I want a perfect body, I want….

Door Michelle (24 oktober te gast in Rondom tien)

Zoals veel andere meisjes weet ik niet precies wanneer mijn eetstoornis begonnen is. Wel ben ik altijd heel erg onzeker over mijn uiterlijk geweest. Ik vond mezelf altijd iets té dik (al had ik gewoon een bmi van 19) en ik was altijd bang om aan te komen.

Hierdoor bewoog ik altijd al iets meer dan het gemiddelde. Op een bepaald moment zei mijn moeder dat ik misschien een beetje was aangekomen. Dat was voor mij NOT DONE… en dus werd ik nog onzekerder….

Ik weet nog wel, dat ik een jaar of 7 was en dat ik mezelf ging wegen (heb ik trouwens altijd al elke dag gedaan) ik was een kilo aangekomen! En ik vond het zo erg! En ik denk dat dit soort dingen wel hebben mee geholpen aan mijn Eetstoornis. Een aantal jaren later, op mijn 13de zag ik een programma over anorexia, het ging mede over pro-ana sites, ik zelf was daar wel in geïnteresseerd, hoe het daar eigenlijk aan toe ging en besloot een kijkje te nemen, zonder enige intentie om er verder mee te gaan. ###

Alleen kwam al snel van het een het ander en ik begon dus ook te geloven wat er stond, ik dacht echt dat ik onwijs dik, vet en vadsig was, al viel dit best wel mee, ik had gewoon een super gezond gewicht.

In de tijden erna is alles met ups en downs gegaan, eerst verloor ik 14 kilo en dan kwam ik er weer 15 aan en ging er weer 13 af, ik bleef kampen met mijn gewicht. Tegen die tijd had ik zelf ook wel door dat het niet meer gezond was en ik was ook helemaal op. Ik at bijna niks, had wel vreetbuien maar braakten dit uit en slikte appelazijn en chroompillen. (dit helpt 0,000001% bij afvallen).

Mijn favoriete zin in die tijd was:

I don’t care if it hurts, I want to have control, I want a perfect body, I want a perfect soul

Toen ik het mijn ouders ging vertellen samen met mijn mentrix, hadden we alleen maar verteld dat ik depressief was en dat ik daarvoor waarschijnlijk naar BAVO/lucertis moest gaan, natuurlijk was er veel meer aan de hand, maar hé, het is een begin.

Bij BAVO/lucertis ging ook niet alles van z’n leien dakje, maar ik besloot daar wel om alles te vertellen, jammer genoeg kreeg ik daar ook te horen dat mijn ouders dan ook alles hierover te horen kregen! Ik was als de dood!

Ik wilde niet dat mijn ouders dit wisten. Na de laatste intake kwam het gezamenlijke gesprek, waar mijn ouders het toen ook te horen kregen, ze schrokken heel erg, maar dat is wel normaal. Ik kreeg de stempel van Anorexia Nervosa en ging in therapie.

Jammer genoeg hadden mijn ouders niet veel verstand van AN en lieten mij mijn gang gaan met eten, in die tijd ben ik het meeste afgevallen, omdat ik kon doen en laten wat ik wilde. Dit was ongeveer 8 maanden geleden.

Nu heb ik een nieuwe behandeling, ik zit nog steeds bij BAVO/lucertis en ik ga een cursus eetstoornissen doen, met deze cursus wordt je verder geholpen naar een andere behandeling en ik heb al besloten dat ik de deeltijd in wil gaan.

Met het eten gaat het nog steeds niet zo lekker, ik blijf aankomen en afvallen, ik probeer beter te eten, maar als ik dan zie dat ik ben aangekomen, word ik bang en val weer af. Het blijft een strijd in mijn hoofd en het is nog altijd moeilijk.

Ik wil alleen zeggen, hoe onschuldig pro-ana ook lijkt op het eerste gezicht, al wil je alleen maar 2 of 3 kilo afvallen, begin er alsjeblieft nooit mee.

Dit was ook mijn idee en ik sloeg erin door, ik wil dat niemand anders door zo’n Hell als de mijne hoeft te gaan, of die van iemand anders wie weet hoe een eetstoornis is en wat het met iemand kan doen.