Op mijn 12de ontmoette ik mijn moeder

Ik ben Anouk. Ik ben 15 jaar en word 26 juli 16 jaar. Een mooie leeftijd waarin je veel dingen hoort te doen, zoals uitgaan, afspreken met vrienden en vooral veel plezier maken. Het begon toen ik 10 jaar was.. Ik heb veel meegemaakt en was erg onzeker. Vanaf toen begon ik met het ontdekken van pro-ana. Zo gingen er veel jaren voorbij. Jaren waarin er veel heftige dingen gebeurden. Ik woon in een pleeggezin en op mijn 12e ontmoette ik voor de 1ste keer mijn biologische moeder. Doodeng vond ik dat!

Ik kwam in een soort flat met mijn voogd en zag daar allemaal vrouwen zitten. Ik dacht: welke is mijn moeder? Uiteindelijk kwam er een vrouw die er slecht uit zag naar beneden lopen met een man. Dat was mijn moeder! Ik schrok en moest huilen. Ik stond voor haar en ze zei “hoi”. Mijn moeder! Die ik na 12 jaar voor de 1ste keer zag. Ik gaf haar een knuffel en daar stonden we te huilen in elkaars armen. De man die er bij stond stelde zich voor als F. Hij was mijn moeders vriend. We gingen naar hun appartement en ik voelde me niet op mijn gemak. In de kamer stonk het en alles was vies. Na een uurtje gingen we weg.

Na die tijd ben ik nog 1 keer op bezoek geweest. Na die keer heeft ze me gebeld en een uur tegen me gezegd dat m’n pleegouders niet te vertrouwen zijn. Ik schrok en zei dat ze super lief waren en ik ontzettend van ze hield, ze moest huilen en ik dacht dat dat mijn schuld was. Ik verbrak de verbinding en barstte in huilen uit en ging naar mijn pleegouders toe. Hun hebben met me gepraat, me getroost en geknuffeld. Dit zijn echte ouders die om me geven! De komende jaren is er nog wel veel meer gebeurd, ik maakte me veel zorgen om de mensen waar ik van hield en keek nog steeds op pro-ana.

De eetbuien kwamen om de hoek kijken. Op m’n 14e heb ik ook aangegeven aan mijn therapeut dat ik problemen had met eten. Ik kreeg nog een therapie erbij in Smilde. Na een jaar hebben mijn begeleiders overlegd en samen met mij besloten dat ik een nieuwe behandeling zou gaan volgen. Hier heb ik nog een test gedaan en ik kreeg een nieuwe diagnose: Anorexia Nervosa. Op school werd alles te veel. Ik voelde me niet op mijn gemak en op een avond werd alles me te veel. Ik nam een overdosis, mijn zus vond me en mijn ouders brachten me naar de spoedeisende hulp. 24 uur later mocht ik naar huis.

Het was maandag en 1 meisje wist er van. Ik was vroeg op school en ging bij een paar meiden zitten en ze vroegen hoe m’n weekend was, ik antwoordde met “leuk” maar dacht , je moest eens weten… Die week was ik nog vaak afwezig. Het meisje aan wie ik het had verteld appte veel met me en zij heeft het ook voor me verteld in de klas, echt super lief.

Toen ik weer op school kwam voelde ik dat er iets was. Iedereen zat geheimzinnig te praten en ik dacht natuurlijk dat het weer om mij ging. De les Engels begon en er waren veel meiden niet in de klas, ik vroeg me af waar iedereen was. Opeens kwamen ze 1 voor 1 naar binnen lopen. Een meisje die ik heel aardig vond zei “Anouk..” En ik dacht.. Wat is dit? Ze hadden een verrassing voor me: Ik kreeg een super lieve kaart, een bosje bloemen, meiden bladen en een kettinkje, ik gaf ze allemaal een knuffel en heb het kettinkje elke dag om.

De kaart lees ik nog super vaak en deze super lieve meiden zijn stuk voor stuk heel bijzonder voor mij geworden. Mijn nieuwe behandeling begint bijna, daarin steunen ze me. Stiekem ben ik bang. Ik weet niet of ik de anorexia wel echt kan loslaten. Het neemt zoveel van mijn leven in en het voelt zo veilig, maar ergens zit ook nog een deel van mij dat zegt dat het niet goed is om zo verder te leven. Ik mag niet opgeven! Ik moet vechten voor wat ik wil. Ik word er zo moe van. Maar ga door. Want ooit! Ja ooit! Ben ik vrij, kan ik weer eten, genieten en vooral écht lachen!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Op mijn 12de ontmoette ik mijn moeder”

  1. Ik vind het echt heel knap hoe je met alle moeilijke dingen
    in je leven omgaat.
    FIjn dat je lieve vriendinnen hebt die je steunen.
    Heel veel succes met je nieuwe therapie!

    liefs!

  2. Heey meid!!

    Wat een aangrijpend verhaal, maar wat eindig je mooi!! Je mag er zeker van zijn dat je hier sterker gaat uitkomen… Geloof me, met zo’n motivatie: Yes, you can!!
    Heel veel succes meid en super knap om je verhaal te delen!

  3. Wauw heftig, maar wel een dappere vechter ben je, bedankt dat je dit hebt geschreven!

  4. hee lieve Anouk,

    wat een verhaal zeg!
    maar super knap dat je steeds weer doorzet!

    stay strong en je kan het!

    xx Carleen

  5. Wauw…
    Wat een mooi verhaal.
    Ik weet zeker dat je het redt!

    xx Anoniempje

  6. “Ik mag niet opgeven! Ik moet vechten voor wat ik wil. Ik word er zo moe van. Maar ga door. Want ooit! Ja ooit! Ben ik vrij, kan ik weer eten, genieten en vooral écht lachen!”

