Paniek en een eetstoornis

Anorexia is een eetstoornis, dat is bekend. Wat veel mensen echter niet weten, is dat er vanuit die eetstoornis weer allerlei andere problemen kunnen ontstaan, die soms zó groot worden, dat ze een volledig eigen leven gaan leiden. Helaas kan ik ook daarover volmondig meepraten.

Het begon een jaar of tien geleden. Het ging niet zo lekker met me, ik was weer aan het afvallen. Ik had een drukke dag gehad, was weggeweest, en ging ‘s avonds nog even een boodschap doen bij de supermarkt hier in het dorp. Ik voelde me al wat zweverig toen ik van huis ging, maar ja, daar was ik inmiddels aan gewend. Liever zo flauw als een deur, dan een hap extra eten, was toen nog mijn motto. Ik ging de winkel door, pakte wat ik nodig had, en zette alles op de band bij de kassa. Tot zover niet veel aan de hand.

bron foto

Maar toen werd ik opeens niet goed. Ik ging flauwvallen, ik voelde het gewoon! Raar gevoel in m’n hoofd, pudding in m’n benen, gepiep in m’n oren. Ik moest daar weg, dit ging niet goed! Ik was nog niet aan de beurt, maar heb zo m’n boodschappen op de band laten staan, en ben weggelopen. Mompelde nog wel iets van: ‘Voel me niet zo lekker, ga naar huis’, tegen de caissière. Hoe ik thuisgekomen ben weet ik niet meer, maar toen ik binnenstapte, was ik helemaal uitgeput en ontzettend geschrokken.

Tja, en toen was het kwaad geschied, want ik durfde niet meer naar die supermarkt. Ten eerste schaamde ik me tegenover de caissière, en ten tweede was ik als de dood dat het weer zou gebeuren. Ik ging die winkel dus vermijden. Ik nam de andere supermarkt, en als ik echt iets nodig had bij ‘de supermarkt waar het gebeurde’, reed ik naar een ander dorp. Dit ging eventjes goed, tot ik zo’n zelfde flauwte kreeg in een andere winkel. Ook weer bij de kassa. Ook die winkel werd op de zwarte lijst gezet, ik ging er niet meer naartoe.

Het is verbazingwekkend hoe snel zoiets zich ontwikkelt. Ik zag het gebeuren, maar kon er niets aan doen. Ik kreeg er steeds vaker last van, in steeds meer winkels. Op een gegeven moment besefte ik, dat alleen de angst om zo’n flauwte te krijgen al genoeg was om er ook daadwerkelijk eentje te krijgen. Zelfs als ik, voor mijn doen, goed at, had ik er inmiddels last van. Ik had dondersgoed door dat dit niet oké was. De paniekstoornis was een feit.

In die tijd had ik nog gesprekken met een psycholoog, en met haar heb ik dit probleem toen besproken. Ze vertelde dat als ik er vanaf wilde komen, ik die winkels absoluut niet meer mocht vermijden. Ik moest er juíst naartoe gaan, om te ervaren dat het heus wel goed zou gaan. Ik kreeg ook ademhalingsoefeningen, omdat volgens haar de paniek mede werd veroorzaakt door hyperventilatie. Toen ik dat hoorde moest ik stiekem lachen. Hyperventilatie, dat vond ik altijd zo’n vage kwaal, ze ging me toch zeker niet vertellen dat ík dat had hè? Maar ze bleek gelijk te hebben, en hyperventilatie is verre van vaag en al helemaal niet iets om (al dan niet stiekem) om te lachen. Je denkt echt dat je tegen de vlakte gaat, en in het ergste geval kun je ervan overtuigd zijn dat je doodgaat. Puur en alleen omdat je verkeerd ademhaalt.

Maar goed, mijn doel was dus gesteld; ik moest weer naar de winkel waar het allemaal begon. Ik zie me nog zitten, hier op de bank, vlak voordat ik ging. Zénuwachtig was ik, het leek verdorie wel of ik moest gaan optreden voor een volle Arena. Toen ik de winkel binnenging, was het meteen mis. Ik ging flauwvallen, ik voelde het! Iedereen zou naar me kijken, ze zouden me van de grond op moeten rapen, ik moest daar weg! Maar de woorden van de psycholoog klonken ergens in mijn paniekerige achterhoofd: ‘Als je vlucht, durf je nooit meer’. Vluchten ja, dat was het goede woord, dát was wat ik wilde.

Maar ik deed het niet. Ik bleef.

En dat was de eerste stap in mijn gevecht tegen de paniek. Ik ben gebleven, en heb het overleefd. Toen ik thuiskwam, was ik zó trots, wat een overwinning op mezelf.

