Anorexia is een eetstoornis, dat is bekend. Wat veel mensen echter niet weten, is dat er vanuit die eetstoornis weer allerlei andere problemen kunnen ontstaan, die soms zó groot worden, dat ze een volledig eigen leven gaan leiden. Helaas kan ik ook daarover volmondig meepraten.
Het begon een jaar of tien geleden. Het ging niet zo lekker met me, ik was weer aan het afvallen. Ik had een drukke dag gehad, was weggeweest, en ging ‘s avonds nog even een boodschap doen bij de supermarkt hier in het dorp. Ik voelde me al wat zweverig toen ik van huis ging, maar ja, daar was ik inmiddels aan gewend. Liever zo flauw als een deur, dan een hap extra eten, was toen nog mijn motto. Ik ging de winkel door, pakte wat ik nodig had, en zette alles op de band bij de kassa. Tot zover niet veel aan de hand.
Maar toen werd ik opeens niet goed. Ik ging flauwvallen, ik voelde het gewoon! Raar gevoel in m’n hoofd, pudding in m’n benen, gepiep in m’n oren. Ik moest daar weg, dit ging niet goed! Ik was nog niet aan de beurt, maar heb zo m’n boodschappen op de band laten staan, en ben weggelopen. Mompelde nog wel iets van: ‘Voel me niet zo lekker, ga naar huis’, tegen de caissière. Hoe ik thuisgekomen ben weet ik niet meer, maar toen ik binnenstapte, was ik helemaal uitgeput en ontzettend geschrokken.
Tja, en toen was het kwaad geschied, want ik durfde niet meer naar die supermarkt. Ten eerste schaamde ik me tegenover de caissière, en ten tweede was ik als de dood dat het weer zou gebeuren. Ik ging die winkel dus vermijden. Ik nam de andere supermarkt, en als ik echt iets nodig had bij ‘de supermarkt waar het gebeurde’, reed ik naar een ander dorp. Dit ging eventjes goed, tot ik zo’n zelfde flauwte kreeg in een andere winkel. Ook weer bij de kassa. Ook die winkel werd op de zwarte lijst gezet, ik ging er niet meer naartoe.
Het is verbazingwekkend hoe snel zoiets zich ontwikkelt. Ik zag het gebeuren, maar kon er niets aan doen. Ik kreeg er steeds vaker last van, in steeds meer winkels. Op een gegeven moment besefte ik, dat alleen de angst om zo’n flauwte te krijgen al genoeg was om er ook daadwerkelijk eentje te krijgen. Zelfs als ik, voor mijn doen, goed at, had ik er inmiddels last van. Ik had dondersgoed door dat dit niet oké was. De paniekstoornis was een feit.
In die tijd had ik nog gesprekken met een psycholoog, en met haar heb ik dit probleem toen besproken. Ze vertelde dat als ik er vanaf wilde komen, ik die winkels absoluut niet meer mocht vermijden. Ik moest er juíst naartoe gaan, om te ervaren dat het heus wel goed zou gaan. Ik kreeg ook ademhalingsoefeningen, omdat volgens haar de paniek mede werd veroorzaakt door hyperventilatie. Toen ik dat hoorde moest ik stiekem lachen. Hyperventilatie, dat vond ik altijd zo’n vage kwaal, ze ging me toch zeker niet vertellen dat ík dat had hè? Maar ze bleek gelijk te hebben, en hyperventilatie is verre van vaag en al helemaal niet iets om (al dan niet stiekem) om te lachen. Je denkt echt dat je tegen de vlakte gaat, en in het ergste geval kun je ervan overtuigd zijn dat je doodgaat. Puur en alleen omdat je verkeerd ademhaalt.
Maar goed, mijn doel was dus gesteld; ik moest weer naar de winkel waar het allemaal begon. Ik zie me nog zitten, hier op de bank, vlak voordat ik ging. Zénuwachtig was ik, het leek verdorie wel of ik moest gaan optreden voor een volle Arena. Toen ik de winkel binnenging, was het meteen mis. Ik ging flauwvallen, ik voelde het! Iedereen zou naar me kijken, ze zouden me van de grond op moeten rapen, ik moest daar weg! Maar de woorden van de psycholoog klonken ergens in mijn paniekerige achterhoofd: ‘Als je vlucht, durf je nooit meer’. Vluchten ja, dat was het goede woord, dát was wat ik wilde.
Maar ik deed het niet. Ik bleef.
En dat was de eerste stap in mijn gevecht tegen de paniek. Ik ben gebleven, en heb het overleefd. Toen ik thuiskwam, was ik zó trots, wat een overwinning op mezelf.
Toch was de strijd toen nog lang niet gestreden. Het heeft me jaren gekost om dit probleem de baas te worden. Een gevecht naast de dagelijkse worsteling met het eten en minstens net zo zwaar. Ik ben nooit meer weggelopen uit een winkel, maar heb wel heel wat angstige momenten gehad. En altijd bij die verrekte kassa, want zodra ik daar stond had ik het gevoel ‘niet meer weg te kunnen’, en dat was zo beangstigend.
Tot op de dag van vandaag heb ik er nog weleens last van. Alleen heb ik het nu veel beter onder controle. De ademhalingsoefeningen helpen feilloos, en omdat ik me lichamelijk beter voel doordat ik wat ben aangekomen, ben ik minder bang dat ik ‘niet goed’ zal worden.
Ik moet zeggen dat ik dit gevecht bijna zwaarder en moeilijker heb gevonden dan de strijd die ik nu nog altijd lever tegen de anorexia. Tijdens zo’n aanval van paniek heb je het gevoel niet meer te kunnen vertrouwen op jezelf. Je denkt dat je lichaam je in de steek laat, maar in feite is het je eigen geest die je dat wijsmaakt.
Dat is wat een eetstoornis óók met je kan doen.
Geef een reactie