    Dus dat. Succes meid!

  7. Bedankt allemaal voor de super liefe berichtjes
    Dikke kus my

  8. Meis wat erg dat je leven op zo jonge leeftijd al zo zwaar was. Ik ben blij dat je lieve mensen heb in leven die je bijstaan en echt om je geven, koester dat en gebruik hen ook om verder te komen. Je hoeft het niet alleen te doen en bent niet alleen.

    *dikke knuffel*

  9. wat mooi geschreven Anouk.
    Het gaat goed komen met je echt waar.
    Liefs

  10. Je bent een sterke meid. Jij vind je geluk wel.

  11. Ah meisje, wat een ellende met je biologische moeder. Lijkt me heel erg lastig.
    Blij te lezen dat je pleegouders zo ontzettend lief voor je zijn en dat je zulke lieve vriendinnen hebt, dat is goud waard 🙂
    Heel veel succes met je behandeling, het leven zonder eetstoornis is echt veel beter dan met! Je klinkt iig heel sterk. Je komt er wel.

  12. Hey Anouk, ik weet niet of je dit leest en/of weet wie ik ben, maar ik zag je laatst bij Accare, je lachte naar me en kwam bij me aan die hoge tafel zitten, weet je nog? 😉 Je leek me zo’n leuk en lief meisje, maar ik zag ook dat er iets ‘mis’ was. Je lachte wel maar eigenlijk ook weer niet, je ogen lachte niet mee.. Ik hoop ZO voor je dat je binnenkort wel weer ècht kunt lachen, je leven kunt oppakken, de eetstoornis achter je kunt laten. Je bent het zo waard meid, het leven is het waard. Ik ken je natuurlijk niet echt, maar ik weet zeker dat jij dit kunt: I believe in you

  13. Wow! Wat super dapper dat je je verhaal deelt! Respect voor je wijffie!! Love u! ‘x

  14. Wauw, wat een mooi en heftig verhaal! En ontzettend fijn dat je zulke goede vrienden om je heen hebt staan in zo’n zware periode!

    Ik hoop dat het snelt beter met je gaat!

    Liefs

  15. wouw bedankt voor je open verhaal. Je bent moedig, als ik het zo lees en een vechter. Je hebt al zoveel zware dingen meegemaakt, dat je dit ook kunt!!

  16. Je kan het! En loslaten van de eetstoornis zal je zoveel opleveren op lange termijn! Geloof in jezelf meis!

  17. Wow!
    Wat een aangrijpend verhaal Anouk!
    Ik weet precies wat je mee maakt, ik zit ook in een pleeg gezin
    En ik heb me ouders nooit gekend want ze zijn dood
    Ik ben echt heel blij met mijn pleeg”ouders” die ik nu heb

  18. Lieve meid, wat zit jij on een pittige periode zeg. En wie weet hoe lang de weg nog is? Gelukkig heb jij het heft in handen. En idd, een eetstoornis is niets, het is afschuwelijk! Je leven staat in het teken van overleven en je gedachten zitten vol met eten, alles draait om eten. Grijp de hulp die je aangeboden wordt, geloof me, Al lijkt het er niets beter op te worden, een leven dat niet volledig draait om eten, is iig wat rustiger, geeft je ruimte om met andere dingen bezig te zijn. Ik kan de woorden niet vinden die ik je mee zou willen geven. Op de één of andere manier tref jij me; ik weet niet hoe het komt, mss het lezen tussen de regels door, de blik in je ogen, mss de strijd. Ik weet het niet..
    Het gaat er niet direct makkelijker op worden in het gevecht met die stomme ES. Maar jij bent sterker, houd vast en kijk naar dat wat je uiteindelijk wilt, juist als het zwaar is en ES trek. Anouk, houd vol. Geloof in je eigen kunnen!

  19. Wauw even helemaal kippenvel!
    Wat een verhaal, zet door meis, jij komt er wel! 🙂
    Liefs,

  20. lieve anouk
    wat een top m,eid ben je je bend mooi en lief
    eindelijk ken ik je echte verhaal en eindelijk kan ik je snappen
    zet door want je komt er wel
    wat betreft je bio moeder is heel naar en vervelend maar je pleegouders zijn gewoon de beste je kent ze al lang en ze zijn eerlijk en oprecht
    je bend mooi zoals je bend komop zet dei ES op zijn plaats

    het leven is veel mooier zonder ik hoop dat je dat ook gaat zien

  21. Hee lieve Anouk, wat erg dat het zo allemaal is gegaan, ik wil er bij zeggen dat ik om je geef, en dat ik er voor je zal zijn, in de tijden dat je het er moeilijk mee hebt, lieverd je best heel sterk van jezelf, en dit alles overwin jij, ik ben trots op je! Xx

  22. Lieve Anouk,

    Ik ben echt trots op je dat je je verhaal hier hebt geplaatst en vond het wel stom van mezelf dat ik het niet wist dat je dat zou gaan doen. Maar meisje.. ik heb je op veel verschillende manieren meegemaakt, maar nu zie ik echt een gemotiveerd meisje.
    Ga zo door, topper

  23. Jeetje, wat heb je iets heftigs meegemaakt.. ik hoop dat het al beter gaat, en dat je de hoop niet opgeeft. Knap dat je je verhaal hebt gedeeld, blijf vechten kanjer!

  24. Hey liefe allemaal wauw wat een super liefe berichtjes
    Dankjulliewel 🙂

    @june
    Aah wat toevallig dat ik je zo weer tegen kom, bedankt voor je berichtje
    Zie je meschien nog wel eens bij accare, vind het fijn om te lezen dat je me begrijpt
    Liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *