‘Ik wil een beetje afvallen, dus dan moet je me wel helpen. Je moet me niet steeds chips aanbieden of koekjes onder mijn neus zetten.’ Dit heb ik op mijn 15de levensjaar tegen mijn eerste vriendje gezegd. Een van de eerste dingen die ik me kan herinneren waaraan ik kan afleiden wanneer mijn eetprobleem begon.
15 jaar was ik dus. Eigenlijk begon het heel onschuldig. Ik was ervan overtuigd dat elk meisje in de puberteit onzeker is over haar lichaam. Elk meisje wil dan een beetje afvallen. En wat wist ik nou van eten?! Ja, dat koekjes, chips en friet niet gezond zo waren. Nou, dan zou ik dat gewoon niet meer eten en dan viel ik vanzelf af. Zo was mijn redenatie. Dik ben ik nooit geweest. Boven maatje 36 ben ik nooit gekomen. Maar ik vond dat ik met mijn 1.68 toch een klein propje was.
Hoe ik zo onzeker ben geworden, zul je je waarschijnlijk afvragen? Ik denk dat mijn genen hier een deel de aanleiding voor zijn, en daarnaast ben ik veel gepest, getreiterd, voor schut gezet en gekleineerd. Ik ben altijd een verlegen meisje geweest. Vanzelfsprekend ben je dan een makkelijke prooi. Ook was ik op de basisschool altijd een beetje anders dan de rest. Althans, in mijn ogen. Ik was erg stil, keek de kat uit de boom en was geen ‘meeloper’. Ik pestte geen andere kinderen als ze mij daartoe aanspoorden en ik stal geen armbandjes uit de winkel. Nou, dan hoor je er dus niet bij. Verder voelde ik mij ook nogal dom. Als iedereen de rekensommetjes al tien keer had gemaakt was ik amper op de helft, en dan was niet eens alles goed. Ik werd zo onzeker dat ik ook echt dacht dat ik dom was. Ik belandde in een vicieuze cirkel.
Hoe dan ook, eenmaal op de middelbare school vond ik de aandacht die ik heel soms kreeg natuurlijk hartstikke aantrekkelijk. Als een jongen jou een leuk meisje vindt, kickt je zelfvertrouwen daar enorm van op. Dat gaf een heerlijk gevoel. In de derde klas van het vmbo kreeg ik mijn eerste vriendje. Ik kan me nog herinneren dat er toen vrij weinig aan de hand was met betrekking tot mijn eten in het begin. Ik at, samen met hem, lekker patat en ik dronk warme chocolademelk met slagroom tot we er misselijk van werden.
Tot het moment dat die kleine onschuldige gedachten naar boven kwamen; gewoon niet meer snoepen, dan raak ik dat buikje zo kwijt. Maar die chipjes in de avond op de bank, voor de televisie, die waren toch wel ontzettend lekker! Nadat ik dan een week de verleiding had kunnen weerstaan trok ik de zak met chips open en deze ging dan ook leeg. Nou, dan maar light chips. Nu weet ik natuurlijk wel beter, ook deze chips is niet goed voor je! Als mijn vader op donderdag boodschappen had gedaan en ik kwam thuis, trok ik stiekem de zak chips open en at die lekker leeg. Dit ging een paar weken zo door tot ik opmerkte dat ik helemaal niet afviel. Gek zeg..!
Vanaf dat moment begon ik met overgeven. Die zak met chips at ik nog steeds, maar nadien stak ik gewoon mijn vinger in mijn keel om alles eruit te gooien. Hier zat nooit een constante lijn in. Het ene moment gaf ik drie maal per dag over, het andere moment drie weken niet. Dit lag aan mijn stemming uiteraard. Ik kan wel vertellen dat mijn stemming ook niet erg fijn was. Het ene moment was ik het gelukkigste meisje van de wereld. Het andere moment voelde ik me zo diep ongelukkig dat ik me afvoeg wat de zin van het leven nou eigenlijk was.
Natuurlijk kreeg ik vragen, zeker van mijn moeder. Heb je overgegeven? Mijn antwoord daarop was meestal nee. En natuurlijk werd ik steeds beter in het schoonmaken van de toiletten en anders nam ik gewoon laxeerpillen. Waar ik zo slecht tegen kon dat ik er wel eens van ben flauwgevallen. Op school telde ik de calorieën die ik op een dag zou eten en probeerde ik mijn brood weg te gooien. Ik vond dat ik goed bezig was door overdag niks te eten. Eenmaal thuis aten we dan pizza. Wat ik natuurlijk niet erg gezond vond en al helemaal niet wanneer ik de hele dag nog niks gegeten had.
Mijn moeder is ook best stevig geweest. Zij besloot om een dieet te gaan volgen. Hoewel ik nooit had toegegeven dat ik mijn eigen eten eruit gooide moet mijn moeder het hebben geweten. Ik hoor haar namelijk nog zeggen: “Als jij niet meer overgeeft, mag je met mij mee het Sonja Bakker dieet volgen.” Dit dieet heb ik 7 weken gevolgd. In deze 7 weken ben ik een beetje afgevallen en ik heb niet overgegeven. Maar eenmaal gestopt viel ik weer in mijn eigen patroon en begon opnieuw met overgeven.
Mijn huid, haren en nagels werden slecht, mijn ouders begonnen erg ongerust te worden en het werd erg lastig om over te geven als er iemand thuis was, dus ik wist dat er iets moest veranderen. Ik besloot om niet meer over te geven maar uitsluitend gezond te eten. Zo gezegd, zo gedaan. De appels waren niet aan te slepen en de geliefde chips werd uit mijn leven verbannen.
Suiker en slechte vetten zijn mijn grootste angst. Ik ging een eetpatroon creëren dat in mijn ogen gezond was. Dat wilde zeggen: Geen wit brood, geen chips, geen snoeperijen, chips en koekjes. Alleen volkoren pasta of zilvervliesrijst. Alleen mager vlees, geen sausjes of jus over de groentes of het vlees. Verder eet ik geen taart met verjaardagen, geen ijs op warme zomerdagen en drink ik geen warme chocolademelk als het buiten vriest.
Dit eetpatroon werd steeds meer beperkt. Op een gegeven moment at ik zelfs geen gebakken aardappeltjes meer. Geen aardappeltjes uit de oven. Geen vlees dat gebakken was in boter dat niet light is. Ik at en eet alleen zuivel waar het woord ‘mager’ voor staat. Alleen 20+ of 30+ kaas. Heel af en toe stond ik mezelf toe om pindakaas te eten. Maar dan alleen wanneer het voor 100% van pinda’s gemaakt was en er dus geen suiker aan toegevoegd was. Ik eet wel rauwe noten of vette vis. Hier zitten gezonde vetten in.
Heerlijk vond ik het om het internet af te struinen naar informatie over voeding. En dan met name gezonde voeding. Van alles wat ik eet weet ik precies hoeveel calorieën er in zitten. Uiteraard signaleerde mijn omgeving dat ik wel erg met mijn voeding bezig was.
De druppel voor mijn ouders kwam op het moment dat ze tot hun grote schrik een enorme klap hoorden. Ik was flauwgevallen en lag onderaan de trap. Nu was het genoeg, er moest iets gebeuren. En dat vond ik zelf ook. Na bij veel verschillende instellingen en instanties te zijn geweest en veel verschillende gesprekken bij verschillende mensen te hebben gehad is er nu een hele kleine verbetering maar helaas is deze nog steeds minimaal. Het liefst eet ik thuis zodat ik zelf kan bepalen wat ik eet. Ik kook dan ook zelf voor het hele gezin. Dit begon ik te doen omdat mijn moeder pas laat thuis kwam van het werk en dan geen tijd had om nog te koken. Maar nu is het vooral erg gemakkelijk omdat ik zelf kan bepalen wat ik eet.
Broodjes die ik op het werk krijg eet ik niet. Dan neem ik gewoon zelf brood mee want op deze broodjes zit geen magere kaas en er zit saus op de broodjes. Bovendien is het geen volkorenbrood maar wit brood.
Ik verloor de plezier in mijn leven. Ik verloor de behoefte om nog met vriendinnen af te spreken. Bovendien had ik er ook helemaal geen energie voor. Het enige wat ik deed was naar school gaan, werken (elke zaterdag), hardlopen en de hele dag calorieën tellen. Ik besef me nu dat ik nog niet gesproken heb over mijn obsessie met betrekking tot hardlopen. Een verplichting voor mezelf. Zodat ik normale hoeveelheden kan eten maar toch niet aankom.
Dit probeer ik bovendien wel te doen, redelijk normale hoeveelheden te eten. Niet schrikbarend weinig zoals je vaak ziet bij meisjes met anorexia. Mijn probleem is overigens bestempeld met de naam Orthorexia. Wanneer mensen vragen wat dit betekent dan zeg ik eenvoudig: obsessief gezond willen eten.
Het is ontzettend lastig om bij andere mensen te eten. Gelukkig heb ik nu een vriend die voor mij magere yoghurt in huis haalt als er alleen volle yoghurt is en die probeert het eten zo te koken dat ik het kan eten zonder mij schuldig te hoeven voelen. Al vind het ontzettend lastig om bij hem te eten. Natuurlijk wil ik bij hem niet van alles een probleem te maken.
Met dit alles wil ik zeggen dat ik er nog lang niet ben. Maar ik wil wel van deze vreselijke manier van leven afkomen. Ik wil weer leven, ik wil kindjes kunnen krijgen en ik wil de energie hebben om ook leuke dingen te kunnen doen.
Dit alles komt eenvoudig doordat ik ook mooi en leuk wil zijn. Dat andere mensen mij ook mooi vinden. Wat natuurlijk bizar is. Ik ben inmiddels zoals ik ben en anderen horen dit te accepteren. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zich zo laat beïnvloeden door de omgeving.
Hopelijk wordt met dit verhaal duidelijk wat een effect de mening van de omgeving op een persoon kan hebben. Dus lieve allemaal, probeer je te realiseren dat je prima bent zoals je bent en zorg ervoor dat je het leven dat ik leid, nooit hoeft te leiden.
Noot vd redactie: Orthorexia is geen erkende eetstoornis. De boven beschreven eetstoornis gaat meer richting anorexia restrictief/ eetstoornis nao.
Geef een reactie