Vroeger schaamde je je voor je problemen. Je praatte er niet in het openbaar over, enkel met intimi. Vandaag de dag lijkt hier veel in te zijn veranderd, althans als het gaat om het bespreken van je problemen op internet. Steeds meer mensen maken gebruik van fora of chatrooms of schrijven hun hele verhaal op een persoonlijke blog. Maar niet alleen anoniem worden problemen geuit, ook niet-anoniem op blogs of social media als Facebook en twitter.
Op facebook en twitter schrijven mensen zoal over hun opname op een gesloten afdeling, over het krijgen van sondevoeding, over het moeten wegen en het weer terug moeten naar de kliniek. Dit wordt niet alleen gedaan in tekst, maar ook met behulp van beelden. Foto’s van de slaapkamer in de eetstoorniskliniek, foto’s van het gebouw van de gesloten afdeling en foto’s van een lachende therapiegroep.
Ook zie ik regelmatig foto’s langskomen van depressief kijkende mensen in houdingen waardoor sleutelbeenderen net wat meer zichtbaar zijn en waar armen met littekens net wat te duidelijk worden getoond.
Beiden kan ik niet goed begrijpen. Is dit normaal of komt het door de ziekte of is het een ongezonde vorm van aandacht vragen? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik vroeger met een pleister naast mijn neus (sonde) op een foto zou willen. Ik zou me erg schamen en al helemaal als er ook nog eens een slang in mijn neus zou gaan. Niemand wil toch met een pleister op zijn gezicht op de foto of begrijp ik het verkeerd? Ik wilde bovendien helemaal niet dat al mijn vrienden wisten dat ik in therapie zat, laat staan als ik naar een kliniek zou moeten of gesloten afdeling.
Het in beeld brengen van littekens gaat helemaal mijn pet te boven. Kijk, ik ben het er helemaal mee eens dat er rondom bepaalde onderwerpen niet te veel een taboe moet heersen, maar het bijna tentoonstellen van iets is weer het andere uiterste. Veel mensen komen op het idee om zichzelf te beschadigen doordat ze het bij anderen zien. Daar wil je toch niet aan meewerken? Als je in het GGZ wereldje leeft zijn bepaalde problemen en gedragingen bijna normaal, maar voor de buitenwereld is het echt best ‘ziek in je hoofd’ om je lichaam toe te takelen met een mes. Wil je niet de komende jaren met een stempel op je voorhoofd rondlopen, dan is het niet heel raadzaam om overal foto’s van jezelf te plaatsen met je littekens duidelijk in beeld. Misschien heb je een gesloten profiel, maar mensen praten graag …en sturen foto’s heel eenvoudig door.
Ikzelf zou iedereen het volgende aanraden: als het gaat om je problemen publiceren op internet, schrijf dan zo veel mogelijk anoniem of met de mogelijkheid het later anoniem te maken. Etaleer je problemen niet en probeer wanneer je depressief bent niet impusief al je negativiteit op het www te plempen. Denk er even over na: wat heeft het voor nut? Wat heeft het voor gevolgen?
Houd je een persoonlijke blog bij, zet hem dan op prive en vermeld nooit je voor -en achternaam. Een toekomstige werkgever kan heel goed even via Google zoeken naar jouw naam om te kijken wat hij mogelijk in huis haalt. Stuit hij dan op foto’s van of teksten over zelfbeschadiging, opnames, eetstoornissen e.d. dan zal hij zich nog eens een paar keer achter de oren krabbelen alvorens hij je aanneemt. Plaats geen foto’s van zelfbeschadiging, sondes, botten etc. Je wilt toch niemand inspireren of op een idee brengen?
Natuurlijk betekent dit alles niet dat je niet jezelf moet blijven. Jij bent jij en ook jij mag foto’s van jezelf plaatsen, ook als je mager bent of dik bent, als je een sonde hebt of littekens hebt.
Maar voordat je foto’s plaatst, denk even na: plaats je de foto vanuit de eetstoornis, vanuit de wens gezien te worden, vanuit een negatieve opwelling of plaats je de foto omdat je het gewoon leuk vindt?
Hoe denk jij over het publiceren van problemen?
Geef een reactie