Prikkelbaar in onrustige tijden

De één heeft er meer last van dan de ander, maar de coronacrisis, de maatregelen en de onrust en onzekerheid daaromheen zullen we in zekere mate allemaal wel voelen. De één vindt zijn weg door te focussen op zichzelf, op wat goed gaat. Door nieuwe gewoontes te ontwikkelen en een pas op de plaats te kunnen doen. Maar niet iedereen heeft die ruimte. Niet iedereen heeft die ruimte in z’n leven of in z’n hoofd. Wees een beetje lief voor elkaar. Wees lief voor jezelf. We zeggen het vaak. Maar als de spanning hoog oploopt, is dat soms behoorlijk lastig.

“Weltrusten”, zeg ik tegen mijn vriend op Messenger. Hij is nog ergens aan het werk, maar ik lig in bed, klaar om te slapen. Echter leg ik mijn telefoon na deze nachtgroet niet weg. Ik open Instagram, ik open een nieuwssite, ik scrol door Whatsapp. Overal zie ik filmpjes van de rellen rondom de avondklok. Er komt geen einde aan de stroom van filmpjes. Een half uur later, compleet verdrietig en volledig opgefokt, lig ik nog steeds in bed naar een blauw licht te staren. Het roept veel emotie in me op, maar waarom kan ik m’n telefoon niet gewoon wegleggen? Ik merk dat ik gedurende de dag wat prikkelbaarder ben. Dat ik sneller terechtkom in discussies. Dat in ongenuanceerder ben in mijn uitspraken. Het is een tijd waarin veel gebeurt. En dat doet ook veel met mij.

Dit is iets dat ik niet enkel bij mezelf merk. Ook in mijn omgeving merk ik hoe de rek eruit is bij mensen. Hoe deze tijd op verschillende manieren ontzettend zwaar en pijnlijk kan zijn. Soms heel direct, zonder genade. Als een klap in je gezicht die je niet aan had zien komen. Soms sluimerend. Als wat extra gewicht op je schouders dat je prima denkt te kunnen dragen, maar na een tijd toch zwaarder gaat wegen. De één is er meer mee bezig dan de ander. Op de één heeft het een ander effect dan op de ander. Maar het is iets waar we allemaal in zitten. Waar we allemaal op een bepaalde manier mee dealen. Of dat nu gaat om angst voor het virus, agst voor de maatregelen, boosheid om de gevolgen.

Bij de één was die rek groter dan bij de ander. Dat heeft niet zo veel te maken met zwak of sterk zijn, maar veel meer met de situatie waar je in verkeert en wat het effect op jouw leven is. Ik merk hoe bepaalde bevolkingsgroepen zich niet gezien voelen. Hoe bepaalde situaties ineens nog onveiliger voelen. Hoe je je nog eenzamer kan gaan voelen. Hoe sommige mensen ineens met niks achter blijven. Hoe mensen zich niet gehoord, niet begrepen, niet welkom voelen. Al is het niet persoonlijk, dit effect kan het wel hebben. Als je het al moeilijk had met je mentale gezondheid, kan ik me voorstellen dat het een ontzettende zware tijd voor je is en is geweest. En dat de rek er steeds meer uit kan gaan. Dat de zwaardere maatregelen elke keer weer een nieuwe klap in je gezicht zijn.

Je hebt zorg nodig. Verbinding nodig. Vrijheid nodig. Om af en toe te kunnen ontsnappen aan je eigen hoofd of een gespannen thuissituatie. Om de gesprekken met je psycholoog door te kunnen blijven zetten. Om naar de supermarkt te gaan zonder nog een extra berg stress. Om vrij te kunnen ademen. Niet getriggerd te worden door vroegere trauma’s. Ik kan me goed voorstellen dat je je niet veilig voelt. Niet gezien voelt. Niet gehoord voelt. Niet welkom voelt. En ik kan me voorstellen hoe dat, net als ik bij mezelf merkte, dat ook weer effect kan hebben op jouw gemoedstoestand en de omgang met andere mensen. Hoe jij misschien ook wel tegen spiegels aanloopt. Hoe alles een effect op elkaar heeft.

In de blog ‘Een slecht mens door mijn eetstoornis‘ schreef ik over hoe de spanningen die mijn eetstoornis met zich meebracht, mij als een in het nauw gedreven kat konden laten voelen. En een kat in het nauw, ja, die maakt rare sprongen. Die haalt wel eens flink uit of kan behoorlijk blazen. Dat was voor mij niet anders in die tijd. Ik schopte misschien wel het hards aan tegen de mensen die mij probeerden te helpen, juist omdat zij zo dichtbij konden komen – en dat was doodeng. Maar ook naar vreemde mensen snauwde ik meer, voelde ik me niet op mijn gemak, was ik minder aardig dan ik kon zijn. Achteraf is dat geheel begrijpelijk. Ik vergeef het mezelf. Ik vergeef het anderen dat ze mij soms zat waren. En ik ben blij hierop terug te kunnen kijken in de weet dat deze tijd voorbij is.

