Op zoek naar het perfecte gezin

Kort geleden las ik een krantenartikel waarin werd verteld over een jonge vrouw die altijd maar op zoek was naar een perfect gezin. Een gezin om in opgenomen te worden, om als deel van het gezin in te voelen. Direct kwamen de herinneringen uit mijn eigen jeugd weer naar boven. Vanaf mijn 12de keek ik al uit naar andere ideale gezinnetjes. Ik wist me op één of andere manier bij bepaalde mensen naar binnen te wurmen en werd daar dan deels behandeld als hun eigen kind.

Het waren altijd mensen die zelf iets misten. Het eerste stel was een rijk stel waarvan de vrouw enkel een aantal dure katten had. Waarschijnlijk wilde ze graag kinderen, maar wilde hij dat niet meer omdat hij een stuk ouder was dan haar. Op mijn 13de belde ik aan bij het huis om kinderpostzegels te verkopen.

Ik raakte in gesprek en maakte duidelijk dat ik haar katten geweldig vond en ze graag nog eens wilde zien. In wezen vond ik deze mensen geweldig en wilde ik graag onderdeel uitmaken van hun huishouden. In die tijd was ik me nog helemaal niet bewust van deze zoektocht naar een perfecte familie.

bron foto

Ik kwam regelmatig over de vloer bij de mensen, ging mee boodschappen doen, at mee en voelde me er deels kind aan huis. Nooit helemaal, want ik mocht altijd enkel komen wanneer het hen uitkwam. Het stel verhuisde naar een andere stad en ik was ontroostbaar. Ik moest op zoek naar een nieuwe familie.

Ik ging ergens paardrijden, ….opnieuw een stel zonder kinderen. De vrouw was gescheiden en had haar dochter nauwelijks meer gezien toen ze vertrok toen het meisje 13 was. Ik was 15 en kon haar plek dus best invullen. Ik was dol op deze mensen. Alles mocht hier en het was altijd gezellig. De pan werd tijdens het eten op tafel gezet, het lammetje mocht ik in huis de fles geven en ik mocht met de poes op schoot op de bank tv kijken terwijl de houtkachel ons allen warmte gaf. Het ‘house on the prairy’ gevoel was hier 200%. Het enige nadeel was dat ik van mijn eigen ouders altijd een tijdslimiet had. Ik mocht niet te vaak, niet te lang, niet te vroeg, niet te laat… etc. Bij hoge uitzondering was het me 1 keer gelukt om te blijven slapen. Heel even hoorde ik toen bij hen. Heel even kon ik leven in mijn eigen droom.

Het stel ging uit elkaar, er ontstonden vervelende situaties en ik moest op zoek naar een nieuw gezin. Ik hechtte me vervolgens aan een lerares van de middelbare school. Ze was alleenstaand en had geen kinderen. Ik mocht bij haar thuis komen, maar ik schaamde me. Ik begon me steeds meer te schamen voor mijn vreemde gedrag. Niemand die ik kende was immers op zoek naar een ander gezin, hoopte dat hij of zij geadopteerd zou worden. Niemand deed dat, dat was gestoord, ik moest normaal doen.

Ik ging op mezelf wonen en kwam terecht in een zomerhuisje naast een grote boerderij. In de boerderij woonde een man en een vrouw. De vrouw had altijd kinderen willen hebben, maar haar man had al kinderen uit een eerder huwelijk en wilde niet nog meer kinderen. Ik kon haar verlangen stillen en zij het mijne.

Ik raakte volledig gehecht en afhankelijk van haar en stootte hierdoor mijn eigen familie af. Ik droomde ervan dat ik in hun boerderij woonde, ik droomde ervan dat ik hun dochter was. Dat alles leek me zo ideaal. Ik zou eindelijk de liefde krijgen waar ik zo naar verlangde. Er zou van me gehouden worden om wie ik ben, onvoorwaardelijk. Ik zou geknuffeld worden en vastgehouden worden, zonder dat het slecht met me hoeft te gaan. 

…maar ik mocht enkel komen, wanneer het hen uitkwam. Natuurlijk bedacht ik smoesjes om langs te komen, maar een dochter zou dat niet hoeven… en dus werd mijn droom nooit werkelijkheid. Ik werd wel deels behandeld als hun dochter, maar nooit helemaal. Ik wilde alsmaar meer, maar dat wat ik echt wilde, zou ik nooit kunnen krijgen. Een verslaving aan iets wat je nooit zal geven waar je zo naar verlangt: dat perfecte gezin dat vol warmte en liefde onvoorwaardelijk van je houdt.

Ik moest verhuizen. Opnieuw kwam ik terecht in diverse gezinnen. Opnieuw hoopte ik keer op keer mijn nieuwe thuis te hebben gevonden. Uiteindelijk bleek ik altijd niet meer dan bijzonder hecht bezoek. Ik moest soms dingen verzinnen om langs te mogen komen. Soms ging het (onbewust) slechter met me, zodat ik een reden had contact te zoeken, steun te vragen. Mijn verlangen naar liefde, warmte, naar een thuis was zo hevig, dat ik er alles voor over had.

Als ik mager, klein en breekbaar zou zijn, zouden mensen we willen oprapen, redden. Mensen zouden me zien als dat kleine meisje dat verzorgd moest worden. Ik zou eindelijk die dochter kunnen zijn waarover gemoederd moest worden. Als ik niet zou afvallen, zou ik doorgroeien tot volwassen vrouw. Ik zou voor vol worden aangezien en zou niet meer ‘de dochter van…’ kunnen zijn. Mijn verlangen naar kind zijn in dat ene perfecte gezin met die warme verzorgende moeder was nog niet weg, dus dit was mijn laatste kans om dat verlangen te vervullen.

Natuurlijk ging dit alles niet zo bewust zoals ik het nu beschrijf en waren er meer zaken die een rol speelden in de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Zo was mijn zelfbeeld heel negatief, was ik vreselijk onzeker, had ik nooit het gevoel het ideale te hebben gepreseteerd en was ik naarstig op zoek naar bevestiging van mijn persoon. Ik was voor mezelf nooit goed genoeg.

Ik viel af, werd zichtbaar mager, maar niemand nam me op in zijn of haar gezin. Ik kwam in een andere stad terecht bij het zoveelste gezin. Ik werd daar ‘hun uitwonende dochter’ genoemd, maar mocht nooit langskomen wanneer ik er zelf zin in had of blijven slapen wanneer ik dat nodig had. Ik mocht alleen blijven slapen als ik tot heel laat op bleef om op hun dochtertje te passen. Weer werd ik teleurgesteld en besteedde ik zinloze energie in het vervullen van mijn verlangen: bij dit gezin horen.

Met veel omzwermingen en teleurstellingen kwam ik terecht bij de hulpverlening en ging ik in therapie voor mijn problemen met eten en de achterliggende problemen. Ook hier probeerde ik weer bijzonder te zijn voor iemand. Overdracht en de wens om onderdeel uit te maken van een warm gezin wisselden elkaar af.

Een vrouw die alleenstaand was en geen kinderen had. Misschien wilde ze wel een dochter. Ik droomde ervan om bij haar te wonen. Ik zocht toenadering en deed vreselijk mijn best in de smaak te vallen, maar keer op keer werd duidelijk dat zij professionele afstand hield. En toen, eindelijk, was daar het punt van verwerking, van rouw. Ik zou dat verlangen nooit zo gaan vervullen zoals ik dat in mijn hoofd voor me zag. Ik zou nooit meer dat kleine meisje worden, die dochter binnen dat perfecte gezin. En dat deed pijn.

Inmiddels ben ik jaren verder en heb ik bovenstaande redelijk verwerkt. Soms nog popt een gevoel van verlangen in mijn hoofd als ik iemand tegenkom die erg warm en moederlijk overkomt, maar ik kan het dan ook loslaten en accepteren. Ik kan nu lief tegen mezelf zijn, kan mezelf meer accepteren zoals ik ben en heb een partner die mij waardeert. En wie weet, kan ik in de toekomst dat ‘perfecte gezinnetje’ zelf wel creeëren.

Felicity

Geschreven door Felicity

Reacties

21 reacties op “Op zoek naar het perfecte gezin”

  1. Wow, dit is zo herkenbaar! Ik heb het bij mezelf nooit zo herkend, maar nu ik dit verhaal lees herken ik bijna alles wat geschreven is! Hoe heb je het verwerkt? Hoe heb je dit alles los kunnen laten?

  2. Ik vind het herkenbaar.

  3. ”En wie weet, kan ik in de toekomst dat ‘perfecte gezinnetje’ zelf wel creeëren.”

    Dat is je van harte gegund!

  4. pijnlijk herkenbaar

  5. Heel herkenbaar. Ik dacht dat ik gek was maar ik zie dat veel meer mensen dit herkennen.

  6. Ik woon in een perfect gezin. Echt waar.

  7. wauw dit herken ik echt, maar eigenlijk kreeg ik pas die bevestiging toen ik dit verhaal las. ik merk zelf vooral dat ik dat wel had met docenten op school, dat je toch een beetje (onbewust) naar ”liefde” zocht, iemand voor wie je wél belangrijk bent en gezien wordt..

  8. pijnlijk.. en herkenbaar

  9. Herkenbaar zeg..

  10. Heel pijnlijk , dat verlangen naar een onvoorwaardelijk Liefdevol moeder figuur ,
    die je bij wijze van spreke midden in de nacht kan wakker maken als er iets is 🙂
    Ik heb dan ook al vanaf mijn 7de geen moeder , en een hoop meegemaakt..
    maar toch hoe pijnlijk ook, Ik zal het er mee moeten doen !

