel ik in slaap en als ik wakker werd, voelde ik me rustiger en was het leed niet langer vers.
Door de eetstoornis die ik in mijn puberteit ontwikkelde, belandde ik in een roes. Mijn hoofd werd wazig. Mijn lichaam verloor kracht. De wereld om mij heen leek ik te vergeten. Ik was alleen maar bezig met mijn gewicht en met eten, van ontwaken tot slapen en soms zelfs in mijn dromen. De eetstoornis was, en is, een verdoving tegen het leven. Een manier om te overleven, maar met fatale risico’s.
De sociale angst hield mij lange tijd aan huis gekluisterd. Ik verslond boeken en films, The Sims werd mijn escape, evenals online winkelen. Toen ik het huis vaker durfde te verlaten, waren de offline winkels ook niet veilig. Ik fietste lange routes naar andere plaatsen. Ik reisde met de trein om weg te zijn.
Ik leerde iemand kennen. Dusdanig radeloos en ontredderd, dacht ik niet goed na. Er gebeurden dingen die ik eigenlijk niet wilde en ik werd behandeld als een bezit. Naar die persoon gaan werd tegelijkertijd ook een vlucht voor mij. Twee uur van huis vandaan. Van die plaats die niet voelde als thuis. De persoon gebruikte drugs. Door mijn wens naar bedwelming, heb ik het ook geprobeerd en ik heb sterke drank gedronken. Ik was van de kaart. Zelfs praten ging niet meer. Ik heb mijn lesje toen wel geleerd!
Na twee jaar vond ik de moed om het contact te stoppen. Automutilatie werd een steeds vaker voorkomende manier om met nare situaties en emoties om te gaan. Een strijd tegen mijn gevoel.
Die strijd voer ik nog elke dag. Ik ben bang om te voelen. Bang voor de waarheid. Bang voor het verleden, voor het heden, maar vooral voor de toekomst. Bang om ergens en nergens te zijn. Bang om te zijn. Zelfs mijn lichaam voelen is lastig. Het voelt altijd als te veel. Het bevestigt dat ik besta. Ik sla nog vaak op de vlucht voor mijzelf en mijn leven, maar in de schematherapie die ik krijg, wordt hier aandacht aan besteed en dit geeft mij meer inzicht.
Ben jij op de vlucht?
Geef een reactie