Toch is het niet zo dat ik niet wat prikkelbaarder kan zijn op momenten dat mijn omgeving mij ook meer prikkelt op een vervelende manier. Zo ook deze crisis. Iets dat jij misschien ook wel herkent? En dan ook nog eens bovenop je eetstoornis of andere problematiek. Dat is best veel. En het is begrijpelijk om soms uit je slof te schieten. Misschien wel juist op de plek of bij de mensen bij wie je je het meest veilig voelt. Die jou het meest proberen te helpen. Want dat is ook de plek waar je juist even jezelf kan zijn. Waar die emoties er even uit kunnen. Waar je een rots in de branding vindt, die wel tegen een stootje kan.

Toch is het goed om hierbij stil te staan. Merk jij dat je prikkelbaarder bent door alles wat er in de wereld speelt? Vergeet niet om af en toe even afstand te nemen van het nieuws. Je zal in z’n totaliteit niks missen als je een dagje niet naar alle details kijkt. Zoek bewust de goede dingen op en laat die ook tellen. Zelf heb ik niet veel gehad aan de verhitte discussies, maar juist aan de kalme en relativerende gesprekken. Aan het bewust meenemen van berichten over mensen die samenkomen, weer opbouwen, er iets moois van maken, elkaar helpen. Bij persoonlijke positieve momenten die ik maak of tegenkom. Want dat is er ook!

Weet dat je je gevoelens niet weg hoeft te stoppen, het mag er zijn. Vergeef het jezelf als het je hoofd te boven gaat. Maar vergeef het ook een ander, als iemand dat lastig vindt om mee om te gaan. En daarmee hoef je niet altijd iets goed te praten, maar iemand iets vergeven – jezelf iets vergeven – is zo ontzettend krachtig. Dat doe je niet enkel voor de ander, maar ook voor jezelf. Voor elkaar. We doen dit samen. 

Herken jij dit ook? Hoe ga jij hiermee om? ♥


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

8 reacties op “Prikkelbaar in onrustige tijden”

  1. ik ben na mijn idee niet prikkelbaarder maar ben wel bang dat ik later last krijg van wat er nu speelt. ik hoop niet dat het gebeurt!

  2. Ik herken dit zeker. Ik ben helemaal geen boos persoon, maar de laatste tijd merk ik dat ik me soms de hele dag geïrriteerd voel (bijvoorbeeld na een persconferentie, of toen ‘mijn’ stad gesloopt werd door de relschoppers). Het vervelendste vind ik nog wel dat iedereen er last van heeft: normaal krijg je in een gesprek wel wat relativerende woorden, een ander perspectief. Nu zit iedereen in de put. Maar wat me ook heel erg helpt is om mijn telefoon de hele dag uit te zetten en alleen ‘s avonds een uurtje in te plannen om op berichten te reageren en wat te scrollen. Dat geeft, zeker in deze tijd, veel meer rust. 🙂

  3. Ik herken het ook, ben prikkelbaarder, sneller somber en zo futloos af en toe. Dit is af en toe, maar kan mij wel in negatieve spiraal brengen. Dan word ik kritisch en boos op mijzelf dat ik mij weer door mn gevoelens heb laten leiden of dat ik te veel met mezelf bezig ben ipv op andere dingen focus.
    Thanks voor deze blog!! Dat het gewoon een moeilijke tijd is en iedereen anders is en voor sommigen kan deze tijd net moeilijker zijn als je bijv. vatbaar bent voor overprikkeling.
    Maar na regen komt zonneschijn! En ik probeer vooral maar de voordelen in te zien van deze tijd. Want lastig is het zeker en dat mag gezegd worden en mag je accepteren van jezelf.

  4. Herkenbaar..zeker als je dan nog es hele tijd bereikbaar wil zijn of mensen wil bereiken en dat schermpje nooit ver weg is..gisteren gsm weggelegd en al commentaar dat ik niet antwoordde op n bericht tja..

  5. Het kan soms tev worden idd!goede blog dank je ervoor x

  6. Vergeven betekent dat je de hoop om het verleden te verbeteren, hebt opgegeven.
    Vergeven doe je inderdaad voor jezelf, niet voor een ander zodat je niet meer met die zware last hoeft te leven.
    Het geeft jou dan lucht en ruimte in je hart. Dan kun je weer verder. Je wordt vrij van gedachten van haat, verdriet of bitterheid en de enorme last die deze gevoelens met zich meenemen, zonder dat het betekent dat je goed praat wat een ander heeft gedaan. Vergeving is een keuze. Een keuze van jou.

    1. Aanvullend: Het is belangrijk om te beseffen dat vergeving geen gevoel is. Het is een keuze, jouw beslissing, om geen gedachten van haat te laten regeren in je hart. Liefs.

      1. Wat mooi gezegd 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *