Ik ben niet iemand die snel opgeeft, sterker nog ik heb een hekel aan opgeven. Wanneer ik iets doe ga ik er met een volle 300% tegenaan. Dit zorgde ervoor dat ik soms hard op mijn smoel ging, maar dit heeft ook voor het punt waar ik nu sta gezorgd. Toen ik een terugval kreeg was ik bang iedereen teleur te stellen, want het moest toch gewoon goed gaan? Ik durfde het een lange tijd niet te delen, want ik vond dat mijn omgeving wel genoeg ellende had meegemaakt met mij en mijn eetstoornis. Ik was vooral boos op mezelf en het voelde als falen. Ik wist prima wat wel en niet goed voor me was. Aan de andere kant kon ik er ook niks aan doen, want ik koos hier toch zeker ook niet voor.
Ik had het hele dagen koud, kon mij niet concentreren, was moe en lichamelijk helemaal kapot. Ik dacht alle controle te hebben, maar in feite was ik die aan het verliezen. Mijn leven bestond uit cijfertjes en berekeningen. Alles was te veel en het was nooit goed genoeg. Er was geen ruimte meer in mijn hoofd, want alles waaraan ik dacht was eten, bewegen en calorieën. Ik leefde helemaal in mijn eigen wereld. Mijn eetstoornis had alles van me afgepakt. Opgeslokt door het monster dat anorexia heet.
Ik was dubbel en dwars klaar met die rot eetstoornis. Ik vond het zo vreselijk nergens meer van te kunnen genieten. Ik wilde weer energie hebben, sporten, genieten van eten, leuke dingen doen enz. Ik wilde helemaal niet zo klooien met eten. Ik wilde mijn leven terug.
De knop moest om, maar hoe doe je dat?! Ik had geen idee waar ik die knop moest vinden. Ik zat boven in een hoge toren met muren eromheen en iedereen om me heen stond te schreeuwen. Iedereen kon het nog zo graag willen, maar ik was degene die moest gaan vechten. En dat was een lange weg met veel tranen, boosheid, momenten dat ik zo graag wilde opgeven en heel veel relativeren.
Wanneer ik in de spiegel keek zag ik iemand die niet op mij leek. Tijdenlang heb ik mijn lichaam verwaarloosd, want ik vond dat ik het niet waard was. Nu ervaar ik momenten waarop ik blij ben met hoe ik eruit zie, kan houden van mijn lichaam en weet dat ik het waard ben. Ik ben zo dankbaar voor alles wat mijn lichaam kan, dat ik mag sporten, energie heb en dat mijn lichaam me niet in de steek heeft gelaten.
Ik heb me zo eenzaam, rot en ongelukkig gevoeld. Ik werd zo gek van de continue strijd in mijn hoofd. Hoe graag ik die rot eetstoornis ook een dikke harde trap wilde geven, zag ik niet in dat het ooit beter ging worden. Ik dacht nooit meer normaal te kunnen eten en mezelf nooit meer mooi te kunnen vinden. Maar stapje voor stapje, doel voor doel en door te blijven geloven in mezelf, is het me wel gelukt.
Wat mij erg heeft geholpen:
♥ Van mijn therapeut kreeg ik de opdracht iedere dag minimaal 3 positieve dingen op te schrijven. Hierbij ook de kleine dingen, die je anders misschien niet ziet. Zoals het zonnetje dat scheen, het stoplicht dat op groen sprong, een momentje waarop je kon lachen of een compliment dat je kreeg. Belangrijk is te onthouden dat niks fout is en je niet te streng voor jezelf moet zijn. Leg de lat op jouw hoogte. Door dit te doen legde ik de focus niet constant op de negatieve dingen en leerde ik positiever te denken.
♥ Open zijn. Dit heb ik altijd heel moeilijk gevonden en nu nog steeds. Maar ik hoefde het niet alleen te doen. Door te delen met anderen konden ze me helpen en steunen. Ik was bijvoorbeeld altijd erg bang dat iemand boos op me zou worden, ik diegene lastig viel of had teleurgesteld. Dit was vaak niet waar, ze vonden het juist fijn dat ik dingen ging delen en ik voelde mij hierdoor vaak gesteund en minder alleen.
♥ Een motivatieboekje beginnen. Dat gaf me ook heel veel afleiding. Door op een positieve manier bezig te zijn met mijn herstel. En vooral ook bedenken waarvoor ik het deed. Blijven bedenken of dit mij gelukkig maakte? Of ik mijn hele leven zo door wilde gaan? Het antwoord was altijd nee. Mijn grootste motivatie was en is bijvoorbeeld sporten. Daarvoor had ik wel energie nodig en moest mijn lichaam gezond zijn. Hiervoor heb ik keihard gevochten.
Ik heb een ontzettend moeilijke tijd gehad, maar ik ben trots op dat ik daar uit ben geklommen. Met hulp van zoveel lieve waardevolle mensen om me heen heb ik zoveel stappen gezet, ben ik enorm gegroeid en sterker geworden. Ik ben er nog niet, maar je zal me nooit zien opgeven.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie