Het is bij mij niet zo dat ik een hele fijne jeugd heb gehad, dat er nooit problemen waren en dat ik er pas na heel veel therapie achter kwam waardoor ik een eetstoornis heb kunnen ontwikkelen. Dat de oorzaak in mijn vroege jeugd ligt is wel duidelijk; ik ben op mijn 6e uit huis geplaatst en kwam terecht in een pleeggezin. Hoeveel ik als klein meisje ook mijn best deed om iedereen tevreden en vrolijk te houden, ik werd samen met mijn broertje uit huis gehaald om nooit meer thuis te kunnen wonen.
Mijn moeder heeft borderline en mijn vader heeft zware dyslexie, zo ernstig dat hij nu praktisch analfabeet is. Toen ik 5 was zijn zij gescheiden; dit en alle voorafgaande ruzies zijn niet aan mij voorbij gegaan. Nadat mijn moeder, mijn drie jaar jongere broertje en ik een tijdje in een blijf-van-mijn-lijf huis hebben gezeten, gingen we weer terug naar huis. Dit ging echter helemaal niet goed; mijn moeder moest voor haar stoornis vaak worden opgenomen en mijn vader was niet in staat te helpen.
Ik weet nog goed dat we die avond spruitjes aten, die lust ik nu trouwens nog steeds niet, toen een vreemde meneer (iemand van pleegzorg of de kinderbescherming) mij en mijn broertje meenam naar vreemde mensen; hier moesten we even logeren, want ‘mama was moe en kon even niet voor ons zorgen’. De 6 geplande weken werden echter 10 lange maanden. Hierna mochten we nog niet naar huis, we gingen naar een nieuwe papa en mama. Uiteindelijk werd dit tweede gezin onze permanente thuis. Hier zouden wij blijven tot onze 18e verjaardag.
Bij deze mensen kwam ik wonen toen ik in groep drie zat. Al snel werden zij papa en mama, naast mijn echte papa en mama. Al vanaf het begin hebben we het positieve ervan in gezien; met dubbele papa’s en mama’s krijg je ook dubbele cadeautjes als je jarig bent enzo. Die manier van denken heeft mij heel positief gemaakt over de situatie. Ook later nog; als iemand mij vroeg naar mijn thuissituatie was ik daar heel open over en benadrukte ik dat ik zonder de fijne thuisbasis die ik nu had nooit zo ver had kunnen komen als nu. Ik had namelijk lieve vriendinnetjes, deed het goed op school, kon het gymnasium afronden en heb in november zelfs mijn bachelor aan de universiteit afgerond.
Toch is deze geschiedenis mij niet in de koude kleren gaan zitten. Ik was geworden tot een binnenvetter, een meisje dat altijd deed wat anderen wilden en als de dood was (en is) voor ruzie en boze mensen. Ik wilde alles perfect doen; op school, mensen blij maken en vooral niet zeuren. Alles moest perfect. Niemand mocht zich zorgen maken om mij.
Ik was helaas nooit perfect genoeg voor mezelf. Rond mijn 13e hoopte ik dat stoppen met snoepen mij gezonder en beter, perfecter zouden maken. De problemen met eten waren soms zichtbaar, maar speelden de eerste jaren vooral in mijn hoofd. Ik was heel streng voor mezelf, maar minder eten en afvallen kon ik niet. Uiteindelijk kwam het er wel op neer dat ik minder aankwam dan een gezond groeiend meisje van 13 jaar. In klas 5 van het VWO zat ik echter diep in mijn eetstoornis; ik hield allerlei lijstjes bij, telde elke calorie, was begonnen met laxeren, had pro-ana ontdekt en braakte regelmatig.
Mijn beste vriendinnetje maakte zich, zonder dat ik dat zag, enorme zorgen, zij zag wel hoe dun ik was. Ik niet, ik werd in mijn ogen dikker en lelijker. Ik voelde me mislukt. Mijn vriendinnetje heeft een vertrouwenspersoon op school verteld van haar zorgen en zo is het balletje een beetje aan het rollen geslagen. Na een paar weken heb ik een brief aan mijn pleegouders geschreven en hun verteld dat het helemaal niet goed met me ging. Dat ik bang was dat ik een eetstoornis had, maar dat ik me met die gedachte ook een ontzettende aansteller voelde.
Mijn pleegouders, voor mij ‘papa en mama’, reageerden heel lief; ook zij hadden het al door maar omdat ik zo gesloten was, was erover praten niet mogelijk. Na die brief is direct actie ondernomen; ik ging naar een psycholoog. Maar toen dat besloten was, wilde ik helemaal niet meer! Ik wilde niet geholpen worden, ik wilde dun, ik wilde perfect en door af te vallen kon ik dat worden, dat wist ik zeker! Ik weet nog dat ik in de auto naar de eerste afspraak bijna in staat was om uit de rijdende auto te springen. Toch ben ik gegaan, want ergens wist ik dat het niet goed was, al die boze stemmen. Ik heb een jaar ambulante therapie gevolgd, dit heeft mij wel aan het eten geholpen, maar alles wat erachter schuil ging, werd nauwelijks behandeld. Ik voelde me niet begrepen door deze dokter die niet eens wist wat ik doormaakte. Toen ik klaar was met therapie leek het goed met me te gaan, maar de eetstoornis gedachten waren nog lang niet weg, misschien waren ze zelfs nog wel gemener en overtuigender.
Toch ging ik studeren, Dierwetenschappen in Wageningen. Het ging heel goed, ik haalde goede cijfers. Vrienden maken vond ik lastig, ik was super onzeker. Toch ontmoette ik aan het eind van mijn 1e jaar mijn vriend, een slimme boerenzoon die mij een ook nog eens knap vond. Maar ook een jongen die vond dat psychologische stoornissen verzinsels waren. Hij vond mij leuk omdat ik niet zeurde; ik was een slimme en zorgeloze meid. Zo kwam ik dus over. Ik dacht dat het snel over zou zijn tussen ons, ik had immers een rotjeugd gehad wat soms nog lastig was en ik zeurde nog altijd met eten… Bovendien zag hij niet hoe lelijk ik was. Toch bleef het goed gaan en na een tijdje durfde ik hem meer van mijn ‘mindere’ kanten te vertellen. Ik wist zeker dat hij daardoor geen behoefte meer had naar een relatie met mij; niets is minder waar. Hij steunt mij door en door. We zijn nog altijd samen en trouwende broers, zussen en vrienden werken behoorlijk aanstekelijk… 😉
Mijn Bachelor ging qua cijfers erg goed. Met mijzelf en het eten ging het met pieken en dalen, maar de dalen werden meer. Ik probeerde zelf om me goed te voelen, maar ik gleed toch weer dieper in de eetstoornis.
Afgelopen april was een aanranding op de terugweg van mijn bijbaantje naar huis de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was echt mijn best aan het doen, maar het lukte me niet meer. In korte tijd viel ik snel af, de eetstoornis slokte me op. Toch begon ik me ook te realiseren dat ik dit niet wilde. Ik wil niet eeuwig een eetstoornis hebben, ook niet een beetje. Ik wil blij! Ik wil plezier maken! Ik wil tevreden zijn met wat ik doe en wie ik ben!
Daarom ben ik in juni in therapie gegaan bij Human Concern. Elke week heb ik een afspraak en sinds september loop ik ook bij een diëtiste. Ik vind het ontzettend fijn dat de psychologe een ervaringsdeskundige is. Zij begrijpt mij, veroordeelt mij nooit en weet dat de eetstoornis een symptoom is van de onderliggende problemen. Die zijn we aan het aanpakken. Samen met haar en met mijn pleegouders (ja zelfs nu op mijn 21e zijn zij nog ‘papa en mama’ en dat zullen ze altijd blijven) heb ik het veel over vroeger gehad. Alle verslagen van pleegzorg zijn door geploeterd en ik begon in te zien; de scheiding, uit huis geplaatst worden, altijd willen pleasen en bang zijn voor ruzie… Het is allemaal niet mijn schuld! Ik kan er niets aan doen. Ik leer dat ik verdrietig mag zijn over wat er is gebeurd en dat het heel erg is, hoe goed ik ook terecht gekomen ben. Hoe raar het ook klinkt, ik leer om zelfmedelijden te hebben.
Eerst moest het nog slechter gaan, ik weet nog goed hoe kapot ik me schrok toen mijn haar met plukken tegelijk uitviel, maar mijn motivatie was groter dan ooit; ik wilde beter, voor goed! Dat ik het zelf wil, helpt mij nog het meest. Mijn eerste uitdaging was een reis door Zuid Afrika in augustus, waar ik al het hele jaar naar uit keek. Een gezond gewicht en vooral een betere conditie was hiervoor nodig, aangezien het een hele actieve vakantie zou worden. Het was vechten en veel huilen, maar ik kon gaan en heb de vakantie van mijn leven gehad!
Nu ik aan mijn Master begonnen ben merk ik hoeveel de therapie van mij vraagt. Ik had niet gedacht dat het nodig was om school op een laag pitje te zetten, omdat ik ook zonder hulp een eetstoornis en een opleiding kon ‘combineren’. Nu is dat heel moeilijk, ik doe dan ook even rustiger aan en ga halve dagen naar school. Ik geef mezelf heel veel tijd om mijzelf te leren kennen, te accepteren en om ooit van mezelf te gaan houden. Hierbij heb ik heel veel steun aan mijn super lieve vriend die me troost als ik verdrietig ben en me steunt als ik het moeilijk heb en de liefste pleegouders die ik me maar kan wensen en natuurlijk een paar echte vriendinnen. Mijn gezondheid is alweer een stuk beter, de strijd in mijn hoofd is nog altijd gaande, maar ik ben er 100% zeker van dat ik helemaal ga winnen en voluit kan genieten van mijn lijf, mijn leven en alles wat ik te bieden heb.
Ik ben al heel proud met de vooruitgang die ik heb geboekt, nu ben ik aan het leren om te voelen en te geloven dat; I am proud to be me!
Geef een reactie