Op het eerste gezicht leek er nergens een aanleiding voor te zijn. Mooie cijfers op school, veel vrienden. Maar daar achter was er voor mij een andere wereld.
Mijn ouders die veel ruzie maakten en dreigden om te gaan scheiden, de dood van een vriend van mij, waar ik maar niet overheen kon komen. Ik voelde mij ongelukkig, onzeker en lelijk. Ik las iets in de krant over Pro-Ana sites.
Daarmee begon het allemaal.
Ik las mijn bericht nog een keer goed door. Moest ik dit wel doen? Wat voor een gevolgen zou het hebben? Mijn handen trilde. Langzaam drukte ik op de verzend knop. Klik. Mijn bericht was verzonden. Gelijk kreeg ik er een reactie op.
‘Geen zorgen. Wij begrijpen je wel. Je moet gewoon even doorzetten. Dan komt alles goed. Je wilt toch mooi zijn? Daar moet je wat voor doen. Stay strong.’ Dit bericht was het begin van een periode vol donkere gedachten, leugens en problemen. ###
Voor het eerst had ik een Pro-Ana site bezocht. Het maakte een ontzettende grote indruk op mij. Meiden begrepen me daar. We wisselde e-mails uit en ik dacht dat ik eindelijk vriendinnen had die mij begrepen. Ze gaven mij tips over hoe ik met mijn vreetbuien om moest gaan. Kotsen. Vinger in je keel en klaar. Zo simpel leek het.
Alleen thuis. Ik had een heel pak koekjes op. Ik voelde me vies. Ik dacht dat ik de kilo’s kon zien groeien. Voor ik het wist stond ik bij de w.c. Ik boog voorover en stak mijn vinger in mijn keel. Het lukte niet. Ik probeerde het nog een keer en nog een keer. Keer op keer lukte het niet. Ik zakte op de grond en begon te huilen. Die koekjes moesten uit mij lijf. Maar het lukte niet en daardoor raakte ik in paniek.
Ik vertelde dit aan de meiden waarmee ik contact had. Oefenen. Je moest het leren. Ze vertelde me dat zij het in het begin ook heel moeilijk vonden. Ik volgde hun raad op.
Op een gegeven moment sloot ik een weddenschap met een meisje. Wie het langst geen vreetbuien had. Wie zich niet kon beheersen mocht twee weken lang niet op de Pro-Ana site komen. Het ging goed. Ik voelde me super. Drie dagen lang had ik minder dan x kcal. binnen gekregen. Ik dacht alleen nog maar aan eten. Of eigenlijk het niet eten. De eetstoornis nam mij over. Werd de baas over mij en ik verloor mijn gezonde verstand. Ik kon me steeds minder goed concentreren op school en ik bouwde een muur om me heen.
Maar waarvoor heb je nou moeders? Zij zien gelijk wanneer er wat aan de hand is. Zo ook mijn moeder. Ze kreeg argwaan en besloot mij hele kamer af te zoeken naar mijn dagboek. En ze vond hem. Ze was in panniek en had mijn vader opgebeld en alles verteld. Hij kwam gelijk naar huis. Daar zaten we. Met zn drieën rond de tafel. Mijn moeder machteloos, mijn vader verbijsterd en ik huilend. Ik beloofde dat ik zou stoppen.
Mijn vader blokkeerde de Pro-Ana site, maar ik vond een trucje en kon er toch op. Ik had het aan één vriendin verteld omdat dat moest van mijn ouders. Zij zou mij in de gaten houden.
Maar ik ontdekte de laxeerpillen. Weer kreeg mijn moeder argwaan en opnieuw las ze mijn dagboek. Ik zat toen met school in Wenen. Toen ik terug kwam hadden we weer een gesprek. Ik zou naar een psycholoog moeten om over mijn eetstoornis te praten. Ik wilde dat niet en nu nog steeds niet. Ik heb gezegd dat ik mezelf wel zou redden. Dat ik het alleen zou oplossen.
Het is nu een paar weken geleden en ik heb ondervonden dat het niet makkelijk is om het allemaal alleen te doen. Ik ben van de laxeerpillen af en ben gestopt met kotsen, ik heb al het contact verbroken met de meiden van Pro-Ana. Dat was moeilijk omdat ik ze als vriendinnen was zien. Dat waren ze niet. We hielpen elkaar alleen maar de vernieling in te gaan. Dat heeft mijn moeder me wel even duidelijk gemaakt.
Helaas is daarmee nog niet alles opgelost maar ik ben zeker van plan er doorheen te komen. Het gaat steeds beter en al is het soms moeilijk om het in mijn eentje te doen, ik weet dat ik het kan. En ik weet ook dat als het niet lukt naar mijn ouders en vriendin kan gaan voor hulp.
Boulimia heeft mij donker en negatief gemaakt. Het heeft er voor gezorgd dat ik een masker opzet. Ik doe ongelooflijk mijn best en ben vastberaden om deze strijd te gaan winnen.
Ik wens niemand dit toe wat ik en alle andere meiden doormaken. Daarom schrijf ik dit verhaal. Je moet trots op jezelf kunnen zijn en jezelf niet gaan haten. Respecteer jezelf zo als je bent. Wees jezelf en zet geen masker op.
Geef een reactie