Pornoficatie maakt mij onzeker | Themachat

Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.

Ik heb ondertussen al veel geschreven over mijn jeugd, maar ik denk dat ik pornoficatie (het steeds zichtbaarder worden van seksualiteit in de samenleving) één van de meest lastige onderwerpen vind. Al eerder heb ik een boekje open gedaan over mijn verleden met misbruik en de periode dat ik geen zin had in seks. Echt de diepte ben ik voor mijn gevoel toen niet ingegaan. Want nog steeds vind ik seks een lastig onderwerp.

Terwijl ik opgroeide, merkte ik dat seks een item was dat groter begon te worden. In de media werden meer en heftigere beelden getoond van seks en intimiteit. Ergens denk ik dat dit heel goed is. Ik ben opgegroeid in een preutse omgeving waar er, naar mijn idee, een redelijk taboe lag op seks. Misschien is dit ook het beeld wat ik er zelf van had, juist omdat ik er niet mee geconfronteerd werd.

Nu ik veel series kijk en mijn telefoon dagelijks gebruik, kom ik vrijwel elke dag in aanraking met naakte lichamen en gepassioneerde seksscènes. Waar ik dit een tijd geleden best lastig vond, kan ik hier nu wel mee omgaan. Dacht ik althans. Maar langzaamaan begon ik mijzelf meer te vormen naar het ideaal dat ik dacht te moeten zijn. Ik moest ook zwoel en sexy zijn. Ik moest ook zo’n gepassioneerde relatie hebben. Ik moest ook altijd zin hebben in seks en flirterig zijn.

Ik moest vooral niet mezelf zijn.

De tegenstrijdigheid

Dit, gecombineerd met de trauma’s van het vroegere misbruik, zorgde voor een totale disbalans. Ik zag meisjes op straat met een decolleté, maar zelf durfde ik nog geen strak T-shirt te dragen. Ik wilde wel sexy zijn, maar ik wilde het vooral niet worden. Ik wilde niet laten zien dat ik hier moeite voor deed, maar ik wilde wel ervaren worden als sexy. Ik wilde volstaan aan het beeld dat ik dacht dat de wereld zou hebben van een vrouw. Bijna iedere vrouw die ik op instagram voorbij zie komen poseert in bikini, of soms zelfs zonder. Is niet bang voor de confrontatie met haar lichaam. Ik draag een geruite pyjama in bed, aan mij is niks sexy. 

Deze disbalans maakte mij in de war. Ik was toch eindelijk oké met mezelf? Ik heb mijn lichaam kunnen accepteren en heb mezelf lief; waarom komt dit nu ineens omhoog? Ik merkte dat, hoe zeker ik ook was was mijn lichaam, ik dit niet echt kon laten rusten. Ik merkte dat ik jaloers begon te worden op andere vrouwen die wél zichtbaar konden flirten. Die seks durfden uit te stralen. Ook hier kon ik erg mee zitten. Nog steeds trouwens. Soms ervaar ik een angst dat ik mijn vriend niet kan geven wat hij graag zou willen. Ik weet dat hij (half)naakte vrouwen ziet op Instagram, dat hij met meisjes praat die in mijn beleving sexier zijn dan ik. En dat doet verdomd veel pijn. Omdat dit in mijn ogen mijn gebrek accentueert. 

Meteen ben ik zo boos op mezelf als ik dit denk. Ik wil niet jaloers zijn, zo zit ik toch niet in elkaar? Dat verdient hij niet. En ik ook niet. Ook ben ik boos dat ik mezelf dit aandoe, dat ik deze angst laat groeien. Ik kom van zó ver; ik ben zoveel gegroeid. Waarom is het nooit genoeg? Waarom wil ik continu die strijd aangaan? Ik weet dat mijn vriend van mij houdt; we hebben hier zat gesprekken over gehad. Ik weet wat hij voelt en denkt. Waarom kan ik het dan niet loslaten? Die angst dat ik niet kan tippen aan het beeld dat hij wellicht in zijn hoofd heeft van de ‘perfecte’ vrouw. Maar bestaat die ‘perfecte’ vrouw eigenlijk wel? 

Ik kan me herinneren dat Paris Hilton (ja echt) hier ooit iets over gezegd heeft wat ik nu eigenlijk heel waardevol vind. 

‘No matter what a woman looks like, if she’s confident, she’s sexy.’

Want het maakt niet uit hoe je eruit ziet, het maakt niet uit welke kleur haar je hebt of wat je broekmaat is. Het gaat meer om het zelfvertrouwen dat je uitstraalt. Wat in mij dan weer veel vraagtekens oproept. Ik ben nu zelfverzekerder dan ik ooit ben geweest. Waarom maak ik hier dan zo’n punt van..? 

Gek genoeg komt er meteen weer een heel ander dilemma omhoog. Want ik had het gevoel dat ik geen volledige vrouw was door het gebrek aan deze vorm van vrouwelijkheid. Het missen van een sexy uitstraling. Maar is dat wel eerlijk? Want wie zegt dat vrouwen seks moeten uitstralen? Wie zegt dat dit vrouwelijk is? Ik merkte dat ik me mee liet slepen in bepaalde overtuigingen waar ik zelf altijd tegenin ging. Ik vind het vreselijk als anderen mij vertellen hoe ik mij moet gedragen. Ik wilde me niet laten leiden door de seksuele stereotypering, maar deed ik het nu niet gewoon bij mezelf?

Nu ik erover nadenk, spelen er eigenlijk twee thema’s. Aan de ene kant de strijd met de pornoficatie, hoe ik het gevoel heb ik dat ik daarvoor onderdoe. Aan de andere kant mijn eigen ik die dit deel wil onderzoeken, ontwikkelen. Omdat ik het idee heb dat ik dit altijd vermeden heb.  

Het besef

Ondanks deze semi weerstand had ik, en heb ik nog steeds wel, het idee dat ik dit moet veranderen. In mijn omgeving ken ik een aantal mensen die regelmatig blowen. Tot een tijdje terug had ik zelf nog nooit gerookt of drugs gebruikt en vond dit best wel heftig. Toch heb ik uiteindelijk uit nieuwsgierigheid een aantal keer zelf wiet gerookt. Naast het feit dat dat ik op dat moment meer kon ontspannen en minder last had van mijn reumatische klachten, ervoer ik nog wat anders; ik begon een beetje te ontdooien. Mijn hoofd (evenals mijn frons) kalmeerde en ik kon ineens echt genieten van het moment. Het was dan ook tijdens dit moment dat ik ervoer dat ik wel degelijk zin kon hebben in seks. Waar ik mij eerder zorgen maakte over het feit dat ik misschien wel aseksueel was, kon ik die angst nu compleet laten gaan.

Dat gaf mij naast verlichting ook redelijk wat stof om over na te denken. Ergens ervoer ik opluchting dat ik het wel in me heb, maar ook riep het veel vragen op. Hoe kan het dat ik normaal dan zo op slot zit? Waarom voel ik mij normaal zo bekrompen als het gaat over intimiteit? Moet ik dan altijd maar blowen om te voldoen aan het beeld dat ik zelf voor ogen heb én projecteer op anderen?

Een duidelijk antwoord heb ik hier nog niet op. Wel weet ik dat wiet roken geen antwoord zal zijn op mijn verlangen. Het zal een opnieuw andere vlucht zijn. Ik zal waarschijnlijk weer mezelf voorbij gaan; denkend dat ik een oplossing heb gevonden. Waar ik in werkelijkheid een nieuw probleem zal creëren. 

Ik denk dat dit overkomen voor mij persoonlijk belangrijk is. Een belangrijk thema binnen mijn eetstoornis was de strijd tegen mijn vrouwelijke kant. Door het misbruik heb ik een tijd het gevoel gehad dat ik het over mij af had geroepen. Ookal was ik nog jong, het voelde alsof ik fout zat. Ik begon te vechten tegen mijn vormen. Mijn eetstoornis werd mijn manier om mezelf klein te houden. Ik denk dat een gezonde relatie met seks voor mij betekent dat ik deze strijd heb gewonnen, hoe krom dit misschien ook klinkt. Wat een gezonde relatie met seks is, is voor iedereen verschillend. Voor mij betekent het dat ik de remmen die ik ervaar los kan laten als ik dat wil. En dat ik niet meer jaloers hoef te zijn op anderen. Ik merk dat ik me hier nog steeds wel een beetje door laat leiden en dat ik mezelf echt rot kan voelen door die jaloezie.

Waarom dit zo’n lastig thema voor mij is, is voor mij makkelijk uit te leggen. Ik voel me soms incompleet door het gebrek aan het voelen of inzetten van de lusten die anderen om mij heen zichtbaar tonen. Iets waar ik me nog steeds wel voor schaam en liever negeer dan er aandacht aan besteed. Ik denk dat het ook gewoon lastig is om een eigen manier hierin te vinden als seks overal zichtbaar is. Het wordt normaler, waardoor ik mij abnormaler ga voelen; juist door de contradictie hierin.

Ik denk dat door de komst van onder andere sociale media er soms een vertekend beeld neergezet wordt van wat seks is. Ik denk dat een relatie namelijk meer is dan alleen seks. Mijn relatie met mijn vriend zijn de spelletjesavonden met thee en scrabble, de wijn op het balkon in de zomer en het “Heb je lekker geslapen?” wanneer ik ‘s ochtends mijn ogen open. Die eerste knuffel ‘s ochtends en de laatste wanneer we gaan slapen. De “Gaat het wel goed?”, wanneer ik zelf nog niet eens merk dat ik niet lekker in mijn vel zit. En de bemoedigende woorden als ik even niet meer in mezelf geloof.

Op de momenten dat ik me hier onzeker over voel, probeer ik dit vooral uit te spreken. Ik merk dat het me oplucht om die angst uit mijn hoofd te halen. Daarnaast probeer ik vooral bij mezelf te blijven. Wat past bij mij? Tot waar voelt het goed? Ik denk dat op deze manier het vertrouwen binnen dit thema vanzelf iets meer gaat groeien, waardoor ik hopelijk wat meer rust krijg hierin. Het is dan misschien ook niet zozeer de pornoficatie an sich die mij onzeker maakt, maar ik denk vooral mijn eigen visie op mijn positionering binnen dit onderwerp. 


Herken jij je in dit verhaal? Of heb je vragen of wil je praten over problemen rondom seksualiteit? Morgen, maandag 2 december, van 20.00 tot 21.00 is er een themachat ‘Een eetstoornis en seksualiteit’. Kom gerust langs!

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

35 reacties op “Pornoficatie maakt mij onzeker | Themachat”

  1. Wauw, wat dapper dat je hierover durft te schrijven en wat goed hoe je kunt verwoorden hoe je nu tegenover seksualiteit staat. Ik herken de gevoelens heel erg en snap hoe ingewikkeld ze zijn, hoe abnormaal je je kan voelen door alle beelden in de media en stoere verhalen van mensen om je heen en hoe moeilijk het is om seksualiteit te onderzoeken. (Gebrek aan) seksualiteit is van zo veel verschillende dingen afhankelijk en het is al zo lastig om uit te vinden wat je precies voelt en wat je zou willen voelen met dingen als een eetstoornis en seksuele trauma’s in de weg, laat staan met alle taboes en vertekende beelden in de media over seksualiteit en het idee dat je in een relatie aan een bepaald plaatje moet voldoen. Ik herken ook de verwarring wanneer je opeens wel behoefte voelt als je onder invloed bent van alcohol of drugs, de vraag of dat is hoe je je diep vanbinnen ook voelt als je nuchter bent. Zelf heb ik ook nog geen duidelijke antwoorden en zit ik ook nog midden in de zoektocht. Bedankt voor je openheid en voor de herkenning!

  2. Seks is (ook) een andere manier om ons van de realiteit af te houden. Dat weten de machthebbers en zij maken daar gretig gebruik van. Het doet ons vergeten of minder beseffen dat seksualiteit te allen tijde van jezelf is en van niemand anders en vooral privé, hoe je het ook uit, al ligt het er (juist niet) ‘dik’ op, als het maar ‘jij’ is, zoals het op dat moment voor jou voelt, is het altijd ok. (ik wil niet ‘preken’, maar ik vind het zo jammer dat ‘onze’ seksualiteit (ook) al van ons ‘afgepakt’ wordt en mensen daarin spoorloos raken, zonder het werkelijk te beseffen)

    1. Ik merk dat je het regelmatig hebt over machthebbers/leiders of mensen “boven” ons die de touwtjes in handen hebben. Mag ik vragen wat je daarmee bedoeld?

      1. Als je erachter komt, kun je sneller je eetstoornis loslaten, omdat je beseft werkelijk hoe diep het is gesetteld in ons systeem dat mensen dus een eetstoornis oa. ontwikkelen. Op allerlei persoonlijk vlak gaan ‘we’ raar doen, omdat we op dat vlak geïndoctrineerd worden en (dus) ook op het vlak seksualiteit, omdat men weet dat mensen daar nu éénmaal mee bezig zijn, hebben ze het super groot gemaakt, onnodig groot.. helaas, want als we daar mee bezig zijn, zijn we niet bezig met dat we in de maling genomen worden, om te voldoen aan hun beeld van ons, hoe we moeten zijn en wat we moeten doen. Omdat bijna niemand compleet in het systeem past, dus zich te vaak rot en eenzaam en alleen voelt, dat je je wilt ‘afreageren’ of uiten, dat het uit de hand loopt, zonder dat je het zelf doorhebt, dus je uit je seksueel misschien ook op een manier die niet echt is, hoe je je daarin dan ook wel/niet uit. Er is iig zo’n grote overmacht over de massa, waar je helemaal akelig van wordt. Genoeg info erover te vinden; mensen die boven de regeringen staan iig, niet de regeringen zelf, die zijn slechts uitvoerders. Eenmaal wetend, weet je hoe je moet kijken, zien en voel je het.. aan de éne kant fijn. Het heeft mij geholpen mijn eetstoornis los te laten, maar de realiteit die ik besefte, was beangstigend en ook niet vrolijk. Ik kan het dus niet uitleggen. Men weet of men weet niet. Als je je lang buiten het systeem voelt, of vaak straf hebt gevoeld als je niet voldeed aan de norm, begrijp je vaak sneller, éénmaal de info tot je genomen te hebben. Mensen die voldoen aan het systeem, dringt het vaak niet door en denken dat hun leven hun echte, zelfgekozen leven is, ook op gebied van seksualiteit. Er is genoeg info over.

        1. Eerlijk gezegd snap ik het nog steeds niet.
          Jij zegt ‘er is genoeg info over’, kun je een voorbeeld van een zoekterm doen?

          1. Nee, dat is taboe op proud, ik ben sceptisch, helaas, het is wel de oplossing geweest van mijn eetprobleem. Zo diep gaat de indoctrinatie dus, dat zelfs psychologen er niet aan willen. Nou ik heb er genoeg van, van alle negativiteit die ik erop kreeg, terwijl ik het beste wilde of voor de waarheid wilde gaan, dus ‘find out yourself’ helaas.

        2. Ik kan er moeilijk een touw aan vastknopen omdat je een beetje van de hak op de tak springt of misschien ben ik wat te nuchter voor wat ik denk dat je uitlegt. Maar in ieder geval bedankt voor je reactie. Fijn dat het voor jou een inzicht heeft gegeven in je leven en eetstoornis.

          1. Ik denk dat w wel ergens gelijk heeft hoor. De industrie heeft vaak veel meer macht dan de overheid, kijk maar eens naar de suikerindustrie die jarenlang sponsor was van het voedingscentrum en die de burger werkelijk jaren lang voor de gek heeft gehouden. Hetzelfde geldt voor roken waar je duidelijk ziet dat overheid en industrie compleet in elkaar verwikkeld zijn geraakt met alle gezondheidsproblemen van dien (en een overheid die nog steeds sigaretten niet kan verbieden omdat ze dan zelf failliet gaan). En ja, dit soort industrieen zetten seksualiteit ook in om beter te verkopen. Schaarsgekleede vrouwen, het valt je door de hoeveelheid en de ‘normaliteit’ soms nog niet eens meer op, maar het is er wel en beinvloed onbewust je kijk op het vrouwelijk lichaam en hoe het ‘hoort’ te zijn volgens diegene die het je opdringt. Hetzelfde geldt voor de manier waarop je ‘het’ doet, de frequentie, de hoeveelheid kinderen die daaruit voort mogen komen etc. Seks en intimiteit is niet meer van jezelf, het heeft niets ‘natuurlijks’ meer zoals het ooit bedoeld was. En door dat opgedrongen beeld, gaan mensen zich schamen, want iedereen wil voldoen aan die gestelde norm, op die manier draagt een industrie wel bij aan massa’s mensen die zich slecht gaan voelen. Maar uiteindelijk ligt het probleem niet per se bij het individu, maar bij het feit dat we accepteren dat deze industrieen gewoon door kunnen gaan met het opleggen van een bepaald beeld aan ons. Helaas zijn mensen kuddedieren en wil iedereen geaccepteerd worden binnen de maatschappij. Bewust niet mee doen aan deze norm wordt betiteld als preuts en afwijkend leidend tot commentaar op de kleding die je draagt tot commentaar op de hoeveelheid seks die je in je leven hebt gehad. Gewoon het feit al dat we elkaar hierop beoordelen en dat mensen vinden dat ze zich hiervoor ten opzichte van een ander moeten verantwoorden, dat is belachelijk maar tevens zo ‘normaal’ geworden. Ik word er gewoon triest van terwijl ik dit schrijf, de maatschappij is zo ver afgezakt…

          2. Ik zal niet ontkennen wat je zegt; maar het is ook weer niet alsof we volledig geen keuze hebben. Tuurlijk is het voor de grote massa die het opvolgt wel zo, maar er zijn er ook bij die zelf nadenken, vraagtekens zetten.
            Melk is goed voor elk, alleen niet echt; voor mij is het niet goed dus neem ik het niet. Of de overheid nou een reclame tegenaan gooit en een ik kies bewust logo.

            En voldoen aan die seksnorm doe ik ook niet, op geen enkele manier. Ik maak er geen probleem van en verder niemand die mij raar aankijkt als ik een coltrui draag of me preuts noemt. Als ze dat wel doen vanwege deze opgelegde norm tja so be it. Kan ik niet om wakker liggen.
            Maar het is ook niet zo dat er op zoveel dingen commentaar komen. De angst op commentaar kan mensen beperken zichzelf te zijn, om dan ook maar die normen te gaan volgen.

          3. Je hoeft mijn uitleg ook niet op jezelf te betrekken 😉 Ik haakte in op het verhaal van w, en dat jij het in je dagelijks leven niet zo ervaart is heel fijn, maar ik denk dat heel veel mensen met een eetstoornis juist in een fase zitten dat ze nog niet zichzelf kunnen zijn, wel gevoelig zijn voor het commentaar van een ander, en dan is de invloed van de maatschappij opeens wel heel groot en het maken van eigen keuzes wel heel moeilijk. Ik heb er persoonlijk ook geen last meer van, maar het is wel een proces van bewustwording geweest om te luisteren naar mijn eigen gevoel en niet meer gevoelig te zijn voor wat een ander vindt. En eerlijk; dat jij geen coltrui draagt of geen melk drinkt, tja, daar zal een ander inderdaad niet veel commentaar op hebben (en dat commentaar zal jou ook niet veel raken). Maar als het gaat om het seksleven van een persoon, zoals in deze blog centraal staat, dan komt het opeens allemaal wel heel dichtbij voor veel mensen, ik kan me voorstellen dat er wel mensen zijn die daar moeite mee hebben en zie dat ook in mijn eigen werk veel terug…Geen aanval naar jou, ik ben oprecht blij dat het jou niet zo raakt, maar het is echt zo dat het velen wel echt onzeker maakt.

      2. Kijk is naar west duitsland destijds, coca cola, commercie die opkwam daar en daarbij werd ook seks gecommercialiseerd! Seks als product. Prestatiecultuur. Onze leraar legde het ons nog uit als een heuze seksbom, daar had hij de pubers wel mee aan het lachen.

        In de DDR werd er een stuk normaler met seks omgegaan.

    2. Het lijkt me verstandig als een beheerder dit weghaalt. Ik denk dat dit niet bijdraagt aan de positieve sfeer hier op proud2bme.

      1. Dat lijkt mij onnodig. Er is geen rel en er is ook niks verkeerds gezegd. En ik denk dat er nog best wat meiden/jongens zijn die zich in deze gedachtegang herkennen. Dat hoeft niet in de doofpot.

      2. Wat jammer dat je dit zegt. Ik denk namelijk dat met dit artikel echt een kern wordt geraakt bij heel veel mensen. Met een eetstoornis of welk psychiatrisch ziektebeeld dan ook wordt geen mens geboren; dat onstaat door alles om je heen, van opvoeding (die ook vaak gestuurd wordt), tot de normen en waarden die een overheid je oplegt, tot de regels op school, in combinatie met genetische aanleg (en ja, die gevoeligheid wordt eigenlijk ook weer gestuurd door hoe gevoeilig je ouders waren voor invloeden van buitenaf). Juist die discussie is interessant en helpt mensen om bij zichzelf te gaan kijken naar hun eigen waarheid. Zolang mensen elkaar respecteren en ieders mening er mag zijn, zou ik het heel jammer vinden als juist dit wegggehaald wordt…

  3. Ik ben bang om ouder te worden. Als je ouder bent verliest een vrouw haar schoonheid en haar sexy gehalte.
    Ik haal geluk en een goed gevoel uit aandacht van mannen. Maakt niet uit in wat voor vorm. Een blik, omkijken, sissen, roepen, fluiten of wat dan ook. Ik voel me daardoor mooi en gewild.

    Dat is het enige waar ik geluk of een goed gevoel uit haal.

    Ik ben daardoor zo bang om ouder te worden en onzichtbaar te worden voor mannen.
    Dan ervaar ik geen geluk meer.

    Ik zie vrouwen alleen als lustobject voor een man. Alsof een vrouw er alleen toe doet al ze mooi, jong, sexy, aantrekkelijk en gewild is. Zo wil ik mij altijd voelen.

    De angst om ouder en minder aantrekkelijk te worden is zo enorm. Herkent iemand dit?

    Ook deze tekst geeft mij nog meer angst:
    Men age like wine, woman age like milk

    Ik ben zo bang en ik wil niet ouder worden.

    1. Je bent een oppervlakkige doos, doe er wat aan

      Het is heel simpel in deze wereld;

      – Ofwel geeft jezelf volledig aan een ander

      – Ofwel je leeft voor jezelf

      – Of je leeft voor anderen

      1. Ze is geen oppervlakkige doos. Ze vertelt hier over een stukje van haar leven, wat nu heel groot is of voelt. F geeft hier eerlijk aan hoe ze erin staat en zo staan veel vrouwen erin. Het is aan ‘ons’ hoe dat zo is gekomen. Bovendien is het helemaal niet raar om op het moment dat je je zo gaat voelen, dat gedurende een bepaalde tijd te voelen in je leven. Het maakt ook helemaal niet uit, het is zoals het is, als het er mag zijn, komt het tot rust uiteindelijk. Wat de meesten zeggen, als je ouder wordt, verdwijnt dat vanzelf of wordt het minder, omdat je een leven dan inmiddels hebt opgebouwd, wat in de plaats van komt, en wat je langzaam evenzeer gaat waarderen of juist nog wel meer en op een gegeven moment taal je er niet meer zo naar of neem je daarvan afscheid, maar voel je je net zo of op een andere manier en misschien wel veel diepgaander gelukkiger, omdat je hebt overwonnen dat het dus niet meer uitmaakt hoe je eruit ziet en of je je wel of niet sexie voelt. Je leeft je leven en als je ouder wordt bent veel minder bezig met seksualiteit in het algemeen, net zoals je als kind niet met seksualiteit bezig was op die omschreven manier. Ik begrijp die angst heel goed, ik hoop dat je wilt geloven dat het minder wordt, die angst. Tijd overwint veel. Bedankt dat je zo eerlijk was.

        1. @w bedoel je hiermee dus ook dat dit beeld klopt? En dat vrouwen inderdaad verlies lijden qua uiterlijk? Wat als er niks in de plaats komt omdat het niet lukt?

          Ik vind het heel moeilijk om verbinding met iemand te voelen, laat staan houden van en misschien een kind krijgen met iemand. Soms denk ik dat een kind krijgen de enige manier is om hier minder last van te hebben als vrouw om dat de focus denk ik dan verplaatst naar het kind en alles wat dat geeft

          1. Beste F,

            Ik vraag me af; heb je hulp voor dit specifieke probleem? Want ik heb het gevoel (corrigeer me als ik het fout heb) dat iets (en misschien zelfs jezelf) ‘weggeven’ voor jou heel belangrijk is, weggeven aan een man, weggeven aan een kind,…Je bent nu al zo bezig met wat als ‘het’ niet lukt, wat als er ooit niets meer voor in de plaats komt. Maar als je in de kern van jezelf houdt, dan leef je het leven zonder dat er continu een prikkel of een ander moet zijn die dit verlangen continu opvult. Dat is met autisme een hele uitdaging, juist omdat mensen met autisme die grenzen vaak opzoeken. Daarom is het belangrijk hier hulp voor te krijgen, omdat je anders misschien ongewild je eigen grenzen hierin gaat passeren (en anderen die grenzen niet altijd resepecteren…)

      2. Erg naar dat je zo over mij oordeelt. Ik heb naast een eetstoornis ook autisme en heb sinds de overgang van meisje naar vrouw veel moeite om hier mee om te gaan. Inderdaad als kind zijnde ben je nog niet bezig met de man vrouw verhouding en het stuk seksualiteit dat daar bij komt kijken .

        Als kind kon ik in het hier en nu leven. Maar in het hier en nu zijn kan ik al sinds mijn 14e niet meer en dat is nu 8 jaar geleden. Sinds dien is dit beeld over vrouwen en gezien willen worden door mannen omdat ik daar geluk uit haal gaan groeien en inmiddels beïnvloed dit mijn hele leven , doen en laten. Helaas.

        Ik worstel hier al jaren lang mee iedere dag en baseer mijn keuzes in het dagelijks leven hier ook op. Zo wil ik op vakantie om te flaneren en ook een studie met veel jongens, ben ik bereid om risico’s te nemen om maar die aandacht van mannen te krijgen. Het gaat heel ver en ik ben door het autisme heel star in denkbeelden en zie ding en zwart wit. Het is daarom heel moeilijk voor mij. En ook heel moeilijk om hier na 8 ja over te spreken.

        1. Lijkt me enorm lastig om dit idee zo vastgeroest in je gedachtepatroon te hebben. Weet je ook waar dat gevoel vandaan komt dat je alleen met aandacht van mannen iets waard bent? En zeker stoer dat je na zoveel jaren voor jezelf houden nu besloten hebt om er iets van te delen. Kleine stapjes.

          Liefs

        2. Niet alles valt op autisme te gooien. Ik merk dat dit een soort trend is tegenwoordig. ‘Ik heb autisme dus ik ben….’ Autisme bepaalt niet wie je bent!! Het klinkt heel slachtofferig. Je herkent je gedachten, schrijft ze neer. Dan kun je ze ook aanpakken ipv er in te blijven hangen. Doe er wat mee zou ik zeggen. Veel succes!

  4. Jeetje.. Wat een uiteenlopende reacties.

    @F, het is ook best spannend om ouder te worden toch? Dubbel ook.. Fijn dat je ouder mag worden en met de mensen kan zijn die van je houden, maar het voelt soms ook als een tikkende klok hé. Helemaal niet gek!

    Voor mezelf.. Ik herken het zeker lonneke. Ik was al met mijn vriend ( nu man) toen ik…. Werd. Een heftige periode voor ons allebei, maar hij was zo lief en geduldig tot het voor mij weer oké voelde. Het ideaal beeld hou ik me dan ook niet echt aan vast, als het tussen ons 2 maar goed voelt

  5. Dankjewel voor deze blog Lonneke! Erg herkenbaar… Ikzelf denk regelmatig dat ik aseksueel ben door mijn gebrek aan interesse in seks. Maar ik weet ook dat er trauma’s bij me spelen rondom intimiteit, dus vraag ik me af wat ik nou ben en wat ‘normaal’ is…

  6. Wat een dappere, eerlijke en open blog lieve Lonneke.. Dankjewel dat je dit wil delen, zo waardevol!

  7. Als je de uiteenlopende reacties al leest zie je al hoeveel dit oproept en eigenlijk wat een groot taboe hier op heerst. Het lijkt stiekem toch wel alsof de verwachting van de maatschappij is: Krijgt eerste vriendje op de middelbare, meer serieuze relatie tijdens studie, vind daarna een partner en het zit goed. Scharrelt tussendoor misschien nog wat rond.

    Persoonlijk, en daarin moet iedereen vrij zijn en zijn eigen keuzes ook maken, voel ik me al totaal niet op mijn gemak bij het hebben van meerdere partners. Ik vind het vreselijk dat mijn eerste relatie is stuk gelopen en dat jaagt me angst aan voor een tweede maar heeft me ook doen beseffen dat een seksuele relatie zoiets bijzonders en intiems is dat ik dat niet met iedereen wil delen en dat diegene op mij mag wachten tot het huwelijk. Dan wil ik me pas overgeven want zo voelt het wel, en zeker met seksuele trauma’s op de achtergrond is dat al extra lastig. Ik wil dat enkel bij iemand die echt voor mij kiest. En ik hoop dat jongens en meiden weer meer respect voor hun eigen lijf krijgen maar ook voor elkaar door voorzichtiger te worden met de relaties waar ze in springen, maar ook de seksualisering van de kleding die ze dragen. Op werk en school trek je ook niet alles aan. Waarom dan op straat opeens een rokje waar je slipje onderuit komt? Wie word daar zekerder van? Van mij mogen we op dit gebied wel een beetje terug in de tijd.

    1. Ik ben het helemaal met je eens dat mensen meer respect voor hun lichaam moeten krijgen .en zorgvuldiger met relaties moeten omgaan
      De maatschappij sociale media tijdschriften enz seksualiseren alles.
      Blijf je zelf je hoeft dit niet als het niet bij je leefstijl en gevoel past.

  8. wow, even tijd nodig om deze blog te verwerken. Jij kan zo’n waardevolle dingen schrijven, Lonneke! Echt bedankt om je zo kwetsbaar op te stellen en hierdoor zoveel andere mensen te helpen die (onbewust) met hetzelfde worstelen.

  9. Wat ben ik blij dat deze blog er is. Want o wat herken ik mezelf hierin. Een nare ervaring opdoen en denken dat er iets mis met je is. Omdat al je vrienden het hebben over seks. Zo erg dat je dingen gaat doen die je zelf niet wilt. Ook het voorbeeld met drugs herken ik goed. Tot kort geleden wist ik ook niet wat ik er van moest vinden en ineens begon ik mee te doen, want wat als ik de enigste was die het niet deed? Wat zou dat dan zeggen over mij als persoon?

    Nog steeds is dit onderwerp voor mij een worsteling. Mijn kledingstijl heb ik veranderd: van wat ik leuk vind naar sexy. Van minder make up naar meer. Steeds meer uitgaan, drinken en zoenen met iedereen. Ik doe het omdat het voelt alsof het ‘sociaal gewenst’ is en past bij het studentenleven. Maar eigenlijk voel ik me vaak helemaal niet goed er bij. Hoe ga je hier toch mee om?

  10. Een themachat die mij wel aanspreekt

  11. Een vervolg van de andere dames van proud hierover zou intressant zijn! Meerdere perspectieven :). Ik herken dit zo erg -_- die remmen.

  12. Wat zou ik graag bij de chat zijn maar ik kan vanavond helaas niet. Ga uit met een aantal meiden terwijl ik er eigenlijk helemaal geen zin in heb. Deze blog blijft voor mij heel waardevol. Nog steeds heb ik het gevoel dat er iets mis met me is. Omdat ik zo bang ben voor seks door een nare ervaring, ben ik bang dat ik nooit iemand ga vinden. Ik heb het idee dat ik nooit iemand kan geven wat die persoon zoekt. Terwijl ik dat wel zo graag zou willen kunnen.

    1. Hee Lisa,

      wat vreselijk dat je zo met dat gevoel blijft zitten en je er vanavond niet bij kunt zijn. Mocht er veel animo voor zijn is het altijd mogelijk dat dit thema vaker terugkomt. Hopelijk kan je er dan wel bij zijn. Ik hoop dat je alsnog een beetje een fijne avond zult hebben en hopelijk tot snel.

      Liefs,
      Lonneke

  13. Jammer dat de themachat maar een uurtje is! Het lijkt mij een interessant onderwerp met heel veel verschillende invalshoeken en ik hoop dat alles in dat ene uurtje aan bod kan komen.

    1. Heey Nicole,

      een uurtje is inderdaad kort hebben we gemerkt.
      Ik denk dat zelfs twee uur te weinig is om alles wat er mee gemoeid gaat te bespreken. Het plan is dat deze chat wel terug gaat komen, dus houd vooral de agenda ook in de gaten.

      Op het forum vind je ook een topic over seksualiteit, hier kan je natuurlijk naast de chat doorpraten over de onderwerpen. Ook kun je hier natuurlijk vragen stellen of onderwerpen opperen voor blogs 🙂

      Liefs,
      Lonneke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *