Brussel 2017 – Hier sta ik dan. 25 jaar, een levenslustige meid met mooi afgeronde studies, carrièremogelijkheden om de hoek en al twee jaar een topper van een vriend. Een mengelmoes leefbare chaos, humor, creativiteit en sociaal engagement. Toch hapert er iets in deze mooie CV.
Voeg aan dit perfecte plaatje een eetstoornis toe en haal je zielige grijns maar boven. Jep, weer zo eentje… Diezelfde meid krijgt al twee jaar geen hap meer door haar keel als ze in gezelschap is van anderen. Ik ben die vriendin die steeds last-minute afspraken aflast, niet komt opdagen of gewoon niet antwoord. Voor een master in vriendschapsverwaarlozing, vertrouwensschending of verzamelen van zielige blikken moet je bij mij zijn.
Langzaam sterf ik lichamelijk en mentaal uit. Ik word dat ene meisje dat al zo lang tegen een eetstoornis vecht, dat mensen vergeten dat het ooit anders was. Ieder van ons heeft zijn demonen en voert een eigen strijd. Hulp aanvaarden omdat je die strijd zelf niet aankan, is het moeilijkste dat er bestaat. Want wie gelooft je nou als je vertelt dat je na al die tijd je nog steeds schuldig voelt over elke afgelaste afspraak, elke teleurgestelde blik en elke verwaarloosde vriendschap. Ik heb lijstjes van hier tot in Madagaskar…
Als je geluk hebt, vang je in mijn blik af en toe een straal van warmte en liefde. Vang deze op, hou er aan vast. Want ik vecht. Ik kom terug. Na veel vallen wordt het eens tijd om op te staan. Het kan. Met de juiste hulp kan alles.
Voor jou Nanny. Voor jou zal ik vechten.
Geef een reactie