Zoals jullie misschien wel weten ben ik onlangs een paar weken op reis gegaan naar de Himalaya in Nepal. Daarom leek het mij leuk om in plaats van een plog een blog te schrijven over mijn vakantie en hoe dat was. Het was een heel bijzondere ervaring en ik heb onwijs veel in m’n persoonlijke dagboekje geschreven. Het was dus best wel even een klus om daar een enigszins korte en bondige blog van te maken, maar volgens mij is het wel gelukt! Ik hoop jullie het leuk vinden om te zien en te lezen.
Als je m’n plogs en vlogs van de afgelopen tijd hebt gelezen en gezien zal je misschien wel meegekregen hebben dat ik erg veel bezig was met de reis die ik ging maken. Het was de eerste keer dat ik langer dan anderhalve week weg ging, de eerste keer buiten Europa, de eerste keer zonder bekenden, de eerste keer dat ik zó veel zou lopen en de eerste keer in de hoge bergen. Een hoop eerste keren en dat deed behoorlijk wat met me.
Ik was echt extreem zenuwachtig voor deze reis. Mijn eetstoornis heb ik niet meer nodig, maar ik ben en blijf een gevoelig persoon en heb zo mijn onzekerheden. Ik was heel erg bang dat ik misschien niet in de groep zou passen, gezien iedereen het dubbele van mijn leeftijd was of ouder. Ook maakte ik me erg druk om het feit dat ik best een beetje hoogtevrees heb. Wie gaat er nou in de bergen wandelen met hoogtevrees?!
Ik was bang dat ik ziek zou worden, dat ik pijn zou hebben, dat ik het zwaar zou vinden. Ik was bang dat ik heimwee zou hebben en ik was bang dat het toch wel ietwat zweverige en confronterende concept van de bezinningstocht van ITIP me toch niet helemaal zou liggen. Dat het lopen en leven in stilte me zou overvallen en dat ik zou verlangen naar m’n eigen, warme bedje.
Met een brok in m’n keel ging ik onderweg naar het vliegveld, maar zodra ik voorbij de incheckbalie was leek alle spanning van me af te vallen. Ik was nu echt begonnen en ik zou wel zien. Ja, dit voelde goed! Ik liet me meevoeren met de stroom. Het vliegtuig in, midden in de nacht overstappen in Istanbul en met de bus door de drukke straten van Kathmandu. Pff, wat een stad is dat zeg!
Auto’s rijden in twee richtingen door smalle, slecht bestraatte wegen terwijl hele legers aan motoren en voetgangers zich er kris kras doorheen wurmen. Het lijkt een hectische bedoening, maar wanneer je goed kijkt zie je dat niemand gestrest of geërgerd om zich heen kijkt. In Nederland waren mensen al lang met hun middelvingers omhoog de auto uitgestapt, maar hier lijkt niemand de plekken te zien waar je niet kan gaan, maar enkel de plekken waar je wel kan gaan.
Ik neem er een voorbeeld aan. Innerlijke rust kan blijkbaar prima samengaan met uiterlijke onrust. In een wereld die nooit stilstaat, zoals wij die kennen, is er ook ruimte om een pas op de plaats te nemen en te wachten tot er plek is om verder te gaan. Geen haast, je komt toch wel waar je heen moet. Alles is in beweging, dus het gaat toch verder.
We bleven niet lang in Kathmandu, we kwamen immers voor de bergen. Even een dagje acclimatiseren en door! Op de zonnige morgen die we in Kathmandu mochten beleven begonnen we met een meditatie op het dakterras van het hotel. Het was fijn om me even echt bewust te worden van waar ik was. Helemaal aan de andere kant van de wereld. Nederlanders zijn echte vakantiegangers en bijna al mijn vrienden lijken al verre vakantie gemaakt te hebben, maar toch: Dit is toch bijzonder! Ik wil die verwondering niet kwijtraken. We ademden de warme lucht van Kathmandu in en we werden gevraagd om even stil te staan bij hoe we ons nu voelden. Hoe ga je aan deze reis beginnen? Wat neem je mee die berg op?
Sinds het eerste moment dat de groep bij elkaar was sprak iedereen zich uit over hoe ze zich voelden. Iedereen was zenuwachtig en iedereen voelde de behoefte dat te uiten. Logisch. We waren ons er allemaal van bewust dat het een zware tocht zou gaan worden. Het is dan ook wel een behoorlijk fysieke prestatie, maar tegelijkertijd konden we ons allemaal verheugen op de rust en schoonheid van de bergen. Sommige konden niet wachten om weg te gaan uit de drukte van Kathmandu. Mijn hoofd was tijdens de meditatie alweer begonnen met ratelen. Shit, ik wilde helemaal niet stilstaan bij hoe ik me voelde. Alle zenuwen leken terug te komen.
Ik was veruit de jongste van de groep en sommige hadden al uitgesproken dat ik dit toch met twee vingers in m’n neus zou kunnen uitlopen. Ik ben immers jong en fit, maar wat als het met niet lukt? Wat als het te zwaar is? Wat als ik hoogteziek word? Wat als ik naar huis wil? Wat als het gewoon helemaal niks voor mij is? Ik was me er zo druk om aan het maken. Als jongste lid van de groep zou ik dit toch zeker wel moeten kunnen! Pff, die hoge lat, die zit er nog wel hoor. Hij ligt ongeveer zo hoog als het midden van m’n voorhoofd en ik liep er keihard tegenaan. Ik voelde me zo jong! Ik kwam maar net kijken. Wat deed ik hier eigenlijk?
Maar iedereen, inclusief ikzelf, wist heel goed wat ik hier kwam doen. Ervaren, genieten, verwonderen! Het lukte mijn heel goed om mijn gevoelens uit te spreken en de spanning viel weer van me af. Even moeten bukken en dan onder die lat door. Het is oké. Ik begon me steeds meer en meer thuis te voelen in de groep. Na een spannende busrit over smalle bergweggetjes met stijle afgronden bevonden we ons eindelijk in het laaggebergte van de Himalaya. Hier waren we voor gekomen. Nu begon het pas echt. De klim naar 5100 meter. Wauw, en dan te bedenken dat ik nog nooit in mijn leven een berg had gezien. Haha. Ik keek m’n ogen uit.
De stilte werd ingeluid (ha) en het was tijd voor bezinning. Elke dag deden we meditatie oefeningen en lichaamswerk. Dit was mooi, maar soms ook confronterend en ik heb echt idioot veel opgeschreven in het dagboekje dat ik bij me had. Wat is er toch een hoop ruimte voor gedachten en wat gaat er toch veel in me om wanneer ik geen afleiding meer heb van werk, social media, muziek, mensen van thuis enzovoort. Ik hou van die ‘afleiding’, dat zeker, maar er even uitstappen zet het toch weer in een ander perspectief en dat was mooi om mee te maken.
Ik dacht dat het overweldigend zou zijn en dat was het ook, maar absoluut niet op een slechte manier. Op sommige dagen heb ik hele stukken van de wandeling alleen maar gehuild, gewoon, uit dankbaarheid voor het leven dat ik leef, de gave dingen die ik doe, de tegenslagen die ik overwin en de liefdevolle mensen die ik om me heen heb. Ik was diep, diep, diep onder de indruk van het landschap dat steeds veranderde van bloeiende rododendrons naar kale, grijze rotsen, naar blauwe rivieren naar jungles met apen, naar sprookjesachtige dennenbossen naar hoge, besneeuwde bergtoppen. Ook kwam je vanalles aan dieren tegen. Muilezels die rijst van bergdorp naar bergdorp vervoerden, zwerfhondjes die zich overal thuis voelden, koeien en pony’s die zich tussen de bosjes en bomen verstopten, roofvogels die door de lucht zweefden, bergschapen op stijle rotswanden, salamanders op warme stenen en een ontelbaar aantal witte en gele vlinders die speels om je heen vladderden.
Oh ja, de paden waren smal en oh ja, ik ben bang geweest van de diepe afgronden waar we soms vlak langs liepen. Soms ging ik de confrontatie aan en keek ik naar de spectaculaire dieptes waar een wilde rivier doorheen stroomde, soms vroeg ik even om de hand van iemand die in de buurt liep en soms keek ik bewust de andere kant op. M’n hoogtevrees kan ik niet weghalen, maar ik kan mezelf wel geven wat ik op zo’n moment nodig heb. Het heeft geen moment als te veel gevoeld en ik heb echt kunnen genieten van de wereld waar ik me in bevond.
Alles ging en was fantastisch. Ik voelde helemaal één met mezelf, met de groep, met het landschap en toen… toen werd ik plotseling ziek. Dat ik op een bepaald moment diarree zou krijgen of misschien erg misselijk zou worden had ik eigenlijk wel verwacht. In Azië zijn de bacteriën en hygiëne toch anders dan in Europa en ons lichaam is daar niet aan gewend. In de eerste instantie maakte ik me er ook niet zo druk om. Dan loop ik maar even achteraan in de groep, het gaat vanzelf wel over… maar het ging niet over.
Om een lang verhaal kort te maken werd ik na vier dagen bikkelen toch opgehaald met een helikopter. Ik kon en mocht niet verder. In het ziekenhuis bleek dat ik een bacteriële infectie in mijn darmen had. Ik kreeg antibiotica en omdat ik ondertussen erg uitgedroogd was moest ik twee nachtjes in een ziekenhuis in Kathmandu blijven. Het was een prima ziekenhuis waar ik me erg veilig voelde. Ik knapte snel op en kon naderhand nog een weekje bijkomen in en genieten van de bijzondere stad Kathmandu. Het was geen straf om daar nog een paar dagen in het zonnetje te vertoeven, maar wow, dat was wel even iets anders dan gepland. “Wat jammer zeg!” Was de reactie van de geschrokken thuisblijvers. Toch kijk ik niet negatief terug op de hele gebeurtenis.
Ja, het was best wel heftig, maar het zijn dan ook bizarre omstandigheden zo hoog in de bergen. Toch heb een heel groot stuk van de reis meegekregen en zelfs toen ik zo ziek was heb ik onwijs kunnen geniet van de plek waar ik was. Eigenlijk is alles waar ik bang voor was gebeurd, behalve één ding: Dat ik naar huis wilde. Ik was echt heel erg bang dat het mentaal te veel voor me zou zijn en dat ik het gewoon niet leuk zou vinden, maar ondanks de hoogtevrees, de confrontatie met de stilte en de ziekte heb ik me heel erg sterk gevoelt. Niet alleen kon ik de tegenslagen en angsten prima aan door mezelf te geven wat ik nodig had. Ook kon ik het scheiden van elkaar, accepteren dat het erbij hoorde en kon ik blijven genieten van de bijzondere tocht die ik mezelf cadeau had gedaan. Het was het sparen meer dan waard.
“Wauw, ik vind het zo knap dat je het eigenlijk doodeng vindt allemaal, maar het dan tóch gewoon aangaat en er nog van geniet ook!”
Die steek ik in m’n zak en weet je, misschien had het wel zo moeten zijn, want ik ben weer even bewust geworden van hoeveel ik de afgelopen jaren ben gegroeid. Het heeft me echt heel sterk doen voelen. Het is niet zo dat ik, nu ik thuis ben, totaal anders in het leven sta, maar deze ervaring zal ik de rest van mijn leven bij me dragen. Hoe het ook zij: Dit smaakt naar meer en stiekem ben ik al op het internet aan het rondspeuren naar andere bergen en gebieden die ik kan verkennen. Natuurlijk ben ik jaloers wanneer ik de foto’s zie en de verhalen hoor van de rest die de tocht wel heeft afgemaakt. Het is balen, maar die 5000 meter, daar kom ik nog wel aan en wie kan er nou zeggen dat ze in een helikopter over de Himalaya hebben gevlogen? Ha! Ik kijk met een heel fijn gevoel terug op deze onwijs bijzondere weken en ik vind het bijzonder dat ik het hier met jullie mag delen. Dat betekent veel voor me. Bedankt voor het lezen.
♥
Geef een reactie