Op schooldagen was eten een hel. Niet dat het in het weekend beter ging, maar als ik naar school moest, was ik altijd heel veel bezig met wanneer, hoeveel, met wie en of ik zou eten. Ik wilde vanuit mijn eetstoornis zoveel mogelijk eten overslaan, maar in de drukke aula met mijn vriendinnen aan tafel, zouden mensen het merken. In tijden van herstel, wilde ik juist wel beter eten, maar voelde ik me enorm bekeken. Ik schaamde me als ik at en durfde bijna niet te eten op school. Ik denk dat ik hier niet de enige in was en dat ook jij dit misschien wel herkent en daarom wilde ik er graag weer eens een blog over schrijven. Want eten op school met een eetstoornis, kan knap lastig zijn!
Voor mijn vriendinnen was het heel normaal om te lunchen in de pauze. Ze vonden het een gezellig moment en staken de meegenomen boterhammen van thuis achter elkaar in hun mond. Soms haalden ze nog iets extra’s zoals melk, yoghurt drink, cola of een snack uit de automaat. Wat voor hen zo normaal was, werd voor mij in de loop van de jaren op de middelbare school een oorlog die ik onzichtbaar voor de buitenwereld voerde in mijn hele lichaam. En vooral in mijn hart. Ik was in gevecht met mezelf en mijn eetstoornis.
Mijn eetstoornis sloop er langzaam in. Van af en toe iets overslaan en thuis dan rollen met koekjes weg eten, veranderde dit beetje bij beetje in een streng dieet en een griezelig, leugenachtig wereldje waarin ik in mijn eentje leefde. Ik wilde op school zo min mogelijk eten, zodat ik thuis mee kon eten en kon doen alsof er niks aan de hand was. Maar helaas begon het vriendinnen op school soms ook op te vallen dat ik weinig at en dun was, dus moest ik ook bij hen de schijn ophangen of rare capriolen uithalen om te doen alsof er niets aan de hand was.
Toen ik koos voor hulp en beter wilde worden, wisselde mijn motiverende gedachtes nog heel erg. Ik dacht in het begin vaker ‘Nee’ dan ‘Ja’ als het ging om lunchen op school. En wat vooral een rol speelde was de enorme schaamte die ik had om te eten in het openbaar. Ik vond het zo schaamtevol om te eten waar anderen bij waren en al helemaal in zo’n grote aula. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek en me in de gaten hield.
Door mijn eetstoornis had ik het gevoel gekregen dat eten fout was. Als ik het wel deed, deed ik het stiekem, thuis of in therapie. Op school, in restaurantjes, op het strand of gewoon op straat vond ik eten eng. Ik wilde niet gezien worden met eten. Als ik at voelde dat als een teken van zwakte. Dan voelde ik me gefaald in mijn eetstoornis. Dan gaf ik toe aan iets wat ik van mijn eetstoornis helemaal niet mocht doen. Ik had het idee ontwikkeld dat niet eten veel sterker was dan wel eten, zeker in het openbaar. Een rare, gevaarlijke gedachte, want van eten wordt je een stuk sterker dan de slappe dweil die ik was geworden door af te vallen, maar goed.
Naast dat het eten in de aula een enorme berg schaamte en schuldgevoelens opriep, was ik ook bang dat anderen zouden denken dat het over was. Dat het weer goed met mij ging en dat ik geen eetstoornis meer had. Op zich een fijn idee voor hun natuurlijk, maar ik vond dat helemaal geen fijn idee in die tijd. Ik voelde me een aansteller als ik nu ineens weer normaal zou eten. Ik vond het niet fijn als mensen zouden denken dat het met eten en dus ook in mijn hoofd en alle andere problemen, weer goed zou gaan. Ik wilde serieus genomen worden en ik wilde dat mensen mijn problemen niet zouden onderschatten. Dat ze voor me zouden zorgen…
Uiteindelijk heeft het niet-eten in het bijzijn van anderen me niets opgeleverd. Het zorgde er enkel voor dat ik mijn behandel doelen niet haalde of bezig wat met alles behalve herstel. Ook leerde het mijn vriendinnen niets over wat er echt aan de hand was en dat een eetstoornis niet enkel over eten en dun willen zijn gaat. Ze begrepen er niets van, maar gingen het ook niet begrijpen als ik niet zou gaan praten, omdat ik enkel met mijn boterhammen bezig was. Omdat maaltijden overslaan niets oplevert, heb ik een aantal tips voor je op een rij gezet die jou misschien kunnen helpen om weer te leren eten op school of om je te helpen bij de angsten en schaamtegevoelens die daarbij komen kijken nu je dit al doet.
♥ Leuke lunch
Maak je lunch leuk. Zorg dat het voor jouzelf fijner of leuker is om te lunchen. Dus kies voor een leuke lunchbox, neem iets mee dat je echt lekker vindt op brood, voeg iets van salade of tomaatjes toe of doe iets anders met de inhoud van je broodtrommel zodat lunchen weer iets leuker kan worden. Het is een klein dingetje wat je kunt doen, maar het kan je echt helpen om wat meer motivatie te hebben om toch gewoon te lunchen op school. Voor ideetjes bekijk je deze blogs.
♥ Meer dan eten
Als jij het enkel over eten hebt of niet eet, worden enkel de vooroordelen over eetstoornissen bevestigd. Maar jij weet net als ik dat een eetstoornis over veel meer dan eten gaat. Wil je dat anderen dat leren begrijpen, dan zit er niets anders op dan dit uit te leggen. Dit kun je doen door een filmpje van ons of de documentaire Mij Niet Gezien. Je kunt ook iets laten lezen van onze website of zelf uitleggen aan een aantal van je beste vriendinnen dat je eetstoornis meer is dan wat zij zien. Misschien helpt deze blog daar ook een beetje bij.
♥ Haalbare stapjes
Zorg ervoor dat je haalbare stappen maakt als het gaat om eten op school. Dit is voor iedereen en in iedere fase van herstel anders. Je kunt bijvoorbeeld samen met je docent in een apart lokaal eten, als het anders echt niet lukt en als dit mogelijk is. Maar je kunt ook vragen of dit met twee vriendinnetjes kan. Even later kun je dan een plekje opzoeken met die vriendinnen waar jij je wel prettig voelt in de aula. Misschien niet midden in de zaal, maar wat meer aan de rand?
Zorg ook dat wat je moet eten haalbaar voor je is. Een eetlijst opbouwen is een heel proces en als je daar wat hulp bij nodig hebt van therapie, je ouders, vriendinnen of een docent op school, vraag dat dan. Zorg dat de lijst stappen bevat of zo is opgesteld dat jij hem durft te eten. Breid dit langzaam uit, zodat je eetpatroon steeds weer wat gezondere en normaler wordt. Maar verwacht niet van jezelf dat je ineens alles tegelijk alweer kunt, als je bijvoorbeeld pas net in behandeling bent of net opklimt uit een terugval. Daag jezelf uit, maar maak het ook fijn voor jezelf.
♥ Relativeer
Het is niet sterk of stoer om weinig te eten als je op school bent. Deze gedachte komt voort uit je eetstoornis en het is goed om deze te tackelen. Spreek het tegen, lees deze blog of andere op onze website of praat erover met vriendinnen dat je dit zo voelt. Het is ook goed om te relativeren dat je het gevoel hebt dat iedereen naar je kijkt als je eet. Mensen met een eetstoornis zijn veel meer bezig met eten, dan mensen die dat niet hebben. En gelukkig zit de aula bijna helemaal vol met mensen die geen eetstoornis hebben. Bovendien zit een groot deel ver weg, omdat de aula vaak groot is. En, ze zijn veel te druk met andere dingen, dan letten op hoeveel jij precies eet. Echt waar. Jij let door je eetstoornis veel meer op eten dan zij.
♥ Aan de bel trekken
Als het je meestal wel lukt om te lunchen, maar je je toch niet fijn voelt, kan het goed zijn om iemand of meerdere mensen in te schakelen als hulplijn. Naar deze mensen kun je toe als je merkt dat je je rot voelt na het eten of als het eten een keer niet zo goed gaat. Soms voel je dit van te voren al aan komen en helpt het om dan al met een van die mensen te praten. Dit kan een vertrouwenspersoon op school zijn, je mentor of goede vriendinnen. Als ze weten wat ze voor je kunnen doen, willen ze je vast graag helpen. Misschien is het al genoeg om gewoon even te praten over hoe je dag was, waar je allemaal mee zit (ook buiten het eten om) of samen even een stukje te wandelen.
Wil je dat je leerkracht meer weet over eetstoornissen of weet hoe ze jou kan helpen, laat dan deze blog eens lezen of mail hem door. Ik hoop dat je wat hebt aan deze tips en aan de slag gaat hiermee. Je bent niet de enige met een eetstoornis die hier last van heeft. Het komt goed.
♥
Fotografie: University of Salford Press
Geef een reactie