  11. Ah.. vooral die oneindige zoektocht naar een moederfiguur is heel herkenbaar. Steeds weer bij zorgzame oudere vrouwen opzoek gaan daarnaar. Maar ben zelf nooit echt bezig geweest met zoeken naar een ander gezin. Nooit over nagedacht eigenlijk. Klinkt logisch en nu ik dit lees denk ik eigenlijk alleen maar; had ik dat maar gedaan toen ik nog klein was! Misschien had ik dat gevoel dan eindelijk een keer kunnen ervaren.. aan de andere kant, dit artikel is natuurlijk een eyeopener dat het een zinloze zoektocht is, maar toch.. zou het zo graag eens willen ervaren. Maar het is nooit genoeg natuurlijk.

    En verder vind ik het heel naar om dit te typen want ik heb de liefste ouders gewoon.. maar toch is dat gevoel er steeds..

    Wie heeft dit geschreven trouwens? Scarlet?

  12. Pijnlijk herkenbaar jah

  13. Dat gevoel van rouw heb ik nooit zo bewust meegemaakt.. las er op het forum ook al over. Zou het opzich wel graag mee willen maken want het gaat maar niet over. Ik besef me wel goed dat het zinloos is om die gevoelens steeds op oudere vrouwen te projecteren. Toch gebeurt het steeds. Nu weer bij een docent. Pfffff.

  14. Ik herken dit. Ik kom niet uit een warm of hartelijk gezin. Ik kwam vroeger vaak bij een vriendin over de vloer, die echt het ‘perfecte’ gezin had. Ze gingen daar allemaal zo lief met elkaar om, dat kende ik niet! Ook heb ik wel eens een leraar gehad, die erg lief was en toen het slecht met mij ging maakte hij zich altijd zorgen om mij en vroeg vaak hoe het met me ging, dat gaf me stiekem best een fijn gevoel, want ik had het idee dat mijn ouders zich nooit zorgen om mij maakten.

  15. Ja, ik was ook altijd op zoek naar het perfecte gezin, maar kwam niet veel bij ‘al’ die gezinnen thuis, maar had ze wel vaak in gedachten, ook droomde of dacht ik vaak dat ik in het ziekenhuis lag en dat de verplegers dan heel goed voor me zorgden.

  16. Ik heb op dit moment ook zo’n tweede moeder, waar ik mijn hart kan uitstorten en die ontzettend veel voor me betekent. Toch merk ik inderdaad ook dat ze er gewoon niet 24/7 voor me kan zijn. Maar is dit niet gewoon omdat ze ook nog een eigen even heeft en een eigen gezin? Of is dit goedpraten van mijn kant? Ik kan haar niet missen, maar herken wel veel in dit artikel… what to do?

  17. Ik heb dit heel erg gehad met mijn weekendlogeeradres. Ik hoopte op den duur echt dat ik daar mocht wonen. Totdat dat huwelijk stukliep en ik er tussen in zat. Daarna nog een vrouw zij zag mij als haar dochter en voor mij voelde zij als een moeder . Mijn moeder is niet meer in beeld. Maar uiteindelijk zag ik in dat dit helemaal niet gezond is en heb alle contact verbroken. Ik heb inmiddels wel een super stiefmoeder met dank aan m’n vader alleen een relatie met iemand wou beginnen als het zou klikken met z’n kinderen. Hoe lief is dat.

  18. Ik heb dit zo nodig ! Eindelijk zie ik dat ik niet alleen ben hierin.
    Ik heb ook vele moeders of familie’s gehad, en droomde ook dat ik dan verdrietig werd en dat ze mij kwamen wiegen, instoppen.
    Of gewoon het gevoel dat ik iemand kan bellen en te zeggen mag ik tegen je aan hangen en gewoon niets zeggen. Terwijl ik er gewoon goed aan ben.
    Het gaat heel goed met mij , en mijn ouders hebben me prima opgevoed, maar ik heb dit altijd gehad.
    Ik ben ongelofelijk blij dat ik dit lees, en ook de reacties.
    Ik heb het denk ik nu in evenwicht, heb nog wel altijd een tweede moeder nodig , en die laat ik niet meer gaan.

    Maar waren jullie ouders nooit jaloers? Ik vertel ze niets over mijn gevoel voor de liefde bij andere families.

  19. Mijn familie mijn mama is gemeen mijn broer laat me niet op de plastision en hij doet gemeen mijn papa is stout hij slaagd mij maar derest wil ik niet zegen dus kan iemand mij een nieuw gezin geven pleas

  20. Angelina, wat erg voor je dat dit gebeurt. Papa’s mogen geen kinderen slaan. Heb je iemand waar je het tegen kan vertellen? Een volwassene op school, of iemand op je sport, of een lieve buurvrouw, iemand die je aardig vindt?
    Het zou heel goed zijn als je dat doet! Dat is echt heel belangrijk.
    Je kunt ook de kindertelefoon bellen: 0800-0432. Dan kun je vertellen wat er is, mensen luisteren naar je en kunnen je soms tips geven. Je hoeft je naam niet te vertellen en je kunt ook met ze chatten als je wilt.

    Zet ‘m op, het zou heel stoer zijn als je het tegen iemand vertelt!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *