Opgroeien in een pleeggezin

Om te beginnen is mijn eetstoornis denk ik ontstaan door mijn verwarrende maar ook moeilijke verleden. Ik ben in een pleeggezin opgegroeit. Mijn ouders zijn eigenlijk mijn oom en tante en mijn zussen en broer mijn neef en nichten. Volgens de wet heb ik dan ook geen ouders meer.

Toen ik een half jaar oud was ben ik door jeugdzorg overgebracht naar mijn oom en tante (voor mij gezien dan mijn papa en mama). Mijn biologische moeder was al sinds haar 14de verslaafd aan heroïne en andere soorten drugs. Ze was weggelopen van huis en de verdere situatie ken ik amper.

Ik vind het te ingewikkeld om te begrijpen. Mijn biologische moeder leefde eigenlijk bijna alleen maar op straat. Om drugs te verkopen en te kopen. Toen zij 23 jaar was werd ze zwanger van mij. Daar kwam ze pas na 5 maanden achter. Te laat voor een abortus las ik in mijn dossier. Ik heb een hersenbeschadiging opgelopen door de afkickmedicijnen die mijn moeder destijds slikte voor mij. Ik ben dus verslaafd geboren.

Ik kan moeilijk leren en voel mij hierdoor erg minderwaardig. Toen ik geboren werd moesten mijn moeder en ik 6 weken in het ziekenhuis blijven. We zijn toen samen ingetrokken bij mijn opa en oma, zodat die ook zicht op mij hadden. Toen ik nog geen eens 3 maanden oud was is mijn moeder weggelopen. Sindsdien woon ik dan bij mijn oom en tante. ###

Daar ging het al helemaal niet goed. Ik werd steeds lastig en lastiger. “Mijn ouders” kregen ruzie. En ik had het idee dat het allemaal aan mij lag. En dat heb ik nog steeds. Mijn bodemloos syndroom werd steeds heftiger. Dus heeft jeugdzorg het iniatief genomen om mij uit huis te plaatsen. Ik werd overgeplaatst naar mijn andere oom en tante uit Groningen. En vanuit daar weer 6 weekjes op een woongroep in Oosterbeek en vanuit daar weer naar een kort verblijftehuis in Zwolle.

Toen begon de ellende pas echt.

Ik was toen 12 jaar oud. Ineens in zo’n korte tijd was alles veranderd. Ik woonde met zo`n 8 andere kinderen op èèn groep. Ik kreeg de ene na de andere woede aanval en werd keer op keer naar de separatie kamer gebracht. De dokter had besloten om mij kalmeringsmedicatie te geven. Van een gezond slank kinder postuur kwam ik in heel korte tijd heel veel aan. Ik voelde me lelijk, dik en vies. De groepsleidingen maakte de ene opmerking na de andere. En ook erg pijnlijke. ” Je kan beter niet dansen want dat ziet er niet uit” en dat soort flauwe opmerkingen.

Ik zat zo heel de dag op mijn kamer en begon met lijnen. En van dat naar soms wel 6 dagen niets meer te eten. Ik werd gedwongen te eten.

Ik werd overgeplaatst naar Ermelo

Toen woonde ik op een nieuwe woongroep in Ermelo. Na drie maanden gewend te raken, ging ik door met lijnen. Het ging van kwaad tot erger. Ik verstopte het overal. Ik loog, loog en loog maar door. Had ruzie met mijn vader en ik bleef maar afvallen. Alles wat er in ging moest er zo snel mogelijk weer uit. Als ik maar controle had. Ik wou niet meer denken. Ik wou controle hebben. Ik wou ergens goed in zijn.

Ik hoorde dag op dag dat ik later niets zou kunnen betekenen voor de maatschappij omdat ik wat moeilijker kon leren dan de rest. Zelfs mijn therapeuten vertelden mij dat ik met een uitkering zou moeten leven of op een gehandicapte boerderij zou moeten werken. Het deed mij zo verschrikkelijk veel pijn en nu nog steeds.

Op school kreeg ik heel vaak te horen dat ik er slecht uitzag en te dun was geworden. Ik werd blij van het gevoel want dat betekende dat ik goed bezig was. Ik wou niet horen dat ik er goed uitzag. Dat was een teken dat ik ben aangekomen. Ik wist overigens ergens ook wel dat ik slecht bezig was en dat het fout was. Maar dat gaf ik niet toe aan mezelf.

Op een gegeven moment na heftige buikpijnen en te veel laxeermiddel werd ik in de gaten gehouden door de jeugdpsychiator en de dokter. Om te voorkomen dat ik niet meer afviel en mijn gezondheid niet nog meer achteruit ging.

Ik voel mij tot de dag van vandaag een enorme mislukking. Ik kan de eetstoornis niet loslaten. Ik wil niet meer aan alle problemen denken. Ik weet niet meer wie ik ben doordat ik zo ben verlaagd op de woongroepen. Ik geef nog steeds van alles mezelf de schuld. Mensen kunnen nooit iets tegen mij zeggen of ik vat het meteen verkeerd op, waardoor ik dan ook vaak ruzie krijg.

En toch geloof ik dat het goed gaat komen. Ik heb al best veel bereikt. Ik woon ook eindelijk weer thuis. Wat natuurlijk erg leuk is maar ook heel erg eng. Mijn vader weet niet dat ik nog steeds een eetprobleem heb. Ik wil hem daar liever niet meer mee lastig vallen. Hij heeft het al moeilijk genoeg gehad door mij.

Maar èèn ding is zeker; Ik win deze strijd! Ik ga niet opgeven. Daarvoor ben ik al te lang aan het vechten. Ik laat het niet toe om te verliezen!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Opgroeien in een pleeggezin”

  1. erg bijzonder verhaal, ik weet exact hoe het werkt in jeugdzorg/ pleeggezinnen/ rechtzaken/ voogdijen/ leefgroepen….. en weet ik het allemaal!! Heel zwaar en bijzonder dat jij er zo bovenop bent gekomen!! Heel veel sterkte in de nabije toekomst! Ik hoop dat je nu je plekkie hebt gevonden, en dat je hier je rust mag gaan pakken!!

    Liefst

  2. Meis, wat een ellende allemaal!
    Ik heb respect voor je.
    En niet alles ligt aan jou, probeer dat in te zien.
    En je wint deze strijd, ga door en niet opgeven!

  3. Jeetje, wat een heftig verhaal.

    Je laatste zin vind ik erg mooi.
    Blijf zo doorgaan, ga ervoor!

    Enne, vergeet niet dat je je vader gerust mag vertellen dat het nog steeds lastig is..
    Ik denk dat hij dat liever hoort, dan dat je erover liegt!

  4. Jeetje is ben erg geschokt van jou verhaal. Wat heb je al veel nare dingen meegemaakt zeg ! Veranderen van huis naar huis lijkt me ook erg lastig. Dan weer daar naar toe en dan weer naar een ander ‘huis’. Fijn om te horen dat je nu thuis bent. Ik denk ook, net zoals hockeymeisje95 dat je het gerust mag vertellen aan je vader. Misschien kan hij je dan steunen. Nu gaat hij misschien alleen maar dingen voor je invullen omdat hij niet weet wat er met je aan de hand is. Misschien heeft hij zelf ook al wel een klein vermoede.

    Voor nu, wens ik je heel veel succes met alles en ik vindt het erg dapper van je dat je al zo ver bent gekomen en dat je er zo positief in staat !

    Duizend lieve groetjes.

  5. Ik hoop dat je de kracht vindt er uit te komen. Je verleden is niet jouw schuld. Je hebt het recht gelukkig te worden en ik hoop dat je therapieën kunt krijgen om je verleden te verwerken, aan je zelfbeeld te werken en je eetstoornis achter te laten.

  6. Echt super bedankt voor deze reacties. Zo lief.
    En ik zit op dit moment weer zwaar in mijn boulimia fase.
    Maar ben zelf hiermee naar de dokter gestapt.
    Dus we zijn op de goede weg! 😀

  7. wauw zeg, ik heb heel veel respect voor je meid

  8. ik heb ook een eetstoornis, en ik heb ook 7x in een pleeggezin gezeten. ik ken mijn biologische vader niet dus nu woon ik bij een voogd. (: het is niet makkelijk, maar ook ik probeer van mijn es af te komen. maar ik weet zeker dat het me lukt, ik was gelukkig VOOR mijn eetstoornis en ik ZAL weer gelukkig zijn.

  9. Super mooi omschreven noname.
    Ook best heftig inderdaad.
    Het gaat je lukken meis. Als je echt iets wildt en er echt voor gaat dan win je!

    Heel veel sterkte. En succes! Je kunt het!

  10. Heel heftig verhaal, ik snap hoe het eraan toe gaat in woongroepen aangezien mijn jongere zusje ookal vier jaar heen en weer word gegooid. Het beangstigde me toen ik las over wat groepsleidingen zeggen, je zou toch denken dat die professioneel zijn. maar ontopic, ik weet heel zeker dat jij deze strijd gaat winnen. Ik geloof in jou!

  11. wow, echt een heftig verhaalwat fijn dat je er wel boveopop bent gekomen 🙂
    hele dikke knuffel!

  12. God zij geprezen… Ik heb pleegouders die veel van me houden, en die me hier willen houden zolang als ik dat nodig heb-zelfs al ben ik volwassen.
    Heel veel sterkte om overal doorheen te komen!

  13. Wow wat een heftig verhaal!
    Ook heftig dat je al verslaaft bent geboren.
    Jij kan helemaal niks doen aan je verleden, en het is niet jou schuld!
    Heel veel succes meis en je kan het!

  14. Lieve Shaan,

    Wij kennen elkaar al zolang
    en ik jou verleden ook.
    ik heb van dichtbij meegemaakt
    hoe moeilijk dit allemaal
    voor je is geweest,
    Dat je jou levensverhaal hebt gedeelt
    vindt ik erg knap van je meid.
    en je bent heel bijzonder.

    Kop op, en ga ervoor !
    ik weet dat jij het kan en
    er ook gaat komen,

    Dikke dikke kus van Melissa. ( Vb. )

  15. Wat ontzettend lief Melis!
    Ik lees het nou pas.
    Wij hebben het samen erg moeilijk gehad.
    En ondanks dat wij elkaar niet zovaak meer zien, zal ik nog steeds altijd voor jou klaar staan!

    Liefs!

  16. Lieverd,

    Wat knap dat je je verhaal hier hebt neergezet!
    Je wist het zo goed te verbergen dat ik het in ermelo niet eens doorhad 🙁

    Waar was je trouwens met de prouddag?

    Liefs ilse

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *