Someday …
I’ll eat breakfast.
I’ll keep a job for more than 3 weeks.
I’ll have a boyfriend for more than 10 days.
I’ll love someone.
I’ll travel wherever I want.
I’ll make my family proud.
I’ll make a movie that changes lives.
“Er was geen eten in huis” vertelt Andrew terwijl hij naar rechts kijkt en zijn ogen zich vullen met tranen. “Als ik uit ging met vrienden konden we geen eten meenemen en iets laten staan voor de volgende ochtend, want dan zou alles opgegeten zijn”
“Op een bepaald moment was het zo erg, dat ik midden in de nacht, het vroor, uit mijn raam keek en Melissa buiten zag staan terwijl ze druk zoekend met haar handen door het afval ging. Ik ging naar buiten en riep haar, de manier waarop ze toen naar me keek was zo leeg, zo… als een beest dat midden op de weg verlamt van schrik door de koplampen van een auto. Maar zelfs dat verwoord niet exact hoe het werkelijk was…”, aldus Andrew, Melissa’s broer.
Bovenstaande is voor iedereen een zware scene om naar te kijken. Maar nog het meest zwaar voor de producent van de film, Melissa’s moeder. Judy Avrin besloot een documentaire te maken over het leven en met name de dood van haar dochter. Melissa overleed 6 mei 2009 als gevolg van een hartaanval, veroorzaakt door complicaties van haar eetstoornis, boulimia. Enkele dagen ervoor hoorde ze dat ze was toegelaten tot “Emerson College”. De officiele brief over de toelating arriveerde een week na haar overleden. De brief is nog steeds ongeopend.
Melissa is geboren op 21 december 1989. Ze was een vrolijk, klein meisje. Melissa presteerde goed op school, haalde hoge cijfers. Rond haar 13de veranderde ze. Haar stemming werd depressiever, ze wilde niet meer naar school. Ze kreeg maagproblemen, en last van obstipatie. Haar moeder nam haar mee naar een dokter, die aangaf dat melissa waarschijnlijk kampte met een eetstoornis.
“Ik reageerde op de manier zoals veel ouders reageren: Dat is niet mogelijk” aldus de moeder van Melissa. “We zijn niet meer teruggegaan naar die dokter.”
In de eerste fases zag haar moeder niet dat er iets gaande was. Dit kwam mede doordat Melissa geen ondergewicht had en doordat ze niet wilde zien dat er een probleem was. Maar na een tijd gebeurden er steeds meer dingen waardoor “ontkennen” onmogelijk werd. Ijs verdween uit de vriezer, hele dozen koekjes misten in de kast, lege pizzadozen lagen in de container, doosjes met uitgespuugd voedsel werden aangetroffen….
Moeder Avrin zette sloten op de koelkast en diepvries en liet geen geld in het huis liggen. “Melissa at alles wat niet “vast zat” als ze een eetbui had. Zelfs een hele doos eieren moest eraan geloven.”
Uiteindelijk kreeg melissa, tegen haal zin in, professionele hulp. Bij haar derde opname, begon haar vader “eindelijk” te begrijpen wat de boulimia van zijn dochter inhield: “Dit is bijna zoiets als een heroine verslaving”.
De film, genaamd “Someday melissa” is op moment nog in de montage-fase, maar een trailer is reeds beschikbaar:
Ik hoop van harte dat we deze documentaire ook over een tijdje in Nederland kunnen zien, desnoods via Youtube. Het wordt tijd dat er in Nederland meer aandacht komt voor Boulimia, voor andere eetstoornissen dan enkel anorexia!
Vertaald vanuit NewYork Times
Geef een reactie