Ouders betrokken bij behandeling eetstoornis?

Heel vaak krijg ik van ouders te horen dat ze niet of nauwelijks betrokken zijn bij de hulpverlening van hun kind. Deze klacht neemt toe als hun kind al 18+ is. Met verbazing hoor ik soms dat er al sprake is van jaren hulpverlening en ouders en gezinnen het gevoel hebben dat zijzelf geen steun hebben gehad. Hoe kan dat denk ik dan.

Er liggen allemaal verschillende redenen aan ten grondslag. Van hulpverleners die zeggen dat ze alleen met de betrokken cliënt werken en dat het de vertrouwensrelatie schaadt om ouders in te lichten, tot ouders die het opgegeven hebben om verandering te krijgen en het hele scala van mogelijkheden daartussen.

Maar heel vaak krijg ik ook te horen dat het maken heeft met de leeftijd van het kind. Er wordt dan met de wet geschermd van het beroepsgeheim en dat alleen met toestemming van het kind ouders betrokken mogen worden. Zie ook hier

Dat geldt natuurlijk voor alle hulpverleners. En daar zit de crux. Ouders zijn niet de hulpverleners. Er is geen wet die ouders verplicht om hun kind met rust te laten op medisch vlak als ze 16 jaar of ouder zijn. We gaan mee met onze volwassen kinderen als er ogen gelaserd moeten worden, als er een operatie gepland wordt. We zorgen voor onze eigen ouders op dit vlak en luisteren aandachtig wat de arts zegt over de revalidatie van die gebroken heup etc. etc. Tuurlijk, zul je zeggen, dat kan ik omdat ik toestemming heb gekregen. Wie van jullie heeft thuis een stapel toestemmingsformulieren liggen met handtekening van je eigen ouders erop dat je mee mag naar de dokter? Ik niet. ###

Laten we eens kijken vanuit het perspectief van een vrouw (of man) met een eetstoornis. Natuurlijk wil je niet dat je ouders erachter komen dat je rommelt met eten. Geheid dat ze gaan trekken en duwen om verandering te krijgen, dat weet iedereen met een eetstoornis. Als het bekend wordt, gaat de omgeving aandringen op hulp. En hoe graag je ook van de last van de eetstoornis afwilt, de angst om aan te komen (lees: dik worden) is vele malen groter. En als je dan de moed gevat hebt om hulp te zoeken, dan wil je het zoveel mogelijk alleen doen. Volkomen logisch dat je je ouders niet wilt belasten.

Je schuldgevoel is al groot genoeg om je ook nog schuldig te willen voelen over de tijd en aandacht die je dan gaat krijgen. En ook volkomen logisch dat je hun niet op de hoogte wil brengen van de afspraken die je bijv. maakt over eten.

Ze zouden je er eens aan gaan houden! Dat is niet wat de eetstoornis wil! Die wil ruimte houden om te rommelen. Dus dan is het lekker om de wet achter je te hebben en om ermee te schermen. OK, ik klink een beetje cynisch, maar ik kan die eetstoornissen van jullie niet altijd even goed verdragen!

En ouders laten zich monddood maken met die wet. Waar iedereen in zijn leven wel eens door rood gereden heeft (mag ook niet van de wet), je kind een dagje thuisgehouden hebt terwijl het niet ziek was (mag niet van de leerplichtwet) en probeert om de belasting te slim af te zijn, luisteren we braaf naar ons zieke kind dat vertelt dat je je er van de wet niet mee mag bemoeien en raken we gefrustreerd als een hulpverlener dit beaamt.

(trouwens, dit doet me denken aan al die tv-series zoals the closer, lapd, csi, ncis waar het toverwoord voor een verdachte is om te vragen om een advocaat. Het verhoor stopt dan onmiddellijk, maar achter de schermen gaat het onderzoek gewoon door).

Kijk, in de wet over medisch beroepsgeheim staat wel wat de wettelijke gevolgen zijn voor hulpverleners die deze wet overtreden en die gevolgen kunnen behoorlijk fors zijn. Ik ben mij daar zelf ook erg van bewust omdat ik regelmatig in dit spanningsveld werk. Overtreed je de leerplichtwet, dan kun je als ouders de eerste keer maximaal een boete van 75 euro per dag per kind verwachten. Duidelijk toch?

Maar nergens in de wet op het beroepsgeheim staat wat de wettelijke gevolgen zijn voor ouders die deze wet negeren en hun kind gewoon voor het blok zetten dat ze meegaan en betrokken willen worden.

Wanneer een ouder aanwezig is bij een gesprek, is er sprake van stilzwijgende toestemming van het kind. Pas wanneer er expliciet door een jongere om gevraagd wordt, ben ik verplicht om mij te gaan houden aan die wettelijke eisen.

De ouders die het wel gedaan hebben, heb ik, samen met hun dochter, gehad in mijn kamer. Wat ik zie in de stoelen is vaak een mokkend, weerstand biedend kind (Mijn ouders luisteren nooit naar mij, ze begrijpen me niet en laten me niet met rust) en gefrustreerde ouders (ik krijg niet duidelijk gemaakt aan haar dat ik me enorme zorgen maak, niets helpt).

En omdat conflict motor voor verandering is, liggen er voor mij dan alle kansen van de wereld om te gaan steunen, uitleggen, uitdagen en een gesprek te laten ontstaan.

3 tips voor deze week:
– Ga deze ruzie aan met je kind, ze is het waard en jij ook!
– Doe als al die agenten uit de tv-series: schermen ze met het toverwoord? Blijf zoeken naar de ingang om wel mee te mogen doen.
– Weet je wie de hulpverlener is van je kind: leg uit dat je hem of haar nodig hebt om contact met je kind te kunnen krijgen achter de eetstoornis langs en bekijk welke mogelijkheden diegene heeft om jou daarbij te helpen.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

10 reacties op “Ouders betrokken bij behandeling eetstoornis?”

  1. De client met een eetstoornis is ontoerekeningsvatbaar en moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Dus deze wet zou niet mogen gelden in die gevallen.

  2. Ik denk dat afhankelijk is van de situatie wat de beste optie is. Ik heb zelf een eetstoornis en ben inmiddels al ruim zes jaar in behandeling. Toen ik begon, was ik 12 / 13 jaar. Mijn ouders gingen – logischerwijs – met mij mee. Enerzijds omdat ik zelf te zwak was om te reizen, anderzijds omdat zij zich ook zorgen maakten en ook graag handvatten aangereikt wilden krijgen. Dat snap ik vanuit hun oogpunt. Ik was hun kind, zij hielden (houden) van mij en ik hongerde mezelf uit. Praten hielp niet, want ik ging toch niet meer eten.

    Ik wist toen ook niet beter dan dat het hoorde dat ouders intensief betrokken werden bij de behandeling. Tot ik een jaar of 16, 17 was, ging dit door. In de tussentijd had ik 5 opnames gehad (varierend van 2 weken tot 7 maanden), een aantal keer deeltijd en verschillende vormen van ambulante therapie. Ik was voor de derde keer doorverwezen en was al ruim anderhalf jaar in behandeling bij dezelfde instelling. Samen met mijn therapeute had ik langzaam maar zeker mijn verleden in kaart gebracht en gekeken naar de oorzaken van mijn eetstoornis – en overige problematiek. De gezinstherapie liep nog door, maar keer op keer bleven we vastlopen. Mijn ouders wilden wel, maar konden niet. Voor mij was het teleurstelling, na teleurstelling, na teleurstelling.

    Zonder mijn ouders iets kwalijk te nemen of te zeggen dat ze slechte ouders zijn, moet ik wel zeggen dat zij een groot aandeel hebben gehad aan het ontstaan van mijn problematiek. Mijn thuissituatie was dusdanig onveilig en instabiel, dat ik nooit veilig gehecht ben. Mijn relatie met mijn ouder is dus niet heel goed. Toch weet ik dat zij van mij houden en het beste voor mij willen. Dat was ook de reden dat zij bij mijn behandeling betrokken wilden zijn. Voor mij werkte dit echter niet. Ik voelde me daardoor zo onveilig, dat ik me niet kon openstellen voor mijn therapeute. Op een gegeven moment is de gezinstherapie dan ook gestopt en sindsdien worden mijn ouders niet meer betrokken bij mijn behandeling.

    Sommigen zijn het er misschien niet mee eens, ik ben van mening dat het nog altijd mijn behandeling is. Ik moet er beter van worden, niet mijn ouders. Voor mij is het beter dat mijn ouders niet worden ingelicht.

    Ik denk dus, Anneke, dat het niet zo simpel is als je stelt. Ik zou lang niet zo ver gekomen zijn als dat ik nu ben, wanneer mijn ouders wel actief bij mijn behandeling betrokken zouden zijn.

  3. Tja M als jij geen goed contact met je ouders hebt om welke reden dan ook en je houdt ze deels verantwoordelijk dan lijkt het me logisch dat je ze er niet bij wilt betrekken.

    Als jij, M, daarvoor kiest is dat goed. Ik heb het erover als de eetstoornis kiest en de client vanuit dat oogpunt de ouders er niet bij wil hebben zoals in het artikel ook wordt omschreven.

    Ik vind het nogal wat om te zeggen dat je ouders een groot aandeel hebben gehad in jouw problematiek. Wat ik er van weet is dat er geen aanwijsbare oorzaak is voor het ontstaan van een eetstoornis. Zelfs in gezinnen waarin je kunt spreken van een goede opvoedsituatie komt het voor.
    Volgens Dick Swaab (hersenonderzoeker) is het zelfs een ziekte van de hersenen, al aanwezig in de baarmoeder.
    Hoeveel jaar ben jij nu M? Woon je nog thuis?

    Hoe is de relatie tussen jou en de hulpverlening? Goed van je dat je hulp aanvaardt. De ziekte wil vaak geen hulp en doorgaan met afvallen. De hulpverlening trekt in dat geval vaak de handen van client af, want ja, client moet zelf willen en op die momenten gaan ouders vaak door. Waarom? Uit liefde M.

  4. Sommige punten kan ik wel begrijpen, daar kan ik nog inkomen. Maar andere dingen vind ik toch wel eenszijdig.
    Waar wil je een grens trekken wanneer iemand zijn privacy wilt beschermen of waar ‘de eetstoornis’ spreekt.
    Ieder kind is anders.
    Die wet geeft jongeren naar mijn mening juist ook veiligheid, vertrouwen. Als ouders sta je ze dichtbij je kind. Natuurlijk willen mensen graven naar een oplossing. Maar dat ligt toch niet zo makkelijk?
    Ouders zijn geen hulpverleners. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ouders ‘tot op zekere hoogte’ bij de behandeling betrokken moeten worden ja, omdat het kind toch deel maakt van een geheel. En die hoogte kan de jeugdige denk ik zelf bepalen (samen met bijvoorbeeld een hulpverlener)om wel realistische beelden te krijgen.

    En op de reacties,
    Er is misschien niet een aanwijsbare reden voor een eetstoornis. En ja, misschien zit het in de hersenen. Maar er zit heel veel in de hersenen. Het gaat er om hoe dit zich verder uit. Iemand die het in zich heeft zitten om makkelijk verslaafd te raken, hoeft dit ook niet te worden. Ouders kunnen wel degelijk een groot aandeel hebben bij een problematiek. Waarbij ik geen schuld bij hen, wat of wie dan ook wil leggen. Het is niet iets waar voor gekozen wordt.
    Pff het is gewoon lastig. Ik vind even niet de juiste woorden om uit te leggen wat ik bedoel.

  5. Ik denk dat het zo moeilijk is omdat er tegenstrijdige belangen zijn. enerzijds wil de persoon met de eetstoornis wel beter worden maar aan de andere kant ook niet.
    En wanneer spreekt de client en wanneer de eetstoornis?

    Het is een langdurig proces vooral omdat er wel hulp is maar het kan soms maanden duren voordat je die krijgt en vooruitgang of juist achteruitgang laten zich pas zien na een verloop van tijd.

    En als de opvoedsituatie niet goed was/is, is/was die niet goed. Zo simpel is het. Iedereen reageert daar weer anders op. Dat is altijd moeilijk te achterhalen maar toch ligt daar een taak van de hulpverlener. Wat kan een oorzaak zijn geweest, wat staat het herstel in de weg etc.. de hulpverlening signaleert wel problemen maar doet daar ook niet altijd iets mee. Waarom weet ik ook niet.

  6. Het gezin is hoe dan ook bijna altijd een zeer bepalende factor in een eetstoornis van een van zijn leden. In een langdurige psychotherapie wordt dit bijna steeds duidelijk. **

  7. Leuk geconstateerd Jan Schrans. Maar als dat dan nu bekend is zou er wat eerder hulp mogen worden geboden aan het gezin.

  8. hallo ik zelf heb een dochter van 14 met een eetstoornis ik heb het gevoel dat ze hier redelijk eerlijk over is. Ik ga mee naar de dokter maar ga nooit mee binnen tenzij het zelf vraagt. Soms is ze heel boos, soms verdrietig ik probeer haar te steunen zoveel ik kan. Maar weet niet of ik het op de juiste manier doe. Ik weet dat ze haar best doet, maar ze blijft afvallen ik snap er niks van. En vind het heel jammer dat ouders zo weinig betrokken worden want ook zij kunnen best een beetje steun gebruiken. Dames ik wens jullie allemaal alvast veel succes !!!!

  9. Betrokkenheid van de ouders.
    Ook wij hebben al ruim 4 jaar een dochter met een eetstoornis, op dit moment zijn we in de Ursula voor de MFT therapie, de afgelopen 2 jaar is onze dochter bij een psyoloog aan het praten geweest….Meerdere malen heb ik gvraagd hoe het met haar ging, maar de psygoloog schermde met privacy van de client…ik heb 1 x een gesprek gehad met haar en mijn dochter ( wat overigens geen succes was ) op een gegeven moment zag ik het achteruit gaan met mijn dochter,via mijn dochter hebben we toch kunnen besluiten om naar een andere behandelaar te zoeken, zo zijn we bij de Ursula terecht gekomen, we hebben al een lange weg gehad en zijn er nog lang niet….

  10. Het is en blijft moeilijk.Maar als ouders wil je gewoon wel weten wat de koers is die de behandeling als inzet heeft .de signalen die de dochter met eetstoornis af geeft zijn natuurlijk niet altijd de reele.
    En verdere informatie ontbreekt .
    Soms sta je als ouder van een 18+ dochter met eetstoornis,met je rug tegen de muur en zou enige steun wel welkom zijn.
    Heb verder natuurlijk begrip voor alle argumenten…..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *