Het is zo bizar eigenlijk dat we onszelf niet ‘ernstig’ genoeg vinden, dat we onszelf niet serieus nemen. Dat we iedereen om ons heen erger vinden dan onszelf. Dat we zelf op deze ongezonde manier maar door blijven gaan, maar tegen anderen zeggen we dat ze moeten stoppen, dat ze echt wat meer moeten eten, dat ze op zichzelf moeten passen en dat je je zorgen maakt… Tegelijkertijd doen we zelf precies het omgekeerde, want ja, je vindt jezelf niet ernstig genoeg, niet zo ziek als die anderen. Of je vindt dat je geen echte eetstoornis hebt.
Zegt het feit dat we in therapie zitten of moeten, om van onze eetstoornis af te komen al niet genoeg? Het feit dat we hulp van professionals nodig hebben om ons leven weer terug te krijgen. Zegt dat dan al niet genoeg?
Wat willen we nou eigenlijk? Willen we nou eerst onszelf nog dieper in die put gooien om er uiteindelijk weer uit te komen? Om maar aan anderen te kunnen laten zien dat je WEL een echte eetstoornis hebben (gehad)? Dat anderen kunnen zien van hoe ver weg jij wel niet bent gekomen, want als je een sonde hebt gehad, ja dat biedt status…! Willen we zo diep zinken? Of worden we gestimuleerd door deze hele community, de instagram recovery wereld om het dieptepunt te raken? Vinden we onszelf dan wel ernstig genoeg? Hebben we dan wel een ‘echte eetstoornis’?
Bizar. Het is bizar hoe ons brein ons dit aanpraat. Het is bizar dat mensen zulke vreselijke psychische ziektes kunnen krijgen en hoe ver dat wel niet kan doorslaan. Het kan je dood worden. ‘Maar nee hoor, dat gebeurt bij mij echt niet!’ Zeg je dan vol overtuiging. Terwijl we weten dat er miljoenen mensen jaarlijks, over de hele wereld, overlijden aan psychische ziektes. Maar nee, mij gebeurt dat ECHT niet hoor…
Geef een reactie