Een nieuwe plog! Het was me het weekje wel. Alweer. In mijn vorige plog hebben jullie kunnen lezen dat ik makkelijkere en vrolijkere periodes heb gekend. De blues in mij zet zich nog even voort. Met een extra sausje van verdrietig herfstweer wordt het er ook niet veel beter op… Ik moet zeggen dat ik zelf vind dat ik me redelijk goed staande weet te houden, gelukkig. Wil je weten hoe? Lees dan snel verder.
Wat vond je moeilijk deze week?
Het was wederom een bewogen weekje. Afgelopen dinsdag moest ons hondje worden ingeslapen en dat was toch wel even verdrietig. Ze was oud (15), doof, blind, had artrose en copd. Ze was duidelijk gewoon op. Het zat er daarom ook al even aan te komen en het was ook zeker het beste, maar het moment zelf is dan toch nog best lastig. Daarbij maakte ik mij ook een beetje zorgen om mijn moeder, omdat zij erg veel steun had aan ons hondje. Altijd al, maar helemaal sinds mijn vader is overleden. Gelukkig kon ik in de avond naar mijn moeder toe gaan en hebben we daar samen met mijn broertje lekker op de bank gezeten, een flink bord patat gegeten en gekletst. Ik vond het fijn om thuis te zijn. Ik merkte ook al snel dat mijn moeder het prima aankan, dus wat dat betreft zijn de zorgen al wat afgenomen.
Verder merkte ik dat ik de wisseling van de zomer naar de herfst toch best lastig vind. Misschien zit het gewoon tussen mijn oren, maar de kou, de regen; ze doen mijn humeur weinig goeds. Nu zit ik deze periode toch al wat minder in mijn vel door het verbreken van mijn relatie en de herfst-blues werkt voor mij dan juist een beetje averechts helaas.
Hoe heb je goed voor jezelf gezorgd?
Ondanks dat het allemaal wat minder moeiteloos, vrolijk en luchtig verloopt dan in de zomer, blijf ik mijn best doen. Deze maand heb ik op mijn spaarrekening een potje aangemaakt met de naam zelfzorg. Even een maandje niet sparen, maar geld uitgeven aan mijzelf. Tot nu toe heb ik er nieuwe oorbellen, een gezichtsmasker, een fijne scrub en via vakantie-veilingen een dagje sauna van gekocht! Best een goede winst tot nu toe, al zeg ik het zelf. Van het masker en de scrub heb ik dan ook al goed gebruik gemaakt door uitgebreid te douchen met een muziekje op en de kaarsjes aan in de badkamer. Heel fijn, hoewel niet heel handig omdat het toch iets donkerder was dan ik had gehoopt…
Verder voelde ik me zondag erg ellendig en verdrietig. Het lukte eigenlijk niet om mijn bed uit te komen. Ergens begin deze week had een van mijn beste vriendinnetjes gezegd dat ik haar altijd mocht bellen om af te spreken en dat ze dit weekend vrij was. Meestal als ik mij zo verdrietig voel, vind ik het juist heel lastig om contact op te nemen met andere mensen, zelfs al weet ik dat ik mij er 99 van de 100 keer beter door ga voelen. Op de een of andere manier is het me toch wel gelukt om contact op te nemen met die vriendin. Ze was uiteraard hartstikke lief. Vervolgens heb ik me vanuit bed de tram in gesleept, vanuit de tram bij haar de bank op en ik ben er de tien uur daarna praktisch niet meer af gekomen. We hebben heerlijk gekletst, thee en Baileys gedronken (daar was het wel het weer voor…), films gekeken en geprobeerd tarotkaarten te leggen. Zij in haar pyjama, ik in een pyjama van haar. Hoewel ik toen ik thuis kwam nog steeds wel verdrietig was, was ik wel heel blij dat ik naar haar toe was gegaan. Ik voelde me, uiteraard, een stuk beter dan toen ik die ochtend nog in mijn bed lag.
Wat vond je leuk deze week?
Hoewel deze plog het tot nu toe misschien niet doet denken; ik heb ook genoeg leuke momenten gehad deze week. Bijvoorbeeld op donderdag. In de ochtend had ik therapie. Voordat therapie begon was ik al moe en naderhand was ik natuurlijk alleen nog maar meer uitgeput. Ik wilde eigenlijk naar huis om mijn bed weer in te duiken, maar ik was bang dat ik me daar ook niet beter door zou gaan voelen. In plaats daarvan heb ik twee vriendinnen geappt of ze zin hadden om die middag een rugbywedstrijd te kijken. Dat wilden ze! Daar was ik blij om, want soms vind ik het nog steeds spannend om zelf het initiatief te nemen om vrienden ergens voor te vragen. Ik ben dan bang dat ze mij eigenlijk helemaal niet leuk vinden en geen zin hebben om met mij af te spreken. Zeker als ik niet zo lekker in mijn vel zit, kunnen deze gedachtes opeens weer behoorlijk sterk zijn. Opnieuw is het tegendeel bewezen.
Het duurde echter nog even voordat de wedstrijd begon, maar ik wist dat in de kroeg waar we hadden afgesproken heerlijke, grote fauteuils staan. Hier ben ik direct na therapie naartoe gegaan om mijzelf met een kop thee op te rollen in een van deze fijne stoelen. Ja, ik zat om 10:00 uur ‘s ochtends dus al in een Ierse pub, in mijn eentje, met een kop thee. Ik vond het heerlijk. Ondanks de moeheid, of misschien juist wel doordat ik zo moe was, kon ik genieten van de gezelligheid om mij heen en de blijheid van mijn vrienden. Na de wedstrijd ben ik toch nog even mijn bed in gedoken. Ik wilde andere dingen doen, maar ik kon niet meer. Ook dat was een erg goede keuze.
Verder heeft een vriendin van mij een hond waar ik graag op pas. Ook als het niet nodig is, laat ik haar weleens uit. Iedere keer als ik bij haar binnenkom is die hond zo blij om mij te zien. Daarbij springt ze ook een gat in de lucht als ik zeg dat we gaan wandelen. Hoe slecht het weer ook is, of hoe verdrietig en waardeloos ik me ook voel, dit beestje maakt me telkens weer aan het lachen.
Proud of…
Nouja, eigenlijk dat ik mijzelf door deze week heb heen gesleept zonder in een van mijn neerwaardse spiralen te raken. Dat is iets wat vroeger snel gebeurde. Met name doordat ik zo vast kon zitten in mijn eigen gedachten, gevoel en onzekerheid. Als ik me dan even minder goed voelde, vond ik het lastig om daar uit te komen. Vaak deed ik dan dingen die mij juist niet hielpen, zoals rommelen met eten, niet genoeg slapen en mezelf terug trekken. Het is fijn om te merken dat het mij steeds beter lukt om dingen te doen die mij juist wél helpen. Het is dan ook niet zo dat ik me nooit meer slecht voel. Het verschil is alleen dat ik er steeds beter mee om kan gaan. Ik heb vaak genoeg gedacht dat mij dat echt nooit zou lukken. Dat ik voor altijd vast zou blijven zitten in die negatieve gevoelens en dat ik daar maar mee zou moeten leren dealen. Nu heb ik daar, gelukkig, een heel ander beeld van. Met vallen en opstaan, steeds weer mijzelf bij elkaar rapen en opnieuw proberen lukt het inmiddels best goed om mijzelf staande te houden. Ook als het minder goed met me gaat. Daar ben ik eigenlijk best wel trots op.
Hoe zorg jij voor jezelf met dit regenachtige herfstweer?
Veel liefs, Hannah ♥
Geef een reactie