In deze blog wil ik graag mijn ervaring delen over hoe ik de weg van herstel van mijn eetstoornis en depressie heb ervaren. Ik hoop dat ik hiermee anderen kan motiveren ook voor deze weg te kiezen. Dat de eetstoornis niet de macht over jou heeft, maar dat je deze zelf kunt grijpen. Want ook ik heb te lang geleefd in duisternis, waar elke dag doorkomen een slopende strijd was en ik mijn leven niet eens meer wilde. Maar ik ervaar nu weer de mooie kanten van het leven, de geluksmomenten en geniet van de dingen die ik heb bereikt.
Mijn eetstoornis begon al op jonge leeftijd, ik ontwikkelde toen anorexia. Na vele jaren behandelingen, terugvallen en weer behandelingen leek het beter te gaan. Ik kon weer functioneren in het leven en mijn gewicht was stabiel. Mentaal was de eetstoornis nog sterk aanwezig, maar voor de buitenwereld was dit niet echt zichtbaar. Ik negeerde dit en dacht dat het ‘vanzelf’ wel over zou gaan. Helaas gebeurde dit niet, logisch ook want herstellen van een eetstoornis gaat niet vanzelf. In minder dan een jaar begon een nieuwe fase in mijn eetstoornis. Ik kreeg eetbuien die steeds heftiger en frequenter werden.
Na de jarenlange extreme controle op mijn eten begon ik alle controle te verliezen. Ik vond het vreselijk en het gaf mij een wanhopig gevoel. Ik faalde. Ik kwam aan en vond dit heel lastig te accepteren. Mijn lijnpogingen werden steeds extremer en ongezonder, ik sportte overmatig en slikte verschillende afslankpillen, maar niks leek het effect te hebben wat ik wilde. Mijn sociale leven, contacten, schoolwerk en andere dagelijkse activiteiten gingen eronder lijden. Het enige waar ik nog aan kon denken wat hoe ik het aankomen kon stoppen en, nog liever, die extra kilo’s zo snel mogelijk weer eraf! ‘Gewoon’ stoppen met de eetbuien zou de beste oplossing zijn, maar dit lukte mij niet. Het was een soort verslaving geworden, het was mijn comfort, mijn veilige schulp waar ik mij in kon terugtrekken als ik even wilde ontsnappen uit de dagelijkse realiteit. Niet dat die zo vreselijk was, ik had eigenlijk een erg leuk leven, maar ik had veel last van onzekerheid, perfectionisme, angst en stress.
Eten gaf mij een goed gevoel en maakte het even stil en rustig in mijn hoofd. Even ja, want daarna sloeg de paniek en het schuldgevoel keihard in. De teleurstelling in mijzelf werd groter en groter, dit moest veranderen. Ik begon met een nog extremere manier van compenseren, en dit was braken. De eerste keren dat ik dit deed was het vreselijk. Het lukte moeilijk en het deed veel pijn. Was ik er toen maar gelijk weer mee gestopt. Helaas ging ik door en al snel werd het een verslaving. Doordat ik nu gemakkelijk van het eten af kon komen, werden de eetbuien nog heviger. Binnen enkele maanden had eten en braken mijn hele leven over genomen. Ik ging minder naar school, sportte lukte niet meer en sprak nauwelijks nog met vrienden af. Ik raakte erg depressief. Mijn lichaam verzwakte drastisch en na een paar maanden ging het zo slecht dat ik opgenomen moest worden. Heel even had ik motivatie om weer tegen mijn eetstoornis te vechten, maar al snel won de verslaving het weer. Ik voelde als iets wat niet van mijzelf was. Hoe graag ik het ook wilde, ik kon er gewoon niet vanaf komen.
Eenmaal weer thuis zette mijn terugval zich in rap tempo voort. Ik kwam volledig thuis te zitten, ik woonde in de periode alleen, en had vele eetbui- en braaksessies per dag. Ik raakte nog depressiever dan ik al was en werd zelfs suïcidaal. Mijn lichaam deed elke dag zoveel pijn, ik was volledig uitgeput en ik had last van erge paniek en angsten. Ik wilde uit dit leven want dit kon ik niet volhouden. Godzijdank is dit mij niet gelukt, maar ik had wel mijn absolute dieptepunt bereikt en ik moest gaan vechten om beter te worden. Dat zagen mijn familie en vrienden, maar ook ik, nu echt in. Nieuwe opnames volgden. Ik ging erheen met een instelling van alles of niets. Of ik ging nu volledig en definitief voor herstel, óf ik gaf het op. Hoewel ik door mijn depressie niets positiefs meer in mijn leven en mijn toekomst zag en ik ervan overtuigd was dat het niks meer met mij zou worden, besloot ik toch voor het eerste te gaan. Het was hard vechten en zeker het zwaarste wat ik tot dan toe heb gedaan.
Ik moest vertrouwen op mijn verstand en mijn omgeving. Maar alles in mij schreeuwde dat het zinloos was. Dat ik beter terug kon gaan naar hoe het was omdat ik deze nare en onzekere gevoelens niet meer aankon. Ik had die verdoving nog nodig. Ik kón dit gewoon niet, iedereen kon zeggen dat herstellen mogelijk was maar dat gold gewoon niet voor mij.
Langzaam werd het toch beter. Ik ontdekte dat ik dingen kon die ik dacht niet meer te kunnen. Ik ontdekte dat ik dingen leuk vond waarvan ik dacht dat het vreselijk zou zijn. Ik ontdekte dat ik toch wel goed was in bepaalde dingen en niet een mislukt persoon ben. Ik ontdekte dat ik vrienden en familie om mijn heen had die oprecht om mij geven en willen dat ik gelukkig ben. Met babystapjes ging ik het leven tegemoet en zonder dat ik het echt doorhad werd mijn leven weer steeds normaler. Niet meer ben ik het zieke, ongelukkige meisje wat eenzaam thuiszit.
Ik ben nu een jonge vrouw die aan het ontdekken is wat ze wil met haar leven, toekomstdromen en plannen heeft en geniet van de simpele dingen van het leven. Als je mij dit een jaar geleden had verteld had ik je zeker niet geloofd! Ik ben minder hoge eisen aan mijzelf gaan stellen. Het hoeft niet allemaal perfect en ‘volgens het boekje’. Ik doe het rustig aan en stapje voor stapje. Juist door deze heftige periode in mijn leven, ben ik meer gaan inzien dat de kleine dingen ertoe doen. Dat het erom gaat om van elke dag iets moois te maken. Dat het hebben van een bepaald gewicht en uiterlijk opeens zo onbelangrijk worden als je gelukkig kan zijn met wie je bent.
Aan jou, die dit leest, wil ik zeggen: Neem de tijd en accepteer het zoals het is. Niks moet en niemand bepaalt behalve jij. Je hebt maar één leven dus maak er iets moois van. Elke dag is een nieuwe pagina in jouw boek en jij schrijft je eigen verhaal. Kies voor het leven want daarvoor is het te bijzonder!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie