PAAZhazen met een EETstoornis

Wat is de tijd snel gegaan. Ik heb het idee dat de pepernoten nog maar nét uit de winkels zijn. Het is alweer bijna Pasen. Dat betekent overal paaseieren én het bekende paasontbijt. De supermarkten promoten in ieder folder weer de meest overheerlijke producten voor dit ontbijt. Van kaneelbroodjes en gekleurde eieren tot aan boter en kaas in paashaasvorm. Heerlijk om al die folder door te kijken. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Nou ja… niet letterlijk natuurlijk. Een paasontbijt als je lijdt aan een eetstoornis is niet voor de poes. Nee, bij de konijnen af. Dat is gewoonweg niet makkelijk. Misschien verlang je wel naar al die overheerlijke producten, maar mag je er maar heel beperkt wat van eten.

Wat je eet voelt niet goed. Je slaat erin door of je voelt je schuldig. Je voelt je dik, mislukt en lui. Tegelijkertijd wil je misschien ook gewoon gezellig doen. Familie en/of vrienden kijken uit naar een gezellig paasontbijt en dat wil jij niet verpesten. HOE DAN?! Hoe fix je dat? Hoe houd je jezelf, je eetstoornis en je familie tijdens dit ontbijt te vriend? In deze blog delen we hoe wij Pasen vieren en hoe we er vroeger mee omgingen. Wat kan helpen en hoe vinden wij Pasen?

♥ Scarlet
Vorig jaar was Pasen vrij ingewikkeld. Er zat een oorlog in mijn hoofd en hoewel ik iedere supermarkt folder had doorgespit op de meest lekkere producten, durfde ik er nauwelijks iets van te eten. Het hoogtepunt was zo ongeveer het gekookte eitje. Terwijl mijn vriendin tegenover me genoot van paasbrood met spijs, chocolade eitjes op warme bolletjes en een smoothie, was ik druk aan het rekenen wat ik wel en niet mocht eten en hoe het eventueel te compenseren was. Gezellig mens. Niet dus. Ik probeerde gezellig te doen, omdat ik het niet wilde verpesten voor haar… maar oprecht gezellig was ik natuurlijk niet. Ik was ergens anders met mijn hoofd. Ik probeerde alles te controleren, maar besefte me te weinig dat ik daarmee het enige wat belangrijk was op dat moment – gezelligheid, warmte en liefde – niet onder controle had.

Bovendien maakte het ontbijt me ergens ook verdrietig. Hoewel ik me ergens sterk (?) voelde dat ik niet al die dingen at, vond ik het ook naar dat ik mezelf niet toestond om net als mijn vriendin te genieten van het eten. Ik had zo graag ook al die producten willen eten. Ik had er zoveel zin in. Ik maakte het mezelf zo moeilijk, omdat ik te angstig was voor de gevolgen als ik het mezelf wel toe zou staan. Vreselijk ingewikkeld. Wat me in die tijd een beetje hielp is vooraf bepalen wat ik wel en niet zou gaan eten. Zo hoefde ik niet op het moment zelf met een enorme strijd in mijn hoofd te zitten. Het met iemand afspreken kan nog beter werken. Samen bepalen dat je bijvoorbeeld wél een gekookt eitje neemt en een luxe broodje, maar geen…. of …. hoeft. Ook kan het helpen om vooraf duidelijke afspraken te maken over de rest van de dag, zodat je niet te snel geneigd zal zijn om te gaan compenseren.

De komende Pasen ziet er gelukkig al een stuk anders uit dan vorig jaar. Ik ben sowieso niet meer geobsedeerd door supermarkt folders. Bizar, hoe zoiets door ondervoeding kan ontstaan! Bovendien sta ik mezelf als een stuk meer toe wat betreft eten. Ik zal misschien nog niet exact hetzelfde ontbijtje nemen als mijn vriendin, maar mijn eetstoornis zal een gezellig Paasontbijt niet meer in de weg staan.

♥ Daphne
Pasen was voor mij, net als alle andere feestdagen, altijd een feest met hele dubbele gevoelens. Ik ben altijd dol geweest op eten en ik keek altijd uit naar die gezelligheid met mijn familie, maar het zorgde ook altijd voor veel spanning en onrust in mijn hoofd. Aan tafel kon het vaak twee kanten uit gaan; of ik hield krampachtig bij wat ik at, of ik zag de paasbrunch als een voorzetje voor de eetbui die ik daarna ging hebben en die ik onder het eten stiekem al aan het plannen was. 

Er zijn jaren geweest dat ik mijzelf nog voor het paasfeest te buiten ging aan paaseieren, paashazen en verschillende paasbroden. Ik kwam met een opgezwollen hoofd en schorre stem aan tafel zitten en voelde mij vreselijk. Pasen kon er niets aan doen, maar het was voor mij altijd een extra zware test. Een extra test in zelfbeheersing en een extra gelegenheid om mij nog ongelukkiger en dikker te voelen.

Ook zijn er tijden geweest dat ik in de supermarkt wekenlang de paaseieren voorbij liep en extra streng op mijn eten lette, zodat ik tijdens het feestelijke paasontbijt misschien drie paaseieren mocht. Waarna ik mij vervolgens een week schuldig voelde en weer extra hard mijn best moest doen om mijn ouder ‘sterke’ gevoel van controle weer terug te krijgen. Ik had ongelofelijk veel zin in al die lekkere producten en ergens in mijn achterhoofd dacht ik: ‘Ooit kan ik dat eten, maar nu nog lang niet.’ 

Tegenwoordig is er nog steeds elk jaar een paasbrunch waar mijn moeder zich twee weken van te voren al op voorbereid en met de meest hippe recepten komt. De eerste week dat de paaseitjes in de winkel liggen koop ik eigenlijk meteen een zakje, want er zijn elk jaar weer zulke nieuwe interessante smaken waar ik benieuwd naar ben. Na dat zakje ben ik wel weer even voldaan tot aan het paasfeest zelf. Het is een feestje waar ik echt naar uitkijk. Ik ben nog steeds dol op eten, maar ik verheug mij elk jaar het meest op de gezelligheid, de grapjes en mijn trotse mama in de keuken. Mijn eetstoornis zit niet meer door alle gesprekken heen te tetteren aan tafel en hoewel ik toch altijd meer eet bij zo’n gelegenheid dan op andere dagen, kan ik daarna met een voldaan en gelukkig gevoel uitbuiken. Er is niets aan de hand en wat was het fijn.

♥ Lotte
Pasen heb ik eigenlijk van jongs af aan heel gezellig gevonden, doordat mijn moeder er altijd een echt feestje van maakt. Ze tuigt elk jaar een paastak op en heeft zelfs een geel servies voor de gelegenheid! Traditioneel houden we elk jaar een paasontbijt of paasbrunch op eerste paasdag. Dat vind ik heel leuk, want ik ontbijt eigenlijk bijna nooit buiten de deur of als sociale gelegenheid. Dit jaar valt mijn moeders verjaardag met Pasen, dus vieren we voor het eerst in lange tijd ietsjes anders en gaan we ‘s middags op visite.

Toen ik een eetstoornis had vond ik het idee van Pasen heel leuk: De gezelligheid, het samenzijn met de familie, maar het eten daarentegen was verschrikkelijk ingewikkeld. Met het paasontbijt leek iedereen toch net wat meer te eten dan normaal en dat begreep mijn eetstoornis niet zo goed. Daarnaast waren er nog de paaseitjes die vaak lang van te voren al in de winkels lagen en bij mij voor spanningen zorgde. Daarover heb ik afgelopen week deze blog geschreven, waarin ik bespreek wat een normale portie paaseitjes is en hoe je dat in je eetpatroon verwerkt.

Om het paasontbijt te overleven tijdens mijn eetstoornis heeft het me ontzettend geholpen om hoeveelheden aan te houden vergelijkbaar met wat ik gewoonlijk ook zou eten en dan net ietsjes meer om de eetstoornis uit te dagen. Het is normaal om met pasen iets extra’s te eten, dat zag ik immers bij de mensen om me heen en dat gunde ik mezelf dan ook. Je mag genieten van Pasen. Laat die eetstoornis de pret niet bederven, dat is het hele eieren eten!