Mijn naam is Janine en ik ben 19 jaar oud. Ik heb al 7 jaar Anorexia Nervosa. Ik had de Cito-toets gehaald op de basisschool, de grote vakantie begon! In de vakantie besloot ik een website te maken over Mary-kate en Ashley Olsen, ook wel bekend als de Olsen Twins van Full house toen ze nog kleiner waren. Ik was helemaal geobsedeerd door hun, ik was een grote fan!
Tot op een dag dat ik ze ging vergelijken met mezelf: ik vond me veelste dik. Hun waren zo perfect ik vond ze zo mooi slank: ik wil ook zo worden dacht ik! Ik kreeg veel reacties op mijn website dat ik creatief was en hele goede styles en layouts kon maken! Dat vond ik altijd fijn om te horen, ookal was ik er altijd erg onzeker over altijd negatief! De vakantie was voorbij en ik was al die tijd nog druk met de website. ###
Alles veranderde toen ik naar het voorgezet onderwijs ging. Ik begon mezelf minder waard te vinden en veelste dik te vinden. Ik besloot om te gaan afvallen.
Ik surfde rond op websites en nam de Olsen Twins als voorbeeld. Tot ik opeens op een Pro-ana website kwam. Ik wist niet waar Pro-ana voor stond. Ik besloot de websites door te lezen tot ik wist wat het was. Ik kwam in contact met mensen en ze gaven elkaar tips om zoveel mogelijk af te vallen. Ik dacht dit is goed voor mij!
Al snel raakte ik verslingerd/verslaafd aan de Pro-ana ik kon niet meer stoppen. Het liep helemaal uit de hand. Mijn leraar op het VMBO vroeg aan mij van gaat het wel goed met je? Het lijkt net alsof je steeds dunner wordt. Altijd bleef ik ontkennen dat er iets was en ik vond het een beetje onzin: een paar kilo’s kwijt kan geen kwaad toch?
Tot op een dag dat ik al mijn eten uitbraakte. Twee weken later kwam weer de leraar naar mij toe en ging met mij praten. Hij is later met mij naar mijn ouders gestapt en heeft het tegen mijn ouders gezegd. Mijn ouders zijn gelijk met mij mee naar de dokter gegaan. Ik moest van de dokter gaan liggen hij deed mijn trui omhoog en schrok zich rot! Ze wilden me diezelfde dag nog opnemen.
Mijn moeder vroeg of het een dag later kon omdat mijn zusje die dag jarig was. Ik werd op genomen met een Bmi van xx in het ziekenhuis. Het eerste weekje ging ik weer een klein beetje eten. Maar toen besloot ik niets meer te eten. De sonde werd er gelijk die dag nog in gebracht. Maar telkens trok ik de sonde er weer uit! Ik wil niet aankomen riep ik dan, jullie willen mij vet mesten! ‘s Nachts kon ik niet slapen, ik vond het zo naar als er voeding door je lijf word gepompt ik besloot om de hele nacht boven de wc te gaan staan met het slangetje van de sonde in mijn hand. Als ik hoorde dat de zuster kwam bracht ik snel de sonde in en zei: “ik moest even plassen”
Mijn gewicht daalde steeds meer. Ik heb 3 maanden in ziekenhuis gelegen waar 2 maand & 3 weken aan de sonde voeding. Mijn Gewicht daalde en daalde. Ik werd diezelfde dag met spoed opgenomen in de kliniek. Ik miste alles, ik kon niet meer op Pro-ana site’s kijken ik voelde mij machteloos. Ik voelde me gedwongen, ik wou dit helemaal niet. Ik wil nog verder afvallen! Ik was boos op de artsen dat ze me ook nog eens met spoed op lieten nemen in de kliniek. Daar heb ik 2 weken nog aan de sonde gezeten. Langzaam begon ik weer te eten, met moeite, ik vond het zo lastig! Ik heb mij nog nooit zo rot gevoeld.
Ik probeerde telkens stiekem op de pro-ana site’s te gaan kijken op de computer, maar dat ging niet lukken er liep altijd wel één van de leiding rond. Ik miste het. In de kliniek heb ik ook 3 maanden gezeten, toen mocht ik weer naar huis! Ik had mijn best gedaan. Toen ik naar huis toe ging zei ik tegen de mensen in de Ruyterstee dat ik toch wel weer ging afvallen, maar ze lieten me gewoon gaan. Ik kwam thuis en het ging een poosje goed met het eten. Psychisch niet. Maar ik dacht van ik wil niet terug! Later ging ik weer een beetje rond kijken op pro-ana maar ik had het wel in de hand om het niet meer zo ver te laten komen.
Maar al snel begon het zelfbeschadigen. Ik wou niet terug naar de kliniek! En reageerde het op mezelf af, ik ging mij zelf bestraffen omdat ik gegeten had.
Ik haatte mezelf. Ik ben nu al een tijdje van zelfbeschadiging af. Maar elke dag vecht ik nog met “de hel die Anorexia heet” maar tegelijkertijd ook een beetje een vriendin is, het is iets wat bij mij hoort….
FUCK PRO-ANA LET’S EAT CAKE! 😉 Blijf vechten, Blijf knokken, blijf strijden. Er komen tijden dan geniet je weer van het leven! Laat het niet uit de hand lopen Zoek op tijd naar hulp!
Update:
Vorig jaar schreef ik het verhaal dat je hier boven kunt lezen. Inmiddels is het alweer 1,5 jaar geleden en wil ik graag laten weten hoe het nu met mij gaat.
In de afgelopen 1,5 jaar tijd ben ik erg voor uit gegaan. In November 2012 ging ik stage lopen bij een verzorgingshuis met dementerende ouderen. Al snel kwam ik er achter dat het helemaal mijn ding was. Ik wilde voor mensen zorgen en had het heel erg naar mijn zin daar en heb er veel geleerd. Ik heb bijna een half jaar stage gelopen, tot het helemaal mis ging. Ik kreeg gesprek met mijn stagebegeleider en zij vond het niet goed gaan.
Ik moest daar weg, en opzoek naar een andere stage plek. Wat de reden was wist ik niet? Ben ik nog steeds niet goed achter het was allemaal onduidelijk, maar zo wat ik begrepen heb kon ik niet met dementerende ouderen over weg omdat ik zelf ook psychische problemen heb. Ik was daarvan heel erg van slag. Mijn eetstoornis begon opnieuw erg opte spelen. Mijn ouders, coach en mijn vriend dachten dat ik weer een terugval zou krijgen. Gelukkig stond ik zo sterk in mijn schoenen dat ik de Anorexia niet toe liet. ‘’Yes ik heb het onder controle’‘. Iedereen was trots op mij!
Ik vond het erg lastig dat ik geen stageplek meer had, want ik wilde zo graag mijn opleiding afmaken.
Na twee weken thuis te zitten, kreeg ik een nieuwe stageplek toegewezen. Ik vond het erg spannend om weer een nieuwe uitdaging aan te gaan. Tot mijn verbazing was het weer bij dementerende ouderen en daar was ik ontzettend blij mee! Dit is echt de doelgroep waarmee ik graag wil werken.
Mijn eerste stagedag daar herinner ik me nog goed. Ik nam veel initiatief en het voelde als warmte hoe ik daar werd ontvangen en begeleid. Al snel deed ik de dagelijkse dingen in de zorg al zelfstandig, omdat ik er al ervaring mee had. Ik kreeg complimenten en ook tijdens gesprekken ging het goed. Ook kon ik privé en werk gescheiden houden. Ik voelde me zo trots en dacht: ”Zie je wel, ik kan heel goed met dementerende ouderen over weg!”
In die 10 weken tijd heb ik het super gehad, alleen maar stage. Ik voelde me gelukkig, trots en heel erg blij. Zo blij, dat ik soms dagen had dat de Anorexia helemaal niet meer aan het woord kwam. Toen ik mijn eindbeoordeling kreeg, vond het erg spannend. Samen met mijn coach van school gingen we in gesprek. En uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik geslaagd ben met allemaal voldoendes! Ik voelde me zo trots! Ik kan eindelijk trots op mezelf zijn, omdat ik leuke dingen heb bereikt!
Nu doe ik de Verzorgende IG opleiding en hoop over 3 jaar ook daar voor te mogen slagen. Ik doe natuurlijk mijn best en hoop dat ik nog veel leuke dingen kan bereiken. Verder zit ik nog steeds aan de medicatie en VIT B12 injecties waar ik helaas niet meer van afkom. Maar dit helpt mij en dat zal ik moeten leren accepteren, ook al vind ik het soms moeilijk.
Ik wil met dit verhaal laten zien dat het kan! Je kunt herstellen van je Anorexia. Doe leuke dingen, daag jezelf uit en probeer te bereiken wat je wilt! Er zijn altijd wel tegenslagen in je leven, maar probeer sterk in je schoenen te blijven staan, denk aan dat alles wel weer goed komt!
Geniet van je leven!!
Geef een reactie