Ik ben Anouk. Ik ben 15 jaar en word 26 juli 16 jaar. Een mooie leeftijd waarin je veel dingen hoort te doen, zoals uitgaan, afspreken met vrienden en vooral veel plezier maken. Het begon toen ik 10 jaar was.. Ik heb veel meegemaakt en was erg onzeker. Vanaf toen begon ik met het ontdekken van pro-ana. Zo gingen er veel jaren voorbij. Jaren waarin er veel heftige dingen gebeurden. Ik woon in een pleeggezin en op mijn 12e ontmoette ik voor de 1ste keer mijn biologische moeder. Doodeng vond ik dat!
Ik kwam in een soort flat met mijn voogd en zag daar allemaal vrouwen zitten. Ik dacht: welke is mijn moeder? Uiteindelijk kwam er een vrouw die er slecht uit zag naar beneden lopen met een man. Dat was mijn moeder! Ik schrok en moest huilen. Ik stond voor haar en ze zei “hoi”. Mijn moeder! Die ik na 12 jaar voor de 1ste keer zag. Ik gaf haar een knuffel en daar stonden we te huilen in elkaars armen. De man die er bij stond stelde zich voor als F. Hij was mijn moeders vriend. We gingen naar hun appartement en ik voelde me niet op mijn gemak. In de kamer stonk het en alles was vies. Na een uurtje gingen we weg.
Na die tijd ben ik nog 1 keer op bezoek geweest. Na die keer heeft ze me gebeld en een uur tegen me gezegd dat m’n pleegouders niet te vertrouwen zijn. Ik schrok en zei dat ze super lief waren en ik ontzettend van ze hield, ze moest huilen en ik dacht dat dat mijn schuld was. Ik verbrak de verbinding en barstte in huilen uit en ging naar mijn pleegouders toe. Hun hebben met me gepraat, me getroost en geknuffeld. Dit zijn echte ouders die om me geven! De komende jaren is er nog wel veel meer gebeurd, ik maakte me veel zorgen om de mensen waar ik van hield en keek nog steeds op pro-ana.
De eetbuien kwamen om de hoek kijken. Op m’n 14e heb ik ook aangegeven aan mijn therapeut dat ik problemen had met eten. Ik kreeg nog een therapie erbij in Smilde. Na een jaar hebben mijn begeleiders overlegd en samen met mij besloten dat ik een nieuwe behandeling zou gaan volgen. Hier heb ik nog een test gedaan en ik kreeg een nieuwe diagnose: Anorexia Nervosa. Op school werd alles te veel. Ik voelde me niet op mijn gemak en op een avond werd alles me te veel. Ik nam een overdosis, mijn zus vond me en mijn ouders brachten me naar de spoedeisende hulp. 24 uur later mocht ik naar huis.
Het was maandag en 1 meisje wist er van. Ik was vroeg op school en ging bij een paar meiden zitten en ze vroegen hoe m’n weekend was, ik antwoordde met “leuk” maar dacht , je moest eens weten… Die week was ik nog vaak afwezig. Het meisje aan wie ik het had verteld appte veel met me en zij heeft het ook voor me verteld in de klas, echt super lief.
Toen ik weer op school kwam voelde ik dat er iets was. Iedereen zat geheimzinnig te praten en ik dacht natuurlijk dat het weer om mij ging. De les Engels begon en er waren veel meiden niet in de klas, ik vroeg me af waar iedereen was. Opeens kwamen ze 1 voor 1 naar binnen lopen. Een meisje die ik heel aardig vond zei “Anouk..” En ik dacht.. Wat is dit? Ze hadden een verrassing voor me: Ik kreeg een super lieve kaart, een bosje bloemen, meiden bladen en een kettinkje, ik gaf ze allemaal een knuffel en heb het kettinkje elke dag om.
De kaart lees ik nog super vaak en deze super lieve meiden zijn stuk voor stuk heel bijzonder voor mij geworden. Mijn nieuwe behandeling begint bijna, daarin steunen ze me. Stiekem ben ik bang. Ik weet niet of ik de anorexia wel echt kan loslaten. Het neemt zoveel van mijn leven in en het voelt zo veilig, maar ergens zit ook nog een deel van mij dat zegt dat het niet goed is om zo verder te leven. Ik mag niet opgeven! Ik moet vechten voor wat ik wil. Ik word er zo moe van. Maar ga door. Want ooit! Ja ooit! Ben ik vrij, kan ik weer eten, genieten en vooral écht lachen!
Geef een reactie