Het is herfst ik heb net een nieuwe vriend waar het heel goed mee gaat en ik doe veel leuke dingen. Last van een eetstoornis heb ik al heel lang niet meer. Op die bewuste koude herfstochtend besef ik dat ik eigenlijk niet zo veel warme kleding heb. Wat ik heb, vind ik niet mooi meer. Mijn vriend, een echte shopaholic, stelt direct voor om samen de stad in te gaan en wat nieuwe truien te kopen. Ik schrik. Wat? Dat heb ik lang niet gedaan. Gek genoeg schrik ik van mijn schrikreactie. Want kleding kopen hoort erbij, iedereen doet dit, dus waarom ik eigenlijk niet? Ik wil mij niet laten kennen en stem in. Meestal als ik kleding koop heb ik echt dringend iets nodig en ga ik alleen. Zo kan ik snel weer weg, mocht ik het toch niet aankunnen. Dit klinkt wellicht heel abstract, want wat zou je niet aankunnen tijdens het winkelen?
Voor mij is dit eigenlijk heel simpel. Ik kan, zolang ik mezelf ken, niet goed tegen drukte. Vooral plekken met veel onbekende mensen vermijd ik liever. Een grote winkel hoort hier ook bij. In de loop der tijd heb ik hier wel wat trucjes voor gevonden mocht het te beklemmend voelen. Als ik de intentie heb om wel echt iets te kopen, loop ik even een pashokje in. Hier kan ik even tot mezelf komen, even ademen en realiseren dat alles goed is. Ik ben er nog, ik adem, ik doe het goed, alles is oke. Voorheen vond ik pashokjes vreselijk. De spiegels lieten mij van alles zien, vooral alles wat ik niet wilde zien. Gelukkig ben ik hier overheen en kan ik rustig in de spiegel kijken zonder nare gedachtes. Tijdens mijn eerdere opname heb ik veel gehad aan PMT, lichaamsbeleving. Hier leerde ik dat ik mijn lichaam anders zag en ervaarde dan de werkelijkheid was.
Na een paar keer rustig ademhalen, ben ik gekalmeerd en kan ik rustig wat dingen gaan passen. Tenminste, …zo gaat het als ik alleen ben. Die middag liepen wij samen een winkel in. Een winkel waar ik nooit kwam. Dit voelde voor mij meteen onveilig. Ook al vind ik het leuk, ik merk dat ik mij niet op mijn gemak voel. Het stoort mij dat ik hier last van heb en dat dit gevoel in de weg zit. Ik wil gewoon kunnen genieten. Na een paar rondjes door de winkel gelopen te hebben, liep ik met mijn vriend naar de paskamer. Een medewerker nam mijn kleding aan. Dit vind ik vaak heel lastig. Ik wil het liefst meteen door, passen en weer weg, zonder dat ik nog een gesprekje aan moet knopen.
Dan het passen. Het is schijnbaar normaal om te laten zien hoe iets staat als je met iemand samen winkelt. Dat wist ik niet. Ik had al twee truien aan en uit getrokken, toen mijn vriend riep hoe het stond en of hij het kon zien. Hmmmm. Toch die eerste trui maar weer aan. Nerveus liep ik het pashokje uit. Naast positief commentaar van mijn vriend, bemoeide ook de medewerker zich met mijn trui. Dat hij goed afsloot en de kleur goed bij mijn ogen paste. In plaats van dat ik mij gevleid voelde, voelde ik mij opgelaten…
Maar waarom? Ik hoorde alleen maar lieve woorden, …en ik wilde alleen maar naar huis. Dit ging drie truien zo door. Met elke trui werd ik stiller en mijn vriend merkte dit. Bij trui 4 pakte hij me vast en vroeg mij of ik ergens wat wilde gaan drinken. Ik knikte. De man die daar werkte, echt een hele leuke jongen bleek achteraf, heeft alles opgeruimd. Ik denk dat hij ook wel merkte dat dit voor mij spannend was.
De weg naar het cafeetje was ik heel stil. Mijn hoofd was echter heel druk. Ik probeerde de negatieve gedachtes te weerleggen, maar dit lukte niet zo goed. Het nare gevoel bleef. Toen we eenmaal aan de koffie zaten kon ik vertellen wat er gebeurde en waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Dit is vaak iets wat ik eng vind om te vertellen, omdat ik bang ben dat anderen het niet begrijpen. Dat was ook het geval, mijn vriend begreep het niet. Maar dat is oke, hij reageerde heel lief en vond het rot dat ik hier mee zat, ookal begreep hij het niet. We hebben gepraat wat mij misschien zou kunnen helpen, ook al wist ik dat op dat moment niet echt. Ik denk dat het voldoende was dat anderen weten dat ik mij niet helemaal lekker voel op zo’n moment, en dat dat goed is.
Na een uurtje zijn we terug gegaan. Dezelfde jongen stond nog bij de paskamers, en dat vond ik eigenlijk heel prettig. Uiteindelijk heb ik twee truien gekocht én er eentje gekregen van mijn vriend.
Nu ik dit zo typ voel ik me vooral heel suf, ookal weet ik dat dit echt paniek was wat ik toen ervaarde. Ik denk dat dit even nodig is geweest om die paniek te erkennen en dit ook te accepteren en zo verder te kunnen gaan. Ik ben blij dat ik, misschien een beetje te laat, aan heb kunnen geven wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik hoef het niet alleen te doen. Ik ben niet gek als ik dit voel, het is oke. Waarom ik mij toen zo rot voelde is denk ik omdat ik geen momentje voor mijzelf kon pakken om even bij te komen. Waar ik voorheen de paskamers gebruikte, werd er hier nu iets van mij gevraagd, waardoor ik niet even rustig kon ademen. Wat ik achteraf beter had kunnen aangeven.
Nu gaat het met winkelen gelukkig heel goed! De desbetreffende winkel is gek genoeg mijn favoriete winkel geworden. Ik ken nu meerdere mensen die er werken en dat is fijn en gezellig. Ik koop kleren, omdat ik ze mooi vind, niet meer omdat ik dringend kleren nodig heb. Dit is best een opluchting. Ik doe weer iets voor mijzelf, omdat ik dat wil.
Wat mij vooral geholpen heeft, is naast het uitspreken, accepteren dat ik mij zo voel, en dat daar niks mis mee is. Dat gevoel komt ergens vandaan. Bij mij had het veel te maken met mijn eetstoornis. In die tijd voelde ik mij niet mooi. Ik deed hier ook geen moeite voor. Het maakte me niet meer uit. Ik kan nu echt genieten van mijzelf opmaken en me mooi aankleden. Ik kan mijzelf nu ook oprecht mooi voelen.
Geef een reactie