Een eetstoornis was iets wat ik nooit krijgen zou. Ik was daar niet sterk genoeg voor. Controle, daar kon ik al helemaal niet mee omgaan. Afspraken die ik door mijn depressie vaak aan de kant gooide kwam ik ook niet vaak na, dus een eetstoornis zou nooit in mijn leven passen of er überhaupt komen. Laat ik beginnen bij het begin.
Altijd al was ik onzeker over mijn uiterlijk. Ik keek op tegen al die dunne meiden. Meiden met het perfecte figuur, een mooie lange bos haren en de perfecte kleding. Ik genoot van eten, elke dag opnieuw. Ik snoepte graag. Ik kon vaak bij het avondeten wel 2 keer opnieuw opscheppen of na het avondeten een uur later een zak chips naar binnen werken. Ik deed het altijd zonder moeite. Toen mijn problemen echter niet meer houdbaar waren, zocht ik naar afleiding. Hier start dan ook het begin van een zware last in mijn leven.
Ik begon met tussendoortjes te schrappen en snoep liet ik staan. Frisdrank dronk ik wel, maar ook steeds vaker water. Ik viel af, maar tevreden was ik niet. Ik werd strenger en harder voor mezelf. Een boterham in de ochtend werden twee droge crackers en een glas water. het werkte. Ik had controle, ik was mijn eigen baas over mijn eigen gevoelens en gedachtens, tenminste dit dacht ik. Al gauw kwam ik op pro-ana sites terecht, leerde er trucjes, de 10 geboden van Ana leerde ik snel uit mijn hoofd. Bij iedere hap die ik nam hoorde ik de geboden, de stem en de haat. Bij iedere hap die ik nam voelde ik mijzelf dikker worden.
Helaas werd ik al gauw betrapt door mijn schoonmoeder. Ik moest er onmiddelijk mee stoppen anders zou ze naar de huisarts gaan met mij. Ik was kwaad en voelde mij niet begrepen. Er was toch niks ernstigs aan de hand met mij? Ik wou gewoon wat opletten met eten, meer niet. Ze hield mij in de gaten, keer op keer. Gelukkig werkte zei 5 dagen in de week en zag zij niet wat ik at.
Helaas kon ik het avond eten niet schrappen. Ik ZOU en MOEST eten. Dit was dan ook het enige wat ik binnen kreeg een beetje avond eten. Als ik echt duizelig werd van de honger nam ik een glas coca cola of een kop koffie met suiker, maar lang hield ik het niet vol. Ik kreeg enorme honger en grijpte naar alles wat ‘slecht’ was. Zo kon ik een zak chips binnen een paar minuten leeg hebben of ik begon enorm veel koekjes of snacks te eten. Ik voelde mijn emoties weer terug komen. De depressie was er weer en dit wou ik absoluut niet.
Even dacht ik ervan af te zijn, maar een maandje of twee later verlangde ik weer naar het niet eten. Dit keer een tikkeltje erger. Van eetbuien ging ik nu over naar niets meer willen eten. Ondertussen had ik het smoesje dat ik buikpijn kreeg na het eten. Zo kwam ik onder het eten uit en kreeg ik amper tot niets binnen. Ik werd ziek misselijk en kreeg hevige pijn in mijn buik. Ik belandde op zondag avond op de huisartsen post. Hier loog ik ook gewoon glashard tegen de arts. Hij stuurde mij naar huis met wat medicatie tegen een buikgriepje. Ik had geen buikgriepje, ik had gewoon honger, maar mocht niet eten van het stemmetje in mijn hoofd.
Al gauw moest ik weer beginnen met eten. Kleine stapjes, maar het lukte mij. Ik overwon de stem, tenminste dit dacht ik. Nooit was hij helemaal weg, want nog geen enkele weken later was hij er weer, maar nu strenger en vooral boos. Ik ging meer bewegen, stond vroeg op zodat ik meer beweging op een dag had en at enkel en alleen een beetje avondeten. Ik kreeg nieuwe vriendschappen via pro-ana en ik viel duidelijk en zichtbaar af. Mijn kleren waren allemaal te groot. Toen mijn BMI aangaf dat ik ondergewicht had schrok ik…
Het was nooit de bedoeling mijn gezondheid op het spel te zetten. Mijn schoonmoeder wees mij erop dat als ik er niet mee stopte en niet bij kwam in gewicht, zij mij zou laten opnemen. Ik ging eten, maar niet gewoon eten, de eetbuien kwamen weer. Alles wat ik lekker vond at ik. Ik bleef honger hebben alsof de honger nooit meer stoppen zou. Wat walgde ik van mijzelf. Ik zag het vet weer komen, meer en meer. Wat was ik stom om eetbuien te krijgen.
Nu 1 maand naar mijn laatste serieuze weeg moment heb ik mij opnieuw gewogen. Ik schrok, was kwaad en voelde mij dikker dan dat ik me ooit van te voren gevoeld had. Ik ben mijn ondergewicht kwijt. Mijn vet is er weer. Ik voel me zo slecht. Ik dacht dat ik Ana los gelaten had, maar na het weeg moment was ze er weer. Nu elke dag opnieuw spookt ze door mijn hoofd. Ik, het meisje dat nooit een eetstoornis krijgen, zit er nu dalijk al bijna een jaar aan vast. Ik zocht enkel naar een afleiding van mijn zware depressie, ik zocht geen nieuw probleem.
Ik weet niet wat voor eetstoornis ik heb en dat wil ik ook helemaal niet weten, want ik vind iets wat jezelf ontwikkeld hebt, zul je ook zelf moeten oplossen. Helaas let ik nu weer erg streng op mijn gewicht en eet ik te weinig.
Ik voel mij zo angstig en onrustig vanbinnen. In mijn hoofd droom ik van allemaal lekkernijen. Ik wil zo graag snoepen, maar ik verbied het mijzelf. Ik wil geen ondergewicht meer, maar wat verlang ik er tegelijkertijd weer naar. Waarom heb ik het zover laten komen? Waarom kan ik het niet loslaten? Waarom ben ik op zoek naar perfectie terwijl perfectie helemaal niet bestaat? Ik heb mijzelf beloofd niet verder terug te zakken in mijn eetprobleem. Ik hoop dat ik gauw verlost ben van het stemmetje in mijn hoofd, dat ik weer kan genieten van het eten zonder mij schuldig te voelen.
Voor iedereen die denkt te willen afvallen door niet te gaan eten: het is geen oplossing. Je maakt jezelf en je omstanders er kapot mee. Je krijgt lichamelijke problemen en psychisch gaat het er ook niet beter van worden. Als pro-ana nooit bestaan had, was ik nooit zo diep gevallen. Als pro-ana er nooit geweest was at ik nu met een gezond verstand zonder bang te zijn om aan te komen. Het lijkt een onschuldige website en je denkt dat het je nooit overkomen zal, maar eenmaal op zo’n website kom je er niet gauw vanaf. Het neemt je over.
Het zit in je alsof de duivel met je speelt. Ik mag nu misschien wel op een gezond maar toch nog laag gewicht zitten, gelukkig ben ik niet. Pro-ana heeft mijn leven overhoop gegooit. Ik, het meisje dat zo genoot van eten, walgt er nu elke dag van. Begin er nooit aan, het maakt meer kapot dan jou lief is. Je denkt controle te hebben, maar die heb je niet, jij verliest de controle. Gelukkig zal ik nooit opgeven. Ik blijf vechten hoe moeilijk dit ook is.
Geef een reactie