Problemen publiceren

Vroeger schaamde je je voor je problemen. Je praatte er niet in het openbaar over, enkel met intimi. Vandaag de dag lijkt hier veel in te zijn veranderd, althans als het gaat om het bespreken van je problemen op internet. Steeds meer mensen maken gebruik van fora of chatrooms of schrijven hun hele verhaal op een persoonlijke blog. Maar niet alleen anoniem worden problemen geuit, ook niet-anoniem op blogs of social media als Facebook en twitter.

  

Op facebook en twitter schrijven mensen zoal over hun opname op een gesloten afdeling, over het krijgen van sondevoeding, over het moeten wegen en het weer terug moeten naar de kliniek. Dit wordt niet alleen gedaan in tekst, maar ook met behulp van beelden. Foto’s van de slaapkamer in de eetstoorniskliniek, foto’s van het gebouw van de gesloten afdeling en foto’s van een lachende therapiegroep.

Ook zie ik regelmatig foto’s langskomen van depressief kijkende mensen in houdingen waardoor sleutelbeenderen net wat meer zichtbaar zijn en waar armen met littekens net wat te duidelijk worden getoond.

Beiden kan ik niet goed begrijpen. Is dit normaal of komt het door de ziekte of is het een ongezonde vorm van aandacht vragen? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik vroeger met een pleister naast mijn neus (sonde) op een foto zou willen. Ik zou me erg schamen en al helemaal als er ook nog eens een slang in mijn neus zou gaan. Niemand wil toch met een pleister op zijn gezicht op de foto of begrijp ik het verkeerd? Ik wilde bovendien helemaal niet dat al mijn vrienden wisten dat ik in therapie zat, laat staan als ik naar een kliniek zou moeten of gesloten afdeling.

Het in beeld brengen van littekens gaat helemaal mijn pet te boven. Kijk, ik ben het er helemaal mee eens dat er rondom bepaalde onderwerpen niet te veel een taboe moet heersen, maar het bijna tentoonstellen van iets is weer het andere uiterste. Veel mensen komen op het idee om zichzelf te beschadigen doordat ze het bij anderen zien. Daar wil je toch niet aan meewerken? Als je in het GGZ wereldje leeft zijn bepaalde problemen en gedragingen bijna normaal, maar voor de buitenwereld is het echt best ‘ziek in je hoofd’ om je lichaam toe te takelen met een mes. Wil je niet de komende jaren met een stempel op je voorhoofd rondlopen, dan is het niet heel raadzaam om overal foto’s van jezelf te plaatsen met je littekens duidelijk in beeld. Misschien heb je een gesloten profiel, maar mensen praten graag …en sturen foto’s heel eenvoudig door.

Ikzelf zou iedereen het volgende aanraden: als het gaat om je problemen publiceren op internet, schrijf dan zo veel mogelijk anoniem of met de mogelijkheid het later anoniem te maken. Etaleer je problemen niet en probeer wanneer je depressief bent niet impusief al je negativiteit op het www te plempen. Denk er even over na: wat heeft het voor nut? Wat heeft het voor gevolgen?

Houd je een persoonlijke blog bij, zet hem dan op prive en vermeld nooit je voor -en achternaam. Een toekomstige werkgever kan heel goed even via Google zoeken naar jouw naam om te kijken wat hij mogelijk in huis haalt. Stuit hij dan op foto’s van of teksten over zelfbeschadiging, opnames, eetstoornissen e.d. dan zal hij zich nog eens een paar keer achter de oren krabbelen alvorens hij je aanneemt. Plaats geen foto’s van zelfbeschadiging, sondes, botten etc. Je wilt toch niemand inspireren of op een idee brengen?

Natuurlijk betekent dit alles niet dat je niet jezelf moet blijven. Jij bent jij en ook jij mag foto’s van jezelf plaatsen, ook als je mager bent of dik bent, als je een sonde hebt of littekens hebt.

Maar voordat je foto’s plaatst, denk even na: plaats je de foto vanuit de eetstoornis, vanuit de wens gezien te worden, vanuit een negatieve opwelling of plaats je de foto omdat je het gewoon leuk vindt?

Hoe denk jij over het publiceren van problemen?

Proud2write

Geschreven door Proud2write

Reacties

58 reacties op “Problemen publiceren”

  1. Mooi geschreven!
    Ik herken het en verbaas me af en toe ook wat mensen allemaal op internet zetten…

  2. wauw, ik ben het hier heel erg mee eens. Wat ik wel raar vond is dat ik bij een paar facebook foto’s reacties kreeg alsof ik in een houding stond om nog dunner te lijken, terwijl dat écht nergens op sloeg. Dan vind ik het ook weer te ver gaan, eigenlijk.
    Er zijn ook meiden op instagram die echt al hun wonden van AM showen, heel heel heel raar vind ik dat..

  3. Ik lees tegenwoordig steeds vaker problemen op facebook en twitter.
    Vind het nogal een vorm van verkeerd aandacht vragen en kan er zelf ook echt niet tegen. Wat verwacht je dan van anderen? Dat ze medelijden met je gaan hebben. Ik vind het alleen maar irritant.
    Schrijf dan gelijk aandachtshoer op je voorhoofd.

  4. amen!

    Erger me der rot aan. Ik vind het echt een ziekelijke manier om aandacht vragen en kan me echt niet voorstellen dat je dat doet. Ik schaam me er inderdaad helemaal dood voor. Hier op proud; oké, maar op fb oid gaat het te ver en zal dat ook echt nooit begrijpen.

  5. Ik ben het hier helemaal mee eens. Zelf heb ik heen foto’s van in het ziekenhuis(sonde). Ook niet van in de kliniek. Ik weet niet, ik wilde het niey aan mensen laten zien. Oke, hele goede vrienden wel, maar ik had er niet aan moeten denken dat mensen die ik niet of amper ken mij zo zouden ziem. Mensen hebben dan een beeld van me, zondr mij persoonlijk te kennen. Persoonlijk denk ik wel dat het een manier van aandacht vragen is. De bevestiging dat je magerbent. Dat je zo ver bent, dat je een sonde hebt. Voor een es is dat een soort trots..

  6. vooral die ‘kijk mij ik heb een sonde’ foto’s komen letterlijk mn neus uit.

  7. wauw, goed stuk! snap zelf ook helemaal niets van die aandachttrekkerij-foto’s…

  8. Echt een goed stukk !!
    Ik ken een meisje en die zet echt werkelijk alles over haar eetstoornis op facebook !
    Echt zoo irritant !
    Ook als ze moet wegen en hoeveel ze moet aankomen en hoe ze er nu uitziet met sonde zet ze op internet.
    Echt echt heeel hinderlijk ;s

  9. lol om de sondeplaatjes die ‘letterlijk’ je neus uit komen… lijkt me een interessant gezicht

  10. Ik denk eerlijk gezegd dat het ook te maken heeft met het identificeren met je eetstoornis. Ik denk dat het vaak voorkomt dat mensen met bijvoorbeeld anorexia menen dat ze hun anorexia ‘zijn’ (hier is volgens mij al eens een stukje over geplaatst op deze site, geloof ik). Natuurlijk is dit niet zo, anorexia is een ziekte, niet een stukje persoonlijkheid. Echter, een anorexia-patient kan dit natuurlijk wel zo ervaren.

    Aangezien men (in het algemeen) via Facebook hun identiteit naar buiten brengen, en dat is meestal al verstoord, zelfs bij niet-eetgestoorden, zullen anorexia-patienten ook dit stukje identiteit plaatsen d.m.v. foto’s en posts die gerelateerd zijn aan niet-eten (b.v die sondes).

    Begrijp me niet verkeerd, ik houd er zelf helemaal niet van om dit soort posts te zien, maar misschien ligt het iets genuanceerder dan alleen maar ‘aandachttrekkerij’. Mensen die anorexia-gerelateerde dingen plaatsen zijn ziek en of ze dat nu weten of niet, dit kunnen ze gaan uiten via Facebook/Twitter. Ik denk dat het hun manier is om hun identiteit te vormen, of dat nu een gezonde is of niet. Niet dat ik het ermee eens ben, maar zou dit niet een soort van ‘verklaring’ kunnen zijn?

  11. Hahahah @iris hoe grappig xd

  12. Precies wat Ebrill zegt.

  13. Ik zal nooit dit soort dingen op internet zetten. In ieder geval niet de details. Ik bedoel de mensen die ik op Facebook heb en daadwerkelijk in me geïnteresseerd zijn, weten grotendeels toch wel wat er aan de hand is.

  14. SANNNNNNNN

  15. Hmm, ik vind het zeer hinderlijk als mensen dat doen. Al moet ik toegeven dat ik er wel dingen op mijn blog over had geplaatst, omdat ik daar lotgenoten had en ik het gewoon kwijt moest…

    Maar nee, om zo aandacht te vragen, dat snap ik niet.

    Het stuk met dat persoonlijkheid, daar kan ik wel inkomen.

  16. Goed stuk!
    Publiceren van problemen is eigenlijk ook naar verkeerde aandacht hengelen. Praat er met mensen over..

  17. Ik ben het hier volkomen mee eens. Mensen mogen van mij echt wel spuien op het internet en social media. Maar sommige mensen zetten écht te veel informatie op site’s als twitter,facebook enz. Realiseer je wel dat iedereen het kan zien.

  18. Ja, ik kan me heel goed vinden in dit. Ik vind het zelf ook onwijs vervelend. Ik had een ‘vriend’ die heel de tijd dit soort dingen deed. Hij ging in detail op Twitter zetten dat hij zichzelf pijn ging doen en hoe hij dat ging doen. Ook tweette hij daarna soms ook nog zoals als ‘dat lucht op, ik verdien dit bloed, dat deed niet pijn genoeg’ en dat soort dingen. Ook beweerde hij dat hij depressief was en daar AD voor had gekregen, maar achteraf is uitgekomen dat dit waarschijnlijk ook niet waar is.

    Hij beweert ook dat hij allerlei psychische aandoeningen heeft zoals borderline en een agressiestoornis. Dat laatste kan ik overigens wel geloven. Hij is ook nog eens ‘suïcidaal’. Geloof me, ik doe meestal niet alsof dit soort problemen nep zijn. Maar als hij iedere dag, om de vijf minuten zegt dat hij ziektes heeft, dat hij het zo zwaar heeft, zelfmoord wilt plegen, en zichzelf pijn doet… nou, sorry, maar dan maak je jezelf niet echt heel erg geloofwaardig, is het niet?

    Ik heb hem dit verteld, en zijn reactie was dat ik me niet zo aan moest stellen, dat ik egoïstisch was en dat ik het helemaal niet zo moeilijk heb als hij en dat ik geen vrienden verdien omdat ik een bitch ben. Nou, een beetje overreacting, noem ik dat maar. Ik ben blij dat ik geen contact meer heb met die gozer, jemig, wat een zielig persoon is dat zeg.

    Ik geloof trouwens wel dat hij echt ziek in zijn hoofd is, omdat hij dit soort leugens verzint om er aandacht mee te krijgen. Hij kwetst mensen, zonder dat hij het doorheeft.

  19. Hier ben ik het NIET mee eens.
    Ik maak me er schuldig aan, weet ik zeker. Hoewel ik het ietwat abstracter breng dan de voorbeelden die je geeft.
    Ik vroeg me een lange tijd af waarom ik die dingen online zet, rijmpjes over zelfmoord, tekeningetjes van magere figuurtjes ed
    Maar sinds ik niet meer verschrikkelijk mager ben, lijkt iedereen van me te verwachten dat het over is en ik mijn volle concentratie er weer bij heb.
    Ik wil het iemand vertellen, liever nog schreeuwen op een berg.
    Maar niemand direct met me opzadelen.
    Hoe “bereik” je de wereld dan?
    Juist.

  20. sommige mensen zetten foto’s van zichzelf met uitgelopen mascara, dat vind ik echt stom. Maar mijn vriendin uit de ggz kliniek die zet soms op twitter #richting kliniek.
    dat vind ik wel kunnen omdat zij zich er niet voor schaamt, en het gewn een deel van haar leven.

  21. Een meisje dat ook is opgenomen in de kliniek waar ik in verblijf heeft op facebook een foto-album gemaakt van haar leven hier in een eetstoorniskliniek.
    Allemaal gezellige foto’s, alsof het allemaal gewoon veel plezier is..
    Ik snap echt niet dat zij wilt dat iedereen, al haar vrienden op fb (en meerdere als het wordt rond verteld) weten dat zij in een eetstoorniskliniek zit.
    Walgelijk. Alsof ze er trots op is -_-‘

  22. nouja opzich snap ik het wel als je een album maakt met foto’s van de kliniek waarin je zit. het is ook gewoon ‘je leven’ en idk maar ik denk dat ik het ook wel zou doen. niet eens echt expliciet neerzetten: kijk mij ik zit in een kliniek !!!!!! ‘ maar meer laten zien waar ik ben. niet om zielig te doen, maar gewoon uit het feit dat je mensen wil laten weten waar je zit. zegmaar.

  23. Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Zelf plaats ik niets anders dan positieve dingen op facebook, maar ik ken ook mensen die zich wel veel meer ‘blootgeven’. Facebook wordt vaak gebruikt om te laten zien hoe geweldig leuk je leven wel niet is en daar kan ik me ook wel eens aan storen. Ik vind het eigenlijk wel dapper als mensen daarom ook hun kwetsbare kant durven laten zien. Bovendien zou ik best wel eens willen dat psychische ziektes wat minder taboe worden en als een medium als facebook daarbij kan helpen, dan lijkt me dat op zich prima.

  24. Mee eens, Ik word er ook een beetje moe van om te lezen op fb of twitter hoe en wat over een therapie. Of dat ze weer eens ruzie hebben met ouders in details.. Pff, wat gaat mij dat aan…Ik denk dat altijd:
    Wil je nou serieus dat ik hier op reageer..?? Bekijk t maar!!

  25. Eigenlijk ben ik het ook niet helemaal eens met deze blog. Ik heb sondevoeding, al jaren,en ja, ik plaats foto’s van mezelf op mijn facebook (waarop tevens mijn familienaam niet vermeld staat, zodat ik in de toekomst niet meer “gegoogled” kan worden door eventuele werknemers, en zodat ik zelf wat in de hand heb wie ik al of niet toevoeg zonder dat iedereen me zomaar kan vinden). Ja, ik heb wel vaak de neiging om mijn hoofd naar de andere kant te draaien op foto’s,maar ik probeer het tegen te gaan. Want dit is nou hoe de situatie nu is, klaar. Ja, ik heb sondevoeding, ja , ik heb anorexia, ja, ik heb ondergewicht en nee dat alles maakt me absoluut niet mooier of beter (verre van) maar daarnaast ben ik een mens die ondanks alles leuk of gek doet. En waarom zou ik dat dan niet op facebook mogen plaatsen omdat ik ook ziek ben ? Dan kan ik enkel foto’s van 7 jaar of meer geleden op facebook droppen van voor ik anorexia had. Geeft ook niet echt een realistisch beeld hé. Dit is gewoon hoe ik nu ben, en natuurlijk moet ik genezen, maar dat is nu eenmaal niet van de ene dag op de andere, en dit is nu mijn werkelijkheid. En als je daar niet tegen kan, dan moet je gewoon niet op mijn facebook of foto’s kijken. En ben ik dan een “aandachttrekker” ? Nee, ik ben iemand , een persoon, die er ook mag zijn ondanks haar ziekte en moet zich niet verstoppen. Stel dat ik in de zomer ooit zou druven in bikini lopen. Face it,het zal geen zicht zijn, en best wel eng ook om te zien, maar het is nu eenmaal mijn niet zo mooie werkelijkheid. En als je daar niet tegen kan,your problem. En wat mijn werkelijkheid in de toekomst zal zijn zal zich dan wel uitwijzen. Maar dit is wie ik nu ben, ziek, maar met een hele persoonlijkheid ernaast !

  26. Heel goed artikel!

  27. Ja, ik vind het ook erg stom als mensen echt alles blootgeven over hun problemen, op de manier dat je ziet dat het een schreeuw om aandacht is. Ik ken een meisje en die had foto’s met haar sonde in de kliniek samen met een ander meisje en ze waren lekker leuk met die sonde aan het poseren, alsof het allemaal heel leuk was, echt ik werd zo kwaad, want ik weet dat ik zoiets nooit zou doen, want ik schaam me erover, ik zou echt niet willen dat iemand me in mijn pyjama ziet en terwijl ik er moe en slecht uitzie.
    Wat ik dan wel nog vind kunnen is mensen die een sonde thuis moeten dragen voor een lange periode en die er dan, niet zo zeer geposeerde, foto’s opzetten, want ja, je kan nu toch niet gewoon omdat je een sonde hebt, voor een lange tijd geen foto’s van je laten nemen

  28. ik plaats foto’s van mezelf met sondevoeding en m’n prikbord in het ziekenhuis op facebook.

    met sondevoeding doe ik omdat de meeste mensen toch wel weten dat ik het heb en ik heb het ook thuis gehad en ik wil niet dat mensen schrikken als ze me zien met sonde.
    En omdat mensen vaak denken dat je er als bijna dood uit ziet als je sondevoeding terwijl dat niet (in alle gevallen) zo is.
    en ik ben schaam me er niet voor ik heb ana, maar iedereen heeft wel wat, it mean whatever, het gaat erom hoe ik me voel en ik ga me niet verbergen of beter voordoen dan ik ben.
    Als je het gene wat je mindere aan me vindt niet accepteert dan verdien je het goede ook niet.

    en foto’s van m’n prikbord omdat ik op die manier laat zien dat ik waardeer dat iedereen aan me denkt!

  29. Ik vind ook dat hier nogal een mening word opgedrongen.. De toon van het artikel bevalt me niet echt.. Als iemand, zoals J ook gewoon graag foto’s van zichzelf op facebook zet, zoals ze is.. dan moet dat toch kunnen?

  30. en ik liep/loop op school en in het openbaar ook met sonde toen/als ik in het ziekenhuis lig.

    iedereen z’n eigen menig.
    MAAR IK BEN GEEN AANDACHTTREKKER!

  31. Ohhh ja!!!

    Ik erger me hier echt kapot aan! Iedereen die hier aan mee doet ontvriend ik serieus want ik krijg hier zulke kriebels van!!

    Wat me hier ook zo boos om maakt is,,, Ze krijgen met hun Negatieve/aandacht gedrag hier ook nog reactie’s op en worden dus wel GEZIEN
    Ik… die altijd me kop over alles houd,,,& bij mij ook niks zichtbaar is… Wordt niet gezien!! Of course 😉
    Het is niet jaloezie ofzo maar door deze dingen voel ik me wel één nog groter geheim/Alien

  32. Ik ben het wel met deze blog eens. Het feit dat je die ziekte hebt is natuurlijk verschrikkelijk. En ik ben wél van mening dat je het met zoveel mogelijk mensen moet delen, maar alleen met de mensen die dicht bij je staan. Die écht om je geven. Zet je het op facebook, dan kijken mensen er ook naar als een soort sensatiepunt. Ik zeg niet dat je er niks over op facebook mag zetten, stel je ligt in het ziekenhuis en je beste vriendinnetje komt op bezoek, samen maak je een foto. Ja dan kan je hem best op facebook zetten. Maar je moet er geen aandacht of meedelijden mee proberen te krijgen. Dat is een hele verkeerde manier.

    Dus ja, zet dingen op facebook, maar doe dat om de mensen te laten zien hoe het met je gaat, maar niet om aandacht of meedelijden te krijgen..

    x

  33. Ik ben het met J eens, het is niet goed om jezelf te verbergen. Het is belangrijk jezelf te accepteren hoe je bent. Hoe kan iemand jou accepteren als je jezelf niet accepteert? Ik ben alleen wel van mening dat je geen dingen op internet moet zetten om aandacht te trekken…

  34. Allereerst wil ik zeggen dat dit zeker een goed artikel is, maar ben het er niet volledig mee eens.
    Ik lees dat er staat dat het kan zijn dat het een soort aandachttrekkerij is, maar ik lees ook wel eens op facebook of op twitter: ”Ben echt blij met de mensen die ik heb leren kennen op #proud2bme”. Theoretisch gezien is dat ook een soort aandacht vragen.
    Maar ik ben het er wel mee eens dat die foto’s niet geplaatst hoeven worden.

  35. @angstig; je hoeft je nu ook weer niet te verstoppen als je met een sonde loopt… als je daarmee naar school kan, is dat alleen maar mooi. Het gaat om de intentie: ben je jezelf bewust aan het exploiteren en tentoonstellen of leid je gewoon je leven zo goed en zo kwaad als het gaat? Dat is een wereld van verschil.

  36. het probleem met het internet, dat het voor altijd is, ik heb zo’n 2, 5 jaar terug een aantal bloggen geschreven op mijn hyves over hoe ik omging met de dood van mijn vader. Achteraf heb ik daar nu spijt van, omdat mensen dit later ook kunnen lezen, terwijl ik er toen heel anders tegenaan kijk dan nu, maar het staat er nu eenmaal op. Ik denk dat ze met dit artikel proberen te waarschuwen dat wat je post, voor altijd is. Dat dit zelfs over 10 jaar er nog opstaat, als je misschien beter bent. Dan wil je niet altijd hier aan herinnert worden. Ik merkte het op mijn stage, Ik had niet verteld dat mijn vader overleden was, maar zij had mij opgezocht op hyves, om te kijken wat voor persoon degen is. ( erken het maar we doen het allemaal hahaha :P) maar zo wist ze het dus wel over mijn vader. Nou vind ik het geen probleem om over mijn vader te praten, maar het is niet fijn als mensen het zo te weten komen. En op het moment dat ik die blog schreef voelde het goed, maar ik kijk er nu gewoon anders tegen aan. en dat weten mensen niet die die blog nu lezen.

  37. Sommige mensen laten hun sleutelbeenderen echt wel expres zien.

    Je maakt mij niet wijs dat die naar voren gedraaide schouders je natuurlijke houding is.

  38. Ik herken die exhibitionistische houding van sommigen anorexia patiënten wel. Zelf vind ik als eetstoornispatiënt met gezond gewicht het iets moeilijker om te bedenken hoe ik aandacht zou moeten trekken, ik heb geen ondergewicht, geen over gewicht. Zie er dus ‘gezond uit’ maar niet iedereen hoeft te weten dat ik boulimia nervosa heb.
    Zo ken ik een meisje die dingen posten als: Als ik xx kilo weeg vinden mensen mij aardig want zo is het altijd. Het is een manier om eigenlijk te zeggen dat het niet goed met je gaat. Maar ja, soms voelt je eetstoornis als enige wat je kan en daarom wil je posten over sondes en schouders en zo.
    Je faalt in alles behalve afvallen dus misschien is het ook een manier ‘eeh bitches kijk eens wat ik kan kunnen jullie niet!’

    Nou ja, een ander anorexia patiënt waar ik mee om ging op school vond het erg dat ze ernstig ondergewicht en ze wilden heel graag aankomen maar waar ze bang voor was, was dat ‘mensen zullen mij niet ziek vinden, mij niet meer willen helpen, ik zou dan alles alleen moeten doen en ik wil dat mensen voor me zorgen ik wil dat ze me helpen en ik ben bang adt mensen dat niet meer doen wanneer ik beter ben’

    Maar ja, ik zelf hoef geen littekens te zien en zelfmoord gedachten is niet nodig.

  39. Ja, ik denk ook wel dat het bij de ziekte hoort; je wil bevestiging.
    Het stomme van onze maatschappij is dat veel mensen zo weinig over eetstoornissen weten en dat ze dus denken dat je dat alleen echt kan hebben als je er heel ‘eng’ of ‘slecht’ uitziet, en daarom is er bij eetstoornispatienten een soort van druk om er naar de buitenwereld toe slecht uit te zien, omdat je soms alleen zo kunt laten zien dat het slecht met je gaat. Ik vind het erg sneu dat die druk er is, want ikzelf heb ook anorexia, maar ik zie er niet overdreven dun of slecht uit, dus denkt iedereen dat het wel meevalt, of nemen ze het helemaal niet serieus, en gaan over me praten, en dat terwijl ik me vanbinnen heel slecht voel, en die dingen kunnen het soms erger maken bij een eetstoornis, en dat is jammer.

  40. Ik vind eigenlijk dat iedereen zelf moet weten wat hij op internet plaatst. Ik erger me er dan ook niet aan. Alleen zelf zou ik het niet doen omdat ik niet wil dat iedereen het weet, of dat mijn collega’s het zouden zien of dat het er over jaren nog steeds op staat en je krijgt het er niet af… Ikzelf google ook altijd sollicitanten dus dat zullen bij mij ook wel doen en het beeld dat ze dan krijgen is natuurlijk niet best.

    Ik heb wel dat als ik foto’s plaats dat ik ze dan altijd zo dun mogelijk uitzoek. Nou heb ik niet echt ondergewicht meer maar anders zou ik het ook doen. Ik denk eerlijk gezegd dat alle vrouwen dat doen maar de motivatie is waarschijnlijk niet altijd hetzelfde. ‘Kijk mij er ziek uitzien’ of ‘Kijk mij nou gezond slank zijn’ oid. Hoewel ik zelf meer ben van ‘ik ben lekker dun en jullie lekker niet’ :

  41. Op Facebook profileer ik mezelf behoorlijk positief. Daar ben ik me ook van bewust. Ik wil dat mensen de leuke dingen zien die ik doe, want ik doe heel veel leuke dingen. Wel heb ik een blog waarop ik, naast allemaal leuke creatieve vrolijke dingen die ik tegenkom, ook wel eens een berichtje plaats over dingen waar ik me over verwonder, aan erger of dat ik me niet zo goed voel. Beslist nooit als in een ‘ik vertel eens even hoe kut mijn leven wel niet is’ manier. Meer op enigzins ironische manier waar altijd uit blijkt dat het wel weer goed komt. Maar ik doe het wel, en ik weet dat het een manier is om bijv. familie op de hoogste te houden van hoe het met me gaat en dat ook veel mensen van mijn eigen leeftijd zich erin herkennen. Dat ik een steun voor ze kan zijn. Dus dat vind ik zeker niet negatief.

  42. Ik ben het hier helemaal mee eens!
    ik woud dat niemand het wist, en zou het zeker niet in het openbaar publiceren, dat snap ik echt niet dat je dat kunt doen, het is toch schaamtelijk, vind ik toch..
    Maarja, dat is mijn mening he..

  43. Om eerlijk te zijn vind ik het ook redelijk storend, maar aan de andere kant gaat iedereen er nou eenmaal anders mee om. Toen ik zelf opgenomen was in een kliniek en er gebeurde iets wat ik op fb wilde delen, zette ik alleen de naam van de afdeling in m’n posts. Iemand die niet weet wat er aan de hand is, dacht op die manier dat ik gek aan het worden was (die namen sloegen echt nergens op), maar de mensen die wel van m’n situatie wisten, hadden wel een beter beeld van hoe het eraan toe ging.
    Sonde’s, rolstoelen, ziekenhuisopnam, nurti, de woorden ‘kliniek’, ‘dagbehandeling’ en ‘deeltijd’ heb ik echter bewust niet laten weten, dat vind ik toch een beetje ver gaan. Net als crisisopnames ed.
    Maar het scheelt ook wel als je alleen mensen toevoegt die je echt kent ipv gewoon iedereen die tussen de vriendensuggesties staat (waardoor je uitkomt op zo rond de 150 vrienden en niet 600).

  44. Ik ben het deels eens met deze blog,
    al had de toon mss idd iets anders gemogen.

    Ikzelf schaam me te erg voor littekens, de tijd van ernstig ondergewicht e.d.
    dus daar plaats ik zeker geen foto’s van, ook nooit gedaan en verberg waar nodig..
    Toch laat ik sinds kort soms wel weten waar ik ben, omdat door mn vele opnames mn sociale wereldje anders wel heel klein wordt als ik tijdens mn opnames niks kan vermelden.
    En ik merk dat kennissen het ook fijn vinden een beetje meer te weten in deze hectische tijd voor mij en mn fam., internet is nou eenmaal makkelijk contact mk in deze tijd.

    Dan zeg ik bijv. ‘Ontslagen uit Zeist’. Maar dus niet dat ik in een kliniek zat laat staan in een es-kliniek.

    Toch snap ik als iemand gwn gezellig een foto wilt mk bijv. met een vriendin, dat het best kan dat daar dan je sonde op te zien is, of heel mss oude littekens. Ja het is een rot tijd, maar je mag toch ook gwn een sociaal leven hebben?
    En ‘sociaal’ zijn, vind jammergenoeg gwn veel plaats op het internet.

    Ik denk net als in veel gevallen, te veel is niet goed maar te weinig ook niet.
    Je botten extra laten zien, vertellen dat je net gesneden hebt, is mss wat too much, maar jezelf volledig verbergen, het zonnetje spelen, lachende foto’s terwijl je ziek in een kliniek zit is ook niet goed lijkt me.

    “De guldemiddenweg’

    Als we die toch eens konden vinden…

  45. Ik snap het wel, het punt en ik ben het er mee eens,
    maar om nou echt te gaan vloeken op mensen die dat doen?
    Als je een probleem hebt is dit inderdaad niet handig om te doen, maar ik denk dat mensen daar gewoon niet zo veel bij stilstaan. Of dat je het wel doet om ‘aandacht te trekken’ niet óm de aandacht, maar vanwege het hebben van een groot probleem…

    Het is niet de goede manier, maar ik kan het vanuit de persoon zelf ook wel begrijpen.

  46. Ik plaats zelf foto’s of reacties op facebook over hoe het met me gaat. Ik neem niet expres houdingen aan of wat dan ook op foto’s. Maar ik heb wel dat ik mensen soort update over hoe het er nou voor gaat. Dat het vaak niet altijd even gezellig is is nou eenmaal zo. Ik kan wel een heel verhaal uit mijn duim gaan zuigen over wat een leuke dag ik heb gehad en wat ik allemaal zogenaam met vriendinnen heb gedaan en op school veel heb geleerd, maar ik leef niet in dat wereldje. Ik woon zelfstandig, heb therapie, heb ondergewicht, maar soms zit ik ook op mijn streef, ik word regelmatig opgenomen, heb sondes heel vaak gehad, ik automutileer. Maar net als de littekens, die gaan nooit meer weg. Ik moest echt een drempel over om soms foto’s te posten waar je littekens ziet, maar daar kan ik niks aan veranderen. En als ik negatieve teksten of plaatjes op facebook zet is dat alleen maar om de mensen die willen weten hoe het gaat op de hoogte te houden, want anders vertel ik alles drieduizend keer. Maar ik post ook zeker foto’s van gezellige momenten met vriendinnen die ik nog ken van school. En van fotoshoots die ik doe. Ik vertel ook de dingen die WEL goed gaan. Gewoon zoals mijn leven nu is. Mijn intentie is niet om (negatieve) aandacht te trekken en ook niet om mensen te irriteren of te showen hoe slecht het wel niet gaat. Ik laat de realiteit over mij zien en ik let op of dingen niet te triggeren ook kunnen zijn of dat ik er later spijt van kan krijgen.

  47. Als je een foto plaatst waar je heel dun op bent ok, maar ik zie ook foto’s van mensen die dan hun sonde laten zien, en dan niet een keer, maar echt supervaak.
    En in de periode dat het goed gaat, zie je bijna geen foto’s.
    Heel irritant, echt aandacht trekken.

  48. Wat ik vooral heel irritant vind zijn mensen die foto’s posten van hun AM-littekens of nog erger, van verse en nog bloedende AM-wonden. Ik begrijp dat mensen, zoals J al eerder zegt, hun eigen leven gewoon laten zien en daar heb ik stervensveel respect voor. Maar een foto waarop ook wat littekens te zien zijn, dat is iets anders dan een foto van littekens.

  49. Ik ken iemand die dit doet en dat is heel erg beangstigend

  50. Toch is het begrijpelijk, dom, en er is niet goed over na gedacht i.v.m. toekomst e.d. maar toch begrijpelijk. Als je de pro-anna site’s bekijkt dan zie je het al meteen, niemand schaamt zich, ze zien het allemaal als schoonheids ideaal en willen het het liefst aan de hele wereld laten zien. Hoewel het (zo ver ik weet) minder voorkomt dat iemand trots is op zijn/haar AM-littekens/wonden toch komt het voor, vooral binnen de emo subcultuur wordt er wel een opgeschept over littekens en wordt er al snel gezegd dat je zonder AM geen echte emo bent. Dit is bullshit en allemaal aandachttrekkerij.

  51. ik heb ook foto’s geplaatst op Facebook die mijn vrienden kunnen zien.
    maar ik schrijf nooit erbij dat ik mijzelf gekras heb of wat dan ook.
    ik schaam mij behoorlijk ervoor en van mij mag alles achter de rug zijn dat ik een normale leven heb net als de rest van de mensen.

    ik vindt dat mensen zelf moeten weten wat ze op Facebook zetten en is heel knap dat ze uit durven te spreken dat ze anorexia hebben en dat ze sonde voeding hebben kunnen voor veel mensen een steunend bericht zijn die mensen achter laten.
    er zijn zoveel mensen die iets neer zetten waar andere mensen op erge.

    wij als mensen beslissen zelf als we die lezen en regeren op de blog.
    ik snap wel dat mensen zich op erge dat ze dat doen.
    dit is niet kwaad bedoeld na mensen toe maar dit is mijn mening die ik geef.

  52. Een sonde in je neus is niet anders dan een sonde in een operatiewond op je been. Het is een medisch hulpmiddel dat nodig is omdat iemand ziek is.

    “Je wilt toch niemand inspireren of op een idee brengen?”
    Als je gezond bent zeker niet. Maar, als je heel erg in je ES zit ga je Pro-ana, en daar is dat heel gebruikelijk. Ziek, maar niet voor de aandacht per se.

    Het grootste probleem is echter namen noemen, dat moet je gewoon niet doen. Want op Internet blijft alles oneindig (letterlijk!!! Google en dergelijke zijn dol op archiveren en graven en dan verbinden van info) vindbaar. Je kunt over 1, 2, 5, 10, 20 en zelfs 30 jaar gechanteerd of gediscrimineerd worden op basis van jouw ES foto van nu.

    Dat is niet ethisch, maar werkgevers Googlen nu al uitgebreid sollicitanten. En geloof mij als IT-pro maar, al die social media zaken zijn heel goed te vinden. Nu al, en alleen maar meer en meer. Het stigma op geestesziek zijn (vooral “niet kunnen genezen”, “terugval risico”) zal nog heeeeeel lang blijven bestaan. Pas dus op met wat je upload!!

    Nog een leuke voor anoniem blijven: computers kunnen al jaren automatisch berichten analyseren en schrijfstijl en woordkeus heel mooi matchen met andere berichten. Zelfs als jouw naam er niet onder staat, kan men nog een heel hoog percentage zekerheid hebben dat jij een blog hebt gehad (jaren geleden)!

  53. Ik vind het niet storend om foto’s van mensen met sonde of veel ondergewicht oid te zien als ze dat nou eenmaal hebben, maar wel als ze het ‘erom doen’. Daar gaan mijn haren van overeind staan, serieus. En dan ook die typische eetstoornismeidenreacties: “Kom op meis, zet door”, “Blijven vechten meis, je bent zo veel te dun” en de meest cliche uitspraak: “Je bent het waard!”
    Dat vind ik echt van die kliniek-taal, verschrikkelijk. Steunen is geweldig en hard nodig, maar ik kan dat soort teksten niet (meer) aanhoren :p

  54. Ik doe zelf aan AM. Ik schaam me er niet voor en loop ook niet met verse wondjes rond. Als ik zin heb in een t-shirt, trek ik er wel een aan.

    Op facebook heb ik ook gewoon foto’s van mezelf staan waar littekens op te zien zijn. Dit is een deel van mij, iets wat nooit meer weg gaat, en het is O.K.

    Ik vind het niet fijn dat in de sociale media alles zo vrolijk wordt neergezet. Daardoor lijkt het NOG meer alsof het gras bij de ander groener is. Ik vind op de sociale media moet het ‘menselijk’ en ‘realistisch’ zijn. Ik zet foto’s van goede momenten op facebook. Altijd, maar als er littekens op te zien zijn, zet ik ze er ook op. Why not? Het laat alleen zien dat ik eens mens ben, met gebreken. Het geeft een realistisch beeld van mezelf weer.

    Ik zet NOOIT een foto van alleen mijn littekens online. Het enige wat ik deed is een foto van mijn nieuwe tattooage met de naam van mijn dochter op mijn pols online zetten. Waarom? Omdat ik er trots op ben. Ook daar zijn littekens op te zien. Na en? Mensen mogen klagen, zeuren, roddelen, boeit mij niet. Dat is dan alleen maar een zwakte van hun, en niet van mij..

  55. Ik vind dit artikel echt veel te subjectief.

  56. Ik heb een paar jaar lang mezelf verwond, en steeds opnieuw als ik terug denk aan die periode komt er maar één ding: Als ik toen maar wist dat zelfverwonding bestond.
    Ik dacht toen dat ik de enige was, dat ik gek was, dat er iets mis was met mij. Als ik toen had geweten dat er ook anderen waren die dat deden had ik daar veel sneller over gepraat en veel sneller hulp gezocht.
    Ik bekijk het meer op die manier, het is een manier om steun te zoeken, om hulp te vragen. En ook anderen te kunnen steunen.

    Als mensen vroeger konden zien dat ik het moeilijk had, dan had ik niet zo lang alleen door deze sh*t gegaan, dan had ik sneller hulp gekregen. Misschien dat het dan nu beter met mij zou gaan.

  57. Ik vind dit niet zo leuk om te lezen, zelf heb ik een paar foto’s van mij met sonde op instagram, omdat dat was hoe ik in die tijd was en nu voel ik me bestempeld als aamdachttrekker

  58. Ik vind dit echt een belachelijke blog, sorry.
    Ik heb veel littekens, ja, ik heb ze en ze gaan nooit meer weg. Nooit. Zou ik dan de rest van mijn leven geen foto’s mogen plaatsen van mezelf?
    En ja, ik zit ook aan de sondevoeding. Al meer dan een halfjaar. Zou ik dan al die tijd geen foto’s mogen posten omdat ik nou eenmaal zo’n slangetje nodig heb om niet dood te gaan?
    Je bent dan niet meteen een aandachtszoeker hoor. Klinkklare onzin als je het mij vraagt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *