Overgeven en kaliumtekort

Nooit had ik gedacht dat een eetstoornis mijn gezondheid ernstig in gevaar zou kunnen brengen. Ik wist wel dat wat ik deed gevaarlijk was, maar het drong niet tot me door dat ik mijn lichaam aan het kapotmaken was. Ik zat zo in mijn eigen wereldje dat ik het niet kon en ook niet wilde beseffen. Totdat plotseling bleek dat ik ieder moment een hartstilstand kon krijgen…

Eigenlijk speelt eten al heel lang een grote rol in mijn leven. In de puberteit ontwikkelde ik een ernstige depressie. Hoewel de depressie niets te maken had met eten of met dik zijn, was eten voor mij een manier om met negatieve emoties om te gaan. Ik had geen eetbuien, maar kocht regelmatig iets lekkers om mezelf te troosten. Tegelijkertijd schaamde ik me voor mijn eetgedrag en voelde ik me dik.

In het voorjaar van 2006 had ik mijn depressie redelijk onder controle. Ik was toen achttien jaar en had inmiddels verschillende behandelingen achter de rug. Ik werd echter steeds ontevredener over mijn lichaam. ###

Ik had een prima gewicht voor mijn lengte, maar ik was wel een beetje mollig geworden. Ik voelde mij echter ontzettend dik en besloot van de ene op de andere dag streng te gaan lijnen. Ik at steeds minder en in enkele maanden vlogen de kilo’s eraf. Tegelijkertijd werd ik steeds ontevredener en ongelukkiger. Met hulp van een psycholoog zag ik uiteindelijk in dat ik gelukkiger zou zijn met een normaal gewicht. Ik ben toen weer gaan eten en kreeg een gezond gewicht dat bij mijn lichaam paste. En inderdaad, ik werd gelukkiger.

Halverwege 2009 werd ik ineens heel onzeker over mezelf en over mijn kunnen. Het eerste jaar van mijn rechtenstudie zat erop en hoewel ik hoge cijfers had gehaald, was ik bang dat ik de studie niet zou aankunnen. Tegelijkertijd was ik erg gefocust op mijn lichaam en gewicht. Ik vergeleek mezelf met anderen en ik zag alleen maar meiden die dunner waren dan ik. Ik besloot om in de zomervakantie flink af te vallen zodat ik het nieuwe semester vol zelfvertrouwen zou beginnen.

In de zomer van 2009 lukte het me om wat kilo’s af te vallen. Mensen in mijn omgeving merkten het op en dit motiveerde mij om door te gaan. Echter, toen de colleges weer begonnen, vond ik het steeds moeilijker om mijn dieet vol te houden. Ik kreeg eetbuien. Aangezien ik niet wilde aankomen, gaf ik na de eetbuien expres over. In het begin had ik één, hooguit twee eetbuien per week. Langzaamaan werden dit er steeds meer. Ik bleef expres overgeven, niet alleen na een eetbui, maar ook na een gewone maaltijd. Af en toe had ik perioden waarin ik mezelf onder controle had. Dan stopten de eetbuien en braakte ik niet meer.

Een eetstoornis is psychisch zwaar belastend, maar kan ook ernstige lichamelijke gevolgen hebben. Ik wist dat door veel over te geven een kaliumtekort kan ontstaan. Ik ging ervan uit dat het bij mij wel zou meevallen. Ik had af en toe spierkrampen en hartkloppingen, maar ik had hier niet veel last van. Nadat ik op internet had gelezen dat je ook een kaliumtekort kunt hebben zonder dat je er veel van merkt, besloot ik om voor de zekerheid mijn bloed te laten onderzoeken.

Enkele uren nadat ik in het ziekenhuis mijn bloed had laten prikken, werd ik gebeld door mijn huisarts. Zij vertelde mij dat ik direct naar het ziekenhuis moest gaan, omdat mijn kaliumgehalte dusdanig laag was dat ik ieder moment een hartstilstand kon krijgen.

In het ziekenhuis kreeg ik twee infusen met kalium, één in mijn arm en één in mijn lies. Ik moest twee nachten op de intensive care blijven totdat het kaliumgehalte gestabiliseerd was op een normaal niveau.

De eerste week nadat ik terugkwam van het ziekenhuis was ik nog erg geschrokken van wat er gebeurd was. Ik durfde daarom niet over te geven en had ook geen eetbuien meer.

Helaas was de schrik er al snel weer vanaf en verviel ik in mijn oude patroon van niet-eten/wel eten/braken. Mijn kalium wordt nog iedere week onderzocht en de laatste keer bleek het al weer flink gedaald te zijn. Met moeite probeer ik het weer omhoog te krijgen. Ik heb ook hulp voor mijn eetstoornis in de vorm van wekelijkse gesprekken bij een psycholoog.

De motivatie om aan mijn problemen te werken was ver te zoeken, maar de laatste dagen dringt het steeds meer tot me door dat ik geen keuze heb. Als ik nu niet aan de slag ga met mijn psycholoog, zal ik lichamelijk weer achteruit gaan en is de kans groot dat ik – al dan niet gedwongen – zal worden opgenomen.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

19 reacties op “Overgeven en kaliumtekort”

  1. Dapper! Zet hem op meid! Je weet waarom je dit NIET wilt! Braken en eetbuien brengen je nergens

  2. Woow. Heftig verhaal. (braken is heel herkenbaar voor mij).
    Wat fijn dat je op het juiste moment je bloed liet prikken.
    En wat goed om te lezen dat je de laatste dagen weer motivatie heb gevonden om tegen je ES te vechten.

    Heel veel succes meis.

  3. Wooww heel erg herkenbaar !
    Ik ben blij dat je inziet dat dit niet meer zo langer kan !
    Ik ben er nu voor opgenomen ,, en heb nu al ong een maand en een week geen eetbuien meer gehad (A)
    Echt als je er eenmaal vanaf bent wil je nooit meer terug !!

    x’zet hem op ik geloof in je !

  4. wauw dit zet me wel aan het denken.. misschien is het geen slecht idee om mijn bloed eens te laten controleren

  5. Voor degenen die nog niet klaar zijn om te vechten ** bericht wordt gecontroleerd op juistheid **

    – laat sowieso je kalium controleren –

  6. Heel veel sterkte meis. Met braken kom je geen stap verder meid. Goed dat je de motivatie weer een beetje hebt gevonden. Zet hem op meis. Je kan het!

  7. Ik herken me heel erg in dit verhaal. Ik braak niet, maar ik val periodes ook erg af, en honger me zelf echt uit. elke keer kom ik weer tot besef dat ik niet goed bezig ben en probeer het weer op te pakken, maar iedere keer weer het schuldgevoel als ik weer op redelijk gewicht zit, en het begint dan weer van voor af aan. ik vergelijk mij ook met mensen die dunner zijn dan mij , en deze mensen zie ik ook overal!! hierdoor motiveert het me alleen maar maar!! maar hulp zoeken durf ik niet, bang dat ik denk ik geconfronteerd wordt met het gene waar ik mee bezig ben. ik vind het ontzettend dapper van je dat je er nu aan werk !! Ga vooral door!! Succes en zet hem op!! weet zeker dat je het kan!
    Liefs.

  8. Een moeilijk verhaal meis. =( Maar super knap dat je het hier verteld. En ik vind het dapper dat je steeds toch weer die kalium omhoog probeert te krijgen.
    Hou vol, ook jij kan er vanaf komen!
    Liefs en knuffs

  9. Respect voor jou, meid. Bedankt dat je je verhaal met ons wilt delen.
    Stay strong xxx

  10. Dank jullie wel voor de bemoedigende reacties!

    @muisje88 (en aan iedereen die braakt/heeft gebraakt of laxeermiddelen (heeft) geslikt):
    Het kan nooit kwaad om je bloed te laten controleren. Dus doe dat als de kans bestaat dat je kaliumgehalte (te) laag is! Zoals bij mij gebleken is, merk je soms nauwelijks dat er wat mis is.

  11. Knap dat je dit beschrijft. Het geeft aan hoe krachtig je bent!
    Ik herken veel in je verhaal, blijf doorzetten!
    x

  12. Wow, ik moest wel even slikken bij je verhaal. Ontzettend herkenbaar. Misschien moet ik mijn bloed ook maar eens laten testen… Of nog beter; misschien moet ik niet meer overgeven.
    Bedankt in ieder geval. Erg inspirerend!

  13. ik vind het geweldig wat je doet.
    blijven doorgaan, het geeft echt resultaat.
    ik spreek uit ervaring, je wordt echt veel en veel gelukkiger.

  14. Hee meid,

    Dapper dat je dit verhaal erop plaatst ik herken me er zelf heel erg in terug.
    Ben bang dat ik ook een kalium tekort heb.Ik ben nu een tijdje normaler aan het leven en heb minder eet- en braakbuien. Braken doe ik vrijwel niet meer met falen 1/2x de week. De laatste tijd ben ik echter overdag duizelig/licht in mijn hoofd hoewel ik net normaal gegeten heb.
    Weet jij hoe dit komt?

  15. Hi, ben blij dat ik naar velen verhalen heb geluisterd.
    Ik vind je erg dapper. Maar ik zit nog niet in een stadium om hulp te zoeken.
    Hoop wel dat ik het eindelijk een keer kunt gaan doen.
    Ik heb boulimia en anorexia nervosa. Ik heb dit sinds mijn 20 ste ben nu 37.
    Als ik nu geen hulp zoekt dan weet ik niet of ik nog veder wilt.

  16. Ik denk dat ik ook eens de stap moet zetten om mijn bloed te laten controleren.

    Raisa, slikte je bepaalde tabletten om je kalium te verhogen of ging die op natuurlijke wijze weer omhoog door niet te braken?

    Liefs.

  17. Zo eng, ik las de dag voor mijn ziekenhuis opname nog deze blog, en dacht ‘zo ver komt het nooit bij mij.’ En nu lig ik in het ziekenhuis. Nooit gedacht dat Kalium zo belangrijk zou zijn voor een mens, levensbelangrijk zelfs!

  18. Ook voor mij helaas herkenbaar. Ook dat je oprecht denkt dat het jou niet zou gebeuren. En dan gebeurt het tóch.

  19. zit in hetzelfde parket en dat is in principe al jaren ik ben ongeveer 1.60 en weeg momenteel 41 kilo wat vooral mij enorm stoort momenteel zit ik een dusdanige cirkel dat ik van mezelf eigenlijk niets meer binnen mag houden dus krijg dat niet doorbroken. Toevallig schrijf ik dit omdat ook ik me laat opnemen om hier iets aan te doen omdat ik nu al twee keer met een ernstig kalium en nu ook natriumtekort ben vervoerd naar het ziekenhuis en dit desondanks niet onder controle krijg.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *