Opnamegevaar

Iets waar ik altijd veel moeite mee heb gehad (en nog steeds heb) is de druk die ik kan voelen vanuit hulpverleners. Druk om te presteren, om ‘genoeg’ mijn best te doen, om snel te herstellen en stappen te zetten. Zie het als een soort faalangst: angst om te falen in herstel. Om in de ogen van anderen (en daarmee mezelf) een mislukkeling te zijn.

Maar ook angst om opgenomen te worden of intensiever in zorg te moeten. Zonder dat ik daar zelf achter sta. Op vele punten in mijn herstel zijn opnames in zowel kliniek als ziekenhuis geopperd, maar omdat ik zelf een trauma heb opgelopen in het ziekenhuis (waar ik eerder deze blog over schreef) is dat wel het laatste wat ik wil.

Bron: Mohamed Weaam

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over zijn eetstoornis, transitie en chronisch ziek zijn. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Slechte ervaringen

Enerzijds verlamd die druk en angst me, anderzijds kan het ook een (externe) motivatie zijn om dit scenario koste wat kost te voorkomen. Het is dubbel, net zoals eigenlijk alles in herstel dubbel is of kan zijn. Vaak werd ik boos als het woord ‘opname’ überhaupt genoemd werd.

Als het woord ‘opname’ genoemd werd, gingen bij mij gelijk alle alarmbellen af. Ik begon me wanhopig, gefrustreerd, maar vooral geirriteerd te voelen. Deze gevoelens komen voort uit de slechte ervaringen die ik heb gehad met opnames. Ik hecht als mens enorm veel waarde aan mijn vrijheid, en het gevoel en idee dat dit me ontnomen zou worden? Nee. Dat trek ik niet. Alleen het idee al geeft me kippenvel.

Hiermee wil ik echter niet zeggen dat opnames nooit helpend kunnen zijn. Ik denk dat dit per persoon verschilt. Iedereen is anders en ieder zijn of haar herstel ziet er anders uit. Ik ken genoeg mensen die enorm veel baat hebben gehad aan één of meerdere opnames, maar voor mij persoonlijk lijkt het niet weggelegd.

Jij bent de baas over jouw herstel

Hoe ik er wel mee om (probeer) te gaan? In gesprek blijven, hoe lastig dat ook is. Woede lost in dit geval niks op. Dat maakt de situatie alleen maar lastiger en zet je jezelf onnodig klem. Twijfels, angsten, gedachten en gevoelens uitspreken. Het liefst naar de desbetreffende persoon. Mocht dit niet lukken, dan kan het ook fijn zijn om dit op papier te zetten. Tegenwoordig zijn er buiten de therapie/behandeluren ook veel mogelijkheden om contact op te nemen. Denk aan e-consulten, Whatsapp ondersteuning, mailcontact en ga zo maar door. In contact blijven is essentieel en vaak cruciaal. Eenmaal uit contact is er vaak minder begrip en worden mogelijkheden beperkt.

Maar probeer ook te blijven luisteren: vaak worden dit soort dingen niet voor niks gezegd. Misschien heb je wel daadwerkelijk baadt bij intensieve(re) behandeling of begeleiding. Probeer een stapje terug te nemen; als je beste vriend of vriendin in jouw schoenen zou staan, wat zou je dan doen of adviseren? Dit kan lastig zijn en het vragen om hulp, advies en feedback van je omgeving kan zinvol zijn. Maar uiteindelijk ben jij de baas over je herstel en leven.

En herstel en leven: die twee gaan hand in hand. Herstellen om te kunnen leven. Choose wisely.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.