Ouders betrokken bij behandeling boulima

Onderzoek van de Universiteit van Californië in San Francisco wijst uit dat mensen met boulimia nervosa, die steun krijgen van hun ouders tijdens hun behandeling, sneller genezen. ‘’Ouders moeten meer betrokken worden in de behandeling van hun kind met een eetstoornis.” zegt onderzoeker Daniel Le Grange die betrokken was bij dit onderzoek.

Bron

Het onderzoek werd gedaan met 130 jong volwassenen tussen de 12-18 jaar oud met boulimia nervosa. De helft volgde cognitive behavioral therapy (CBT) en de andere helft family based therapy (FBT). CBT is vooral gericht op het individu. Je leert hiermee vaardigheden die je helpen om te gaan met jezelf, je vergroot je zelfkennis en leert omgaan met irrationele gedachtes die het overeten en compenseren veroorzaken.

FBT is gericht op je sociale netwerk; je gezin in dit geval. Er wordt samengewerkt met de ouders om begrip en kennis van de stoornis te vergroten. Daarnaast wordt er gekeken hoe ouders hun kind zoveel mogelijk kunnen ondersteunen tijdens de behandeling en hoe ouders kunnen helpen de nieuwe, gezonde gewoontes te behouden.

Mensen die FBT hadden gevolgd hadden een lagere score als het ging om opnieuw overeten of compenseren. ‘’De resultaten zijn helder. FBT heeft de voorkeur voor het behandelen van mensen met boulimia, omdat het sneller werkt en het herstel behoud ook beter is. CBT kan gebruikt worden als alternatief of als combinatie, maar we moeten inzien dat het niet zo snel en goed werkt als FBT.” zegt Professor Daniel.

Bron

Daniel voegt toe dat het noodzakelijk is om braken en de eetbuien zo snel mogelijk terug te dringen bij mensen die lijden aan boulimia nervosa, omdat het anders kan leiden tot vroegtijdig overlijden. ‘’Iedere keer dat iemand braakt, is er weer kans op het (verder) scheuren van de slokdarm, waardoor elektrolyt vrijkomt en hartritmestoornissen kunnen ontstaan. Dit kan voor plotseling overlijden zorgen.” zegt Professor Daniel. ‘’Hoe sneller we kunnen ingrijpen, hoe groter de kans dat iemand herstelt en niet aan de gevolgen overlijdt.”

Al een aantal centra voor eetstoornissen in Nederland hebben een behandeling waarin ouders worden betrokken. Zo volgde ik zelf een groep waarin ouders met elkaar konden praten en opdrachten kregen. Ik was toen inmiddels als 19 of 20. Dit was dan tien weken lang één avond per week. Ook waren er systeemgesprekken, gezinstherapie waarin ook mijn broers werden betrokken. Ouders worden steeds meer betrokken bij het herstel van kun kind dat lijdt aan een eetstoornis. Meerdere klinieken en behandelcentra bieden MFT (multi family therapy of MGDB (meergezinsdagbehandeling) aan, wat ook wel FBT wordt genoemd in dit artikel. 

Bron: foodworldnews.com

Hoe denk jij over het betrekken van je ouders bij je behandeling?

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

8 reacties op “Ouders betrokken bij behandeling boulima”

  1. Ik denk dat het wel goed is, tenslotte zijn je ouders degenen die er meestal bij zijn als je eet. Zij kunnen je dan beter helpen als het niet lukt als zij ook geleerd hebben hoe ze je moeten helpen.
    Het wordt alleen wel onderschat dat het soms heel lastig kan zijn om met je ouders over je eetstoornis te praten of dat je er juist niet over wil praten.
    Zelf ga ik de MGDB volgen, maar waar geen rekening mee gehouden wordt, ook niet bij andere afspraken, is dat mijn ouders ook nog een leven hebben. Er wordt van ze verwacht dat ze altijd bereid zijn om aanwezig te zijn voor gesprekken of onderzoeken, terwijl ze ook gewoon moeten werken en aan mijn broers en zussen moeten denken. Als daar nog meer aandacht voor zou zijn, zou de hele behandeling veel beter voelen voor me omdat ik dan weet dat ik mijn ouders niet tot last ben met mijn behandeling, maar ja, niets is perfect

  2. Misschien nuttig, maar voor mij zou het niets geweest zijn. Mijn eetstoornis was ‘mijn ding’ en hoe meer mensen zich ermee bemoeiden, hoe dwarser ik werd. Ik ben zelf van m’n eetstoornis afgekomen, en ik denk dat dat voor mij de enige manier was.

  3. Het kan handig en fijn zijn voor velen maar k denk voor mij niet.. Ik ben gediagnosteerd mer eetstoornis boulima en nu nao en elke keer wanneer me moeder of vriendin vraagt of ik gegeten heb word k gewoon boos.. Want het is van mij en als het me niet lukt dan lukt het niet, als iemand me dat de hele tijd vraagt of oplet word ik gek en duw k steeds meer mensen van me af om dit te voorkomen.. Nu gaat het wel oké.. Het is nog niet helemaal weg, maar dat duurt nog even

  4. Eens met Alice.

  5. Het kan helpen, maar voor mij maakte het alleen maar erger. Ik duwde mijn gezin juist super hard van me af aangezien ze veel te dichtbij kwamen. Ik sta nu zó ver van mijn ouders/gezin verwijderd sinds ze samen met mij in behandeling gingen, dat ik eigenlijk niets meer met mijn vader en broer te maken wil hebben. Alleen met mijn moeder heb ik nog een redelijke band. Allebei de therapieen hielpen overigens niet bij mij, maar misschien ben ik gewoon een uitzondering daarop.

  6. Wij zijn samen met onze dochter in therapie gegaan, op verzoek van haar. De therapie heeft ons geen tips gegeven maar uit elkaar gedreven, wij liggen nu in scheiding met een zeer verdrietige dochter!

  7. Eens met jullie allemaal. De MGDB heeft in het begin denk ik voor mijn ouders wel meer inzicht gegeven wat mijn eetstoornis was, maar dat kon ook anders… Voor mij werkt het toch uiteindelijk ook averechts. We hebben ook veel moeite gehad met het plannen. Ouders moeten werk verzetten enz. Best vervelend allemaal.

  8. Het lijkt mij ook niet zo "simpel" als dat het nu voorgesteld lijkt te worden, het betrekken van familie en/of andere naasten. Gevoelsmatig zijn er verschillende soorten familiebanden en staan sommige – om wat voor reden dan ook – al erg onder druk. Daar een positieve draai aan geven incl. de ouder een rol geven in het herstel van het kind, daar is veel heel veel aandacht/ maatwerk en energie voor nodig.

    Zelf heb ik ervaren dat gesprekken vanuit de therapie met een familielid van mij en mijzelf, destijds averechts heeft gewerkt. Helaas, want de intentie was vanuit alle partijen was goed. Wat niet zegt dat zoiets in iedere situatie gedoemd is te mislukken. Maar, soms kunnen mensen niet (of heel lastig) veranderen ook al willen ze het wel – het lukt in het moment niet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *