Wie had dat ooit gedacht een aantal jaar geleden? Opgesloten, was ik volledig afhankelijk van de hulpverlening en zorg van mijn omgeving. Mijn eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid waren op dat moment ver te zoeken. Dat is vanaf nu volledig verleden tijd. Inmiddels staan deze waarden voor mij namelijk op de eerste plaats en hecht ik enorm veel waarde aan mijn autonomie. Een volgende stap in mijn leven kon dan ook niet uitblijven…mijn eigen stekkie!
Van achter de gesloten deuren van mijn opname leek de hele wereld om mij heen onbereikbaar. Uren staarde ik door het dikke glas van het raam naar buiten en zag ik het leven aan mij voorbij gaan. Ik kon niet zomaar lekker naar buiten lopen als het zonnetje lekker scheen. Altijd was er die stomme deur, die de wereld en mij steeds verder uit elkaar wist te drijven.
Ik stond machteloos ten opzichte van mijn omgeving en was volkomen afhankelijk van de hulpverlening. Mijn toekomst gaf weinig hoop op positieve vooruitzichten. Naar verwachting zou ik nooit op eigen benen kunnen staan. Ik was er te zeer op uit mezelf telkens opnieuw kapot te maken en te verwaarlozen. Alleen een beschermde, prikkelarme, gestructureerde omgeving wist mij in veiligheid te houden. Een toeziend oog die me dag en nacht in de gaten hield was gedurende lange tijd noodzakelijk om te voorkomen dat ik mezelf te gronde richtte. Op dat moment was ik gedoemd tot chronisch psychiatrisch patiënt.
Gelukkig heb ik mezelf naar maandenlange opsluiting vrij weten te vechten. Geen denken aan dat ik mezelf ooit nog van mijn vrijheid laat beroven. Als ik nu nog eens merk dat ik mijn verantwoordelijkheid probeer te ontlopen roep ik mezelf direct tot de orde of geef ik mezelf een flinke schop onder mijn kont. Ik geniet nu van het leven met mezelf aan het stuur.
Inmiddels woon ik alweer bijna 3 jaar thuis bij mijn ouders en maak ik enorme sprongen in mijn persoonlijke ontwikkeling en herstel. Door mijn opleiding en werk als ervaringsdeskundige groei ik van een afhankelijk ‘zorgenkindje’, stapje voor stapje uit tot een zelfstandige ‘jonge vrouw’. Ik kon dan ook niet langer wachten met de stap om nu echt op eigen kracht mijn levensweg verder te vervolgen.
Een sleutel van een eigen appartementje opent dan ook nieuwe deuren.
Nu ik vandaag mijn ‘Key to life’ in eigen handen heb gekregen, is er geen denken aan dat ik deze ooit nog loslaat!
Verlang jij er ook naar om op eigen benen te gaan staan?
Geef een reactie