Toch was de strijd toen nog lang niet gestreden. Het heeft me jaren gekost om dit probleem de baas te worden. Een gevecht naast de dagelijkse worsteling met het eten en minstens net zo zwaar. Ik ben nooit meer weggelopen uit een winkel, maar heb wel heel wat angstige momenten gehad. En altijd bij die verrekte kassa, want zodra ik daar stond had ik het gevoel ‘niet meer weg te kunnen’, en dat was zo beangstigend.

bron foto

Tot op de dag van vandaag heb ik er nog weleens last van. Alleen heb ik het nu veel beter onder controle. De ademhalingsoefeningen helpen feilloos, en omdat ik me lichamelijk beter voel doordat ik wat ben aangekomen, ben ik minder bang dat ik ‘niet goed’ zal worden.

Ik moet zeggen dat ik dit gevecht bijna zwaarder en moeilijker heb gevonden dan de strijd die ik nu nog altijd lever tegen de anorexia. Tijdens zo’n aanval van paniek heb je het gevoel niet meer te kunnen vertrouwen op jezelf. Je denkt dat je lichaam je in de steek laat, maar in feite is het je eigen geest die je dat wijsmaakt.

Dat is wat een eetstoornis óók met je kan doen.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

12 reacties op “Paniek en een eetstoornis”

  1. Mooi geschreven!

  2. Wauw wat een verhaal, goed om ook dit kenbaar te maken. Ik heb zelf een aantal keren een paniekaanval gehad en gelukkig altijd thuis maar ook dat vond ik heel eng, het gevoel dat je dood gaat zo erg had ik het.

    Goed dat dit ook gemeld word. En goed dat je dit durft te delen met anderen. Ik was er in eerste instsntie ook niet van bewust dat deze dingen (eetstoornis en aanvallen) verband hielden met elkaar totdat ik daar tijdens mijn gesprekken op gewezen werd.

    Liefs van mij.

  3. Wat goed dat je het durft te vertellen,

    Ik heb ook paniekaanvallen, niet in de supermarkt maar als ik langs het politiebureau moet rijden waar ik was toen ik niet meer naar huis mocht ivm mishandeling… En laat dat politiebureau nou net op de weg naar de stad zijn, iedere keer als ik wil gaan shoppen kom ik daar lanks. Wat een leuke dag moet zijn begint en eindigt dus als een hel…

  4. herkenbaar zeg! Ik had het op het treinstation, de gedachte dat ik ergens ging waar ik niet direct naar huis kon, maakte me zo angstig. En altijd die angst om flauw te vallen. Die heb ik nog steeds heel erg!

  5. Mooi geschreven idd. Lijkt me erg heftig, omdat je omschrijft dat het nog erger kan voelen als de anorexia zelf. Dat omschrijft toch wel een grote angst iig. of rotvoelen. Zo kun je er idd. van alles ‘bijkrijgen’ naast je eetstoornis, wat je letterlijk overvalt of wellicht na jaren (pas) doorhebt.

  6. Heel herkenbaar.
    Ik heb hier ook heel veel last van wanneer ik het gevoel heb dat ik niet meer weg kan komen wanneer ik wil.Ook wel in andere situaties waar ik geen grip op heb.Gelukkig heb ik mijzelf geleerd om er beter mee om te gaan ,maar soms is het nog erg moeilijk.

  7. “Een gevecht naast de dagelijkse worsteling met het eten en minstens net zo zwaar. ”
    Heel naar om dit te horen. Helaas is dat ook (volgens de meeste cijfers) de werkelijkheid voor het overgrote merendeel van de mensen met een ES (twee-derde of een stuk meer) om daarnaast nóg één of meer psychiatrische diagnoses te hebben.

    Dus ik herken je strijd tegen twee dingen tegelijkertijd; zó moeilijk!!!
    Heel knap dat je zo hard geknokt hebt en nu resultaat hebt!!!!!!!!
    Dank voor je hoopgevende verhaal!

  8. @AnaMan: En als klap op de vuurpijl heb ik óók nog een autismespectrumstoornis (verhaal staat hier ook op de site).

    Bij het uitdelen van de eigenaardigheden stond ik blijkbaar vooraan 😉

  9. Heel herkenbaar jouw verhaal! En ondanks dat ik in die periode dacht ik nooit zonder paniekaanvallen (en agorafobie) zou kunnen leven en blij was met elke stap die ik zette, heb ik na 7 jaar kunnen zeggen dat ik er écht vanaf ben. Maar ja.. die strijd was heel heel intens en zwaar. En stiekem ben ik er als ik er over nadenk zo trots op dat ik nu sta waar ik sta!

  10. @Maan: agorafobie lijkt me ontzettend zwaar om te hebben. Ik ben daar ook heel bang voor geweest, ik zag het steeds meer die richting opgaan.

    Helemaal terecht dus, dat jij trots bent op jezelf. Zoiets overwinnen vind ik heel erg knap!

  11. Wat mooi geschreven

  12. Oh, dit is zó herkenbaar. Jaren terug had ik anorexia, nu sinds 3 jaar meerdere angststoornissen. Ik vond het gevecht tegen mijn eetprobleem makkelijker dan dit. Toen zat ik in de brugklas en had ik nog sociale contacten, terwijl ik door de angsten en paniekaanvallen ben gestopt met mijn opleiding en maandenlang amper nog het huis uit durfde en bijna al mijn vrienden ben kwijtgeraakt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *